12
คราวนี้ธาราไม่ได้เบือนหน้าหนีอีก เธอยอมให้เขาดูดปาก บูรัคคลี่ยิ้ม เขาใช้ลิ้นวนรอบขอบปาก ขบเม้มกลีบปากล่างก่อนดูดกลืน มือหนึ่งบีบเคล้นอกงาม อีกมือบดขยี้ติ่งสวาทไปพร้อมกัน
ถูกจู่โจมทุกทาง ธาราครางกระเส่าฟังไม่ได้ศัพท์ สมองขาวโพลน เธอคิดอะไรไม่ออก รุ้งหลากสีทอประกายอยู่หลังม่านตา
“เผยอปากเด็กน้อย ฉันอยากชิมเธอ อยากรู้ว่าจะหวานเหมือนตัวเธอไหม”
ธาราเผยอริมฝีปากโดยไม่รู้ตัว ราวกับหุ่นเชิดที่เขาจะจับซ้ายหันขวาหันอย่างไรก็ได้
บูรัคยิ้ม แหย่ปลายลิ้นเข้าไปทักทายในโพรงปาก กวาดลิ้นรอบไรฟัน เกี่ยวกระหวัดกับปลายลิ้นเธอ เขาหลอกล่อให้เธอตามเข้ามาในปากเขา แต่ธารานิ่งเฉย เธอดูจะเป็นผู้หญิงคนแรกที่ช็อกไปแล้วเมื่ออยู่ในอ้อมแขนเขา บูรัคคิดด้วยความเอ็นดู
“แลบลิ้นเด็กน้อย เธอจูบไม่เป็นรึไง” บูรัคแหย่ ตัดสินใจบอกตรงๆ เมื่อหลอกล่ออย่างไรก็ไม่เป็นผล
ธารายังคงนิ่งเงียบ
“แลบลิ้นธารา ไม่งั้นฉันดูดลิ้นเธอไม่ได้หรอกนะ”
ธารากะพริบตา “คุณว่าอะไรนะ”
บูรัคกวาดตามองทั่วเรียวหน้าสวยเมื่อเธอเอาแต่มองเขานิ่งๆ กะพริบตาปริบๆ
“แลบลิ้น” วูบหนึ่งบูรัครู้สึกผิด เธอทำให้เขารู้สึกไม่ต่างจากผู้ใหญ่เลวๆ คนหนึ่งที่พยายามหลอกล่อเด็กไม่ประสีประสาให้กินลูกกวาดในขวดโหลต้องห้าม แต่ถึงรู้สึกผิด ก็ยังไม่สะเทือนต่อมศีลธรรมของเขาอยู่ดี เพราะเขาตั้งใจแล้วว่าจะรวบหัวรวบหางเธอ
เธอแลบลิ้น
บูรัคดูดกลืน เธอให้รสชาติหวานล้ำปานหยาดทิพย์ เขาเกี่ยวกระหวัดกับปลายลิ้นเธอ สลับกับดูดกลืนอย่างหิวกระหาย เขาหลงใหลรสชาติเธอ จูบเท่าไหร่ก็ไม่พอ ดูดกลืนเท่าไหร่ก็ยังไม่อิ่ม ราวกับเสพติดรสชาติเธอ ความกระหายพลุ่งพล่านในสายเลือดปานคมมีดที่กรีด แล่เถือเนื้อหนังของเขา ทางเดียวที่จะอยู่รอดคือสูบฉีดความใคร่และความสาวของสาวตรงหน้า
“ไขกุญแจให้ฉัน”
จู่ๆ เสียงแหบพร่า สั่นไหวก็ดังขึ้นด้วยประโยคนั้น บูรัคหรี่ตามองวงหน้าเรียว
“ฉันอยากกอดคุณ อยากแตะต้องคุณ”
บูรัคจ้องม่านตาสีนิลนิ่งๆ แต่ไม่พบอะไรนอกจากความเคลิ้มแกมกำหนัด ดวงตาเธอสวยคมซึ้ง ให้ความรู้สึกราวกับจมหายไปในทะเลสีนิล
“โอเคเด็กน้อย แป๊บนึง” บูรัคลงจากเตียง เดินหายเข้าไปในห้องน้ำและกลับออกมาพร้อมด้วยลูกกุญแจ
เขาไขปลอกบอนเดจทั้งข้อมือและข้อเท้า วางลูกกุญแจเหนือหัวเตียง ถือโอกาสถอดเดรสทางศีรษะโดยเธอยืดแขนให้ความร่วมมือด้วยดี รูดยกทรงไปตามแขน จังหวะที่จะเปลื้องกางเกงในก็ต้องสะดุ้งสุดตัว เธอผลักอกเขาจนล้มหงายหลัง คิดว่าเสียรู้เธออีกเลยจะจับพลิก แต่ธาราผลักอกเขาแล้วตามมาประกบทันที เธอคร่อมบนตัวเขา บดขยี้ริมฝีปากเขา สองมือป่ายเปะปะไปตามลำตัว
