6
“ไหนเล่ามาซิตีญ่า แกกะคุณโชคนี่มันยังไง”
อนุวัตยื่นหน้าเข้ามาถามระหว่างเจติยาเลื่อนอ่านข่าวในแท็บเล็ต ไม่สนใจเพื่อนที่ชวนกันมาสปาเลยแม้แต่น้อย
“ก็ไม่ยังไง”
คนโดนซักยักไหล่อย่างไม่สนใจ ตาจับจ้องที่ข่าวเศรษฐกิจออนไลน์ แต่หน้าเข้มขึ้นอีกสองเลเวล เพราะภายใต้ความไม่มีอะไรที่พูดไป ศุภโชคก็ยังติดต่อมาสม่ำเสมอไม่ได้ขาด แม้เจ้าตัวจะไม่ได้มาเจอหล่อนเลยตั้งแต่คราวที่มีโอกาสรับประทานอาหารค่ำร่วมกัน ซึ่งอาการดังกล่าวไม่หลุดรอดสายตาเพื่อนรักไปได้
“แกหน้าแดง! ตอแหล!”
เสียงผรุสวาทของอนุวัตดังลั่นสปานวดเท้า แขกเหรื่อชะโงกหน้าให้ความสนใจ จนหนุ่มหน้าใสหัวใจหญิงต้องหันไปขอโทษขอโพย ยิ้มหวานรอการอภัยโทษจากผู้ใช้บริการสปาดัง แล้วหันมาเอาเรื่องกับเพื่อนต่อ “แกไม่เคยหน้าแดง แกแรดจะตาย จะเล่าดีๆ หรือให้ฉันไปถามแม่แก”
อนุวัตพอรู้ว่าคุณผอรเป็นใจให้ศุภโชคเข้าหาลูกสาว เพราะเป็นพยานในที่เกิดเหตุเมื่อสองสัปดาห์ก่อน หลังจากที่คุณแม่เจ้าแผนการวางแผนให้เจติยาต้องเป็นคนเอาเอกสารไปให้ศุภโชคเซ็น หลังจากนั้นวันหนึ่งเมื่อเขาชวนเจติยาไปเป็นเพื่อนเดินเลือกซื้อเสื้อผ้า หญิงสาวรับโทรศัพท์สายหนึ่งจากนั้นก็ทำหน้าแดงอยู่พักใหญ่ พอสอบถามก็ได้ความว่า
...
‘คุณโชคโทร. มา’ เจติยาเสียงใสแบบคนกำลังจะได้อะไรสมใจ
‘โทร. มาว่าไง ทำไมต้องหน้าแดงหน้าเขียวขนาดนั้น’
...
‘ตีญ่า อีกสามอาทิตย์พี่จะขึ้นไป มีเอกสารสำคัญบางอย่างเกี่ยวกับท่าเรือที่คุณอรต้องใช้ในการพิจารณาเบี้ยประกัน พี่ฝากนัดคุณแม่หน่อยสิ’
‘คุณโชคไม่มีเบอร์เลขาฯ คุณแม่เหรอคะ’ ตีหน้าซื่อถามออกไป ทำไมไม่นัดกันเอง จากวันนั้นที่เขาขับรถไปส่งที่บ้าน เขาและเธอก็ไม่ได้พบกันอีก เพราะอีกสองวันหลังจากนั้นเขาก็เดินทางกลับภูเก็ต แค่ส่งไลน์มาทักทายบ้างตามประสา
‘มี แต่พี่อยากคุยกับเรา นัดวันที่ตีญ่าว่างด้วยนะครับ แล้วมากับคุณอรด้วยล่ะ’
ศุภโชคพูดแค่นั้นแล้วก็วางสายไป ทิ้งให้หล่อนเขินอายอยู่กับโทรศัพท์ จนอนุวัตจับพิรุธได้ในวันนั้น แต่หล่อนก็เลือกที่จะไม่เล่าอะไร จนมาตอนนี้ก็โดนซักไซ้อีกครั้ง
...
“ก็ไม่ไง ก็มีบ้างแค่แบบส่งไลน์มา ฝากถามคุณแม่เรื่องนั้นเรื่องนี้” คราวนี้หญิงสาวเล่าไปตามจริง ไม่คิดปิดบังเพื่อนสนิทเพราะรู้จักกันทุกซอกทุกมุม
“แล้วเขาไม่หยอดเหรอวะ กูว่าเขาต้องซุ่มตะครุบมึงแน่ๆ นังตีญ่า” อนุวัตเริ่มเปลี่ยนสรรพนามแทนตัวเมื่อเรื่องเดินมาสู่ไคลแมกซ์ของความสัมพันธ์ นึกประหลาดใจที่ฝั่งโน้นทอดระยะเวลานานแบบนี้
“เขาก็แบบให้ฉันไปกับคุณแม่ด้วยเวลานัดคุยงาน จริงๆ ไม่ต้องท่ามากก็ได้นะ มองหน้าก็รู้กันอยู่ละว่าของขึ้น ถูกเคมี ฉันน่ะรอเขาตะครุบจนเบื่อจะแย่” เจติยาทำหน้าเมื่อย คนจีบก็มาก แต่ไม่เคยมีใครดึงเชงเล่นเกมให้หล่อนหัวใจเต้นคร่อมจังหวะขนาดนี้สักคน
“ไม่มี ผมคิดถึงคุณเหรอ โทร. มาแค่เรื่องงานเนี่ยนะ อะไรกันวะ”
“บ้า ไม่มี คนไม่ได้เป็นอะไรกัน จะมาคิดถึงกันทำไม”
เจติยาค้อนขวับ ทั้งที่จริงๆ ไม่ได้เขินอาย แต่เก็บความจริงที่ว่าศุภโชคไม่บอกว่าคิดถึงไว้ เขาบอกแต่ว่ามากับแม่ให้ได้นะเพราะเขาอยากเห็นหน้า แม้จะขัดใจ แต่หล่อนก็กดความไม่พอใจลงไป บอกตัวเองว่าให้ใจเย็นๆ เพราะคนนี้คือของจริง ยอมรอให้อะไรๆ ชัดเจนกว่านี้ก่อนค่อยฟังเขาพูดก็ยังไม่สาย
“โห ไรวะ.. หรือเขาจะรอแกเผลอแล้วฉุดปล้ำเลยวะ กรี๊ดดด! ผู้ชายโหด โอ๊ตชอบบบ!!!”
