4

ตอนที่ 4

4

“ย่า ย่าจ๋า ย่าทิ้งมินไปแล้ว แล้วมินจะอยู่ยังไง” มินตรายืนกอดภาพของผู้เป็นย่าไว้แนบอก ร้องไห้สะอึกสะอื้นอย่างน่าเวทนาต่อผู้ที่พบเห็น

“หักห้ามใจเสียเถอะเจ้ามินเอ้ย ย่าแกไปดีแล้วละ” เพื่อนบ้านใกล้เคียงที่มาร่วมไว้อาลัยคุณย่ากรองแก้ว ต่างก็เดินมาปลอบใจเด็กสาวตัวน้อยๆ ที่จะต้องใช้ชีวิตอยู่ตามลำพังนับจากนี้ไป

เมื่อพิธีการต่างๆ ดำเนินผ่านไปจนเสร็จเรียบร้อยแล้ว ชานนท์จึงพาเด็กสาวไปขึ้นรถ มินตราเดินตามชานนท์ไปอย่างคนเลื่อนลอย เธอมองไม่เห็นอนาคต ไม่รู้แม้กระทั่งว่าเธอจะต้องใช้ชีวิตอย่างไรต่อจากนี้ เพราะช่วงชีวิตที่ผ่านมาเธอมีเพียงย่าเท่านั้นที่เป็นแสงนำทาง เธอยอมลำบากทำงานรับจ้างทุกอย่าง เพียงเพื่อให้มีเงินมาซื้อข้าวซื้อยาให้ผู้เป็นย่า แต่จากนี้ไปคงไม่มีอีกแล้วแสงสว่างในชีวิตของผู้หญิงที่ชื่อว่า ‘มินตรา’

“ขึ้นรถได้แล้ว” น้ำเสียงติดดุนิดๆ ของชายร่างสูงดังขึ้น เมื่อเห็นเธอหันหลังกลับไปมองยังบริเวณป่าสุสานอยู่บ่อยครั้ง หญิงสาวพยักหน้ารับแล้วจึงก้าวขึ้นไปนั่งบนรถ โดยไม่ยอมปริปากเอื้อนเอ่ยคำพูดใดๆ ออกมา รถคันหรูแล่นขึ้นเขาลูกเดิม เพื่อมุ่งหน้าไปยังบ้านหลังน้อยอันโดดเดี่ยว

เมื่อรถแล่นถึงจุดหมาย มินตราใช้หลังมือปาดน้ำตาออกจนหมด ก่อนจะเงยหน้าขึ้นสบตากับชายหนุ่มผู้มีพระคุณตรงหน้า ที่ยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือเธอในช่วงเวลาที่เธออ่อนแอที่สุดในชีวิต

“ขอบคุณพวกคุณมากเลยนะจ๊ะที่ช่วยเหลือ บุญคุณนี้หนูจะไม่มีวันลืม” มินตรายกมือขึ้นไหว้อย่างนอบน้อม

“ฉันมีเรื่องจะคุยกับเธอ ขอฉันไปนั่งพักดื่มน้ำสักขันนะ” กฤตภาสเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน หญิงสาวพยักหน้าน้อยๆ ก่อนจะเดินนำชายหนุ่มไปนั่งบนแคร่ไม้ไผ่ใต้ต้นแคป่า

“น้ำจ้ะ” หญิงสาวเดินไปตักน้ำฝนที่เธอรองใส่โอ่งเอาไว้ แล้วนำมายื่นให้ชายหนุ่มที่นั่งรออยู่

“ขอบใจ” กฤตภาสรับขันน้ำขึ้นมาจิบดื่ม ก่อนจะตบลงบนแคร่เบาๆ เพื่อเรียกให้หญิงสาวนั่งลง

“เอาละมินตรา ฟังฉันให้ดี” ชายหนุ่มเกริ่นนำเมื่อเจ้าของบ้านนั่งลงบนแคร่เรียบร้อยแล้ว “ไปอยู่กับฉันที่กรุงเทพฯ นะ ฉันจะดูแลเธอเอง”

 “แต่หนู...” น้ำเสียงอิดโรยของเด็กสาวดังขึ้นอย่างแผ่วเบา

“ฟังฉันให้จบก่อน” กฤตภาสยกมือห้าม มินตราจึงได้แต่เม้มปากแน่น แล้วก้มหน้าลงเพื่อรอฟังเขาพูดต่อ “อย่าปฏิเสธเลยนะ ไปอยู่กับฉัน ฉันอยากให้เธอเรียนต่อ เอาไว้เรียนจบแล้ว ถ้าหากเธออยากจะกลับมาหางานทำที่บ้าน ฉันก็ไม่ขัด”