บูรัคครางด้วยความรัญจวน รู้สึกดีกับน้ำหนักตัวที่กดทับลงมาทั้งตัว โดยเฉพาะอกอวบอิ่มที่กำลังบดเบียดกับแผงอก
เขาบดขยี้กลีบปากนุ่มตอบ สอดปลายลิ้นเข้าไปพัวพัน มือข้างหนึ่งแทรกสีข้าง บีบเคล้นอกกลมกลึง อีกมือสอดกลางลำตัวเพื่อบดขยี้เนินสวาท
“หวาน เธอหวานกว่าที่ฉันคิด” บูรัคพึมพำ
“ให้ฉันนะ...” เสียงนุ่มเอ่ยขึ้น
แววตาบูรัคเข้มข้นเมื่อธารากล่าวจบก็ไถลสะโพกไปนั่งเหนือต้นขา มือเธออยู่ในตำแหน่งเดียวกับแก่นกาย เธอยังไม่ทันจับหรือแตะต้องเนื้อตัวส่วนไหน น้องชายเขาก็ผงาด บวมเป่งและครัดเคร่งจนสร้างความทรมานแกมรวดร้าว
ธาราสวยงามยามคร่อมอยู่บนตัวเขา ไหล่บอบบางลาดต่ำสู่แอ่งไหปลาร้า กระดูกโผล่แลดูเซ็กซี่ อกอวบอิ่มคล้อยต่ำนิดๆ ด้วยน้ำหนักที่หนักอึ้ง เต่งตึงและกลมเป็นกระเปาะ ปลายยอดชูชันท้าทายสายตา เอวคอดกิ่ว สะโพกกลมกลึงที่ผายออกข้างรับกับช่วงขาเรียวยาว เธอนั่งคร่อมด้วยท่าที่ไม่ถนัดนัก เพราะติดกางเกงในที่คาหน้าขา นึกเสียดาย ไม่อย่างนั้นต้นขาเขาคงได้สัมผัสน้องสาวเธอเต็มๆ
“ทุกอย่างที่เธอต้องการ” บูรัคตอบรับเสียงแหบพร่า
“หลับตาสิ” น้ำเสียงเธอเชิญชวน
บูรัคหลับตา รอรับประสบการณ์แสนหวาน ไม่อยากเชื่อว่าแค่กดให้ถูกปุ่ม ก็สามารถกระพือไฟพิศวาสในตัวเธอได้ และน่าพอใจกว่านั้นธาราเป็นฝ่ายเริ่ม เธอเร่าร้อนปานลูกไฟอย่างที่เขาคิด
“คลิก! คลิก!”
เสียงคลิกสองครั้งดังขึ้นในจังหวะไล่ๆ กันทันทีที่เขาหลับตา บูรัคลืมตา รีบเอี้ยวตัวไปหยิบลูกกุญแจตามสัญชาตญาณ ทว่าพบแค่ความว่างเปล่า
“อยู่นี่!”
เสียงสดใสของธาราดังขึ้น แม่ตัวแสบถอยไปยืนไกลเตียง มือหนึ่งชูลูกกุญแจ อีกมือกอดชุดเดรสเพื่อปกปิดเนื้อตัว เธอดึงกางเกงในขึ้นมาปิดท่อนล่าง ทุลักทุเลพอสมควรเพราะเสื้อผ้าเต็มอ้อมแขน
“ฉันจะเอาลูกกุญแจไปไว้ในห้องน้ำเหมือนที่คุณเก็บไว้ก่อนหน้านี้” เธอบอกอีก
บูรัคบดกราม ยายแม่มดร้าย...ความหมายโดยนัยคือซ่อนลูกกุญแจจากเขา เพราะเธอไม่มีทางรู้หรอกว่าเขาเก็บมันไว้ที่ไหน เขาเสียรู้เธออีกครั้ง
ธารากลับออกมาจากห้องน้ำ เดรสสวมบนตัวเรียบร้อย ผมเผ้ายุ่งเหยิงถูกรวบเป็นมวย
“ไขกุญแจให้ฉัน!” บูรัคกัดฟันพูด น้ำเสียงแข็งกร้าว ไม่แม้แต่ชายตาไปมองปลายเท้าที่ถูกตรึงด้วยปลอกบอนเดจ
“ไม่ คุณควรลิ้มรสชาติดูบ้างว่าถูกจับขึงพรืดน่ะเป็นไง”
“ฉันลิ้มรสมาแล้วหนก่อน จำไม่ได้รึไง”
“ไม่พอหรอก เจอกันที่บริษัทพรุ่งนี้เช้านะท่านประธาน”
“ธารา!” น้ำเสียงเริ่มหมดความอดทน “ฉันสั่งให้เธอไขกุญแจให้ฉันเดี๋ยวนี้!”
