Prologue
- เกย์เถื่อน -
“ฮ่าๆๆ” ผมระเบิดหัวเราะออกมาอย่างสุดจะกลั้น หลังจากได้ฟังเรื่องความมั่นหน้าของไอ้เด็กปีหนึ่งชื่อ ‘เครย์’ ที่ ‘อองฟอง’ หญิงสาวร่างโปร่งบางเจ้าของใบหน้ารูปไข่ ประกอบไปด้วยเครื่องหน้าชัดเป๊ะอย่างดวงตากลมโตคมกริบที่ล้อมกรอบด้วยแพขนตาหนา จมูกโด่งได้รูปรับกับริมฝีปากอิ่มสีระเรื่อ ซึ่งเป็นเพื่อนสนิทของผมเล่า
อองฟองเล่าให้ผมฟังว่า ไอ้เด็กเวรนั่นมันมโนว่าเธอชอบมัน แถมยังให้เบอร์มาทั้งๆ ที่เธอก็ไม่ได้ขอ วิธีการให้เบอร์ของมันคือการเขียนเบอร์ตัวเองลงบนลูกบาสที่อองฟองกับเพื่อนเล่นกันอยู่ เพื่อนสนิทของผมก็เลยต้องเสียค่าปรับอุปกรณ์กีฬาไปสามร้อยบาทถ้วน!
ความจริงแล้วผมกับอองฟองเป็นพี่ปีสอง นี่เป็นครั้งแรกเหมือนกันที่เราได้เป็นรุ่นพี่ใคร เราก็เลยถูกจัดให้อยู่ฝ่ายสันทนาการ ส่วนเรื่องว้ากน้องเป็นหน้าที่ของปีสาม อองฟองแทบจะเป็นเพื่อนสนิทผู้หญิงเพียงคนเดียวของผม เพราะผมเป็นเกย์ เกย์รุกนะครับ แบบฟันชาวบ้านน่ะ ผมก็เลยไม่ยุ่งกับผู้หญิง จะบอกว่าหลายครั้งใช้อองฟองเป็นไม้กันหมาก็ได้
อ้อ อย่าเพิ่งด่าผมล่ะ ยัยนั่นก็ใช้ผมเป็นไม้กันหมาเหมือนกันแหละ แล้วผมเป็นคนหน้าโหดๆ อยู่แล้วด้วย อีกอย่างผมไม่ได้ชอบอองฟอง แต่ผมหวงนะเว้ย เพื่อนสนิททั้งคน
จะว่าไป เพื่อนผมที่เพิ่งได้เป็นรุ่นพี่ไม่นานแต่มีปัญหากับน้องปีหนึ่งเข้าใหม่เลย ก็ไม่ใช่ใครที่ไหนหรอก ไอ้เด็กขี้มโนที่ชื่อเครย์ในหัวข้อสนทนา กับไอ้เพื่อนมันที่ชื่อ ‘เอก’ นี่แหละ พอดีวันแรกตอนเปิดเทอม ผมคุยกับอองฟองว่าผมจะหลอกฟันปีหนึ่ง พวกมันได้ยินเลยกวนตีนผมมาตั้งแต่นั้น แต่ก็ไม่ถึงกับไม่ถูกกันนะ ก็รุ่นน้องแหละ
พวกเด็กเวร! เดี๋ยวจับทำเมียให้หมดเลย พูดมาก!
“ไม่ตลกนะท่าน” อองฟองบ่นแล้วหยิบไอโฟนออกมาจากกระเป๋ากางเกงพละของตัวเอง “โทร.ไปด่าแม่งเลยดีมั้ย”
‘ท่าน’ หรือ ‘คุณท่าน’ เป็นชื่อผมเอง แม่บอกว่าชอบชื่อไทยๆ ก็เลยตั้งชื่อผมว่าคุณท่าน ง่ายๆ ไม่ต้องการเหตุผล
“ไอ้เด็กเวรนี่แม่งตลกดีว่ะ แล้วที่เขาพูดๆ กันว่ามันอยู่แก๊งเดียวกับพวกไอ้เหมือนฟ้านี่เรื่องจริงปะ” ผมถาม หัวเราะๆ
“แก๊งตุ๊ดอะนะ เรื่องจริงดิ” อองฟองตอบ “แกรู้มั้ย ผู้ชายแก๊งนั้น สวยกว่าฉันอีกนะเว้ย”
ผู้ชายแก๊งตุ๊ดประจำมหาวิทยาลัยผม เป็นเหมือนป๊อปสตาร์แห่งมหาวิทยาลัยที่ใครๆ ก็รู้จักไปทุกชั้นปี ใครหน้าสวยก็มักจะถูกเรียกสืบๆ กันมาว่าแก๊งตุ๊ด ยิ่งแม่งเป็นเพื่อนกันเองนี่ยิ่งเสร็จ รู้สึกทายาทอสูร (?) รุ่นล่าสุดจะประกอบไปด้วย เซฟ วิศวะเครื่องกลปีสาม เหมือนฟ้า วิศวะโยธาปีสอง และไอ้เครย์ สถาปัตยกรรม เอกเต็ก (อาร์คิเต็ก หรือ Architecture) ปีหนึ่ง