“โอ๊ย อีเพ้อเจ้อ” เจติยาส่ายหัวเพราะรับจินตนาการของเพื่อนรักไม่ได้ แต่ก็ปล่อยให้อนุวัตวิเคราะห์สถานการณ์ต่อไป ก่อนจะขอปลีกตัวไปพบมารดา เนื่องจากวันนี้หล่อนต้องเข้าไปเรียนรู้งานที่บริษัทประกันภัยของมารดาตามที่ตกลงกันไว้ หลังจากได้คุยกันในรายละเอียดแล้วผอรตัดสินใจว่าจะให้เจติยารับผิดชอบโพรเจกต์โฆษณาตัวใหม่ของบริษัท เพื่อใช้ความรู้ด้านการตลาดและการเข้าถึงลูกค้าที่เรียนมาให้เป็นประโยชน์ อีกทั้งหญิงสาวยังเคยลงวิชาเลือกสมัยเรียนปริญญาตรีเป็นวิชาทางจิตวิทยาเพื่อทำความเข้าใจความต้องการของมนุษย์และวิธีสนองความต้องการต่างๆ ด้วย
เจติยาเดินทางมาถึงอาคารสำนักงานใหญ่ของทีเอสอินชัวรันซ์ก่อนเวลานัดเล็กน้อย หญิงสาวสวมเสื้อเชิ้ตแขนยาวลายทางฟ้าขาวพอดีตัว ปลดกระดุมลงมาสองเม็ดให้ดูสบายๆ ตัวเสื้อประดับลายปักรูปหัวใจสีดำเล็กๆ บนอกข้างซ้าย กระโปรงเป็นทรงดินสอยาวพอดีเข่า สวมรองเท้าส้นสูงสีดำพื้นแดง ทำให้หล่อนดูสมาร์ตซ่อนเปรี้ยว คงความเซ็กซี่ที่เป็นเสน่ห์ของเจ้าตัวไว้อย่างครบถ้วนแม้จะอยู่ในชุดทำงาน สาวสวยเดินด้วยความมั่นใจเข้าโถงลิฟต์ของบริษัท เรียกความสนใจจากบุคคลผู้พบเห็นได้เป็นอย่างมาก
ไม่ช้าลิฟต์โดยสารก็เปิดออกที่ชั้นสามสิบเก้าซึ่งเป็นพื้นที่ที่จัดไว้สำหรับผู้บริหารโดยเฉพาะ ไม่มีพนักงานแผนกอื่นยุ่มย่ามให้น่ารำคาญ สาวน้อยยกมือไหว้สวัสดีคุณราตรี เลขาฯ คู่บุญของผอร ก่อนจะได้รับคำชี้แจงว่าทีมการตลาดที่หล่อนจะต้องเข้าร่วมประชุมด้วยขอเลื่อนเวลาเป็นบ่ายสอง เนื่องจากหัวหน้าทีมประสบอุบัติเหตุนิดหน่อย
“คุณตีญ่ารอในห้องคุณแม่ก่อนไหมคะ บอสคุยงานกับลูกค้าอยู่ห้องประชุมข้างๆ นี้เองค่ะ”
“ขอบคุณนะคะคุณราตรี”
ได้ยินแบบนั้นหล่อนก็ไม่มีทางเลือก นอกจากนั่งรอเวลาและมารดาบนโซฟารับแขกบุนวมตัวเขื่อง ได้ยินเสียงคนสนทนาแว่วมาเป็นระยะๆ จากห้องประชุมข้างๆ แต่จับใจความไม่ได้ มองจากเงาไหววูบหลังผนังกระจกแบบฝ้าก็ยังเดาไม่ได้ว่าใครคือลูกค้าคนสำคัญของแม่
จนเกือบเที่ยง ประตูที่หล่อนปรายตาไปมองหลายครั้งก็เปิดออก เจติยาเงยหน้าจากนิตยสารท่องเที่ยวที่มารดาวางไว้ เตรียมตัวอ้อนผอรตามนิสัย พร้อมส่งแววตาออดอ้อนกับรอยยิ้มหวานให้เพราะมั่นใจว่าคนที่เปิดเข้ามาคือมารดาของหล่อน แต่แล้วตาโตก็เบิกกว้างเมื่อพบว่าผู้มาเยือนไม่ใช่มารดาอย่างที่คิดไว้ และทั้งๆ ที่เห็นเพียงเสี้ยวด้านข้างของเขากับเสียงที่ได้ยินก็มั่นใจว่าจำไม่พลาด เสียงของคนที่โทร. มาหาหล่อนหลายครั้งนั่นเอง
“คุณอรรอสักครู่ มันมีเอกสารบางอย่างที่คุณอรควรนำมาพิจารณา มันมีเงื่อนไขประกันจากฉบับเก่าที่เราอยากได้เพิ่มเติม”
ศุภโชคก้าวยาวๆ เปิดประตูเล็กที่เชื่อมระหว่างห้องประชุมขนาดสิบสองที่นั่งกับห้องทำงานของท่านประธานผอรออก เพื่อหยิบเอกสารสำคัญที่ว่าในกระเป๋าเอกสารที่วางไว้ในห้องผอร แต่ร่างหนากลับชะงักจนสตรีที่มีอำนาจสูงสุดในบริษัทนี้ต้องออกปากถาม ระหว่างเดินมาส,ทบกับชายหนุ่มเพื่อดูว่าเกิดอะไรขึ้น
“คุณโชคมีอะไรหรือเปล่าคะ” ผอรชะโงกหน้าเข้าไปในห้องทำงานตัวเองเพื่อค้นหาบ่อเกิดของการชะงักงัน จึงพบว่าตัวต้นเหตุคือเจติยา บุตรสาวของตน
“อ้าวตีญ่า...เออ แม่นัดหนูไว้ ลืมไปเลย ประชุมเสร็จแล้วเหรอลูก”
