10
เลือกอะไรได้ไหม
เลี่ยงไม่ยอมมาหาปู่ที่คลองเตย กลัวท่านจะรู้ว่าหลานสาวโดนทิ้ง แล้วเยื่อใยระหว่างพี่น้องต่างแดนจะขาดสะบั้น กว่าพวกท่านจะได้กลับมาเจอกันก็หลายสิบปี แม้นวาดไม่อาจทำลายไมตรีของสองชายชรา เธอตั้งกล้องไลฟ์ขายสินค้าทุกวัน อ่อนล้าสลบเหมือดทันทีเมื่อกลับถึงห้อง เพียรท่องคำขวัญปลอบใจตัว ขาดผู้ชาย ไม่เห็นตาย จะกลับมาตามรอยแม่กากีก็ได้ ไปพักผ่อนหย่อนใจที่บาร์โฮสต์ บุรุษเพศยั้วเยี้ยละลานตา คอยดูเถอะ ฉันจะเป็นนางพญามดแดงเลือกผู้ แต่ไม่ว่าจะเมียงมองอย่างไร ก็ไม่มีใครหล่อเท่ารามัญเลย หรือเพราะเธอหวั่นไหวกับไอ้หนุ่มมอญเกินไป เผลอเอาใจลงไปเล่น ยากจะถอนความรู้สึกคืน...
‘แกเห็นปู่เป็นคนอื่นเหรอมดแดง มีอะไร เป็นอะไร ทำไมไม่บอกปู่’
ท้ายที่สุด แม้นวาดก็โดนชายชราต่อสายมาคาดคั้น ต่อให้เธอแสร้งทำตัวเริงร่า ยังเป็นมดแดงแรงฤทธิ์สุดเจิด เรียกเงินจากคุณลูกค้าคะ คุณลูกค้าขา กดรหัสได้เลยค่า ทว่าแม้นวาดก็ไม่อาจปกปิดชายผู้ฟูมฟักเธอมา ร่างอ้อนแอ้นยอมโผล่หน้ามาซบอกปู่ถึงชุมชนแออัด เยือนบ้านเก่าซอมซ่อที่ปู่ไม่ยอมทิ้งร้าง ความอบอุ่นยังอยู่เช่นเดิม ไม่เคยเจือจาง...
“ปู่...หนูมาแล้ว...” แม้นวาดโผเข้าหาท่าน กอดรัดร่างชราภาพ
ปู่โมกข์ไม่พูดอะไรสักคำ รับฟังหลานสาวคร่ำครวญ ปู่จ๋า หลานชายของน้องปู่ เขาไปแล้ว เขาไม่อยากอยู่กับหนู...
“แต่เขา...เขาก็ไม่ผิดหรอกนะปู่ หนูผิดเอง ทำยังไงได้ หนูมันคนโลภ...”
อ้อมแอ้มเอ่ยถึงรามัญอย่างไม่เต็มเสียง ไม่อยากให้ปู่ชิงชังเขา ก่อนจะเป็นฝ่ายนิ่วหน้า เพราะนอกจากปู่จะไม่พาลโกรธเขาแล้ว ยังหาเหตุผลมาสนับสนุนการกระทำของเขาด้วย
“ไอ้ลูกเสี้ยวมันคงเสียใจนะ มันคงคิดว่าแกไม่ได้รู้สึกอะไรกับมันเลย สนใจแต่เงินอย่างเดียว”
เธอชะงักงุนงง แม้ไม่ได้อยากให้ปู่มาเข้าข้าง แต่นี่ปู่เล่นแก้ต่างแทนรามัญแบบนี้ มันก็ออกจะแปลกๆ อยู่ป้ะ!
“หนูว่าไม่ใช่แค่หนูนะที่มีเรื่องต้องบอกปู่...” แม้นวาดมองกวาดทั่วบ้านคับแคบเอี่ยมสะอาด ตรวจตราหาสิ่งแปลกปลอม “หนูว่าปู่เองก็มีเรื่องต้องบอกหนูเหมือนกัน”
“มีอะไรล่ะ ไม่มี!”
