บทนำ
“ฉันท้อง!”
คำพูดสั้นๆ ที่ดังมาจากหญิงสาวที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามทำให้คนที่กำลังยกแก้วน้ำขึ้นจิบชะงัก เหลือบมองด้วยความกังขาพร้อมกับคำถามที่เกิดขึ้นในหัว...หล่อนท้องแล้วเกี่ยวอะไรกับเขา
“กับคุณ”
“แค็กๆ” คำตอบที่คาดไม่ถึงเล่นเอาเตวิชถึงกับสำลัก...นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน เขาไปทำผู้หญิงคนนี้ท้องตอนไหน
“คุณคงจำไม่ได้”
เตวิชวางแก้วน้ำ แล้วประสานสายตากับเจ้าของใบหน้าที่แต่งเติมไปด้วยเครื่องสำอาง
เขาคุ้นเคยกับใบหน้านี้ดี...จิน จิรัศยา นักแสดงสาววัยยี่สิบเจ็ดปีที่โลดแล่นอยู่ในวงการบันเทิงมานาน หล่อนถูกสื่อเอ่ยถึงบ่อยๆ ในบทบาทนางร้ายสุดแซ่บ แม้ชื่อเสียงไม่โด่งดังเท่านางเอกแถวหน้าแต่ก็ไม่เคยหลุดท็อปของประเทศ ที่สำคัญเขาจำไม่ได้จริงๆ ว่าเคย ‘ได้กิน’ หล่อนตอนไหน
“คุณจำคนผิดหรือเปล่า” รู้ว่าเสียมารยาทแต่ขอถามเพื่อความแน่ใจ เขาจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเคยเจอเธอแถมช่วงที่ผ่านมาก็งานยุ่งมาก งานสังสรรค์ที่เข้าร่วมครั้งล่าสุดเห็นจะเป็นตอนงานฉลองครบรอบสามสิบเก้าปีโรงพยาบาลเตโชดมของธนวัฒน์ เพื่อนสนิทที่คบหากันมาตั้งแต่สมัยมหาวิทยาลัย ซึ่งก็ผ่านมาแล้วร่วมเดือน
เตวิชยกนิ้วชี้กดระหว่างคิ้วเมื่อสีหน้าคนฟังยังเรียบเฉย สมองเริ่มอื้ออึงเพราะเมื่อคืนทำงานโต้รุ่ง ยังไม่ทันได้นอนก็ต้องรีบมาบริษัทเพื่อประชุมความคืบหน้าโพรเจกต์กับทีม เสร็จแล้วก็คิดจะกลับไปพักแต่ก็ถูกรุ่นน้องวิ่งมาขวางแล้วลากมาห้องประชุมเล็กนี่เสียก่อน
“คุณกลับไปทบทวนก่อนดีไหม เผื่อจะเข้าใจอะไรผิด”
“ฉันท้องกับคุณค่ะ คุณเตวิช”
ถ้อยคำย้ำชัดเล่นเอาคนที่กำลังจะลุกเดินออกไปชะงัก
“นี่ค่ะหลักฐาน” จิรัศยาวางไอแพดลงบนโต๊ะ บนหน้าจอแสดงภาพจากกล้องวงจรปิดของทางเดินโรงแรมแห่งหนึ่งซึ่งเห็นใบหน้าของเขาชัดเจน ส่วนข้างกายคือหญิงสาวคนหนึ่ง พอเลื่อนภาพต่อไปจึงได้เห็นใบหน้าเจ้าหล่อนชัดขึ้น ซึ่งนั่นทำให้เตวิชต้องเหลือบมองคนที่นั่งตรงข้ามอีกครั้ง ภาพที่สามเป็นภาพที่ทั้งสองหายเข้าไปในห้องพักด้วยกัน
เตวิชจะคว้ามาดูชัดๆ แต่คู่กรณีก็ดึงกลับไปอย่างรวดเร็ว เขาจำต้องนั่งลงที่เดิม แม้ภาพจะยืนยันได้ว่าเคยดื่มกับเธอหรือแม้กระทั่งเคยนอนกับเธอ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเด็กในท้องเป็นลูกของเขา เพราะถ้าจะคิดแบบนั้นเขาอาจมีลูกเป็นโขยงไปแล้วก็ได้
“ถ้าคุณไม่เชื่อ งั้นรอให้เด็กโตพอที่จะตรวจดีเอ็นเอก่อนก็ได้”
“ตามนั้น” เตวิชสรุปสั้นๆ
“แต่ช่วงนี้ฉันคงต้องไปอยู่บ้านคุณ”
ถ้อยคำต่อมาทำให้เตวิชถึงกับหรี่ตามองคู่สนทนา
“ฉันไม่อยากให้คนอื่นรู้และไม่อยากไปเช่าโรงแรมอยู่ คุณคงรู้ว่าฉันเป็นนักแสดง การเก็บตัวที่ดีที่สุดคืออยู่ในสถานที่ที่คนอื่นคาดไม่ถึง”
