รถติดเหลือเกิน
ชายหนุ่มเจ้าของดวงตาสีเขียวคู่คมเหม่อมองผ่านหน้าต่างรถออกไปยังการจราจรที่ติดไม่ขยับมาเกือบสิบนาทีแล้ว เขาเพิ่งเดินทางจากอังกฤษมาถึงเยอรมนีเมื่อเช้า และในตอนนี้ก็รอเลี้ยวขวาออกจากถนนออโตบาห์นเข้าสู่ถนนหลวงสายชนบท ซึ่งตรงไปยังนูร์เบิร์ก อันเป็นจุดหมายของการเดินทาง และจะเป็นที่อยู่ของเขาตลอดหนึ่งปีนี้
เมื่อไม่กี่เดือนที่ผ่านมา เขาได้รับการติดต่อจากเจ้าของบริษัทก็อตสปีด อู่รถยนต์ที่มีชื่อเสียงแห่งหนึ่ง ที่อยากได้ตัวเขาไปเป็นวิศวกรรถแข่งให้ทีมแข่งทีมหนึ่งของบริษัท จริงๆ แล้วเขาไม่อยากตอบรับ แต่อีกฝ่ายเป็นญาติของบิดา จึงไม่สามารถปฏิเสธได้
เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นผ่านลำโพงรถทำให้เพลงจากวิทยุที่เปิดคลอเบาๆ อยู่หยุดลง เขาเหลือบมองชื่อคนที่โทร. เข้ามา ก่อนกดปุ่มรับสายบนพวงมาลัย แล้วเอ่ยทักสั้นๆ
“ครับพ่อ”
“ถึงเรียบร้อยดีแล้วใช่ไหม เจอฮาเวิร์ดหรือยัง”
“ยังครับ ผมยังติดอยู่ตรงแยกทางออก”
“ทำไมรถติดล่ะ มีอุบัติเหตุเหรอ”
“น่าจะครับ แต่ตำรวจมาแล้ว เดี๋ยวก็คงเรียบร้อยครับ” สิ้นสุดประโยคนั้น รถข้างหน้าก็เคลื่อนตัวพอดี เขาจึงรีบจบบทสนทนา เพราะถึงแม้จะคุยโทรศัพท์ผ่านระบบบลูทูทของรถ แต่เขาก็ไม่อยากแบ่งสมาธิทำสองอย่างในเวลาเดียวกัน “เอาไว้ถ้าผมถึงที่อู่และคุยกับคุณลุงเรียบร้อยแล้ว ผมจะโทร. ไปหาพ่อนะครับ”
“ได้เลย ลูกชาย แล้วคุยกัน”
ปลายสายวางไปแล้ว เสียงเพลงจากวิทยดังขึ้นมาอีกครั้ง ชายหนุ่มค่อยๆ ขับรถตามคันหน้าไป ตามข้อมูลของระบบนำทางในรถ เหลือแค่เลี้ยวขวาและตรงไปอีกราวๆ ยี่สิบกิโลเมตร ก็จะถึงจุดหมาย
ทว่าจู่ๆ ก็มีรถสปอร์ตสองประตูสีดำจากเลนถัดไปขับมาชะลออยู่ข้างๆ พร้อมกับเปิดสัญญาณไฟเลี้ยวเพื่อขอแทรกเข้าด้านหน้ารถเขา ชายหนุ่มหันไปมอง ขมวดคิ้วอย่างไม่ชอบใจนัก อีกฝ่ายทำแบบนี้ไม่ถูก คนอื่นเขาต่อคิวรอเลี้ยวกันมาตั้งนาน แต่รถสปอร์ตสีดำคันนี้กลับจะมาตัดหน้าคนอื่น
เขาเหยียบคันเร่งตามติดรถคันหน้าไปอย่างไม่เว้นช่องว่างให้รถคันนั้นแทรกเข้ามาได้ และพอเคลื่อนตัวไปได้อีกหน่อย การจราจรก็กลับไปหยุดนิ่งอีกครั้ง ในตอนนี้รถของเขาติดอยู่ตรงจุดที่ถนนเริ่มแยกออกจากเส้นออโตบาห์นพอดี ส่วนรถสปอร์ตสีดำคันนั้น ยังคงไม่ละความพยายามที่จะเบียดเข้ามาในเลนของเขา