ปู่ส่ายหัวเสียงแข็ง ก่อนจะเฉไฉถามถึงความเรียบร้อยในการตระเตรียมกระเป๋าเดินทาง อีกไม่กี่เพลาข้างหน้า แม้นวาดจะต้องบินลัดฟ้าเยือนสาธารณรัฐเกาหลี ฮาราบอจีอยากแนะนำให้ทุกคนรู้จักหลานสาวผู้มีพระคุณของท่าน
“ปู่ ปู่จะไม่ไปกับหนูจริงๆ เหรอ”
ฮยองนิมชาวสยามปฏิเสธตามประสาคนแก่ติดบ้าน ได้ยินเสียงฮาราบอจีผ่านโทรศัพท์บ่อยครั้ง คุยกันจนปู่โมกข์ฉงน นี่แกว่างมากเหรอ ไอ้เด็กเกาหลี
“ทีแรกหนูอยากได้ฮวังแจคอสเมติกนะปู่ แต่ตอนนี้หนูเปลี่ยนใจละ หนูอยากได้ฮวังแจอินดัสทรี”
เป้าหมายใหม่ของหลานทำปู่ตกใจ เอ่ยปากคัดค้าน “เลือกบริษัทเครื่องสำอางก็ดีอยู่แล้ว แกรู้เรื่องต่อเรือกับเขาเหรอไง”
“หนูเด็กคลองเตยนะปู่ อยู่กับท่าเรือคลองเตยมาตั้งแต่เด็ก”
“มันเหมือนกันเสียที่ไหนล่ะ อย่าหาเรื่องใส่ตัวเลยมดแดง”
“หนูเปล่าหาเรื่องใส่ตัว หนูมีเหตุผลนะปู่”
ยังยืนหยัดต่อเป้าหมายใหม่จนชายชราได้แต่ถอนใจ เห็นแววตาเจิดจ้าบนดวงหน้าเล็กเรียว ก็ตระหนักว่าห้ามไม่ได้ มืออ่อนโยนลูบผมบลอนด์ชมพู อวยพรให้หลานโชคดีมีชัย หวังว่าพระเจ้าทันกุนจะเมตตาหญิงต่างชาติอย่างแม้นวาดเหมือนเมื่อครั้งเขาไปช่วยรบในศึกสงครามแบ่งเขตแดน
ปฐมกษัตริย์แห่งอาณาจักรโคโชซอนโบราณ จะรับคำร้องจากชายชราไหม แม้นวาดไม่รู้ ทว่าที่แม้นวาดรู้แน่ๆ คือเธอกำลังจะโดนคนในสกุลคิมกดดัน ถ้าอยากได้ฮวังแจอินดัสทรีนัก ก็จงมาสัมผัสกับอู่ต่อเรือระดับโลกเสียก่อน จะได้สำเหนียกตัวเองว่าไร้ความสามารถขนาดไหน เธอมันก็แค่แม่ค้าต๊อกต๋อยจากไทย
ฮาราบอจีจะถือหางสุ่มสี่สุ่มห้าก็ไม่ได้ แม้นวาดเข้าใจจุดที่ท่านยืนอยู่ เธอพร้อมจะสู้รบปรบมือกับด่านทดสอบ บินตรงสู่ท่าอากาศยานนานาชาติกิมแฮ พักยังไม่ทันหายเหนื่อย คนจากฮวังแจอินดัสทรีก็มารับ พาเธอไปเยือนอู่ต่อเรือโอฬาร ใหญ่มหึมาสุดลูกหูลูกตา ชายหลายคนตรงเข้ามาหากัน มีทั้งชาวเกาหลีและคนจากอีกซีกโลก ตาหลายคู่จ้องร่างอ้อนแอ้น แม้นวาดอาจสวมกางเกงขายาวคู่สูทสีเข้ม เพิ่มความทะมัดทะแมง แต่กระนั้นเธอก็ยังดูบอบบางเกินไป จะลุยกับพวกเขาได้หรือไร
พอคนหนึ่งเริ่มพูด คนที่เหลือก็ทยอยพูดตาม แม้นวาดสาบานเลยว่าเธอพยายามทำความเข้าใจแล้ว แต่เธอก็ไม่รู้เรื่องอยู่ดีว่าพวกเขาหมายถึงอะไรกัน ร่างอ้อนแอ้นยืนงงเป็นนังเด๋อในดงวิศวกร คำนวณกำไรขาดทุนน่ะคล่องปร๋อ แต่ให้มาต่อเรือรบน่ะ ตายแหง
ทว่าจะให้ยอมแพ้พวกสกุลคิมก็กล้ำกลืนเกินกว่าจะยอมยกธงขาว เลือดไทยในกายสาวสั่งให้เธอฮึกเหิม มุ่งมั่นสู้งาน แม้ว่าดวงหน้าจะเริ่มเผือดสี เหม็นกลิ่นสารพันทางอุตสาหกรรมจนต้องยกมือมาปิดจมูก คลื่นไส้พะอืดพะอม...