“โนเวย์ คุณน่าจะขอบคุณฉันด้วยซ้ำที่อย่างน้อยยังเหลือมือเป็นอิสระ”
เพราะเธอไม่มีทางมัดมือเขาสำเร็จโดยที่เขาไม่รู้ตัวน่ะสิ...แม่ตัวแสบ
“เดี๋ยว!”
ธาราชะงักมือที่กำลังจับคันโยกประตู
“ถ้าเธอออกจากห้องนี้แม้แต่ก้าวเดียว ระหว่างเราเป็นได้เห็นดีกันแน่”
เสียงประตูปิดตามหลังโครมใหญ่ บูรัคหลับตา กัดฟันกรอด...ยายตัวแสบ เขาทำบาปหนาอะไรกับพระเจ้าไว้นี่ ถึงต้องมาเจอะเจอและอยากขึ้นเตียงกับสาวเจ้าคนนี้มากขนาดนี้
คนเฮงซวย...ธาราบริภาษตลอดทางเดินที่กลับลงไปยังห้องใต้ดิน เธอกะขับรถของบูรัคออกจากวิลลา แต่หากุญแจไม่เจอ ไม่รู้เขาเก็บไว้ที่ไหน ตอนลงจากรถ เธอก็ว่าเธอสังเกตแล้วว่ากุญแจเสียบคาอยู่ที่รถ งมหาอยู่ครึ่งชั่วโมง เจอแต่เอกสารซื้อขายวิลลาในชื่อเธอ เลยยอมแพ้ ต้องเดินกลับไปถามเขา
“ปัง ปัง ปัง”
บูรัคซึ่งนอนรอฟังเสียงทุบประตูอยู่ ฉีกยิ้มสมใจ
“บรูคเปิดประตู!”
“เธอขึงพรืดฉันอยู่นะ ฉันจะไปเปิดได้ไง” น้ำเสียงสบายอารมณ์เกินจริงไปมาก
“บอกรหัสมา”
ตอนเข้ามา เขาเลือกใช้วิธีทาบลายนิ้วมือเปิดประตูดิจิทัลแทนการป้อนด้วยรหัสตัวเลข
“...”
“กุญแจรถอยู่ไหนบรูค”
เมื่อเขาไม่ตอบ เสียงทุบประตูตามด้วยเสียงถามกระชากด้วยประโยคนั้นก็ดังขึ้น ทำไมนะเขาถึงได้รู้สึกว่าน้ำเสียงเกรี้ยวกราดหลังประตูนั่น ช่างฟังไพเราะเหลือเกิน
“ได้ยินไหมบรูค บอกรหัสเปิดประตูให้ฉันเดี๋ยวนี้” เธอทุบประตูปังๆ ขู่สำทับไปพลาง
บูรัคยังคงนิ่งฟังอย่างใจเย็น ปล่อยให้เธอทุบประตูอีกพักใหญ่ๆ เขาจึงตะโกนกลับไป
“4325”
เสียงป้อนตัวเลขกับเครื่องรับสัญญาณดิจิทัลดังขึ้น ไม่นานต่อมาเธอก็ผลักประตูเดินเข้ามาใกล้หัวเตียง แต่ก็ยังไกลเกินกว่าเขาจะเอื้อมมือคว้าตัวไว้ได้
“กุญแจรถอยู่ไหน” ธารากัดฟันถาม
“ทำไมไม่ไปซะล่ะ” ถากถางด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน
“ถ้ากุญแจเสียบคารถ คุณไม่ได้เห็นแม้แต่เงาฉันอยู่ที่นี่แน่ ไม่ต้องห่วง กุญแจรถอยู่ไหนพ่อคนเจ้าเล่ห์” เธอจ้องเขาอย่างจะกินเลือดกินเนื้อ
พยายามจำกัดสายตาแค่ใบหน้ากวนโอ๊ย ไม่ชายตาไปมองกายเปลือยเปล่า ถึงว่าเขาไม่อนาทรตอนเธอล็อกข้อเท้า ธาราเดินไปก้มหยิบเสื้อผ้าเขา โยนไปบนกลางลำตัว