เสียงแตรเริ่มมีให้ได้ยินจากรถที่ขับผ่านไปมา บางคันที่วิ่งมาต้องเบรกกะทันหันเพราะเจอรถจอดขวางกลางเลน เขาหันไปมองรถสปอร์ตคันนั้นอีกครั้ง...ปอร์เช่ 911 GT3 RS นับว่าเป็นรถราคาแพงและหาซื้อยากพอสมควรในประเทศนี้ เขาพยายามเพ่งมองตำแหน่งคนขับ ทว่ากระจกรถติดฟิล์มดำทั้งคัน จึงมองไม่เห็นว่าคนขับหน้าตาอย่างไร
หลังจากพยายามจะเบียดเขาต่ออีกครู่หนึ่งแต่ไม่สำเร็จเสียที ในที่สุดรถสปอร์ตสีดำคันนั้นก็หักเลี้ยวกลับเข้าเลนตัวเอง แล้วกระชากตัวออกไป บ่งบอกถึงอารมณ์ของคนในรถได้เป็นอย่างดีว่าหงุดหงิดแค่ไหน แต่นั่นไม่ใช่ธุระที่เขาจะต้องสนใจ ในเมื่ออยากจะเอาเปรียบคนอื่น ก็ต้องรับผลไปแต่โดยดี
เกือบสิบห้านาที เขาก็ผ่านช่วงรถติดไปได้ในที่สุด สรุปแล้วเกิดอุบัติเหตุ มีรถสวนเลนมาชนกันกลางถนน และเพราะรถยกยังมาไม่ถึง ตำรวจจึงต้องปล่อยรถทีละช่องทาง การจราจรถึงได้เป็นอัมพาตอย่างเมื่อครู่
ขับต่อไปอีกพักหนึ่ง ต้นไม้ใหญ่ที่ขึ้นเต็มสองข้างทางก็เริ่มเปลี่ยนเป็นทุ่งหญ้ากว้างและเนินเขาสูงรายรอบ ดอกคาโนลาพากันเบ่งบานจนสองฝั่งถนนดูราวกับทาด้วยสีเหลือง เขาขับรถตามถนนที่ค่อนข้างคดเคี้ยวไปเรื่อยๆ ด้วยความเร็วไม่สูงนัก เพราะป้ายจำกัดความเร็วมีให้เห็นตลอดยามที่ถนนตัดผ่านเมืองย่อยๆ ไม่นานเขาก็มาถึงทางแยกอีกครั้ง
ถนนแถวนี้เริ่มคุ้นในความทรงจำแล้ว เขาเคยมาที่นี่อยู่บ้างเมื่อหลายปีก่อน ทุกอย่างยังดูเหมือนเดิม เมื่อเขาเลี้ยวขวาก็เห็นปั๊มน้ำมันเก่าแก่ที่อยู่มานานตั้งแต่สนามแข่งเปิดใหม่ๆ ในปั๊มนั้นมีทั้งจุดเติมน้ำมัน ที่เติมลมยาง ร้านขายของ คาเฟ่ ลานจอดรถ รวมถึงห้องพักให้เช่าด้านหลัง
ดวงตาคมหลุบมองเกจน้ำมันตรงหน้าจอหลังพวงมาลัย บางทีเขาควรจะแวะเติมน้ำมันก่อนเข้าไปที่บริษัท คิดได้ดังนั้นจึงเลี้ยวรถเข้าปั๊ม เติมน้ำมันจนเต็มถังแล้วเดินเข้าไปจ่ายเงินที่เคาน์เตอร์แคชเชียร์ในร้านขายของ และถือโอกาสสั่งกาแฟให้ตัวเองด้วย