เจติยายกมือไหว้ศุภโชคตามความเคยชิน
ชายหนุ่มยกมือรับไหว้ มองหน้าคนที่ส่งสายตาหวานเยิ้มมาให้นิ่งๆ
“พี่สุวิทย์เลื่อนประชุมเป็นตอนบ่ายค่ะ ตีญ่าเลยมารอในห้องคุณแม่” อธิบายถึงสาเหตุที่มานั่งอยู่ตรงนี้เสร็จหญิงสาวก็ไม่รอช้า ที่จะตัดพ้อคนตัวโต แต่ทำตัวเหมือนงอนแม่ตัวเอง
“ตีญ่านึกว่าคุณแม่นัดคุณโชควันจันทร์ซะอีก ยุ่งแบบนี้จะสอนงานตีญ่าได้เหรอคะ แล้วไหนจะนัดข้าวกลางวันเราอีก”
“พอดีคุณโชคโทร. มาเลื่อนนัดน่ะลูก หนูหิวไหม เดี๋ยวแม่ให้ราตรีจัดอาหารมาให้ก่อนเลย คงไม่ได้ไปทานข้างนอกนะ” ผอรรีบบอก กลัวลูกสาวที่ไม่ได้เลี้ยงมาด้วยตัวเองจะน้อยใจ ก่อนจะหันหาลูกค้ารายสำคัญ
“คุณโชคคะ ใกล้เที่ยงแล้ว ทานข้าวที่นี่เลยไหมคะ”
ผอรอมยิ้ม ถามเป็นแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน จะได้มีโอกาสให้คนทั้งคู่ได้ใช้เวลาร่วมกัน โดยไม่ทันเห็นว่าชายหนุ่มมีสีหน้าลำบากใจ ชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะหันไปตอบผู้อาวุโสกว่า
“จริงๆ ผมมีนัดตอนเที่ยง แต่ไม่คิดว่าจะยืดเยื้อขนาดนี้ คุยให้เสร็จไปเลยก็ได้ครับ ดีเหมือนกัน”
เจติยาได้ยินดังนั้นจึงลุกขึ้น ทำท่าจะเดินออกไปจากห้องทำงานของผอร แต่ท่าทีนั้นทำให้ศุภโชคนึกว่าเจติยาจะไม่อยู่ร่วมรับประทานอาหารกลางวันที่เขายอมฝืนใจสละนัดเพื่อจะได้ใช้สถานการณ์ให้เป็นประโยชน์จึงโพล่งถามออกไป เกิดมาไม่เคยมีใครปฏิเสธเขา บางทีไม่ต้องการยังวิ่งมาเสนอ แล้วผู้หญิงคนนี้เป็นใครถึงจะมาทำให้เขาเสียแผนแบบนี้ ไม่รู้เลยว่าน้ำเสียงที่เปล่งออกมาแข็งกระด้างแสดงความเป็นตัวเองขนาดไหน
“จะไปไหนครับ”
คนโดนถามชะงักมือที่กำลังจะผลักประตูออก ไม่แน่ใจว่าฟังพลาดหรือเปล่า แต่ก็ไม่คิดอะไรเพราะเห็นรอยยิ้มปรากฏบนหน้าเขา
“ตีญ่าจะไปเอาเมนูมาจัดอาหารให้ค่ะ เดี๋ยวเรียบร้อยแล้วตีญ่าไปเชิญนะคะ”
พอเจติยาพ้นประตูไป ชายหนุ่มก็หันมาหาคนที่ยืนอยู่ใกล้ๆ กัน “งั้นผมขอโทรศัพท์เลื่อนนัดสักครู่ครับคุณอร ขอยืมออฟฟิศสักครู่”
“ตามสบายค่ะ เดี๋ยวอรทำข้อเสนอรอในห้องประชุมนะคะ”
ศุภโชคพยักหน้ารับคำ รอจนผอรกลับไปนั่งประจำที่ในห้องประชุมจึงปิดประตูเชื่อม ก่อนจะเดินไปกดล็อกที่ประตูเข้าออฟฟิศของท่านประธานบริษัทประกันภัยที่เจติยาเพิ่งเดินออกไป ใช้เวลาต่อสายไม่นาน ปลายสายก็รับสาย
“โชคขา อยู่ไหนแล้วคะ” สัณฑิตารับโทรศัพท์เสียงหวาน เป็นครั้งแรกในรอบหลายสัปดาห์ที่ขาประจำติดต่อมา หญิงสาวเลยต้องอ้อนเอาใจยกใหญ่ เพราะในบรรดาคนที่ดูแลหล่อนอยู่ ชายหนุ่มคนนี้ถือว่าจ่ายหนักและถูกใจหล่อนที่สุด
“แซนดี้ ผมยังไม่เสร็จงาน คงต้องยกเลิกนัดวันนี้ เดี๋ยวผมให้ยุทธจัดการค่าเสียเวลาให้นะ” ศุภโชคกรอกเสียงนิ่งลงไปตามสาย แบบไม่สนใจปลายสายมากนัก คนคนนี้เป็นได้แค่คนระบายอารมณ์ใคร่ก็เท่านั้น ไม่ได้มีความสำคัญต่อหัวใจแต่อย่างใด
“แต่โชคนัดกับแซนดี้แล้วนะคะ ทำไมเลื่อนแบบนี้ แซนดี้ไม่ยอมจริงๆ ด้วย เราไม่ได้เจอกันเกือบเดือนแล้วนะคะ” ปลายสายส่งเสียงง้องแง้งไม่พอใจ แม้จะไม่ต้องเปลืองตัว แต่หล่อนก็อยากใช้โอกาสที่ได้พบเจอเขาออดอ้อนเอาใจให้ชายหนุ่มติดใจ เพราะถูกใจในความหล่อ ความรวย จนเผลอๆ อาจจะกลายเป็นความรักได้ง่ายๆ “เอางี้ดีกว่า โชคติดงานอยู่ที่ไหนคะ ให้แซนดี้ไปหาคุณแทนไหม แซนดี้คิดถึงคุณนะคะ” สัณฑิตาออดอ้อนต่อ