“สวยกว่าเธอก็ไปแปลงเพศเหอะอองฟอง ฉันว่าที่เธอไม่มีแฟน ก็เพราะพวกคนในคณะ มันเห็นท่าตอกตะปูอันเป็นตำนานของเธอติดตายิ่งกว่าท่าขูดมะพร้าวของนางเอกเรื่องแม่เบี้ย อะไรจะแมนขนาดนั้นวะ”
ความจริงอองฟองเพื่อนสนิทผมคนนี้ใช่ว่าไม่สวยนะ สวยคมเด็ดขาดเลยละ แต่ชอบทำตัวแมนเกินเหตุไง ปล่อยผมยาวๆ เซอร์ๆ เจาะหูเป็นห่วงๆ แถมยังดามหูอีก ยัยนี่ไม่ใช่ทอมหรอกนะ แค่ชอบแต่งตัวเท่ๆ เฉยๆ มันดูทะมัดทะแมงดีไง ก็ไว้ผมยาวปกติ แต่แค่ฝ่ามือหยาบ หน้าไม่ค่อยแต่งเฉยๆ เท่านั้นเอง
เด็กสถาปัตย์ถ้ามือไม่หยาบก็คือมึงไม่มาเรียน เพราะถ้าจับคัตเตอร์ทำโมเดลตลอด ยังไงมือแม่งก็ต้องด้านว่ะ
“แก มันต้องมีผู้ชายสักคนดิวะ ที่ชอบในตัวฉันอะ” อองฟองบ่นๆ
“เออ บางทีผู้ชายก็อยากได้ผู้หญิงที่พึ่งตัวเองไม่ได้บ้างนะเว้ย ไม่ใช่ซ่อมได้แม้กระทั่งหลังคาแบบเธอ” ผมพูดแบบไม่จริงจังนัก
“ท่าน แกไม่คิดจะชอบผู้หญิงบ้างเหรอ ไม่คิดจะลองเหลียวมา...”
“พอ!” ผมเบรกอองฟองก่อนที่เธอจะพูดจบประโยคซะอีก “โปรดอย่าทำตัวเหมือนผู้หญิงคนอื่นที่ฉันคอยวิ่งหนีเลยเถอะ เอาไว้ถ้าฉันจะชอบผู้หญิงจริงๆ เมื่อไหร่ เธอแม่งจะเป็นคนแรก สัญญา”
ผมพูดแล้วยักคิ้วให้เธอ อองฟองเลยได้แต่ยิ้มแห้งๆ
ระหว่างที่ผมกำลังคุยกับอองฟองอยู่ ผมดันเหลือบไปเห็นไอ้เด็ก ‘เอก’ กำลังเตะบอลอยู่กลางสนามพอดี ผมก็เลยอุทานออกมา
“อ๊ะ! ไอ้เด็กเวรนั่น” อองฟองมองตามสายตาผม ถ้าจะให้บรรยายถึงเด็กชื่อเอก ไอ้เด็กนี่ก็เป็นผู้ชายผิวขาวจัดๆ จนตัดกับดวงตาสีดำสนิทและเส้นผมสีเดียวกันของมัน ริมฝีบางเฉียบสีสดชอบแย้มยิ้มสดใสตลอดเวลา เหมือนชีวิตไม่มีทุกข์ไม่มีร้อน ดูเป็นคนเฟรนด์ลี่ มีเพื่อนเยอะ อะไรทำนองนั้น ผมละสายตาจากไอ้เอกแล้วหันไปตบบ่าเพื่อนสนิท “กลับไปคนเดียวนะ”
“อะไรวะ” อองฟองอ้าปากค้างใส่ผม
“ฉันจะไปดูผู้ชายเตะบอล” ผมพูดแล้วยักคิ้ว
“รีบๆ ไปเลย แกอะ เห็นน้องเอกดีกว่าฉันได้ไง” อองฟองชี้ไปที่ตัวเอง
“เธอแม่งก็ดูแลตัวเองได้อยู่แล้วมั้ย ขืนมีใครกล้าฉุดเธอ เธอคงจับมันทุ่ม” ผมพูดให้เพื่อนสนิทเสียเซลฟ์เล่นๆ
“เออ รีบไปหาน้องเอกแกเลยไป” อองฟองประชดประชันผม
“เธอก็อย่าลืมโทร.หาไอ้เด็กเครย์อะไรนั่นด้วยล่ะ ไหนๆ ก็จ่ายค่าลูกบาสมาแล้วนี่ ฮ่าๆๆ” ผมแกล้งแซวเธอกลับบ้าง แล้วรีบเดินหนีก่อนอองฟองจะได้ตีผม
ถึงจะเป็นเกย์ แต่ผมยังชอบแกล้งผู้หญิงอยู่ มีอะไรป่าว
ผมเดินไปที่สนามบอลแล้วนั่งลงข้างสนาม ไขว่ห้างกอดอก มองไอ้น้องเอกเตะบอลกับเพื่อนมันด้วยสายตาเรียบนิ่ง รุ่นน้องหลายคนที่เดินผ่าน ทั้งที่ผมรู้จักชื่อและไม่รู้จัก ต่างก็ยกมือไหว้ราวกับผมเป็นศาลพระภูมิด้วยท่าทางหวาดกลัว
“พี่ท่าน หวัดดีครับ”
“พี่ท่าน หวัดดีค่ะ”
“เฮีย หวัดดีครับ”
สัส!!!
