บทนำ
มีคนเคยบอกว่าเราพบกัน
เพื่อที่จะจากกันสักวัน...แต่ไม่รู้วันไหน
๐๘:๓๐ น.
“วันสุขวันนี้เป็นเด็กดีนะคะ มะม้าจะมารับตอนเย็น” เสียงหวานดังมาจากหญิงสาวรูปร่างผอมสูงที่กำลังบอกลาคนตัวเล็กที่ตอนนี้อยู่ในอ้อมกอดของคุณครู
เด็กหญิงตัวเล็กแก้มแดงดูจ้ำม่ำ ผิวขาวละเอียดไม่เห็นแม้แต่รูขุมขน ผมยาวประบ่าถักเปียสองข้างเป็นทรงผมที่มะม้าของเธอชอบเรียกตามชื่อตัวละครจากละครโทรทัศน์ชื่อดังในอดีตว่า ‘พจมาน’ แต่ตอนนี้ใบหน้าของคนตัวเล็กกลับอาบไปด้วยน้ำตา มุมปากทั้งสองข้างคว่ำลงอย่างเห็นได้ชัด วันนี้เธอมาโรงเรียนเป็นวันที่สี่แล้ว แต่กลับร้องไห้หนักขึ้นทุกวัน
“ฮือๆๆ มะม้า วันสุขอยากอยู่กับมะม้า วันสุขอยากไปกับมะม้า” คนตัวเล็กส่งเสียงวิงวอนอย่างน่าสงสารจนคนเป็นแม่แทบจะใจอ่อน แต่เธอไม่สามารถทำเช่นนั้นได้ วันนี้เธอมีงานสำคัญต้องทำ
หญิงสาวโน้มตัวลงไปหาลูกน้อยสุดที่รักอีกครั้งพร้อมกับโอบกอดเอาไว้ เกือบสี่ปีแล้วที่เธอกับลูกอยู่กันสองคนตามลำพัง เธอไปไหน ลูกไปด้วย การที่ลูกต้องเข้าโรงเรียนแบบนี้เธอก็ใจหายไม่น้อย แต่มันถึงเวลาอันสมควรที่ลูกของเธอจะได้รับการศึกษาเหมือนเด็กทั่วไป และเธอก็จะได้ทำงานเต็มที่ด้วย
ความผูกพันของเธอกับลูกเป็นเหมือนโซ่ที่รัดแน่นขึ้นเรื่อยๆ ทว่าเธอไตร่ตรองแล้วว่าหากไม่ปล่อยลูกไปเรียนเสียตั้งแต่ตอนนี้ ต่อไปยิ่งจะลำบากถ้าลูกเธอเข้าสังคมไม่ได้ หญิงสาวจึงต้องกัดฟันส่งลูกไปโรงเรียน แม้ว่าทุกครั้งที่มาส่งต้องเจอภาพทรมานจิตใจแค่ไหน
“วันสุขจ๋า มะม้าก็รักหนูนะ แต่หนูต้องไปโรงเรียน มะม้าก็ต้องไปทำงานใช่มั้ย” คนเป็นแม่จับมือทั้งสองข้างของเด็กน้อยเอาไว้พร้อมกับสบตาและบอกเหตุผลที่ต้องจากกันครั้งนี้
นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ทั้งสองคุยกันเรื่องนี้ หญิงสาวพร่ำบอกเหตุผลที่ต้องไปโรงเรียนให้ลูกฟังทุกวัน ไม่ว่าจะตอนกินข้าว ตอนก่อนออกจากบ้าน หรือแม้แต่ตอนอยู่ในรถ ซึ่งเด็กหญิงก็พยักหน้ารับคำบอกว่าเข้าใจทุกครั้ง แต่เมื่อถึงหน้าโรงเรียนเท่านั้นละ แม่หนูน้อยคนนี้ก็ทำอย่างกับไม่เคยคุยเรื่องนี้กันมาก่อน
“วันสุขคิดถึงมะม้า ฮือๆๆๆ”
ท่าทางสะอื้นไห้ของเด็กน้อยช่างน่าหดหู่ยิ่งนัก แม้แต่ครูยังต้องเบือนหน้าหนี แล้วใจคนเป็นแม่เล่าจะไปเหลืออะไร
น้ำตาของคนเป็นแม่เกือบจะร่วงอีกครั้งเมื่อเห็นลูกร้องไห้ใจจะขาด แต่ไม่ว่าอย่างไรเธอก็ต้องใจแข็ง วันนี้เธอรับงานไปแล้ว ถ้าเธอเสียงาน คนลำบากก็คือเธอกับลูกนั่นละ
“มะม้าไปทำงานแค่แป๊บเดียวนะคะ ตอนเย็นมะม้าจะรีบมารับเลย”
“ฮึกๆ มะม้าต้องรีบมานะ ฮือๆ” ดวงตากลมโตของเด็กน้อยจ้องมองแม่ของเธออย่างมีความหวัง แต่ก็ไม่สามารถกลั้นสะอื้นได้
“มะม้าจะรีบมานะจ๊ะ วันสุขตั้งใจเรียนเลยนะ”
มือน้อยๆ ยกขึ้นปาดน้ำตาซ้ำแล้วซ้ำเล่า พร้อมกับพยายามกลั้นสะอื้นเพื่อโชว์ความเก่งให้ผู้เป็นแม่ดูก่อนไปทำงาน
“วันสุข ฮึก...จะตั้งใจเรียน มะม้าสัญญานะว่าจะมารับไวๆ”
หญิงสาวจำใจต้องปล่อยมือจากเด็กน้อยพร้อมกับส่งตัวกลับให้คุณครู ก่อนที่เธอจะโบกมือลาและบอกว่า
“จ้ะ มะม้าสัญญา”
| ความคิดเห็น |
|---|
ผู้ผลิตและผู้จัดจำหน่ายหนังสือคุณภาพ