“ผมทำงานอยู่ อย่าทำให้เรื่องยุ่งยากนะแซนดี้ เท่านี้นะ” ศุภโชคตอบเสียงนิ่ง
พูดจบชายหนุ่มก็วางสายทันที ทำเอาสัณฑิตากรี๊ดออกมาเมื่อศุภโชคตัดสายไป จนลักษณ์ ผู้จัดการาส่วนตัวที่กำลังขับรถให้ตกอกตกใจแทบจะเสยหน้ารถเข้ากับท้ายรถเมล์ด้านหน้า
“ว้าย! เป็นอะไรคะคุณน้อง พี่ไม่ได้ขับทับอะไรตายใช่ไหม”
คนที่เพิ่งโดนเทร้องลั่นออกมาอีกครั้งเพราะโดนขัดใจ คนสวยมีตำแหน่งเป็นประกันมีแต่คนเอาใจ จะมีก็แต่ศุภโชคนี่ละที่หล่อนต้องวิ่งตามเป็นบ้าเป็นหลังขนาดนี้
“แซนดี้นี่แหละค่ะจะตาย พี่ลักษณ์ดูสิคะ อยู่ดีๆ คุณโชคก็โทร. มาแคนเซิลแซนดี้” สัณฑิตากระฟัดกระเฟียดกรีดร้อง จนอกอวบที่ห่อหุ้มด้วยเกาะอกหมิ่นเหม่กระเพื่อมขึ้นลงตามจังหวะหายใจแรง หล่อนอุตส่าห์ยกเลิกนัดจากหนุ่มใหญ่ทายาทนักการเมืองชื่อดัง เพื่อมาหาเขาที่เพิ่งให้เลขาฯ โทร. มานัดเมื่อสองวันก่อน เบียดนัดแทรกคิวให้ขนาดนี้ยังไม่เห็นความดีกัน
“โอ๊ยๆ ไม่เอาลูกขา...ไม่หงุดหงิด เดี๋ยวโบทอกซ์ที่โมหน้าหนูมาคลายค่ะลูก ใจเย็นๆ ใจร่มๆ นะคะคนดีของขุ่นแม่”
“จะไม่ให้หงุดหงิดยังไงล่ะคะ นี่นะขนาดแซนดี้บอกจะไปหาเอง ยังมาปฏิเสธแซนดี้อีกนะคะ ไม่รู้ละ ต่อไปนี้ถ้าทางนี้โทร. มา แซนดี้ไม่รับนัดรับงานอะไรแล้วนะคะ ดึงเชงไปเลยสักเดือน ให้รู้เลยว่าแซนดี้งอน” สัณฑิตาเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นด้วยเสียงสูง เป็นการบ่งบอกว่าระงับอารมณ์ไม่ไหวแล้ว
“ไม่เอาค่ะ นี่ๆ พี่มีเรื่องมาให้แซนดี้ชื่นใจ พรรคแทนไทยเขาขอคิวแซนดี้ไปโชว์ตัวในงานวันเกิดหัวหน้าพรรคสามชั่วโมง เขาให้สามแสนเลยนะคะ นี่เรตดีมากเลยนะลูกสาว” ลักษณ์เสนองานใหม่ที่เพิ่งได้รับการติดต่อเข้ามาจากลูกค้ารายเดิม
“รับนะคะ วันก่อนหนูก็ให้พี่โทร. ไปเลื่อนนัดทานข้าวเย็นกับลูกชายหัวหน้าพรรค งานนี้ก็รับหน่อยเถอะนะคะ คนดีของพี่”
“อะไรคะ ไปทำอะไร ให้แซนดี้ไปยืนฉีกยิ้มเหรอคะ” สัณฑิตาบ่นกระปอดกระแปด “รับงานกินข้าว ฟังเพลง ไปเมืองนอกให้แซนดี้เหมือนเดิมเถอะค่ะ แซนดี้ไม่ชอบอีเวนต์แบบนี้”
“โธ่ ลูกขา...นี่ไม่ต้องทำไรมากหรอกค่ะ แค่คอยส่งของให้คุณรณพล ลูกชายเจ้าของพรรคมอบรางวัลจับสลากให้ลูกพรรคกับพวกหัวคะแนนบนเวทีเท่านั้นละค่ะ เขาก็เลี้ยงกันแบบนี้ทุกปี อาศัยงานวันเกิดพ่อตอบแทนประชาชนกับพวกๆ ที่ช่วยกันตอนเลือกตั้งไงคะ” ลักษณ์กล่อมสัณฑิตา เพราะงานนี้นอกจากเปย์หนักแล้วท่าทางจะเลี้ยงดูยาวๆ ได้หากถูกใจขึ้นมาจริงๆ
“เผื่อได้ ส.ส. หนุ่มมา สบายกว่าวิ่งตามคุณโชคอีกนะคะ ได้เป็นคุณนาย ส.ส. ดีกว่าเป็นเมียนายหัวอยู่เกาะตัวดำตั้งเยอะนะ พี่ลักษณ์ว่า คุณพลนี่ยังไงก็เจริญรอยตามคุณพ่อเขาแน่”
ได้ยินแบบนั้นคนที่มีหน้าตานำไอคิวอย่างสัณฑิตาก็ตาเป็นประกาย จริงอยู่ที่สัณฑิตามีชื่อเสียงในวงการบันเทิง มีงานติดต่อเข้ามาทั้งถ่ายแบบ โชว์ตัวไม่ได้ขาด แต่สถานะทางสังคมและความสบายระยะยาวต่างหากที่สัณฑิตาไขว่คว้า หล่อนไม่ได้โง่พอที่จะเชื่อว่าสังขารจะไม่โรยรา และความนิยมในตัวหล่อนจะไม่ลดลง ในเมื่อหล่อนไม่ได้มีความสามารถทางการแสดงมากนัก ดังนั้นดาราเกรดซีอย่างหล่อนจึงต้องหาหลักยึดที่จะต่อยอดให้สุขสบายไปได้เรื่อย แต่ความรักสบายก็เป็นอีกปัจจัยหนึ่งที่ทำให้สัณฑิตาหาคำตอบให้ตัวเองได้ว่า ทางออกที่ง่ายที่สุดจะมีอะไรดีไปกว่าหาสามีรวยๆ สักคน