บูรัคชะงัก หน้าเสีย ธารากำลังหยามเขา เธอเป็นผู้หญิงแปลกประหลาด น่าจะคนเดียวในโลกที่ทนเห็นเขาแก้ผ้าไม่ได้ทั้งที่มีผู้หญิงมากมายในโลกนี้อยากได้โอกาสนี้ สองครั้งแล้วที่เธอหยามเขา สักวันในเร็วๆ นี้ เธอต้องได้บทเรียนจากเขา
“ก็เพราะฉันรู้ว่าผู้หญิงอย่างเธอไว้ใจไม่ได้” ตอนธาราลงจากรถ เขาปลดกุญแจรถออกจากช่องเสียบ
เธอกัดฟัน ถามเน้นเสียงทีละคำ “ฉันถามอีกครั้ง กุญแจอยู่ไหน”
“ไม่ เสียใจด้วยยาหยี ตอนนี้เราติดที่นี่ด้วยกันทั้งสองคนแล้ว ฉันถูกล่าม ส่วนเธอก็ถูกขัง ไม่มีรถออกจากที่นี่”
“จะบอกหรือไม่บอก” ธารายื่นคำขาด
“ไม่ ปล่อยกุญแจเท้าให้ฉันก่อนสิ แล้วเราจะออกไปจากที่นี่ด้วยกัน” บูรัคยื่นข้อแลกเปลี่ยน
“คิดหรือว่าไม่มีกุญแจรถแล้วฉันจะออกจากที่นี่ไม่ได้”
บูรัคเลิกคิ้ว มองธาราอย่างสนใจ
ธาราหยิบโทรศัพท์มือถือโทร. หาลินดา
“พี่ดาด้าคะ พี่ช่วยมารับธารที่...” เธอบอกย่านที่ตั้งของวิลลา เหลือบตามองบูรัค แววตากำชัยชนะ
“เธออยู่กับพี่บรูคไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมไม่กลับออกมาด้วยกัน”
ธารานิ่วหน้า เดินถือโทรศัพท์มือถือไปคุยในห้องน้ำ “พี่ดาด้าก็รู้เรื่องวิลลาด้วยหรือคะ”
“รู้ เลขาฯ พี่บรูคโทร. มาคุยเรื่องงานที่อเมริกา เลยหลุดปากเล่าเรื่องพี่บรูคซื้อวิลลาให้เธอ ว่าแต่เธอยอมรับวิลลาแล้วใช่ไหม”
“ไม่ค่ะ ประธานมัวร์น่ะร้ายกาจ เขาเอ่อ...”
“เขาทำไม ทำไมถึงอึกอัก เล่าต่อสิ มีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นใช่ไหม บอกมาเลยพี่บรูคทำอะไร เดี๋ยวฉันจัดการให้”
ธาราลังเล ที่สุดก็ตัดสินใจเล่าเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นให้ลินดาฟัง ตบท้ายด้วยการกล่าวว่า “เรื่องก็เป็นแบบนี้แหละค่ะ ประธานมัวร์เจ้าเล่ห์มาก เต็มไปด้วยแผนการ”
ลินดาหัวเราะร่วนเมื่อฟังจบ “แต่ฉันว่าพวกเธอแสบพอๆ กันทั้งคู่นะ ดูสมน้ำสมเนื้อกัน เอาละ...ส่งโลเกชันมาเดี๋ยวฉันไปรับเอง”
“ขอโทษ ไม่ต้องพึ่งคุณแล้ว พี่ดาด้ากำลังจะมารับฉัน” ธาราเชิดคาง น้ำเสียงเย้ยหยัน
ธาราออกมาจากห้องน้ำแล้วมายืนค้ำ เอ่ยถากถางอยู่ข้างเตียง
บูรัคเลิกคิ้ว “ขยับมาใกล้ๆ เข้ามาข่มใกล้ๆ ฉันนี่แม่ตัวแสบ”
เธอก้าวถอยหลังอีกหลายก้าวโดยอัตโนมัติ บูรัคมองภาพนั้นกึ่งยิ้มกึ่งบึ้ง
ตัวแสบขนานแท้...
