นะโมนอนแผ่บนเตียง เรื่องที่สวนสาธารณะยังคงวนเวียนอยู่ในหัว รู้... ว่าจะอย่างไรวันนี้คงมาถึง วันที่ได้เจอกันอีกครั้ง นะโมคิดว่าเขาพร้อมแล้ว แต่พอเจอกันแบบไม่ได้ตั้งตัวแบบนี้ก็อดรู้สึกแย่ไม่ได้
ณิชายังดูเหมือนเดิมเหมือนที่เขาจำได้ เธอดูมีความสุขดี มีครอบครัวที่สมบูรณ์พร้อมและลูกชายที่น่ารัก
“ชื่อนิช...” เสียงของณิชาดังขึ้นในความคิด นะโมหลับตาลง กัดฟันกรอด
“น. หนู สระอิ ช. ช้าง” เสียงของตัวเองในความทรงจำดังซ้อนทับขึ้นมา เขานอนหนุนตักเธออยู่ ณิชาในวันนั้นส่งยิ้มหวานให้เขา
“เหมือนณิชา แค่ตัดสระอาออก เปลี่ยน ณ. เณรเป็น น. หนู จากชื่อนะโม” เขาบอกเธอ ยกมือขึ้นลูบท้องของณิชาแล้วบอก
“ชื่อลูกของเรา”
นะโมรู้สึกหนักอึ้งในอก อึดอัดจนเหมือนจะหายใจไม่ได้ เขาดันตัวเองลุกขึ้น ยกมือขึ้นปิดใบหน้า พยายามตั้งสติ เขารู้สึกอย่างไรอยู่ตอนนี้ เศร้าใช่ไหม... แต่ไม่ได้เศร้ารุนแรงเหมือนเมื่อก่อนแล้ว
“จะโกรธบ้าง เศร้าบ้าง ก็ไม่เป็นไรนี่จ๊ะ มันเป็นอารมณ์ของมนุษย์ นะโมแค่ต้องรู้ว่าจะจัดการกับอารมณ์นั้นยังไง” น้ำเสียงนั้นทำให้สบายใจเสมอ นะโมผ่อนลมหายใจยาวเมื่อนึกถึงผู้หญิงอีกคน ...พี่พลอยจันทร์
เขาลุกไปที่โต๊ะทำงาน หยิบกระดาษออกมาเตรียม หยิบสีออกมาวางเรียง เขาสูดลมหายใจเข้าลึก ใจเย็นๆ ... นะโมบอกตัวเอง
นะโมคิดว่าควรจะวาดอะไรสักอย่าง แทนที่จะละเลงสีเล่นเหมือนทุกที อย่างน้อยถ้าได้ตั้งใจว่าจะวาดรูปจริงๆ เขาน่าจะมีสมาธิมากขึ้น เขาค่อยๆ เลือกสีอย่างระมัดระวัง เขาหยิบสีดำและน้ำเงิน วางมันไว้ห่างๆ ไม่อยากใช้สีพวกนั้นตอนนี้ ไม่อยากให้อารมณ์ดิ่งไปมากกว่านี้
นะโมพยายามคิดถึงเรื่องที่ทำให้สบายใจ ภาพต้นไม้ใหญ่ที่สวนสาธารณะวาบขึ้นมาในความคิด เขาเอื้อมมือหยิบสีน้ำเงินที่เพิ่งวางห่างออกไป เพื่อที่จะลงมือผสมกับสีอื่นๆ จนได้สีน้ำตาล เขาใช้พู่กันแต้มสีน้ำตาลนั้น ค่อยๆ ไล้พู่กันไปจนกลายเป็นลำต้น แต้มสีเขียวจนกลายเป็นพุ่มใบ แผ่กิ่งก้านใหญ่ให้ร่มเงา
“แก้เครียด” เสียงของศศรัณย์ดังขึ้นในความคิด หลังจากที่เธอยัดลูกอมรูปหัวใจใส่ปากเขา นะโมยิ้มออกมาหน่อยหนึ่งเมื่อนึกถึงตอนนั้น
เขาล้างพู่กัน จุ่มสีแดง แล้ววาดรูปหัวใจเล็กๆ ไว้ใต้ต้นไม้