“ถ้าพี่ลักษณ์ว่าดีก็รับเถอะค่ะ แต่คุณพลอะไรนี่เขามีเมียแล้วไม่ใช่เหรอคะ”
“แฟนค่ะแฟน เลิกได้” ผู้จัดการส่วนตัวยังกล่อมต่อ เพราะคราวนี้หล่อนได้ค่าหัวคิวพิเศษจากรณพลนอกเหนือจากเปอร์เซ็นต์ที่ตกลงหักกับสัณฑิตาในแต่ละงาน “งั้นเราไปสปากันไหมคะ อาบน้ำแร่แช่น้ำนมกัน จะได้ใจเย็นๆ นะคะ มาๆ พี่ลักษณ์โทร. จองให้”
“ยังไงก็ได้ค่ะ แต่แซนดี้ไม่ปล่อยคุณโชคหรอกนะคะ เปลืองตัวเปลืองเวลามาเป็นเดือนแล้วนะคะกับคนนี้ แซนดี้ไม่ให้เขากินแซนดี้ฟรีๆ หรอกค่ะ จะมาทำกับแซนดี้แบบนี้ แซนดี้จะจับให้ดิ้นไม่หลุดเลย”
“แหมมม คุณโชคกินแซนดี้ หรือแซนดี้กินคุณโชคคะ พี่เห็นหนูจ้องตับเขาตาเป็นมันมาตั้งนานแล้ว” ลักษณ์อดจะประชดเด็กในสังกัดไม่ได้ ทำไมหล่อนจะไม่รู้ว่าสัณฑิตาทำอย่างไร ใช้วิธีไหนบ้าง จนศุภโชคเรียกหล่อนไปกินข้าวด้วย ถึงขั้นอาจจะเรียกไปหาบ่อยครั้งเวลาฝ่ายชายขึ้นมาติดต่อธุรกิจที่กรุงเทพฯ ซึ่งถ้าหากไม่ได้กระทบงานหรือเบี้ยวงาน ลักษณ์ก็ไม่อยากก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวของสัณฑิตามากนัก ดีซะอีก มีข่าวกับคนมีชื่อเสียง งานก็จะวิ่งมาหาสัณฑิตาเอง ไม่ต้องเหนื่อยเขาต้องวิ่งหางานให้
ฟากเด็กปั้นของคุณผอรนั้นจัดหามื้ออาหารเที่ยงแบบง่ายๆ ไม่ยุ่งยากมาให้ศุภโชคเป็นก๋วยเตี๋ยวต้มยำกั้งร้านดังในซอยร่วมฤดี บวกของว่างอีกสามสี่อย่าง และลอดช่องสิงคโปร์ขึ้นชื่อจากเยาวราชตบท้ายเป็นของหวาน เพื่อให้ศุภโชคกับผอรเจรจาธุรกิจกันไปได้ด้วย บรรยากาศไม่ตึงเครียดเพราะเจติยามาร่วมโต๊ะอาหารเป็นตัวแถมที่ทำให้ศุภโชคอารมณ์ดีขึ้น ปฏิเสธไม่ได้หรอกว่ารอยยิ้มหวานๆ จากผู้หญิงสวยๆ ก็ทำให้อะไรๆ ดีขึ้นได้เหมือนกัน
“ขอบคุณคุณอรสำหรับรายละเอียดครับ คืบหน้าไปมากทีเดียว ยังไงถ้าดราฟต์เสร็จส่งให้ผมด้วย ผมจะให้ฝ่ายกฎหมายของเราพิจารณาเบื้องตน ถ้าเรียบร้อยคราวนี้คงได้เซ็นสัญญากันซะที”
“ไม่ต้องห่วงค่ะ อรจะรีบส่งให้ตามเวลาที่ตกลงไว้” ผอรรับคำลูกค้าคนสำคัญ เห็นชายหนุ่มรีรอยังไม่กลับ เหลือบมองเจติยาอยู่ จึงอดยิ้มไม่ได้ ก่อนจะเปิดโอกาสให้สองหนุ่มสาวได้คุยกัน “ตีญ่า เดี๋ยวแม่ต้องไปข้างนอกแล้ว ยังไงฝากส่งคุณโชคหน่อยนะลูก ทีมหนูยังไม่พร้อมประชุมกันไม่ใช่เหรอ” พูดจบเจ้าของบริษัทก็ลุกขึ้นออกไป ปล่อยให้สองหนุ่มสาวอยู่กันตามลำพัง
เจตินาก็ดูเหมือนจะรู้งานดี ไม่นั่งนิ่งให้เกิดเดดแอร์ แต่โทรศัพท์เรียกแม่บ้านมาเก็บจานอาหารเพื่อไม่ให้กลิ่นติดในห้องแอร์ ยังไม่ทันวางสายดี เสียงทุ้มก็ดังขึ้น
“รอบนี้พี่อยู่สองอาทิตย์” ศุภโชคบอกแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย ไม่เงยหน้ามองเจติยาด้วยซ้ำ เพราะกำลังอ่านรายงานจากนักสืบที่ให้ตามประกบภัสสรว่าตอนนี้หล่อนทำอะไรอยู่ไหน ในหัวก็กำลังคิดว่าจะหาว่าเวลาตอนไหนไปแอบดูคนใจร้ายได้บ้าง
“ค่ะ แล้วยังไงนะคะ” เจติยารับคำเพราะรู้ว่าชายหนุ่มรอให้ตัวเองเปิดฉาก แต่ไม่ซะละ คนอย่างเจติยาไม่วิ่งตามใคร จึงไม่หันกลับไปพูดกับคนตัวโต แอบงอนเขาเล็กน้อย ทั้งๆ ที่ติดต่อกัน แต่วันนี้แวะมาหามารดาหล่อนกลับไม่เอ่ยสักนิด ตั้งใจจะเก็บของลงกระเป๋าเตรียมตัวลงไปประชุมกับฝ่ายขายข้างล่าง
