บทนำ
หน้าห้องน้ำชายของโรงเรียนอนุบาลแห่งหนึ่ง ชายร่างท้วมผู้มีบุคลิกตุ้งติ้งยืนยิ้มแบบเก้ๆ กังๆ อยู่กับชายหนุ่มที่ขณะนี้กำลังซ่อมอะไรบางอย่างอยู่ในห้องน้ำสำหรับนักเรียน โชคดีที่วันนี้เป็นวันหยุด ไม่มีนักเรียน ไม่มีผู้ปกครอง และไม่มีครูคนอื่นนอกจากชายผิวขาวหมดจดที่กำลังขะมักเขม้นอยู่กับการซ่อมท่อน้ำ เขาผู้นี้สวมเสื้อกล้ามสีขาวอวดมัดกล้ามบริเวณท่อนแขนจรดหัวไหล่ กางเกงยีนที่เขาสวมถึงแม้จะเก่า เลอะเทอะ แถมยังขาดเป็นริ้วๆ บริเวณหัวเข่าไปจนถึงต้นขา แต่ก็ไม่อาจลดความสมบูรณ์แบบของรูปร่างสูงใหญ่อย่างนักกีฬาของเขาลงได้
คิ้วเข้มขมวดมุ่นยามหันมามองคนที่ยิ้มด้วยดวงตาเป็นประกายแห่งความหวังอยู่เป็นระยะ ทีแรกผู้ที่ยืนยิ้มอยู่นั้นก็หงุดหงิด เพราะคนที่เขาตั้งใจจะมาหาไม่ได้สนใจคนรอบข้างเอาเสียเลย ชายหนุ่มเอาแต่สนใจห้องส้วมที่อุดตันจนราดน้ำไม่ลง รู้สึกสะอิดสะเอียนกับกลิ่นอันไม่พึงประสงค์อยู่นานแล้ว แต่ก็ต้องทน เพราะใบหน้าที่หล่อบาดใจจนยากที่จะละทิ้งเขาไว้แบบนี้ได้
“พี่ครับ” เจ้าของน้ำเสียงทุ้มเอ่ยขึ้นเป็นครั้งแรกนับตั้งแต่ชายตุ้งติ้งเดินมาพบเขาที่หน้าห้องน้ำ ดวงตาที่ละห้อยอยู่ก็พลันเป็นประกายเจิดจ้าขึ้น
“ขาคุณน้อง พร้อมจะคุยกับพี่เอมมี่แล้วใช่ไหมคะ” เอี่ยมชัย หรือในวงการมอเดลลิงต่างรู้จักเขาในนามของเอมมี่ปรี่เข้าไปหาชายหนุ่ม ขณะนั้นน้ำก็พวยพุ่งออกมาจากท่อน้ำในห้องน้ำพอดี ทำให้เอี่ยมชัยชะงักฝีเท้าและเฝ้ามองดูน้ำที่รินรดตั้งแต่หัวจรดเท้าของชายหนุ่มจนเปียกโชก
“ช่วยหยิบประแจให้ผมหน่อยครับ” ชายหนุ่มพูด หลังจากที่ใช้มือข้างหนึ่งพยายามอุดรอยรั่วของท่อน้ำเอาไว้ ส่วนมืออีกข้างชี้กล่องเครื่องมือซึ่งวางอยู่ไม่ไกลจากที่ที่เอี่ยมชัยยืนอยู่มากนัก
“ประแจ อันนี้เหรอคะ” เอี่ยมชัยหยิบวัตถุสิ่งหนึ่งขึ้นมาจากกล่องเครื่องมือแล้วชูให้ชายหนุ่มดู
“ไม่ใช่ครับ นั่นมันไขควง ผมอยากได้ประแจอันที่มันมีเขี้ยวโค้งๆ น่ะครับ”
“อันไหนกันล่ะเนี่ย คนสวยไม่เคยซ่อมท่อเสียด้วย เคยทำแต่งานเย็บปักถักร้อย”