“หนู...เกรงใจ หนูไม่อยากเป็นภาระให้คุณ เรียนต่อต้องใช้เงินเยอะ แล้วหนู หนูก็กินเก่งมาก” หญิงสาวพยายามหาข้ออ้างมาปฏิเสธอย่างสุภาพที่สุด

“ตัวแค่นี้จะกินเก่งแค่ไหนเชียว” ชายหนุ่มเลิกคิ้วมองพร้อมกับส่ายหน้าน้อยๆ “ฉันยินดีให้เธอกินข้าวได้มื้อละห้าจานเลย รับรองว่าจะไม่บ่นสักคำ”

“หนู...” หญิงสาวยืดตัวขึ้นตั้งท่าจะหาข้ออ้างเพิ่มเติม แต่ถูกมือหนายกขึ้นเป็นเชิงห้ามอีกครั้ง เธอจึงจำต้องนั่งนิ่งๆ ฟังเขาพูดต่อ

“ถือว่าทำเพื่อย่าของเธอเป็นครั้งสุดท้าย ไปเรียนต่อให้จบเพื่อจะได้มีอนาคตที่ดี มีงานที่ดีทำ เธอลองมองขึ้นไปบนนั้นสิ” กฤตภาสชี้มือขึ้นไปบนฟ้า เมื่อเด็กสาวเงยหน้าขึ้นมองตาม เขาจึงเอ่ยต่อ “ย่ากรองแก้วกำลังมองลงมา ท่านรอดูความสำเร็จของเธออยู่บนนั้น”

มินตรากะพริบตาถี่ๆ พยายามไล่น้ำตาไม่ให้ไหลออกมาอีก ในยามที่เธอกำลังไร้ที่พึ่ง ผู้ชายคนนี้กลับหยิบยื่นน้ำใจมาให้อย่างมากมาย มากมายเสียจนเธอรู้สึกยิ่งกว่าคำว่าเกรงใจ หญิงสาวเงยหน้าขึ้นสบดวงตาคู่คมของผู้มีพระคุณ ก่อนจะประนมมือไหว้ขอบคุณจากใจ

“ไปเก็บของเถอะ ฉันจะรออยู่ตรงนี้” ชายหนุ่มเอ่ย

มินตราพยักหน้ารับ แล้วจึงเดินขึ้นไปเก็บของบนบ้านตามคำสั่ง

กฤตภาสนั่งรอเด็กสาวอยู่ใต้ต้นไม้ร่วมสิบนาที จึงตัดสินใจเดินตามขึ้นไปบนบ้าน และภาพที่ปรากฏให้เห็นก็เป็นเช่นที่เขาสังหรณ์ใจ เด็กสาวนั่งชันเข่ากอดหมอนร้องไห้อยู่กลางบ้าน ชายหนุ่มส่ายหน้าน้อยๆ ก่อนจะเดินไปนั่งลงข้างๆ

“คุณเห็นตรงนั้นไหมจ๊ะ” มินตราเงยหน้าขึ้นจากหมอนเมื่อสัมผัสได้ว่ามีคนมานั่งข้างๆ พลางชี้มือออกไปตรงระเบียง กฤตภาสมองตามแล้วพยักหน้า

“ย่าชอบนั่งตรงนั้น ดูหนูเวลาทำกับข้าว”

“แล้วย่าก็ชอบนอนตรงนี้จ้ะ เพราะพื้นตรงนี้เสมอกัน เวลานอนจะไม่เจ็บหลัง” เด็กสาวใช้มือเล็กๆ ลูบตรงพื้นไม้ที่เธอนั่งอยู่อย่างช้าๆ  พยายามซึมซับความคิดถึงที่มีผ่านไม้กระดานที่ย่าของเธอเคยนอน

“ตอนเด็กๆ มีคนพูดว่าหนูเป็นลูกไม่มีพ่อไม่มีแม่ แต่หนูก็ไม่เคยรู้สึกน้อยใจเลยเพราะหนูมีย่า ย่าใจดีและรักหนู ตอนหนูยังเรียนหนังสืออยู่ หนูจะจุดตะเกียงอ่านหนังสืออยู่ข้างๆ ย่า ย่าบอกหนูว่าย่าจะเป็นแสงสว่างให้ชีวิตหนูเอง แต่ตอนนี้ชีวิตของหนูมืดมนไปหมด หนูมองไม่เห็นอะไรเลย ตะเกียงดวงน้อยของหนูไม่มีอีกต่อไปแล้ว” มินตราพยายามกลั้นเสียงสะอื้น

“ร้องออกมาเถอะมินตรา ถ้ามันจะทำให้เธอรู้สึกดีขึ้น” กฤตภาสเอ่ย ก่อนจะเอื้อมมือทั้งสองข้างออกไปจับไหล่เด็กสาวให้เงยหน้าขึ้นมาหา

“จากวันนี้เป็นต้นไป ฉันจะเป็นแสงสว่างให้เธอเอง”