บริเวณด้านหลังร้านขายของนั้นเป็นคาเฟ่เล็กๆ ส่วนอีกฝั่งเป็นร้านขายของที่ระลึกรวมถึงสินค้าต่างๆ เกี่ยวกับสนามแข่งนูร์เบิร์กริง ไม่ว่าจะเป็นเสื้อกันหนาว แก้วกาแฟ ปฏิทิน ผ้าห่ม หรือแม้กระทั่งเครื่องปิ้งขนมปังให้ไหม้เป็นลักษณะสนามแข่ง และมีร้านขายรถจำลองที่แม้พื้นที่จะเล็ก แต่ก็มีรถจำลองวางขายอยู่นับพันคันได้
อย่างที่ว่าไป นูร์เบิร์กริงเป็นสนามแข่งที่มีชื่อเสียงมาก ตัวสนามยาวเกือบยี่สิบหกกิโลเมตร กินพื้นที่ผ่านภูเขาและเมืองเล็กๆ อีกห้าแห่ง มันถูกออกแบบมาเพื่อทดสอบขีดจำกัดของรถยนต์โดยเฉพาะ ด้วยมีโค้งเกือบสองร้อยโค้ง และระดับความสูงของสนามในแต่ละช่วงที่ต่างกันมาก
นอกเหนือจากจะเป็นสนามแข่งและสนามทดสอบรถที่ไม่มีที่ไหนเทียบได้แล้ว ในบางวันนูร์เบิร์กริงยังเปิดเป็นถนนสาธารณะ อนุญาตให้คนนอกซื้อตั๋วเข้าไปขับรถรอบสนามเล่นได้ ทำให้ที่นี่คึกคักเสมอ มีผู้คนที่หลงรักความเร็วแวะเวียนมาเที่ยวและขับรถในสนามอยู่ตลอดเวลา เคยมีนักแข่งชื่อดังคนหนึ่งตั้งฉายาให้สนามแห่งนี้ว่า ‘นรกสีเขียว’ เพราะความอันตรายของมันคร่าชีวิตนักแข่งและคนทั่วไปจนนับไม่ถ้วน
ชายหนุ่มรับกาแฟจากพนักงานมาพร้อมเอ่ยขอบคุณ เขาหมุนตัวเตรียมเดินออกจากร้าน แต่แล้วก็รู้สึกถึงแรงกระแทกที่ไหล่ จนเซไปเล็กน้อย เขาหันไปมองคนที่เดินชนเขา พบว่าเป็นผู้หญิงร่างสูงโปร่งที่หันมามองเขาอยู่เช่นกัน
“ขอโทษที ฉันไม่ทันมอง” เธอพูดกับเป็นภาษาอังกฤษที่มีสำเนียงไม่ค่อยชัดเท่าไหร่นัก “บ้าจริง...กาแฟคุณหกหมดเลย”
เมื่ออีกฝ่ายพูดแบบนี้ เขาก็ละสายตาจากหน้าเธอมาก้มมองเครื่องดื่มในมือ ตอนนี้ฝาครอบแก้วเต็มไปด้วยกาแฟที่กระฉอกออกมา
“ขอโทษจริงๆ เดี๋ยวฉันซื้อแก้วใหม่ให้คุณนะ”
“ไม่เป็นไรครับ”
“ไม่ได้ คุณดื่มอะไร ฉันจะได้บอกเขา” เธอยืนมองหน้าเขาอย่างรอคำตอบ ดูตั้งใจจะซื้อแก้วใหม่ให้เขาจริงๆ เขาจึงยอมตอบคำถามนั้น
“คาปูชิโนร้อนครับ ขอบคุณครับ”
สาวร่างโปร่งพยักหน้ารับ จากนั้นหันไปหาพนักงานที่มายืนรอรับออร์เดอร์อยู่ คราวนี้เธอพูดเป็นภาษาเยอรมันรัวเร็วเหมือนกับว่าเป็นภาษาที่เธอคุ้นชินดี ท่าทางเธอคงเป็นคนที่นี่แน่ เธอถอดแว่นกันแดดสีชาที่ใส่อยู่ออกหลังจากคุยกับพนักงานเสร็จ ทำให้เขาได้เห็นดวงตาสีฟ้าสดกลมโตที่ติดจะขุ่นนิดๆ กับคิ้วเรียวสวยที่ขมวดกัน บ่งบอกว่าเธอกำลังหงุดหงิด อาจจะเพราะเรื่องกาแฟของเขาก็เป็นได้
