11
ความหลงใหลที่กลายเป็นความแค้น
“ฉันอยากได้อะไรดื่มแก้เมาสักหน่อย ไปเรียกคุณน้ำค้างมาจัดการให้ฉันหน่อยสิ” โลเวลเรียกแม่บ้านคนหนึ่งมาสั่งงาน ระหว่างนั้นเขาก็ปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตสองเม็ดแรกออก แล้วพับแขนให้สูงขึ้นจนถึงข้อศอก ก่อนจะทิ้งตัวกึ่งนั่งกึ่งนอนบนโซฟาตัวยาวในห้องนั่งเล่นของบ้าน
“เอ่อ...คุณวูล์ฟอยากได้อะไรรึคะ ให้ดิฉันไปทำให้ก็ได้ค่ะ” แม่บ้านคนดังกล่าวเอ่ยเสียงอ้อมแอ้ม ตามความเป็นจริงแล้วงานพวกนี้ก็ควรเป็นพวกแม่บ้านอย่างหล่อนทำต่างหาก ขืนไปใช้สะใภ้ของบ้านแบบนั้น เจ้านายอีกคนกลับมารู้มีหวังจะถูกต่อว่าเอาได้
“บอกว่าฉันสั่ง แล้วตอนนี้ฉันก็กำลังสั่งเธอให้ไปตามคุณน้ำค้างมา ถ้าเรื่องแค่นี้ทำไม่ได้ก็ออกไปหางานใหม่ทำซะ” เจ้านายเค้นเสียงเข้ม ไม่มีวี่แววหยอกเล่นแต่น้อย ทำให้แม่บ้านสาววัยยี่สิบต้นๆ เนื้อตัวสั่นด้วยความกลัว
“คะ...ค่ะ ดิฉันไปตามคุณน้ำค้างให้เดี๋ยวนี้แหละค่ะ” เธอบอกแล้วรีบเดินตัวลีบออกไปจากห้องนั่งเล่น
โลเวลมองตามแม่บ้านสาวด้วยแววตาขึ้งเครียด ก่อนมุมปากของชายหนุ่มจะยกขึ้นน้อยๆ อย่างมีนัยบางอย่างแอบแฝง
ไม่เกินสิบนาทีจากนั้นหยาดอรุณก็มาปรากฏตัวต่อหน้าชายหนุ่มที่ออกคำสั่งให้แม่บ้านไปตามเธอลงมา อันที่จริงเธอปฏิเสธไปแล้วในตอนแรก แต่พอแม่บ้านคนนั้นขอร้องด้วยท่าทางหวาดๆ เนื้อตัวสั่น แทบจะยกมือไหว้เธอให้ลงมาพบโลเวล แถมยังบอกอีกว่าถ้าหยาดอรุณไม่ลงมา ลูกจ้างอย่างหล่อนอาจถูกไล่ออกก็เป็นได้ นั่นทำให้คนถูกบังคับให้ลงมารับใช้โลเวลกลายๆ ต้องจำใจรับปาก
หญิงสาวมองคนตัวใหญ่ที่นอนหลับตา กางแขนกางขายาวๆ พาดไปตามโซฟาแล้วลอบถอนหายใจ อาการหมดสภาพของเขายามนี้ ถ้าไม่ได้หุ่นดีๆ กับหน้าตาหล่อเหลาช่วยไว้ ก็คงไม่ต่างอะไรกับคนเมาข้างถนนคนหนึ่ง
“ถ้าเมาขนาดนี้ก็ควรขึ้นไปนอนดีกว่าไหมคะ”
เขาลืมตาขึ้นช้าๆ ก่อนนัยน์ตาสีน้ำตาลคมกริบจะตรึงมองหน้าอีกฝ่ายนิ่งๆ ไปอึดใจ ทำให้หยาดอรุณต้องเบือนหน้าหนี...เธอรู้สึกว่าสายตาของเขาทำให้เธอร้อนไปทั้งตัว
“หาอะไรให้ดื่มแก้เมาหน่อย” ร่างสูงขยับลุกนั่งพิงหลังกับพนักโซฟาพลางเสยผมที่ร่วงปิดหน้า
“ทำไมต้องให้ฉันทำให้ด้วยคะ ในเมื่อแม่บ้านที่บ้านหลังนี้ก็พร้อมจะบริการรับใช้คุณ” เธอย้อนถามเสียงเรียบ แต่กลับทำให้โลเวลไม่พอใจนัก เขาหยัดตัวยืนแล้วโน้มหน้าลงมากระซิบข้างหูคนตัวเล็ก
“อยากให้พูดจริงๆ น่ะเหรอว่าทำไม” แสยะยิ้มหยัน แววตาที่มองหยาดอรุณก็แฝงเล่ห์บางอย่างที่หญิงสาวไม่อยากสบตา ไม่อยากตอบโต้ด้วย เพราะกลัวว่าเขาคิดจะทำอะไรไปมากกว่านี้
