วันนี้คุณบอกรักคนข้างบ้านหรือยัง
อารัมภบท อาหารมีเรื่องราว
เรื่องราวของคนสองคน อาจจะเริ่มต้นด้วยอาหารหนึ่งจาน ซึ่งหอมกรุ่นด้วยกลิ่นและรสชาติอันน่าประทับใจ หรือไม่ก็เลวร้ายยากจะกล้ำกลืนลงคอ อย่างเช่นพิชามลผู้อยากเริ่มต้นมิตรภาพกับเพื่อนบ้านหนุ่มรูปหล่อ เพราะถ้าไม่หล่อ เธอคงไม่ถ่อเอาอาหารมาต้อนรับด้วยยุทธวิธีพิชิตใจผ่านฝีมือปลายจวักนำอาหารจานเด็ด หรือก็คืออาหารจานเดียวที่เธอทำได้สำเร็จไปฝาก ผลก็คือสีหน้าประหลาดใจของคนรับ
“ผัดมาม่าเหรอครับ” ปฏิกิริยาตอบรับของเขาช่างชวนกังขา จนเธอต้องก้มลงไปสำรวจจานอาหารในมือของตน
“มันมีตรงไหนไม่เหมือนเหรอคะ” มีเส้น มีหมู มีผัก มองอย่างไรก็คือผัดบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปอุดมเครื่องที่เธอภาคภูมิใจในฝีมือ ดูแคร์รอตที่เธอบรรจงเปลี่ยนจากวงกลมธรรมดาเป็นดอกไม้นั่นสิ แล้วยังหมูกับไข่ไก่ปริมาณมากที่เธอกระหน่ำใส่โดยไม่แคร์สภาพเศรษฐกิจ
“อ้อ...เปล่าครับ ดูน่าอร่อยดีนะครับ” ในที่สุดเขาก็เอื้อมมือมารับอย่างระมัดระวัง
เธอพยายามตีความว่าเขาเป็นสุภาพบุรุษเลยไม่อยากให้มือของทั้งสองแตะโดนกันแบบในนิยายที่เธอชอบเขียน ทว่าสีหน้าของเขาบอกว่าไม่ใช่แค่เพียงการระวังตัวตามปกติเท่านั้น
ต่อให้อยู่ในโลกส่วนตัวเป็นประจำ แต่การกระทำของอจลบอกพิชามลว่าคำชมของเขาเป็นการโกหก ถึงอย่างนั้นเธอก็เลือกปล่อยผ่าน เพราะสาระสำคัญของอาหารอยู่ที่ฝีมือ ไม่ใช่รูปลักษณ์ภายนอก เธอยังมั่นใจในตัวเองเช่นนั้น จนตอนที่แนะนำตัวเองแบบชัดๆ
“บีมีอาชีพเป็นนักเขียนค่ะ” ไม่ใช่ทุกคนที่พิชามลแนะนำตัวเองด้วยชื่อเล่นและอาชีพ เธอรอให้เขาถามถึงนามปากกา แต่เขาอาจจะเดาความต้องการของเธอผิดเลยแนะนำอาชีพของตนเองบ้าง
“ผมเป็นเชฟครับ”
พิชามลยังมีรอยยิ้มแข็งค้างอยู่บนใบหน้า แต่สิ่งที่สมองของเธอกำลังประมวลผลคือจะหาทางเอาอาหารจานนี้กลับบ้านยังไง ตอนนี้แคร์รอตรูปดอกไม้ดูไม่ค่อยจะสมเป็นดอกไม้สักเท่าไร ส่วนไข่ไก่ก็ใส่เยอะไปจนทำให้เส้นบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปแฉะ เธอกลัวไข่จะดิบเลยเร่งไฟ บางส่วนจนไหม้ติดกระทะ เธอเลือกเอาส่วนที่ดีที่สุดมาแล้ว แต่มองจากมุมนี้มันยังมีชิ้นส่วนดำๆ ของสารก่อมะเร็งติดมาด้วย
ทางฝ่ายผู้รับเองก็ส่งยิ้มแข็งๆ ไม่ต่างจากผู้ให้ แตกต่างตรงสายตาที่เขามองจานผัดมาม่า มันเต็มไปด้วยความเวทนาที่มอบแก่วัตถุดิบทั้งหลายที่ถือกำเนิดขึ้นมาสังเวยฝีมือการทำอาหารอันไม่เข้าขั้นอย่างไร้ค่า คาดว่าจุดจบของพวกมันคงมีถังขยะสดเป็นสุสาน
“มีอะไรเหรออาร์ม” เสียงถามดังมาพร้อมการเปิดตัวคนแปลกหน้า ซึ่งจะไม่เป็นปัญหาต่อพิชามลเลยถ้าเธอคนนี้ไม่ได้มีหุ่นเพรียวลมเหมือนนางแบบ