หลังจากนั้นเธอก็หันมามองเขา พยักหน้าให้แล้วเดินออกไปทางหลังร้าน เขามองตามไปจนเห็นว่าเธอเดินไปเข้าห้องน้ำที่ชั้นล่าง จึงใช้โอกาสนี้หยิบเหรียญออกมาวางไว้บนเคาน์เตอร์เพื่อจ่ายเงินค่ากาแฟด้วยตัวเอง
พนักงานหลังเคาน์เตอร์ทักท้วงขึ้นทันที “แต่เมื่อกี้อะ…”
“รับไว้เถอะครับ ผมเกรงใจเธอ” เขาตอบก่อนพนักงานจะได้เอ่ยจบประโยค เพราะไม่ต้องการให้เธอซื้อกาแฟแก้วใหม่ให้เขาตั้งแต่แรก ชายหนุ่มเดินออกจากร้านขายของไปยังรถของตัวเองพร้อมกาแฟแก้วใหม่ในมือ แล้วขับออกจากปั๊มน้ำมันไป
เขาออกมาอยู่บนถนนเส้นหลักอีกครั้ง ขับรถต่อไปราวๆ สองร้อยเมตรก็เลี้ยวซ้ายเข้าไปยังเขตอุตสาหกรรมที่มีแต่โรงงานที่เกี่ยวกับรถยนต์ทั้งนั้น ระบบนำทางบนจอแสดงภาพกลางคอนโซลหน้ารถบอกว่า อีกสามร้อยเมตรเขาจะถึงที่หมาย
อาคารสองชั้นทรงสี่เหลี่ยมผืนผ้าคือจุดสิ้นสุดของการเดินทาง ตัวตึกนั้นเป็นสีขาว ชั้นล่างเป็นผนังปูนสลับกับประตูโรงรถราวๆ ห้าหกประตู ส่วนชั้นบนเป็นกระจกบานใหญ่ยาวที่มองเข้าไปเห็นโซฟาสีเทาเข้มและโต๊ะทำงานสามสี่โต๊ะได้จากตรงทางเข้า
ชายหนุ่มเลี้ยวรถเข้ามาหาที่จอดหน้าตึก ก่อนจะเดินลงจากรถ สัมผัสกับอากาศที่แม้จะล่วงเข้าสู่ฤดูใบไม้ผลิแล้ว แต่ความเย็นของฤดูหนาวยังคงหลงเหลืออยู่ เขาอยู่ในชุดกางเกงสีดำขายาว เชิ้ตสีเทาสวมทับด้วยเสื้อไหมพรม และมีเสื้อกันหนาวผ้ายืดสีดำทับอยู่อีกที
ร่างสูงก้าวยาวๆ ไปยังประตูทางเข้าอาคาร ยกมือทักทายกลุ่มคนในชุดช่างที่ยืนคุยกันอยู่หน้าประตูโรงรถครู่หนึ่ง แล้วค่อยเดินไปยังประตูทางเข้า เขากดอินเตอร์โฟนข้างๆ บานประตู ก่อนจะกรอกเสียงลงไป
“เซบาสเตียน ไคลน์...ผมมาพบคุณฮาเวิร์ดครับ”
“โอ้โห ไม่ได้เจอกันแค่ไม่กี่ปี ดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้นเยอะเลยนะเรา”
เสียงทักดังขึ้นทันทีที่ประตูทางเข้าถูกดึงให้เปิดออก คนที่เอ่ยเป็นชายวัยกลางคนที่ยังดูหนุ่มแน่น รูปร่างหน้าตาเหมือนเมื่อหลายปีก่อน ยกเว้นผมที่เริ่มเปลี่ยนไปเป็นสีเทาแซมขาว
“สวัสดีครับ คุณลุงสบายดีนะครับ คุณพ่อฝากความคิดถึงมาให้ด้วยครับ”
“ฉันก็คิดถึงวิลเลียมเหมือนกัน ไม่มีโอกาสได้เจอกันเสียที”