“อันนี้ฮะ” เสียงหวานผิดกับถ้อยคำสุดห้าวดังขึ้น พร้อมกับที่อีกฝ่ายหยิบสิ่งที่ชายหนุ่มอยากได้ไปส่งให้ ไม่นาน สายน้ำที่พวยพุ่งก็หยุดลง พร้อมกับเสียงราดน้ำลงส้วมที่โล่งสะดวกขึ้น เอี่ยมชัยได้แต่อ้าปากค้างกับภาพที่เห็นตรงหน้า เพราะชายหนุ่มที่เดินออกมาจากห้องน้ำแม้จะเปียกโชกไปทั้งร่าง แต่ว่ายังสมบูรณ์แบบเหลือเกิน
มือหนาเสยผมที่เปียกและตกมาลงมาปรกบริเวณหน้าผาก เผยให้เห็นความละมุนของใบหน้าชัดเจนขึ้น ที่คิ้วของเขาดูเข้มอาจจะเป็นเพราะผิวหน้าที่ขาวใสสุขภาพดี ปากสีแดงระเรื่อมีรอยหยักชัด คงเพราะจมูกที่โด่งจนปลายเชิดขึ้นของเขาแน่ๆ ในขณะที่ชายหนุ่มเดินเข้ามาใกล้ เอี่ยมชัยยังคงมองเขาจนแทบจะฝังดวงตาลงไปในเรือนร่างของชายหนุ่ม เพราะเสื้อกล้ามสีขาวนั้นเรียบลู่ไปกับแผงอกและลอนกล้ามเนื้อหน้าท้อง เมื่อกางเกงยีนที่เขาสวมเปียกน้ำก็เลื่อนต่ำลงไปอีกหน่อยจนมาเกาะอยู่ที่สะโพก เผยให้เห็นช่องว่างระหว่างขอบเสื้อกับขอบกางเกงที่เป็นผิวเนื้อขาวละมุนประดับด้วยขนรำไร
“ในที่สุด คุณน้องก็มาคุยกับพี่ อะ นี้จ้ะ นามบัตรพี่เอมมี่จ้ะ” เอี่ยมชัยพูดด้วยสีหน้าดีใจที่การรอคอยได้สิ้นสุดลงเสียที มอเดลลิงร่างท้วมยื่นนามบัตรที่ถือรออยู่นานแล้วให้ชายหนุ่ม เขายื่นมือมารับพร้อมกับเอ่ยขอบคุณแบบขอไปที จากนั้นก็ส่งนามบัตรต่อให้คนอีกคนที่ยืนอยู่ตรงนั้น
“ผอ. ครับ ช่วยบอกพี่เขาหน่อยว่าผมไม่สนใจ ไม่ถนัดงานในวงการ ความสามารถผมไม่ถึงหรอกครับ ผมชอบสอนเด็กนักเรียนมากกว่า ขอตัวนะครับ จะไปเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วก็ซ่อมหลอดไฟต่อ” พูดแล้วก็เดินจากไป โดยที่ไม่สนใจถ้อยคำโน้มน้าวที่ลอยตามหลัง
“คุณน้องขา งานในวงการได้เงินเป็นกอบเป็นกำเลยนะคะ ไม่ต้องมาเป็นครูสอนเด็กอนุบาลงกๆ อยู่แบบนี้ ถ้าคุณน้องไม่อยากเป็นนักแสดงก็เป็นนายแบบ หรือเป็นพรีเซนเตอร์ก็ได้ ถ่ายงานชิ้นเดียวแค่ไม่กี่ชั่วโมงได้เงินเท่าเงินเดือนทั้งเดือนของคุณน้องเลยนะคะ”
ได้ยินอย่างนั้น ชายหนุ่มก็ทำเพียงหันมายักไหล่พร้อมกับหันไปย่นคิ้วใส่คนที่เขาเรียกว่า ‘ผอ.’ นิดหนึ่ง ก่อนจะหันหลังเดินจากไปโดยที่ไม่พูดอะไรอีกเลย
| ความคิดเห็น |
|---|
ผู้ผลิตและผู้จัดจำหน่ายหนังสือคุณภาพ