คนแก่กว่ามองอาการหล่อนออก จำต้องฝืนใจตัวเองแก้อาการแง่งอน เพราะเขาหวังผลอะไรที่ใหญ่กว่านั้นมาก
“พี่บอกว่ารอบนี้พี่อยู่สองอาทิตย์ครับ แต่วันนี้กับพรุ่งนี้ดันไม่ว่าง ไว้วันอาทิตย์เราทานข้าวกันไหมครับ” ศุภโชคเริ่มเดินเกมหลอกหมากตัวสำคัญให้ตกหลุมของเขา แม้จะต้องลงทุนมาก ใช้เวลานาน เขาก็พร้อมจะทำ เพื่อให้สาสมกับสิ่งที่กัดกร่อนใจเขามาตลอดหลายปี
“ทานข้าวเหรอคะ เนื่องในโอกาสอะไรคะ”
เจติยาทำเป็นถามเหตุผลที่อยู่ๆ ศุภโชคก็ชวนไปรับประทานอาหาร แต่ในใจระบายยิ้มเต็มพื้นที่ นึกกระหยิ่มที่ชายหนุ่มออดอ้อนเอาใจ ก็บอกแล้วไง คนอย่างเจติยาถ้าหมายตาใครไว้ก็ต้องไม่พลาด
“ไม่ต้องมีโอกาสมั้งครับ พี่ไม่ได้อยู่กรุงเทพฯ บ่อยๆ ถ้าพี่ขึ้นมา ตีญ่าก็น่าจะให้เวลาเราสองคนบ้าง” ศุภโชคบอกแบบไม่อ้อมค้อม “ให้พี่ไปรับที่บ้านไหมครับ” ชายหนุ่มมัดมือชกไม่ให้เจติยาปฏิเสธ
“ยังงั้นเหรอคะ แต่พี่โชคทำอะไร ไปไหน ยังไม่เห็นบอกกัน แล้วตีญ่าควรจะต้องสแปร์เวลาให้พี่โชคเหรอคะ”
หญิงสาวเก็บของเสร็จก็รวบเอกสารขึ้นในอ้อมแขน มองหน้าศุภโชคที่ยืนขึ้นแล้วเช่นกัน ก่อนจะเปลี่ยนท่าทีเป็นโอนอ่อนเอาใจ “แต่ตีญ่าจะไปว่าอะไรได้ เราไม่ได้เป็นอะไรกัน”
ขาเรียวออกก้าวเดิน รับรู้ได้ว่าเขาเองก็ตามหลังมาไม่ห่างกัน หน้าแดงซ่านเมื่อชายหนุ่มเอ่ยบางประโยคที่ทำให้รู้ว่าเกมนี้หล่อนได้ตามใจอยากเรียบร้อย รับรู้ถึงลมหายใจอุ่นๆ ที่กระทบอยู่ที่ข้างแก้ม เพราะคนด้านหลังโน้มตัวมาพูดข้างหู
“แล้วอยากเป็นไหมครับ”
“ยังไม่รู้สิคะ ไว้วันอาทิตย์นี้พี่โชคไปรับตีญ่า แล้วเดี๋ยวเราค่อยว่ากันอีกทีแล้วกันค่ะ”
เจติยาเข้าร่วมประชุมตอนบ่ายด้วยความยากลำบาก ทั้งต้องคิดแผนโฆษณาตัวใหม่ทั้งๆ ที่ไม่ได้อยากทำ แถมใจคอไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเพราะตื่นเต้นที่แผนทำให้ศุภโชคสนใจสำเร็จ ยอมรับว่าตัวเองก็ถูกใจชายหนุ่มมาก ทั้งรูปร่างหน้าตา ทั้งกิริยามารยาท และพยายามหยอดให้ชายหนุ่มมาสนใจ รู้ทั้งรู้อีกด้วยว่ามารดาก็เป็นใจสนับสนุนให้ผู้ชายคนนี้เข้ามาในชีวิตหล่อน ซึ่งถ้าเขาผ่านด่านผอรได้ ก็ถือว่าศุภโชคต้องแน่พอตัว เพราะมาตรฐานของคุณแม่นั้นสูงปรี๊ด ชนิดที่จนถึงทุกวันนี้ก็ยังหาพ่อเลี้ยงที่คุณสมบัติเหมาะสมมาให้เจติยาไม่ได้
แต่ไม่ว่างานจะยากลำบาก หรือตัวหล่อนจะไม่มีสมาธิแค่ไหน หญิงสาวก็ผ่านพ้นงานแรกที่ได้รับมอบหมายมาได้ แม้จะใช้พลังงานเกือบทั้งหมด แล้วยังต้องฝ่ารถติดกลับบ้าน โชคดีที่ทันเวลาตั้งโต๊ะซึ่งวันนี้มีว่าที่แม่เลี้ยงมาร่วมมื้ออาหารด้วย
“พรุ่งนี้ตีญ่าทำอะไรลูก อยู่บ้านหรือเปล่า” รณพลเอ่ยขึ้นก่อนมื้ออาหารจบลงระหว่างที่เขาจิ้มผลไม้ส่งถึงปากภัสสร โดยที่ลูกสาวของเขาก็ชินกับกิริยาที่คุณพ่อแสดงออกกับคนรัก
“คงนั่งคิดงานอยู่บ้านนี่แหละค่ะคุณพ่อ ที่ตีญ่าไปประชุมมาวันนี้ดูเหมือนต้องทำอะไรเยอะมาก”
“งั้นพรุ่งนี้เหลือเรากินข้าวเย็นกันสองคน คุณแพทเขามีงานเลี้ยงนักเรียนเก่าอังกฤษของรุ่นเขา ทิ้งเราพ่อลูกแล้ว” รณพลบอกบุตรสาวด้วยน้ำเสียงเหมือนน้อยใจ “พ่อว่าเราไปหาอะไรกินกันนอกบ้านไหมลูก”
