ที่มาของ 'นาย่า'
ที่จริงแล้ว ‘นาย่า’ ไม่ใช่ชื่อเล่นของนักเขียนแต่อย่างใด แต่คือชื่อของน้องหมาพันธุ์โกลเดนรีทรีฟเวอร์ตัวโปรดที่นักเขียนรักมาก ชื่อจริงของนักเขียนคือ ‘นิศรา’ แต่เพื่อนๆ ต่างก็เรียกว่า ‘นิด’ ต้องขอออกตัวก่อนว่านาย่าเป็นเพียงเด็กที่เติบโตมาจากชนบทคนหนึ่ง ทั้งไม่ได้จบการศึกษาสูงแต่อย่างใด แต่นาย่าพกความมุ่งมั่นและความรักในการเขียนนิยายมาตั้งแต่เด็กๆ ทั้งยังหวังว่าสักวันหนึ่งเราจะต้องเป็นนักเขียนให้ได้


ความฝันวัยเด็ก
ตั้งแต่เด็กๆ นาย่าชอบอ่านหนังสือมากๆ อ่านได้ทุกแนวโดยไม่จำเป็นว่าจะต้องเป็นนิยาย ทั้งยังเคยลองเขียนนิยายอีกด้วย แต่ตอนนั้นไม่ว่าใครเห็นสมุดที่นาย่าลองเขียน ทุกคนต่างก็พูดเหมือนกันหมดว่า ‘เพ้อเจ้อ’ เมื่อได้ยินแบบนั้นนาย่าก็ท้อและหยุดฝันไปพักหนึ่งเหมือนกัน กระทั่งผ่านไปหลายปีนาย่าก็เริ่มค้นพบว่าความฝันที่จะเป็นนักเขียนไม่ได้สาบสูญไปกับกาลเวลาเลยแม้แต่น้อย เมื่อเริ่มทำงานประจำและมีเงินเดือน โรคเก่าก็กลับมากำเริบ นั่นคือการสิงสถิตตามร้านหนังสือเป็นงานอดิเรก และการสะสมหนังสือต่างๆ ก็กลายเป็นส่วนหนึ่งของชีวิต อ่านไปอ่านมาความคิดขัดแย้งหลังจากอ่านหนังสือนั้นๆ ก็กลายเป็นแรงผลักดันให้นาย่าลองสร้างโลกขึ้นมาในจินตนาการพร้อมกับตัวละครต่างๆ


เริ่มจากการเป็นนัก (อยาก) เขียน
ในวันหยุดจากการทำงานวันหนึ่ง นาย่าเปิดไฟล์นิยายที่เคยแต่งขึ้นมา และแล้วรวดเร็วอย่างที่ใจคิด นาย่าโพสต์ลงในเว็บไซต์เด็กดีทั้งที่ยังแต่งไม่จบด้วยซ้ำ โดยตอนแรกนั้นไม่ได้คิดว่านิยายจีนที่คนไทยแต่งจะมีคนเปิดอ่าน เมื่อมีคอมเมนต์แรกว่า 'ไฟต์โตะ' ซึ่งน่าจะเป็นคำของคนญี่ปุ่นให้กำลังใจกันกระมัง นาย่าดีใจมากจึงโพสต์ตอนต่อไปเรื่อยๆ จากจำนวนแฟนคลับและยอดคอมเมนต์เพียงหลักสิบ กลายเป็นหลักร้อย และเข้าหลักพัน จำนวนคนอ่านทั้งหลายทำให้นาย่าตัดสินใจ ‘ทุบไหดอง’ อย่างที่นักอ่านทั้งหลายเรียกนิยายที่แต่งเอาไว้แล้วถูกทิ้งเอาไว้ไม่แต่งต่อ นาย่ากลับมาตั้งใจแต่งนิยายเรื่องที่ว่าจนจบ และพบว่านาย่ามีความสุขมากที่นิยายตัวเองสร้างความสนุกให้คนอ่านได้


อยู่ๆ ความฝันก็กลายเป็นความจริง
ตอนที่รู้ว่านิยายติดท็อปเทนในเว็บไซต์เด็กดีนาย่าก็ว่าน่าภูมิใจมากแล้ว แต่ใครจะรู้ว่าวันต่อมานิยายที่แต่งจะผงาดขึ้นมาอยู่ที่หนึ่ง ทั้งยังค้างเติ่งอยู่บนนั้นนานหลายเดือน ขยี้ตาซ้ำแล้วซ้ำเล่า ชื่อนิยายที่เห็นอยู่ตรงหน้าคือนิยายที่นาย่าแต่งชัดๆ เสียงกรีดร้องลั่นบ้านด้วยความดีใจวันนั้นนาย่ายังจำได้แม่น เพราะตอนนั้นมีชาวต่างชาติกลุ่มหนึ่งเดินผ่านระเบียงหลังบ้านพอดี (ด้วยความที่ว่าหลังบ้านเป็นถนนสายเล็กๆ ทอดไปยังหลังเกสต์เฮาส์แห่งหนึ่งในจังหวัดภูเก็ต) พวกเขามองมาด้วยสายตาเหมือนจะถามว่า ‘ยายนี่เป็นอะไร’ แต่อารมณ์ในตอนนั้นมีหรือนาย่าจะสน เสียงหัวเราะลั่นด้วยความดีใจดังขึ้นหลังจากเสียงกรีดร้องนั้น เพราะใครจะรู้ว่านิยายเรื่องแรกของนาย่าจะได้รับความรักมากมายขนาดนี้จากคนอ่าน


จากนัก (อยาก) เขียน กำลังจะก้าวมาเป็นนักเขียน
หลังจากนิยายเรื่องแรกจบลง พลอตนิยายเรื่องต่อๆ ไปก็เริ่มหลั่งไหลเข้ามาในสมองอย่างไม่สามารถหยุดได้ หลังจากนั่งตะบี้ตะบันเขียนนิยายจนดึกดื่นเพราะเช้าวันต่อมาคือวันหยุด ในเช้าวันต่อมา นาย่าเปิดดูเฟซบุ๊กที่เพิ่งทำขึ้นสำหรับแฟนคลับนิยายก็ได้เห็นข้อความหนึ่ง เสียงกรีดร้องด้วยความดีใจของนาย่าดังกว่าครั้งที่รู้ว่านิยายได้อันดับหนึ่งเสียอีก คราวนี้นาย่าเพิ่งจะตื่นนอนจึงยังไม่ได้เปิดหน้าต่าง ดังนั้นจึงส่งเสียงได้โดยที่ไม่มีใครหาว่าบ้า ข้อความนั้นคือข้อความของพี่บก. สำนักพิมพ์ที่บอกว่าสนใจอยากตีพิมพ์นิยายของนาย่า ทั้งที่นิยายเรื่องนี้เขียนโดยไม่ได้คาดหวังว่าจะได้ตีพิมพ์เพราะเป็นเรื่องแรกที่แต่ง ดังนั้นหัวใจที่พองโตด้วยความดีใจจึงทำให้วันนั้นทั้งวันนาย่าสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเลยทีเดียวที่ความฝันในวัยเด็กกำลังจะกลายเป็นความจริง