“ถ้าไม่ไหว ก็อย่าฝืน...”
ภาษาไทยจากใครสักคนดังแทรกปรามาสกัน แม้นวาดคุ้นหูจำได้ทันควัน ร่างอ้อนแอ้นหันมองรามัญพร้อมกับทุกคน ชายหนุ่มเดินตรงมาหาเรา เสียงหวูดเรือดังก้อง ต้อนรับการกลับมาของเขา ร่างสูงล่ำโค้งกายคำนับทุกคน...
“กัปตัน!”
ชายชาวเกาหลีข้างแม้นวาดร้องเรียกเขา คนอื่นๆ เองก็ดูดีใจมากที่รามัญปรากฏกายต่อหน้าเรา ความหล่อเหลาผสมผสานด้วยเอกลักษณ์หลากเชื้อชาติ โดดเด่นท่ามกลางแสงแดดจากท้องฟ้าเมืองปูซาน
“กัปตัน กลับมาแล้วเหรอครับ”
รามัญยิ้มให้คนถาม ก่อนจะคว้าแขนแม้นวาด รั้งเธอออกมาจากพวกเขา หญิงสาวพานนึกไปว่ารามัญให้อภัยกันแล้วเลยฉีกยิ้มกว้างดีใจ พ้นห่างจากสายตาใครๆ มาได้ก็โผกอดเขาเต็มแรง
“มินโฮ...คุณกลับมาหาฉันแล้วใช่ไหม...” ดวงหน้าเล็กเรียวอิงแอบแนบอกกว้าง สูดกลิ่นกายชายหนุ่มผ่านฮู้ดดำตัวเก่งของเขา ก่อนจะรู้สึกถึงความเย็นชาเมินเฉย เพราะรามัญตัวแข็งทื่อ ไม่กอดตอบ แถมยังผลักไส
“ใครว่าผมกลับมาหาคุณ ผมกลับมาดูแลโพรเจกต์เรือรบของผมต่างหาก คนเห็นแก่เงินอย่างคุณ ผมไม่ต้องการหรอก” เขาตอกกลับประชดประชัน แสยะยิ้มใส่กัน ทำเอาแม้นวาดหนาวเหน็บไปถึงหัวใจ ไม่เคยคิดจะง้อใครหน้าไหนก็ต้องยอมง้อเขา
“คุณยังโกรธฉันอยู่เหรอ ฉันขอโทษ ฉันผิดเองที่...”
“ไม่ คุณไม่ผิดเลยมดแดง ผมรู้ว่าเงินสำคัญสำหรับแม่ค้าอย่างคุณมาก แต่ผมก็ดันโง่ อยากสำคัญกว่า ผมเจ็บมากที่คุณเอาผมไปแลกกับหุ้นจากตาแก่นั่น!” ตะคอกเดือดดาลจนสาวเจ้าสะดุ้งเฮือก ทว่ารามัญก็ยังไม่ใจอ่อนให้ แม้นวาดเปรียบดั่งคราบที่ลอกออกมาจากชายผู้เคยทำร้ายจิตใจมารดา
“คุณเหมือนพ่อผมมาก คุณทำได้ทุกอย่างเพื่อความมั่งคั่งร่ำรวย คุณมีหัวใจบ้างหรือเปล่า”
“ฉัน...”
“มีไหมมดแดง!”
“มีสิคะ คุณดูไม่ออกจริงๆ เหรอ ว่าฉันรู้สึกยังไงอะ คิดว่าฉันอยู่กับคุณไปวันๆ เหรอไง!” เอะอะโต้สู้ แม้นวาดเงยหน้าสบตาคมกริบ หายใจอ่อนล้าไม่เต็มอก คงเพราะความต่างของเวลา ร่างกายยังปรับตัวไม่ทันกระมังถึงครั่นเนื้อครั่นตัว เหนื่อยง่ายชอบกล
“งั้นก็เลือกมา...” ชายหนุ่มลากเสียงขรึม ยื่นข้อแม้ที่จะทำให้แม้นวาดลำบากใจ “ระหว่างผม กับหุ้นของฮวังแจกรุ๊ป คุณจะเลือกอะไร...”