เสร็จแล้วก็เก็บของ ตอนนี้อารมณ์ดีแล้ว รอภาพแห้งเพื่อเก็บเข้าที่ นะโมลุกไปเปิดกระเป๋า หยิบลูกอมออกมาแล้วยัดใส่ปาก ยิ้มอีกครั้งเมื่อนึกถึงศศรัณย์
เขาลุกไปหยิบโทรศัพท์มือถือ เดินไปนั่งบนเตียง เห็นกรโทร. มาแต่เขาไม่ได้รับ เดี๋ยวค่อยโทร. กลับก็ได้ นะโมไม่ได้ตั้งค่าให้เฟสบุ๊คส่งเสียงร้องเตือน มันแค่มีตัวเลขขึ้นที่มุมของปุ่มแอพพลิเคชั่นหากมีอะไรอัปเดต และตอนนี้มันขึ้นเลขสี่
นะโมเลื่อนนิ้วไปแตะเพื่อเปิดแอพพลิเคชัน เห็นแชทสองแชท และไลก์กับคอมเมนต์ในลิ้งเพลงที่เขาโพสต์ไปก่อนหน้า นะโมส่ายศีรษะให้ตัวเอง อารมณ์ชั่ววูบทำให้เขาอยากระบายความอัดอั้นในใจ อยู่ๆ เพลงนี้ก็วูบขึ้นมา และเขาก็สติหลุดโพสต์มันลงไป
“ไม่เท่เลยแฮะ” นะโมบอกตัวเอง ก่อนจะเบิกตากว้าง
“เฮ้ย! ลืมบอกพี่ยุ่นว่าถึงบ้านแล้ว” เขาร้องออกมาเมื่อเห็นศศรัณย์กดไลก์ลิ้งเพลงของเขา เห็นคอมเมนต์ของผู้หญิงอีกคนด้วย
‘นะโมของพี่ เป็นอะไรจ๊ะ เดี๋ยวทักไปในแชทนะ’
ข้อความนั้นของพี่พลอยจันทร์ คนที่ทำให้นะโมสบายใจเสมอ ศศรัณย์ไม่ได้ทิ้งคอมเมนต์ไว้ แค่กดไลก์ นะโมขมวดคิ้วน้อยๆ รู้สึกแปลกใจ
...แล้วก็ผิดหวังหน่อยๆ ด้วย
เขาเข้าไปดูแชท เห็นว่าเป็นแชทจากพลอยจันทร์และศศรัณย์ นะโมยิ้มเมื่อเห็นคนหลัง รีบกดเข้าไปอย่างไม่ลังเล
‘เฮ้ย’
เธอทิ้งข้อความไว้แบบนั้น นะโมเลิกคิ้ว เฮ้ยอะไร... จากนั้นก็ทำตัวกวนประสาทด้วยการส่งข้อความเดียวรัวๆ เหมือนทุกที
‘พี่ยุ่น’ ‘พี่ยุ่น’ ‘พี่ยุ่น’
ส่งไปประมาณสิบห้าครั้งเธอก็ตอบ
‘พอแล้ว!’
นะโมหัวเราะหึเมื่อเห็นเธอตอบแบบนั้น เขาพิมพ์อีก
‘มีอะไรเหรอครับ’
‘ทำอะไรอยู่’
‘ละเลงสี เพิ่งเสร็จ’
ศศรัณย์เงียบไป นะโมเลยพิมพ์ไปอีก
‘มีอะไรเหรอ’
ข้อความนั้นขึ้นว่าอ่านแล้วในทันที แต่เธอไม่ตอบ นะโมนั่งยิ้มมองจอ นับหนึ่งถึงสิบในใจอย่างใจเย็น พอนับไปถึงเก้า เธอก็ตอบ
‘เปล่า’
เปล่างั้นเหรอ นะโมส่ายหน้าน้อยๆ ให้หน้าจอ พูดไปพิมพ์ไป
“ไม่เนียนเล้ย... พี่ยุ่น” เขาว่า ก่อนจะกดส่งข้อความไปให้
‘เป็นห่วงผมล่ะสิ’
เงียบ... นะโมหัวเราะออกมาหน่อย นึกภาพศศรัณย์เบิกตาเล็กหยีของเธอกว้างเมื่อเห็นว่าเขาเดาใจเธอได้อย่างนั้น เขารอสักพัก ศศรัณย์ก็ตอบ
‘ห่วงสิจ๊ะ นะโมของพี่โพสต์เพลงอกหักขนาดนี้’
นะโมยิ้มเมื่อเห็นว่าศศรัณย์เข้าโหมดเดิมแล้ว เขาเลยแอ๊วตอบ
‘แน่ะ มีหึง ไม่เอา ไม่หึง ผมมีพี่ยุ่นแล้ว’