ฮาเวิร์ดเดินนำชายหนุ่มเข้าไปข้างใน แล้วพาขึ้นบันไดไปชั้นสอง ชั้นบนทั้งชั้นนั้นเป็นออฟฟิศ เซบาสเตียนกวาดตามองรอบๆ อย่างสนใจ ที่นี่ดูเหมือนบ้านมากกว่าที่ทำงาน เพราะมีทั้งบริเวณรับประทานอาหารที่มีเคาน์เตอร์ครัวและอุปกรณ์ทำอาหารครบชุด ทั้งบริเวณนั่งเล่นที่อยู่ติดกัน ซึ่งมีโซฟาตัวใหญ่พร้อมกับโทรทัศน์ขนาดห้าสิบนิ้วและชั้นหนังสือ ถ้าไม่ใช่เพราะอีกฝั่งของชั้นมีโต๊ะทำงานอยู่ห้าหกโต๊ะกับห้องประชุมที่เป็นผนังกระจก เขาคงไม่คิดว่าที่นี่เป็นที่ทำงานแน่นอน
นอกจากเฟอร์นิเจอร์ทั่วไปแล้ว เขาก็สังเกตเห็นเครื่องซิมูเลเตอร์ที่จำลองการขับรถเสมือนจริง มันตั้งหลบมุมอยู่ด้านใน มีพรมสีขาวหนานุ่มปูรองเก้าอี้แข่งรถพร้อมกับพวงมาลัยและแท่นคันเร่ง ทั้งหมดนั้นห่อหุ้มด้วยโครงเหล็กที่มีระบบไฮดรอลิกด้านล่าง เบื้องหน้าเก้าอี้แข่งรถนั้นเป็นจอโทรทัศน์สามจอติดกันที่โค้งทำมุมเข้ากับตัวเก้าอี้ ดูๆ แล้ว มันน่าจะเป็นเครื่องซิมูเลเตอร์ที่ทันสมัยและราคาแพงมากทีเดียว
“นั่นเป็นที่ซ้อมมือของอเล็กซ์น่ะ” ฮาเวิร์ดเอ่ยเมื่อเห็นว่าหลานชายยืนมองอะไรอยู่
ชื่อนั้นคุ้นหู น่าจะเพราะบิดาเคยเอ่ยให้ได้ยินตอนที่คุยกันว่า จะให้เขาย้ายมาทำงานกับทีมแข่งของฮาเวิร์ด
“อเล็กซ์...คือนักแข่งที่ผมจะต้องทำงานด้วยใช่ไหมครับ”
“ใช่แล้ว แต่ว่าวันนี้ยังไม่เห็นหน้าเลย คงยังมาไม่ถึง จริงๆ ฉันก็บอกไปแล้วนะว่าให้มาเจอนายตอนเช้า” ฮาเวิร์ดหันไปเรียกลูกน้องที่หันมามองเขากับชายหนุ่มอยู่แล้วตั้งแต่แรก ให้ลุกจากโต๊ะทำงานเดินมาหาเขา มีทั้งหมดสามคนด้วยกัน เป็นชายสองคน หญิงหนึ่งคน เจ้าของบริษัทเอ่ยแนะนำตัวทีละคน “สตีฟ แดเนียล โจนส์...นี่คือ เซบาสเตียน ไคลน์ วิศวกรรถแข่งคนใหม่ของอเล็กซ์”
“สวัสดีครับ” เซบาสเตียนจับมือทักทายกับทั้งสามคนด้วยรอยยิ้ม สตีฟเป็นชายร่างผอม ผมสีทองแดง ส่วนแดเนียลเป็นคนตัวค่อนข้างใหญ่ล่ำ มีแต่กล้ามเนื้อเป็นมัดๆ เหมือนคนที่ออกกำลังอย่างหนัก ส่วนโจนส์ ผู้หญิงคนเดียวในที่นี้ เป็นหญิงสาวผมสั้นสีดำ ใส่แว่นตาทรงกลม
“สามคนนี้เป็นคนดูแลเรื่องเอกสารต่างๆ และทุกอย่างเกี่ยวกับงานแข่ง ไม่ว่านายต้องการอะไรก็สั่งสามคนนี้ได้เลย” ฮาเวิร์ดอธิบายต่อ “ในออฟฟิศหลักๆ ก็มีพนักงานแค่นี้แหละ ที่เหลือก็เป็นพวกช่าง”