เธอนิ่งไป หลุบตาลังเลเพียงเสี้ยววินาทีก็ทำให้รามัญกรุ่นกระอักได้
“มดแดง!”
“ไม่เลือกได้ไหม สำคัญเท่ากันไม่ได้เหรอ”
“ไม่ได้! ผมต้องสำคัญกว่า!” จะไม่ยอมเป็นรองเงินตราเฉกเช่นมารดาเคยเป็นมา รามัญฉุนเฉียวตัวสั่นจนแม้นวาดต้องยอมโอนอ่อนผ่อนตาม
“โอเคๆ คุณสำคัญกว่า คุณสำคัญกว่า...”
ร่างอ้อนแอ้นโผกอดเขาอีก ทว่ามารยาที่เคยใช้ได้ผลก็ย่อมมีวันหมดอายุ รามัญไม่เชื่อเธอแล้ว ผลักไสเธออีกรอบเช่นกัน
“งั้นก็คืนหุ้นเขาไป”
“แต่ว่า...”
“คืนเขาไป!” ออกคำสั่งขึงขังพิสูจน์ความบริสุทธิ์ใจ ร่างสูงล่ำยืนตระหง่านกดดัน แม้นวาดก็ยังไม่ยอมรับคำ เธอเม้มปากส่ายศีรษะ
“เห็นไหมล่ะ สุดท้ายผมก็ไม่ได้สลักสำคัญอะไรกับคุณเลยสักนิด”
ที่น่าสมเพชกว่านั้น คือเผลอเหมาเอาว่าตัวพอจะมีค่าสำหรับแม้นวาดบ้าง รามัญตาแดงน้ำตาคลอ คำของน้องชายต่างแม่ยังคงวนเวียนเสียดแทง
‘พี่เกลียดพ่อเราแทบตาย แต่สุดท้าย พี่ก็มาหลงรักผู้หญิงแบบพ่อ’
“ขอโทษนะมดแดง ผมคงทำให้คุณท้องไม่ได้แล้ว แม่ของลูกผมต้องเป็นผู้หญิงที่พร้อมจะทำทุกอย่างเพื่อลูก ไม่ใช่ผู้หญิงที่คิดจะมีลูก เพื่อให้ได้ทุกอย่างมาครอบครอง...”
“มินโฮ...”
“ถ้าอยากได้หุ้นอีกครึ่งหนึ่งนัก เชิญคุณไปตกลงกับตาแก่นั่นเองก็แล้วกัน ว่าเปลี่ยนเป็นหลานชายอีกคนได้ไหม บางที ไอ้จุนโฮมันอาจจะรีบเสนอตัวเลยก็ได้”
ชายหนุ่มแค่นหัวเราะ ก่อนจะหมุนตัวเดินกลับไปหากลุ่มชายฉกรรจ์ พวกเขาอาจฟังภาษาไทยไม่ออก แต่ก็คงเดาจากกิริยาได้ว่าเราสองทะเลาะกัน
แม้นวาดสะท้านใจหน้าชา ไม่นึกว่าเขาจะใจร้ายขนาดยอมยกเธอให้น้องชายต่างแม่ แล้วคิดเหรอว่าเธอจะแคร์ ผ่านเรื่องร้ายมามากมาย เธอยังอดทนมาได้ กับอีแค่เขาจะหมางเมิน ไม่แยแสกันแล้ว ก็ช่างปะไร น้ำตาที่กำลังไหลอยู่ตอนนี้ ไม่ได้เป็นเพราะเขาหรอก ไม่ใช่เลย...