ธาราทรุดตัวนั่งบนโซฟาเบดตัวหนึ่ง
“นั่นเรียกว่าโซฟาเซ็กซ์ใช่ไหม ฉันอยากมีเซ็กซ์กับเธอที่นั่น”
เธอดีดตัวลุกจากโซฟาราวกับติดสปริง คว้ากระเป๋าสะพาย “ฉันจะไปรอพี่ดาด้าข้างล่าง”
“คิดหรือว่าดาด้าจะขึ้นมาบนเขานี้ได้”
มือที่กำลังจับคันโยกชะงักอีกครั้งเมื่อได้ยินเสียงลอยมาตามลม เธอหันไปมอง
“หมายความว่าไง”
“ไม่ใช่ใครจะขึ้นมาบนเขานี้ได้ถ้าไม่มีรหัสผ่าน”
ถ้าไม่มีสติกเกอร์ติดหน้ารถพร้อมบัตรที่ใช้สแกนไม้กั้น ก็ต้องมีรหัสประจำวิลลาแจ้ง รปภ. ที่เฝ้าอยู่ที่ตีนเขา
“รหัสผ่านอะไร” เธอขมวดคิ้ว คิดว่าเป็นลูกไม้ของเขามากกว่า
“ฉันบอกเธอแล้วนี่ แถวนี้เป็นย่านของคนมีอันจะกิน ระบบรักษาความปลอดภัยเข้มงวดตั้งแต่ตีนเขา ถ้าไม่มีรหัส รปภ. ก็ไม่ปล่อยให้ขึ้นมาหรอก”
ธาราคิดว่าเป็นแค่ลูกไม้ของบูรัค ก็เลยไม่ได้เซ้าซี้ เธอลงไปรอลินดาที่ชั้นล่างอย่างใจเย็น กระทั่งเกือบชั่วโมงต่อมาลินดาจึงติดต่อกลับมา บอกว่า รปภ. ที่ตีนเขาไม่ยอมให้ผ่านขึ้นไป เนื่องจากไม่มีรหัส วินาทีนั้นเธอต้องข่มใจ เดินกลับเข้าไปในวิลลาอีกครั้ง
“รอแป๊บนะคะ” เธอบอกลินดาแล้วเดินลงไปชั้นใต้ดิน ป้อนรหัสเข้าห้องลับ ใช้มือป้องลำโพง หันไปทางบูรัค
“รหัสผ่านอะไร บอกมาเดี๋ยวนี้”
“ไม่บอก”
เธอจ้องเขาอย่างจะกินเลือดกินเนื้อ หันกลับไปคุยกับลินดา “พี่ชายตัวแสบของพี่ไม่ยอมบอก”
บูรัคชะงัก หนวดจางๆ เหนือริมฝีปากกระตุกเมื่อได้ยินฉายาที่เธอเรียกขานเขา
“งั้นส่งมือถือให้พี่คุยกับเขา”
เธอป้องลำโพง หันไปบอกเขา “พี่ดาด้าอยากคุยด้วย”
สิ้นคำเธอก็โยนโทรศัพท์มือถือให้เขา โชคดีเขายื่นมือออกไปรับได้ทัน เลยแค่เฉียดฉิวหน้าผาก...แม่ตัวแสบ
“ว่าไง” เขากรอกเสียงเข้าไปในสาย
“ดาด้ามาถึงแล้ว รปภ. ขอรหัสวิลลาค่ะ”
“อย่ามายุ่งดีกว่า นี่เป็นเรื่องระหว่างพี่กับธารา”
“อ้าว แบบนี้ก็ได้ถูกขังลืมที่นั่นทั้งคู่หรอก”
“ช่างเถอะ ถ้าแม่ตัวแสบอยากสิ้นชื่อที่นี่กับพี่ก็แล้วแต่เธอ”
“เอางั้นหรือคะ” ปลายสายลังเล
“เอางี้แหละ เธอกลับไปเถอะ ไม่ต้องห่วง”
“งั้นดาด้าขอคุยกับธาราหน่อยค่ะ”
บูรัคเงยหน้ามอง “ดาด้าอยากคุยกับเธอ”
เธอยื่นมือกะเตรียมรับถ้าเขาโยน แต่บูรัคกลับวางเหนือหัวเตียงเฉย
“นี่!”
“อยากได้ก็มาหยิบเอง” บูรัคจ้องนิ่งๆ แววตาลองดี
| ความคิดเห็น |
|---|
ผู้ผลิตและผู้จัดจำหน่ายหนังสือคุณภาพ