เซบาสเตียนเดินตามเจ้าของบริษัทที่พาเขากลับลงไปชั้นล่าง แต่แทนที่จะเปิดประตูบานเดิม ฮาเวิร์ดกลับพาอ้อมไปตามทางเดินเล็กๆ หลังบันไดแทน มันพาเขาไปโผล่ที่อู่รถขนาดใหญ่ หลังคานั้นยกสูงทำให้ดูไม่อึดอัด บนผนังมีชั้นไม้ยาวที่เต็มไปด้วยถ้วยรางวัล บ่งบอกความสำเร็จของที่นี่ได้เป็นอย่างดี
ก็อตสปีดเป็นทีมแข่งที่เซ็นสัญญากับโรงงานปอร์เช่ ทำให้รถแข่งทุกคันของทีมเป็นรถปอร์เช่หมด พวกมันจอดเรียงกันเป็นแถวยาวอยู่ในอู่รถนั้น หน้าตารถแต่ละคันดูคล้ายกันหมด ต่างกันแค่สีและสติกเกอร์แปะรถเท่านั้น
ส่วนอีกด้านของอู่เป็นรถยนต์ทั่วไปที่ลูกค้าเอามาซ่อมหรือแต่งรถเพิ่ม บางคันก็ถูกยกขึ้นไว้บนแท่นยกรถเพื่อจะได้ตรวจดูบริเวณท้องรถ บางคันก็เพียงแค่เปิดฝากระโปรงไว้เช็กเครื่องยนต์
“เรามีช่างประจำอยู่หกคน สี่คนดูแลรถแข่ง สองคนดูแลรถทั่วไป” ฮาเวิร์ดไล่แนะนำทีมช่างยนต์ของบริษัทให้เซบาสเตียนรู้จักทีละคน ทุกคนทักทายเขาอย่างเป็นมิตร แม้หน้าตาบางคนจะดูหงุดหงิด แต่เซบาสเตียนก็เข้าใจว่ามันเป็นธรรมชาติของคนประเทศนี้ เพราะคนเยอรมันขึ้นชื่อว่าเป็นมนุษย์หน้าบึ้งที่สุดในยุโรป
หลังจากแนะนำตัวกันเรียบร้อยแล้ว เจ้าของบริษัทก็พาเดินไปยังรถปอร์เช่รุ่น 911 GT3 สีขาว ที่ติดสติกเกอร์สีส้มเป็นแนวรอบคันจนแทบมองไม่เห็นสีจริงของรถ ในตอนนี้ตัวรถถูกยกให้ลอยขึ้นจากพื้น ล้อทั้งสี่วงถูกถอดออก เช่นเดียวกับกันชนหน้าและฝากระโปรงที่วางให้เห็นอยู่บนพื้นใกล้ๆ
เซบาสเตียนกวาดตามองรถแข่งที่ถูกแยกชิ้นส่วนอยู่ตรงหน้า “นี่คือรถแข่งของปีที่แล้วใช่ไหมครับ”
“ใช่แล้ว”
ฮาร์เวิร์ดพยักหน้ารับ
โดยปกติแล้ว ระหว่างงานแข่ง Carrera Cup นั้น รถแข่งทุกคันจะต้องเก็บไว้กับโรงงาน ทีมแข่งไม่สามารถนำรถกลับมาปรับแต่งอะไรใดๆ เพิ่มที่อู่ของตัวเอง จะได้เซตรถจับรถก็เฉพาะในสนามเวลามีการแข่งขันเท่านั้น จนจบฤดูกาลแข่งขันแล้วถึงจะมีสิทธิ์ยกรถแข่งกลับบ้าน ซึ่งหากตัวนักแข่งไม่ขายรถต่อให้คนอื่น ก็จะเก็บเอาไว้ใช้เป็นรถสำหรับซ้อม