‘หายเศร้าแล้วใช่ไหม กวนเหมือนเดิมแล้ว’
‘ไม่เศร้าหรอก ผมไปดีกว่า ไปทำอย่างอื่น ไว้คุยกันนะพี่ยุ่น ขอบคุณที่เป็นห่วง อ้อ ผมถึงบ้านแล้วนะ’
เขาไม่ได้รอให้เธอตอบ แต่ปิดแชท ออกจากแอพพลิเคชัน ก่อนจะนึกได้ว่ามีอีกแชทจากพลอยจันทร์ เขาเลยเข้าไปในแชทอีกครั้ง
‘นะโม ให้พี่ไปหาไหม’ พลอยจันทร์ทิ้งข้อความไว้แบบนั้น
‘ไม่เป็นไรครับ ผมดีขึ้นแล้ว’
‘ให้พี่โทร. ไปไหม’ พลอยจันทร์ถาม นะโมตอบตกลง แล้วเธอก็โทร. มาทันที
นะโมเล่าให้เธอฟังคร่าวๆ ว่าเกิดอะไรขึ้นวันนี้ ทั้งคู่คุยกันสักพัก นะโมสบายใจขึ้นมาก เขาบอกขอบคุณเธอแล้ววางสายไป
เสียงเคาะประตูดังขึ้นหลังจากนั้น นะโมบอกอนุญาต แล้วสาธุก็พรวดพราดเข้ามา มองน้องนิ่ง
“เห็นในเฟสบุ๊ค แกเจอณิชาเหรอ” นะโมหัวเราะให้คำถามของพี่ที่ไม่ได้ถามว่าเขาเป็นอะไร แต่ถามตรงเป้าเป๊ะ เขาพยักหน้า
“อือ แค่โพสต์เพลงเพลงเดียว รู้กันทั้งประเทศแล้วมั้ง เมื่อกี้ไอ้กรก็โทร. มา ยังไม่ได้โทร. กลับเลย”
“เจอเขาที่ไหน”
“ผมไปสวนสาธารณะกับพี่ที่ออฟฟิศ บังเอิญเจอที่นั่นแหละ เจอลูกเขาด้วยนะ เรียกผมว่าปาป๊าด้วย” นะโมบอกยิ้มๆ
“แกโอเคไหม” สาธุถามอีก ไม่ได้ยิ้มตามน้องชาย นะโมพยักหน้า
“ก็โอเค ตอนแรกก็ตกใจ ก็นอยด์ ตอนนี้ตั้งสติได้แล้ว พี่พลอยเพิ่งโทร. มา วางสายไปเมื่อกี้เอง”
“แล้วพลอยว่าไง”
“ก็ฟัง เหมือนทุกทีแหละ” สาธุหย่อนตัวลงนั่งบนเตียงข้างน้องชาย ยิ้มให้ ยกมือขึ้นโอบไหล่เขาแล้วตบเบาๆ
“ถ้าอยากไปหาพลอยก็บอกนะ พี่จะพาไป”
ศศรัณย์เลิกคิ้วมองแชทของนะโม เขาออฟไลน์ไปแล้ว ดูร่าเริงเหมือนเดิมแล้ว สงสัยเพราะคนที่ชื่อพลอยจันทร์แน่ๆ ศศรัณย์หงุดหงิดหน่อยๆ ที่เห็นพลอยจันทร์เรียกเขาว่า นะโมของพี่
ก็บางทีเธอเรียกเขาแบบนั้น...
ศศรัณย์จำได้แล้วว่าผู้หญิงที่เจอที่สวนเป็นใคร ชื่อณิชาใช่ไหม ผู้หญิงหน้าตาน่ารักในรูปที่เธอเคยเห็น รูปในเฟสบุ๊คของนะโม ทั้งคู่ถ่ายคู่กันอย่างแนบชิด คนที่ศศรัณย์เคยฟันธงว่าเป็นแฟนนะโมแน่ๆ ...
ตอนนี้ ดูทรงแล้วคงเป็นแค่แฟนเก่าล่ะมั้ง
เธอเลื่อนดูข่าวคราวของคนอื่นๆ ที่หน้านิวส์ฟีด สักพักก็เห็นลิ้งเพลงของนะโมอีกแล้ว เธอเห็นเขาตอบคอมเมนต์ของพลอยจันทร์
‘ขอบคุณนะครับพี่พลอย คุยกับพี่พลอยแล้วสบายใจจัง รักที่สุด’
| ความคิดเห็น |
|---|
ผู้ผลิตและผู้จัดจำหน่ายหนังสือคุณภาพ