“ไปด้วยกันไหมล่ะคะ” ภัสสรเอ่ยชวนคนรักระหว่างรินน้ำอุ่นผสมน้ำผึ้งให้รณพลดื่มเป็นประจำหลังมื้ออาหาร การกินข้าวร่วมกันของทั้งสองเป็นกิจวัตรที่ทำจนเป็นเรื่องเคยชินสมัยตั้งแต่คบกันใหม่ๆ ซึ่งตอนนั้นเจติยายังเด็ก
“คุณแพทไปเถอะ พี่ไป คุณแพทก็คุยกับเพื่อนไม่สนุก ต้องมาคอยดูแลพี่อีก”
รณพลลูบศีรษะสาวน้อยในวันนั้นที่เขาทั้งหลงทั้งรักมาหลายปี เห็นหน้าค่าตากันมาตลอดเพราะเป็นน้องสาวของเพื่อนสนิท จนถึงวันหนึ่งที่ได้มีโอกาสใกล้ชิด หนุ่มใหญ่ในวันนี้ก็เดินหน้าขอความรักอยู่ประมาณสองปีกว่าจึงขอแต่งงาน แต่หญิงสาวให้แค่คบกัน ศึกษากันไปก่อน จนวันนี้ล่วงเลยมาหลายปีแล้ว แต่ภัสสรก็ยังไม่ยอมแต่งงานกับเขา
“ค่ะ” สาวงามรับคำ ยิ้มน้อยๆ ให้รณพล ก่อนจะเอ่ยขอตัวกลับบ้านไปพักผ่อนเสียที “พ่อลูกคุยกันไปนะคะ แพทขอตัวกลับก่อนดีกว่า”
ได้ยินแบบนั้นรณพลก็พยักหน้ารับรู้ ลุกขึ้นยืนโอบหลังบางของภัสสรทันที “ไปสิๆ ผมเดินไปส่ง เดี๋ยวจะขึ้นห้องแล้ว พรุ่งนี้ผมจะลงพื้นที่กับคุณพ่อแต่เช้าด้วย” หนุ่มใหญ่เอ่ยกับคนรักเสร็จก็หันหาบุตรสาวอีกที เลิกคิ้วเป็นคำถามทำนองว่าจะขึ้นห้องหรือยัง
“ตีญ่าขึ้นด้วย ง่วงแล้ว เพิ่งรู้นะคะว่าการทำงานมันใช้พลังมากขนาดนี้”
เจติยารีบลุกขึ้นยืน เดินตามบิดาออกมาส่งภัสสรที่มุขหน้าบ้าน เอ่ยคำลาระหว่างที่โบกมือหย็อยให้ว่าที่แม่เลี้ยงซึ่งกำลังขึ้นรถส่วนตัว รอจนบิดาเดินย้อนกลับมาเข้าบ้านพร้อมหล่อนอีกที
“ทำไมคุณแพทไม่ยอมแต่งงานกับคุณพ่อสักทีล่ะคะ คบมาตั้งแต่ตีญ่าเป็นเด็ก” หญิงสาวซบหัวลงบนบ่ากว้างของคนเป็นพ่อขณะเอ่ยถามสิ่งที่ค้างคาใจมานาน ก็เห็นความรักของทั้งคู่ไปได้ด้วยดี เอาใจใส่ดูแลกันมาตลอด
“นั่นสิ พ่อก็ขอทุกปี จนไม่รู้จะทำยังไงแล้ว เราว่าพ่อฉุดเลยดีไหม”
เจติยาหัวเราะเสียงใส รู้ดีว่าพ่อหล่อนกล้าฉุดภัสสรแน่ๆ และคงทำไปนานแล้ว ถ้าอีกฝ่ายไม่ได้เป็นลูกผู้ดีมีตระกูล และเป็นน้องสาวของเพื่อนสนิท
“โธ่ เก่งแต่ปากหรือเปล่าคุณพ่อน่ะ ตีญ่าเห็นเทิดทูนพี่แพทอย่างกับอะไร ลิ้นไม่ให้ไต่ ไรไม่ให้ตอม ตัวคุณพ่อเองยังไม่ได้เด็ดมาเชยชมเลยด้วยซ้ำมั้งคะ” เด็กนอกแซวผู้ให้กำเนิด เพราะเลี้ยงกันมา สองพ่อลูกจึงสนิทสนมกัน ทำให้หล่อนพูดกับพ่อได้ทุกเรื่องเช่นนี้
“เราก็พูดไป ก็เพราะพ่อรักเขาจริงๆ ถึงไม่อยากทำให้เขาเสียหายไง ไปๆ ไปนอนได้แล้ว กูดไนต์ลูก”
“กูดไนต์ค่ะคุณพ่อ ตีญ่ารักคุณพ่อนะคะ” หญิงสาวเขย่งจูบแก้มบิดา
อีกคนก็หอมแก้มลูกสาวคนเดียวด้วยความรักที่ไม่น้อยไปกว่ากัน แม้จะไม่ได้ตั้งใจให้เกิดมา แต่เจติยาก็เป็นสุดยอดดวงใจของเขา
“พ่อก็รักตีญ่าจ้ะ”
หลังแยกย้ายกันพักผ่อน คนที่อาบน้ำเตรียมนอนกลับไม่ได้หลับตาลงอย่างที่ตั้งใจ เพราะมัวแต่ใจจดจ่ออยู่กับโทรศัพท์ที่ทิ้งไว้บนห้องว่าจะมีใครโทร. มาหรือเปล่า แล้วคนที่กำลังจะตัดใจทิ้งหัวลงหมอนก็ต้องเด้งตัวขึ้นเพราะเสียงเรียกเข้าของเครื่องมือสื่อสารดังขึ้น เห็นชื่อคนที่รอปรากฏที่หน้าจอ หล่อนก็หายใจเข้าลึกๆ สองทีเสมือนเรียกกำลังใจและพลังก่อนขึ้นชกมวย ไม่เคยรู้มาก่อนว่าการรับโทรศัพท์ผู้ชายต้องใช้ความกล้าขนาดนี้ ทั้งที่ตั้งแต่โตเป็นสาวก็คุยมาหลายสิบคน แต่ในที่สุดนิ้วเรียวก็สไลด์หน้าจอเพื่อรับโทรศัพท์หลังเจ้าเครื่องจิ๋วแผดเสียงร้องเป็นครั้งที่ห้า ก่อนจะบังคับเสียงหวานให้เป็นปกติ ไม่บ่งบอกอาการใดๆ