“แน่ใจแล้วใช่ไหมที่จะมาอยู่กับผม” เตวิชถามหยั่งเชิง ในโลกนี้คงไม่มีผู้หญิงคนไหนใจกล้าขอมาอยู่บ้านผู้ชายที่รู้จักไม่นานและไม่มีความสนิทชิดเชื้อใดๆ กันเลย
“คุณคงไม่ทำอะไรคนท้องหรอก”
เตวิชกระตุกยิ้ม นับว่าเจ้าหล่อนฉลาดไม่น้อยที่ใช้แผนการนี้ “ถ้าผมไม่อนุญาตล่ะ”
“งั้นฉันจะไปอยู่บ้านแม่ของคุณแทน”
ประโยคนั้นทำให้ดวงตาเตวิชวาววับ ไม่ว่าหญิงสาวตรงหน้าจะมาด้วยจุดประสงค์ใด แต่ดูเหมือนจะไม่ใช่เรื่องเล่นๆ เสียแล้ว
“อยู่บ้านผมก็ได้”
หญิงสาวฝั่งตรงข้ามยื่นโทรศัพท์มือถือให้เตวิชอีกครั้ง “ขอเบอร์คุณหน่อย ฉันจะย้ายเข้าบ้านคุณสุดสัปดาห์นี้”
เตวิชรับมาอย่างไม่ขัด กดเบอร์ตัวเองแล้วส่งกลับคืน
“คุณคงรู้จักฉันอยู่แล้ว เรียกฉันว่าจินก็ได้” เจ้าหล่อนวางนามบัตรลงบนโต๊ะก่อนจะยื่นมือมาให้ สงสัยเพิ่งนึกได้กระมังว่ายังไม่ได้แนะนำตัวอย่างเป็นทางการ
เตวิชลุกขึ้นอย่างอืดอาด มือหยาบกร้านยื่นไปสัมผัสมืออ่อนนุ่มพร้อมกระตุกยิ้มมุมปาก “ผม เตวิช เรียกว่าเตก็ได้”
“ค่ะคุณเต ขอบคุณที่ยังมีความรับผิดชอบอยู่บ้าง”
“ก็หวังว่าสิ่งที่คุณพูดจะเป็นความจริง”
หญิงสาวตรงยังสีหน้าไม่เปลี่ยน หล่อนอมยิ้มเล็กน้อยก่อนจะคว้ากระเป๋าแล้วเดินออกไปจากห้องประชุม
เตวิชมองตามจนลับตาก่อนจะนั่งลงที่เดิม
“ออกมา” เขาเคาะมือเป็นจังหวะขณะรอให้บุคคลที่หลบอยู่แสดงตัว...ซึ่งก็ไม่นาน เหล่าตัวแสบก็ค่อยๆ โผล่ออกมาจากห้องควบคุมทางด้านข้าง
“เราไม่ได้ตั้งใจแอบฟังนะครับ เรา...มาเซตเครื่อง”
เป็นคำพูดของอาชิ ชายหนุ่มที่เพิ่งเข้ามาร่วมงานกับบริษัทไม่ถึงปี ส่วนอีกหนึ่งหนุ่มที่ยืนนิ่งไม่พูดไม่จาคือปาร์ค อายุงานไล่เลี่ยกัน นี่คงโดนบรรดารุ่นพี่ส่งมาให้เตรียมความพร้อมสำหรับการประชุมวิดีโอคอนเฟอเรนซ์กับลูกค้าในช่วงเย็น
เตวิชเหลือบมองสองหนุ่มที่ยืนคอตก ก่อนจะหันไปทางหลังห้องที่มีฉากกั้นบดบังสายตา รอไม่กี่อึดใจหญิงสาวในชุดแต่งกายสีดำตั้งแต่หัวจดเท้าก็เดินออกมาด้วยสีหน้าเรียบเฉย เตวิชถึงกับผ่อนลมหายใจ...ดีหน่อยที่บุคคลหลังสุดจัดการไม่ยาก
“ห้ามเอาเรื่องนี้ไปบอกใคร ถ้ามีคนอื่นรู้พวกนายโดนไล่ออกแน่”
“ครับ” อาชิรับปากเสียงดังฟังชัด ส่วนปาร์คส่งเสียงเบาๆ อีกหนึ่งสาวนั้นยืนนิ่งราวกับไร้ตัวตน
“ออกไปได้แล้ว”
แทบไม่ต้องพูดซ้ำ อาชิดึงแขนปาร์คให้เผ่นหนีอย่างรวดเร็ว
“อัย...” เตวิชเรียกคนที่เดินรั้งท้าย
“ฉันไม่ยุ่งเรื่องคนอื่นค่ะ”
เป็นดังคาด อันที่จริงเตวิชแทบไม่ต้องกังวลกับบุคคลนี้ด้วยซ้ำ “ขอบคุณครับ”
พอประตูปิดลงเตวิชก็ถอนหายใจ มองนามบัตรที่วางบนโต๊ะก่อนเอื้อมไปหยิบมาดู มุมปากที่เรียบนิ่งเป็นนิตย์ค่อยๆ ยกสูง
สงสัยว่านับจากนี้คงมีเรื่องสนุกรอเขาอยู่แน่ๆ
| ความคิดเห็น |
|---|
ผู้ผลิตและผู้จัดจำหน่ายหนังสือคุณภาพ