“ส่วนนี่เป็นรถแข่งที่ลงรายการ VLN กับ 24 Hours Nurburgring” ฮาเวิร์ดชี้รถแข่งอีกสามคันที่จอดเรียงแถวอยู่ด้านหลัง สองรายการแข่งขันที่เพิ่งพูดถึง เป็นงานแข่งหลักของทีมก็อตสปีด สำหรับงาน VLN นั้น หนึ่งฤดูกาลจะมีการแข่งขันสิบสนาม จัดขึ้นที่สนามนูร์เบิร์กริงทั้งหมด
ส่วนงานใหญ่อีกงานหนึ่งที่ชื่อ 24 Hour Nurburgring นั้น เป็นงานแข่งรถมาราธอนยี่สิบสี่ชั่วโมงได้รับความนิยมมากที่สุดในประเทศ จัดขึ้นเพียงแค่ปีละครั้ง มีรถแข่งเข้าร่วมการแข่งขันสองร้อยกว่าคัน และมีผู้เข้าชมเป็นแสนๆ คนจากทั่วทุกสารทิศ โดยรถแข่งแต่ละคันนั้นมีนักแข่งได้สามหรือสี่คน ผลัดกันขับเปลี่ยนกะกันไป
“ปีที่แล้วคุณลุงคงแทบไม่ได้พักเลยสิครับ” เซบาสเตียนเห็นจำนวนรถแข่งแล้วก็อดนับถือไม่ได้ ที่คนคนเดียวต้องคุมรถแข่งถึงสี่คัน แถมยังคว้ารางวัลกลับมาได้เกินครึ่ง
“ใช่ เพราะแบบนี้ ฉันถึงได้ขอให้นายมาที่นี่ยังไงล่ะ” ฮาร์เวิร์ดยิ้ม นอกจากเซบาสเตียนจะมาเป็นวิศวกรรถแข่งคนใหม่ของทีมแล้ว ยังจะมารับหน้าที่ผู้จัดการทีมต่อจากเขาด้วย “ทีนี้ฉันก็จะได้เต็มที่กับงานแข่งทางนี้ ไม่ต้องคอยห่วงหน้าพะวงหลังแล้ว”
เซบาสเตียนยิ้มพลางค้อมศีรษะน้อยๆ อย่างนอบน้อม “ผมดีใจถ้าผมสามารถช่วยอะไรคุณลุงได้”
“ช่วยได้แน่นอน มีนายคอยดูแล ทีมก็เหมือนยื่นขาข้างหนึ่งไปวางไว้บนโพเดียมแล้ว”
สายตาของฮาเวิร์ดที่มองเขานั้นเต็มเปี่ยมไปด้วยความเชื่อมั่น จนเขาอดกดดันน้อยๆ ไม่ได้ “ผมจะทำให้ดีที่สุดครับ”
“นายทำได้อยู่แล้ว” ฮาร์เวิร์ดยิ้มอย่างมั่นใจ “อเล็กซ์เองก็แข่งรายการนี้มาแล้วหนึ่งฤดูกาล รู้เทคนิคและมีพื้นฐานอยู่ อาจจะใช้เวลาทำความรู้จักกันสักหน่อยกว่าจะรู้ใจกัน แต่ฉันคิดว่าไม่น่าจะมีปัญหาอะไรหรอก”
พูดถึงนักแข่งแล้ว ชายหนุ่มก็ถามข้อมูลเพิ่ม “ผลงานที่ผ่านมาของอเล็กซ์เป็นยังไงบ้างครับ”
“ปีที่แล้วได้ถ้วยคลาสรุกกีอยู่บ้าง ผลงานนับว่าดีใช้ได้ ปีนี้เลยได้เลื่อนขั้นมาเป็นคลาสแอม คงต้องรอดูว่าจะสู้กับนักแข่งรุ่นเก่าไหวมั้ย”
เซบาสเตียนพยักหน้ารับ ก่อนจะเดินวนรอบรถแข่งอีกครั้ง เขาเปิดประตูรถเพื่อดูสภาพภายใน ของส่วนใหญ่ถูกรื้อออก ไม่ว่าจะเป็นระบบแอร์ แท่นเกียร์ตรงกลาง แม้กระทั่งพื้นพรม เพื่อที่รถจะได้มีน้ำหนักเบาที่สุด เก้าอี้นั่งก็เหลือแค่ตำแหน่งคนขับที่เดียว และเปลี่ยนจากเบาะปกติไปเป็นเบาะแบบบักเกตซีตกับเข็มขัดนิรภัยแบบหกจุด มีตาข่ายขึงด้านข้างระหว่างพนักเก้าอี้กับประตูรถ สำหรับป้องกันชิ้นส่วนอะไรก็ตามที่อาจจะปลิวมากระแทกคนขับหากเกินอุบัติเหตุ