“เฮลโล”
“พี่โชคนะครับ”
“ค่ะ มีอะไรคะ” หญิงสาวเบะปากกับลมกับฟ้า เป็นผู้ชายคนอื่นป่านนี้สนิทกันไปถึงไหนต่อไหน
“ตกลงทานอะไรดีวันอาทิตย์”
อีกคนก็ถามเนือยๆ ไม่ได้อยากโทร. หาเจติยาเลย แต่ก็จำต้องทำ เพื่อให้อีกฝ่ายตายใจ อยากถอนหายใจใส่หญิงสาวที่กำลังเล่นตัวด้วยซ้ำ แต่ก็ทำไม่ได้ เลยได้แต่แสร้างทำเสียงหวานใส่ขณะคลายปมเนกไทออกจากคอเสื้อ
“คิดไม่ออกค่ะ” เจติยาเว้นประโยคไปแป๊บหนึ่ง “คุณโชคเลือกไหมคะ อยากทานอะไร ตีญ่าอยู่กรุงเทพฯ ทานเมื่อไหร่ก็ได้ แล้วก็ไม่ต้องมารับนะคะ เดี๋ยวตีญ่าไปเอง” แม้จะออกอาการแบบผู้หญิง แต่หล่อนก็รู้ดีว่าผู้ชายชอบคนแบบไหน เลยทำตัวเป็นคนง่ายๆ ใจสปอร์ตบ้าง
“เอางั้นเหรอ งั้นสิบเอ็ดโมงครึ่งวันอาทิตย์นะ เดี๋ยวพี่ส่งที่อยู่ร้านไปให้”
“ค่ะ” รับคำสั้นๆ อีกที เพราะดันมีข้อความจากวินวัฒน์เด้งเข้ามาเป็นทำนองง้อให้หล่อนใจอ่อนจากเรื่องที่เขาทำไป แต่ตอนนี้เจติยากำลังเห่อของใหม่ เลยไม่อยากใส่ใจคนเก่ามากนัก
“ทานข้าวหรือยัง” ศุภโชคพยายามดึงเวลาหาเรื่องคุยให้ปลาตะครุบเหยื่อจนคายไม่หลุด
“นี่มันสามทุ่มแล้วนะคะ ตีญ่าก็ต้องทานแล้วสิ คุณโชคล่ะคะ”
“อยากให้ตีญ่ามาทำให้ทาน” ชายหนุ่มทิ้งตัวลงบนโซฟาบุกำมะหยี่สีดำอย่างดี ยกขาขึ้นพาดโต๊ะกลางทำจากกระจก เบื่อประโยคสนทนาอะไรแบบนี้ สมัยเขาคบกับภัสสร เจ้าตัวมีแต่เตรียมทุกอย่างไว้ให้พร้อมสรรพ รู้ใจเขาราวกับเป็นคนคนเดียวกัน ไม่ต้องมาชิงแง่ชิงพริบอะไรแบบนี้
“ไม่ไหวละค่ะ ดึกขนาดนี้ ตีญ่าไม่ไปหรอก”
“อือ ไม่มาก็ไม่มา งั้นตีญ่าไปพักเถอะ พี่ไม่กวนแล้วดีกว่า”
เขาเองก็เหนื่อยเกินกว่าจะฝืนพูดจาเอาใจใคร อยากจะพักผ่อนเหมือนกัน เลยตัดบทการสนทนาล คิดว่าเพียงพอแล้วสำหรับสิ่งที่้ต้องทำ ก่อนจะยกยิ้มมุมปากเพราะปลายสายชะงักไปครู่หนึ่ง ชายหนุ่มรู้ได้ทันทีว่าหล่อนกำลังเสียความมั่นใจ แต่ก็ยังเก่งพอที่จะบังคับเสียงให้ตอบกลับมาอย่างมั่นคง
“ค่ะ งั้นเจอกันวันอาทิตย์ค่ะ” เจติยาทำท่าจะวางสาย แต่ศุภโชครั้งไว้อีกที
“ตีญ่า...” ชายหนุ่มจงใจทอดเสียง “...ไหนเรียกพี่โชคสิ”
คราวนี้เจติยาระงับอาการที่เกิดจากอารมณ์ประหลาดใจไม่ได้ ก็เมื่อครู่เขายังทำเหมือนอยากจะขอตัวไปพักผ่อน แต่วินาทีนี้กลับมาอ้อนกันแบบนี้
“ฮะ อะไรนะคะ”
“พี่บอกให้เรียกพี่ครับ กับข้าวก็ไม่มาทำให้กิน แล้วเรื่องแค่นี้ยังไม่ทำให้พี่ชื่นใจอีกเหรอ”
เหมือนจะอ้อน แต่ก็ออกคำสั่งกลายๆ รู้ดีว่าผู้หญิงชอบอะไรอย่างนี้จึงยอมฝืนใจตัวเองกัดฟันทำ เพราะต้องการเร่งเชื้อเพลิงให้เกิดระเบิดทันวันเวลาที่ต้องการ
“นะครับคนดี หรือถ้าตีญ่าไม่อยากเรียก พี่ไม่รบกวนก็ได้ครับ”
ได้ยินแบบนั้นหญิงสาวก็ยิ้มทั้งหน้า ออกอาการขนาดนี้แปลว่าหลงเสน่ห์หล่อนขนาดหนัก
“โธ่ อย่าเพิ่งน้อยใจสิคะ กูดไนต์นะคะพี่โชค ตีญ่าตามใจแบบนี้แล้ว รอบหน้าตีญ่าขออะไรต้องให้กันบ้างนะคะ”
ศุภโชคได้ยินปลายสายทำตามที่ขอก็อดยิ้มกว้างแบบไม่ค่อยมีใครเห็นไม่ได้...ยิ้มที่ไม่ได้เกิดจากความสุข แต่เป็นเพราะความสะใจที่ทุกอย่างเป็นไปตามที่ใจต้องการ
“ได้สิครับ พี่จะทำให้มากกว่าที่ีตีญ่าขออีก”
| ความคิดเห็น |
|---|
ผู้ผลิตและผู้จัดจำหน่ายหนังสือคุณภาพ