โดยส่วนตัวพิชามลไม่ได้มีปัญหาอะไรกับอาชีพนางแบบ ยกเว้นว่ามันเป็นอาชีพในฝันที่ไม่มีวันเป็นจริงของเธอ หญิงสาวถูกจำกัดความสูงหนึ่งเมตรครึ่งเป๊ะๆ หรือก็คือแค่หนึ่งร้อยห้าสิบเซนติเมตรไม่เกินแม้แต่มิลลิเมตรเดียว มีเอวกลมจากการนิยมบริโภคฟาสต์ฟูด เสพติดปิ้งย่าง หนำซ้ำยังเสริมด้วยสะโพกขนาดใหญ่ ซึ่งเธอโทษว่าเป็นค่าตอบแทนของการนั่งทำงานหน้าจอคอมพิวเตอร์มาสิบปี ไม่ใช่เพราะขนมหวานที่ทำจากไขมันทรานส์และน้ำตาล
ด้วยนิสัยชอบปลอบประโลมใจตัวเอง พิชามลจึงตวัดสายตามองช่วงบนของหญิงสาวแปลกหน้าแวบหนึ่ง เรียกความภาคภูมิใจกลับมาให้ตัวเองบ้าง อย่างน้อยเธอก็หน้าอกใหญ่กว่าอีกฝ่ายที่อยู่ในระดับไม้กระดาน หุ่นอ้วนเตี้ยก็มีข้อดีของมันเหมือนกัน
“เพื่อนบ้านของเราน่ะกัสจัง ชื่อคุณบี เขาเป็นนักเขียน”
“เก่งจังค่ะ กัสจังก็อยากจะเขียนเหมือนกัน ตอนนี้...” มีคำพูด คำถามเกี่ยวกับงานเขียน แต่คนฟังหันพิกัดไปมองชายอีกคนที่ตามมา
“พี่ชายของกัสจังเองค่ะ ชื่อพี่แมน”
คนชื่อแมนไม่ได้ดูแมนสมชื่อ อย่างน้อยก็ไม่ใช่ในสเปกของพิชามล เขาสูงขาว เอวบางกว่าผู้หญิงทั่วไปเสียอีก แล้วที่เธอไม่อยากจะเปรียบเทียบให้เจ็บปวดใจก็คือบางกว่าต้นขาของเธอหรือเปล่า หนำซ้ำจากสภาพผิวหน้าบอกได้ว่าเขาดูแลมันดีกว่าเธอเยอะ เธอชอบผู้ชายหล่อล่ำกำยำสูงใหญ่แบบชายหนุ่มเพื่อนบ้านที่แนะนำตัวสั้นๆ ว่าชื่ออาร์ม และมีอาชีพน่าสนใจอย่างเชฟมากกว่า แต่ก่อนที่เธอจะต้องทนสงสัยต่อคำถามที่ว่า กัสจังมีความสัมพันธ์อย่างไรกับอาร์ม เขาก็ขยี้ความฝันของเธอให้เละเหมือนผัดมาม่าในมือของเขา
“กัสจังเป็นแฟนผมครับ เธอจะมาช่วยดูแลบ้านนี้ตอนผมไปทำงาน”
“ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ” พิชามลเกร็งใบหน้าให้ฉีกยิ้ม ซึ่งเธอทำได้ไม่ดีนักเพราะมองออกว่าหนุ่มข้างบ้านกำลังดีใจที่ทำความเข้าใจจุดยืนในความสัมพันธ์ที่ไม่ได้มีอะไรมากไปกว่าคำว่าเพื่อนบ้านได้สำเร็จ
“ฉันขอตัวกลับบ้านก่อนนะคะ”
พิชามลเปลี่ยนคำแทนตัวจากชื่อเล่นไปเป็นฉัน เพราะเพิ่งรู้ตัวอย่างล่าช้าว่าการที่อยู่ๆ พาตัวมาใกล้ชิดกับผู้ชายข้างบ้านเป็นการกระทำที่ไม่เหมาะสม เหมือนกับการพยายามทำตัวสนิทสนมกับยอดเขาเอเวอร์เรสต์ เป็นการหาเรื่องให้ตัวเองหนาวเหน็บและเจ็บตัว (ใจ)
เรื่องราวระหว่างคนข้างบ้านกับอาหารที่นำไปฝากด้วยความมีน้ำใจจึงปิดฉากลงในแบบที่พิชามลไม่ได้คาดคิด ความพยายามอ่อยผู้ครั้งแรกในชีวิตของเธอจบลงแบบอเนจอนาถ หนำซ้ำเมื่อเธอกลับจากบ้านข้างๆ มากินผัดมาม่าที่เหลือ มันก็ไม่อร่อยสักนิดเลย
| ความคิดเห็น |
|---|
ผู้ผลิตและผู้จัดจำหน่ายหนังสือคุณภาพ