หลังจากปล่อยให้หลานชายสำรวจรถแข่งจนพอใจ ฮาเวิร์ดก็พากลับขึ้นห้องทำงานด้านบน วานให้สตีฟชงกาแฟให้เขากับเซบาสเตียนคนละแก้ว จากนั้นก็เดินไปยังโต๊ะทำงานตัวสุดท้ายที่ตั้งอยู่ติดกับกระจกบานใหญ่ เมื่อมองออกไปก็จะเห็นทุ่งหญ้ากว้างด้านหลังเขตอุตสาหกรรม บนโต๊ะนั้นนอกจากคอมพิวเตอร์แล้วก็ไม่มีอุปกรณ์อย่างอื่นอีก
“นี่โต๊ะทำงานของนาย ส่วนเรื่องที่พัก ฉันเช่าบ้านพักให้นายแล้ว อยู่ที่วิฟ เป็นเมืองเล็กๆ ห่างจากที่นี่ประมาณสิบนาที”
“ขอบคุณครับ”
ทั้งสองคนเดินมานั่งคุยตรงโซฟาในบริเวณรับรองแขกต่อ กาแฟที่สตีฟชงให้วางรอพวกเขาอยู่แล้ว ฮาร์เวิร์ดถามไถ่ถึงญาติผู้พี่ของเขา แล้วเลยไปพูดถึงความทรงจำสมัยที่ยังแข่งรถด้วยกันอยู่
กาแฟพร่องไปครึ่งแก้ว หากคนที่เซบาสเตียนรอเจอยังคงไม่มา เขาจึงอดไม่ได้ที่จะถามขึ้น “เขาจะมากี่โมงครับ”
“หมายถึงใครเหรอ”
“อเล็กซ์ นักแข่งของคุณลุง”
“อืม จริงๆ ก็ควรมาถึงได้แล้วนะ...” ฮาร์เวิร์ดเตรียมจะหันไปสั่งให้ลูกน้องโทร. ตามตัว แต่ก็เห็นรถสปอร์ตสีดำสองประตูเลี้ยวเข้าบริษัทมาเสียก่อน เขาจึงเปลี่ยนเป็นพยักพเยิดไปยังรถคันนั้นแทน “อ้อ นั่นไง มาถึงพอดี”
“นั่นรถเขาเหรอครับ” เซบาสเตียนหรี่ตามองรถคันนั้น เหตุการณ์บางอย่างเมื่อเช้านี้ผุดขึ้นในหัวเขา นั่นเป็นรถรุ่นเดียวกับคันที่พยายามจะเบียดเข้าเลนเขาเมื่อหนึ่งชั่วโมงก่อน...แต่ก็อาจจะแค่บังเอิญรุ่นเดียวกันละมั้ง คงไม่ใช่อีกฝ่ายหรอก
“ใช่ นั่นรถของอเล็กซ์” ฮาเวิร์ดพยักหน้าแล้วส่ายหน้ายิ้มๆ “แล้วก็ไม่ใช่ ‘เขา’...แต่เป็น ‘เธอ’ ต่างหาก”
สิ้นเสียงฮาเวิร์ด รถปอร์เช่สีดำก็จอดสนิทในที่จอดด้านหน้าตึก ตัวคนขับก้าวลงจากรถมาพร้อมยืดตัวขึ้นยืนเต็มความสูง เซบาสเตียนที่เพิ่งแปลกใจกับข้อมูลใหม่ที่ว่านักแข่งของทีมเป็นผู้หญิง ก็ต้องประหลาดใจซ้ำเมื่อได้เห็นใบหน้าอีกฝ่าย
เขาเคยเจอเธอแล้ว
เธอคนนั้นที่เดินชนเขาในร้านขายของที่ปั๊มน้ำมันเมื่อครู่
| ความคิดเห็น |
|---|
ผู้ผลิตและผู้จัดจำหน่ายหนังสือคุณภาพ