อดกลั้นข่มความรวดร้าว จะไม่ต่อสายไปร่ำไห้กับคู่หู แต่หากเก็บความคับข้องใจไว้กับตัวเองอีกเพียงนาทีเดียว แม้นวาดเกรงว่าอกเธอจะระเบิดตูมกลางฮวังแจโฮเทลสาขาปูซาน ลุงจางผมเรียบแปล้อุตส่าห์จัดการเลือกห้องพักเห็นทิวทัศน์ริมทะเลให้ เอาใจคนที่ฮาราบอจีอยากได้เป็นหลานสะใภ้ แต่แม้นวาดกลับยิ่งสะเทือนใจ คิดถึงบทสนทนาระหว่างเธอกับรามัญ ความทรงจำหายจากสมองเขาแล้วกระมัง ลืมสิ้นเลยใช่ไหมว่าเคยตามติดเธอเป็นเงาตามตัว เคยงอแงจนเธอต้องบอกให้เขาออกเดินทางท่องเที่ยว
‘งั้นก็ไปต่างจังหวัด เอาใกล้ๆ อย่างพัทยานี่ก็ได้’
‘ไม่เอา ไม่อยากไปทะเล เห็นทะเลจนเบื่อแล้วเหมือนกัน’
ตอนนั้นรามัญเสพติดเธอ อยากใกล้ชิดเธอตลอดเวลา ไม่ยอมปล่อยให้เธอคลาดสายตา แต่ตอนนี้กลับเหี้ยมโหด ทำเหมือนเธอเป็นของเหลือเดน ประเคนเธอให้น้องชายต่างแม่ ไอ้มอญเกาหลีเฮงซวย!
“ฮือ...เขาคงลืมไปแล้วมั้งนังตุ๊ด ว่าเคยคลั่งรักฉันขนาดไหน...”
สะอึกสะอื้นกับอดีตว่าที่เจ้าบ่าว เคืองแกมน้อยใจชายผู้ทำลายฤกษ์งามยามดีของเรา เขาทำให้เธอไม่ได้แต่งกับกาไชย แต่เขาก็ไม่เหลียวแลเธอแล้วเช่นกัน
“งี้แหละมดแดง โอปป้าเขารักแรงเกลียดแรง ตอนจะแย่งหล่อน เขาก็จะแย่งให้ได้ มาหาเรื่องกะเทยถึงเตียงคนไข้เลยนะยะ”
ปลุกปลอบแม้นวาดด้วยความจริงที่ไม่อาจแย้ง มดแดงแรงฤทธิ์จะอกหักรักคุดก็คราวนี้ ดีที่ไม่ซวยถึงขั้นตุ๊ดเมิน นังตุ๊ดยังอยู่เคียงข้าง ขณะที่เธอทรุดหนัก กาไชยกลับตรงกันข้าม คู่หูแม่ค้าสาวเพิ่งออกจากโรงพยาบาล มาอยู่ที่อะพาร์ตเมนต์ของแม้นวาดนี่เอง
“ฉันว่าเพราะเขาด้วยนะมดแดง ฉันถึงอาการดีขึ้น”
“เกี่ยวอะไรกับเขา เขาไม่ใช่หมอนะยะ”
“ค่ะ เขาไม่ใช่หมอ แต่ตั้งแต่หล่อนมาเจอกับเขา ฉันก็แทบไม่ได้ทนทุกข์กับความเจ็บป่วยของตัวเอง มีแรงมาต่อล้อต่อเถียง ลุ้นเรื่องของหล่อนกับเขา ตื่นเต้นทุกวัน”
คิดตามแล้วก็เห็นว่าเป็นเช่นนั้น ก่อนแม้นวาดจะตามรอยแม่กากี นังตุ๊ดมันห่อเหี่ยวอาดูร อาการคุ้มดีคุ้มร้าย จนเธอต้องส่งไปอยู่ใกล้ผู้ชำนาญการ แต่พอแม้นวาดดึงรามัญเข้ามาในชีวิต ก็เข้าทำนองใจเป็นนาย กายเป็นบ่าว
“ฉันน่ะไม่ยอมแพ้หรอกนะมดแดง ตอนนี้ฉันกำลังใจดีมาก จะดูแลตัวเองอย่างเคร่งครัด จะรอดูว่าระหว่างแกกับเขาจะลงเอยยังไง ต่อให้ต้องขาดทุนเข้าเนื้อ แต่ระหว่างทาง มันก็ลุ้นมากใช่ไหมล่ะ หล่อนซื้อเขามานอนด้วย มารู้ว่าเขาเป็นทายาทแชรโบล โลภมากอยากได้หุ้นจากปู่เขา โดนเขาสะบั้นรักทิ้งหล่อน” ร่ายมาเสียตรงเผง ก่อนจะหัวเราะขัน รื่นรมย์เสียเต็มประดาที่แม้นวาดไม่แรงฤทธิ์อย่างเก่า
แม่ค้าสาวจุกอกตาเขียว อยากกรี๊ดใส่หูอีกฝ่าย แกจะแรงกับฉันเพื่อ!