ถ้าเดินมาบังวิวกูอีกคนนะมึง...
ผมชักสีหน้าด้วยความหงุดหงิดอยู่ในใจ แล้วตอนนั้นเอง กลุ่มผู้ชายกลุ่มหนึ่งก็กำลังจะเดินผ่านมาทางนี้และคิดจะยกมือไหว้ผม ผมเลยด่าแม่งจนเตลิด
“ทำไมพวกมึงไม่ไปเดินอ้อมข้างหลัง กูจะดูผู้ชายเตะบอล มันบัง เห็นมั้ย!!!”
“ขะ...ขอโทษครับพี่ท่าน TOT”
หลังจากผมว้ากประโยคนั้นลั่นสนาม ก็ไม่มีใครกล้าเดินผ่านตรงหน้าผมอีกเลย ลงทุนอ้อมไปโคตรไกลเพื่อผ่านไปด้านหลังตรงสแตนด์ที่ผมนั่งแทน ดูเหมือนไอ้น้องเอกจะเห็นผมแล้ว มันเตะบอลส่งให้เพื่อน บอกขอเวลานอก แล้ววิ่งเหยาะๆ มาหาผม
ผมเห็นร่างเล็กถลกเสื้อขึ้นเช็ดหน้า เผยให้เห็นรูปร่างช่วงบนที่ผอมบางกับหน้าท้องแบนราบ แต่ก็มีกล้ามเนื้อนิดๆ แบบผู้ชาย
ขี้อ่อย ไอ้เด็กเวร!
พอเช็ดหน้าเสร็จ ไอ้เอกก็ดึงเสื้อมาปิดตาม
“พี่ จำผมได้ปะ” มันถามแล้วฉีกยิ้มให้เห็นฟันเรียงเป็นระเบียบที่ถูกประดับประดาไปด้วยเหล็กดัดสีชมพูฟรุ้งฟริ้ง =_=
“จำได้ ไอ้เด็กเปรต”
“ผมชื่อเอก พี่” มันเอานิ้วชี้สองข้างจิ้มแก้มตัวเอง แล้วเอียงคอมองผมแบบดัดจริตแกล้งแอ๊บ “ไหนเรียกซิ น้องเอก~”
“ไอ้เอก มึงอยากโดนกูเตะเหรอ” ผมถามหน้านิ่งๆ
“โหย! พี่ท่าน ทำเป็นใจร้ายไปได้”
“มึงรู้จักกูเหรอ” ผมเลิกคิ้ว
“ใครจะไม่รู้จักเกย์เถื่อนโคตรหล่อ ณ เอกเต็กแบบพี่วะครับ” ไอ้เอกว่า มันเอาขวดน้ำมาแล้วพยายามจะเปิดฝา ถึงขนาดใช้ชายเสื้อคลุมฝาขวดน้ำไว้ก่อนแล้วบิดเพราะมือแม่งคงลื่น แต่ก็ยังไม่ออก มันเลยหันมาบอกผม
“พี่ท่าน เปิดฝาขวดให้หน่อยดิ”
ผมฉวยขวดน้ำมาจากมือมันนิ่งๆ แล้วเปิดให้อย่างง่ายๆ ก่อนจะส่งคืน แต่มันไม่รับคืน
“ป้อนด้วย”
ผมมองหน้ามันนิ่งๆ แต่ไอ้เอกนี่อ้าปากรอเลย ผมก็เลยเทน้ำใส่ปากมันให้ตามคำขอ แต่สงสัยจะหมั่นไส้ไปหน่อย มันเลยสำลัก
“แคกๆๆ โอ๊ย! พี่ท่านแกล้งผมทำไมวะ”
มันเช็ดน้ำที่เปรอะขอบปากกับลำคอออกไป ผมแค่แค่นหัวเราะแล้วส่งขวดน้ำคืนให้มัน
“งั้นไปเตะบอลต่อละนะ” มันชี้ไปที่สนาม
“เออ”
ผมตอบสั้นๆ แล้วไอ้น้องเอกก็วิ่งกลับไปเตะบอลกับเพื่อนมันต่อ ผมเลยแค่นั่งมองนิ่งๆ เหมือนเดิม ก่อนจะเอามือลูบปลายคาง
ไอ้เด็กเอกนี่แหละ เหยื่อรายใหม่ผมละ
| ความคิดเห็น |
|---|
ผู้ผลิตและผู้จัดจำหน่ายหนังสือคุณภาพ