“ฉันว่าเขาเหมาะกับหล่อนออก เขาเหมือนกำไรก้อนโตที่หล่อนตามหามาทั้งชีวิต แต่สิ่งที่หล่อนต้องเอาไปแลก เพื่อให้ได้กำไรก้อนนี้มา ก็คือตัวหล่อนเอง...ตัวหล่อนเองนะมดแดง”
ประหนึ่งว่าถูกคู่หูเติมเชื้อไฟ สัญชาตญาณของแม่ค้าพลันเดือดพล่าน ต่อให้ต้องขาดทุนเข้าเนื้อมันก็ต้องลองดูสักตั้ง แม้นวาดเสนอหน้าไปหารามัญถึงอู่ต่อเรืออีก หวังว่าคนหลากเชื้อชาติจะฟังกันบ้าง แต่เขาก็เอาแต่เย็นชา จ้องจะทำหน้าถมึงทึง หาว่าเธอเป็นตัวเกะกะ ไร้ประโยชน์
‘คุณจะมาทำไม ที่นี่ไม่ใช่โกดังสินค้าของคุณนะ ที่นี่คือถิ่นของผม’
แถมยังหวงเนื้อหวงตัว แตะนิดแตะหน่อยเป็นต้องสะบัดหนี อย่างกับคนไม่เคยร่วมเตียงคลอเคลีย ไม่เคยวาดลิ้นโลมเลียผิวเนื้อเธอทั้งตัว
‘ถ้าฉันไปมีลูกกับน้องชายคุณ คุณจะโอเคจริงๆ ใช่ไหม’
ลองประชดเขากลับ เคยมองว่าการเรียกร้องความสนใจจากคนที่ไม่เห็นค่าเราเป็นเรื่องไร้สาระ แต่ถ้ายั่วให้เขาโมโหฮึดฮัดได้ แม้นวาดจะยอมโง่เง่าดูสักครั้ง แต่กระนั้นเขาก็ยังไม่วายแดกดันกัน
‘แล้วทำไมผมต้องไม่โอเค ถ้าคุณอยากนอนกับมันก็ตามใจคุณสิ’
‘คุณกับมันก็เหมาะกันดี มันก็เห็นแก่เงินพอๆ กับคุณ น่าจะเข้ากันได้ดี’
แต่ละวาจาจากปากร้ายๆ นั่น สักแต่พ่นมาเพื่อเหยียดหยามดูแคลน หนึ่งสัปดาห์เต็มๆ ที่เธอปล่อยให้เขาย่ำยีหัวใจ ทำราวกับว่าเธอเป็นอากาศธาตุ แม้นวาดเจ็บเกินกว่าจะรับไหว พอกันทีไอ้พระลอเกาหลีของกาไชย แม้นวาดจะไม่แยแสรามัญอีกต่อไป ทำทรงเด็ดเดี่ยวว่าจะตัดขาดจากเขา
แต่แล้ว...สิ่งมหัศจรรย์ก็บังเกิดท่วงทัน แม้นวาดดีดดิ้นกรี๊ดกร๊าดบนเตียงนุ่ม ยิ้มแฉ่งเบิกบานรับแสงจ้าแห่งรุ่งอรุณ ‘เงินทุน’ ก้อนใหม่ของเธอมาแล้ว
“มีอะไร หวังว่าจะไม่มาตามตื๊อผมอีกนะ รบกวนคนอื่นเขา!”
ค่ะ สุ้มเสียงปลายสายนี่นะ จะแข็งห้วนไปไหน หยิ่งกับเมียนักใช่ไหม เดี๋ยวเจอทีเด็ด แล้วจะหน้าหงาย!
“ประจำเดือนฉันไม่มา”
“...”
“ลูกอยากกินกิมจิ ทำกิมจิมาให้กินด้วย!”
| ความคิดเห็น |
|---|
ผู้ผลิตและผู้จัดจำหน่ายหนังสือคุณภาพ