หยาดอรุณรีบกระถดเท้าถอยหลังห่างจากอีกฝ่ายแล้วถามอย่างคนที่ยอมจำนน “จะดื่มอะไรล่ะคะ น้ำส้มคั้น น้ำขิงร้อน หรือน้ำหวานดี”
คนที่อ้างว่าตัวเองเมากลอกตาไปมา “ไม่รู้สิ คุณอยากทำอะไรให้ก็ทำเลย ให้ผมกินละหายเมาก็แล้วกัน”
คนถูกสั่งลอบถอนหายใจแล้วรีบเดินออกไปจากห้องนั่งเล่น ดวงตากร้าวของโลเวลมองตามแผ่นหลังบางไปจนลับตา ก่อนแววในดวงตาของเขาจะหม่นแสงลง แต่ไม่นานมันก็กลับมาก้าวร้าวอีกครั้ง
ชายหนุ่มสาวเท้ายาวตามหยาดอรุณไปในห้องครัว และเมื่อเจอแม่บ้านคนหนึ่งกำลังจะเดินมาช่วยหยาดอรุณทำอะไรสักอย่าง เขาจึงเอ่ยสั่งเสียงเข้มจัด
“เธอไม่ต้องทำ ให้คุณน้ำค้างทำ ในบ้านมีงานเยอะแยะ จะไปทำอะไรก็ไป ไม่ต้องเข้ามาในครัว”
“คะ...ค่ะคุณวูล์ฟ” แม่บ้านรีบหันขวับไปผงกศีรษะรับคำสั่ง แล้วสาวเท้าเร็วๆ ออกไปจากห้องครัวทันที
หยาดอรุณรู้สึกถึงภัยคุกคามที่กำลังเดินเข้ามาใกล้ เธอละมือจากผลส้มสีทองที่กำลังจะนำไปล้างน้ำตรงอ่างบริเวณเคาน์เตอร์ครัว แล้วหันไปชำเลืองหางตามองโลเวลนิดหนึ่ง
“ทำงานแค่นี้ไม่จำเป็นต้องมีผู้ช่วยหรอกมั้ง หรือเป็นเมียนักธุรกิจร่ำรวยแล้วหยิบจับอะไรเองไม่ได้” เขาค่อนแคะ
คนถูกเหน็บหน้าร้อน แต่กัดฟันข่มความโกรธเอาไว้ เธอไม่ต่อกรกับเขา แต่เลือกจะหันกลับไปล้างส้มในอ่าง
ตลอดเวลาที่เธอทำน้ำส้มคั้นให้โลเวล หยาดอรุณรู้ว่าเขาจับจ้องมองเธอแทบไม่ละสายตา ทว่าหญิงสาวไม่คิดจะหันกลับไปมอง กระทั่งคั้นน้ำส้มสดๆ เสร็จเรียบร้อยแล้วจึงรินใส่แก้วนำมาเสิร์ฟให้เขาถึงมือ
คนตัวโตยืนกอดอกทำหน้าถมึงทึง ตาจ้องมองใบหน้าเรียวของผู้หญิงตรงหน้าอย่างเอาเป็นเอาตายมากกว่าจะสนใจสิ่งที่เธอนำมาวางไว้ให้บนโต๊ะที่เขายืนพิงอยู่
“ได้แล้วค่ะ น้ำส้มคั้น” เธอบอกเสร็จก็หมุนตัวกลับ หวังจะเดินไปล้างอุปกรณ์ที่เธอนำมาใช้เมื่อครู่เก็บ แต่จู่ๆ โลเวลก็ยกแก้วน้ำส้มคั้นขึ้นจิบแล้วโวยวายเสียงดัง
“รสชาติไม่ได้เรื่อง”
หยาดอรุณชะงัก กัดริมฝีปากแน่น หันมาค้อนใส่คนช่างแขวะด้วยหางตา แต่ต้องตกใจเมื่อเขาเทน้ำส้มที่เธออุตส่าห์คั้นให้ลงในถังขยะ
“นั่นคุณทำอะไร”
“ก็เททิ้งไง ตาบอดเหรอ รสชาติแบบนี้ใครจะกินลง” เขาพยักหน้าอย่างกวนอารมณ์ ทำเอาคนที่มองอยู่ใจเต้นตึกตัก เขายั่วโมโหเธอ แกล้งเธอเพื่อความสะใจ
หยาดอรุณสะบัดหน้าพรืด ปล่อยหมาป่าบ้าให้บ้าไปคนเดียวเถอะ เธอจะไม่หลวมตัวเข้าไปตกในอารมณ์ขุ่นโกรธที่เขาพยายามจะยัดเยียดให้เด็ดขาด หญิงสาวคุมโทสะ เดินไปล้างอุปกรณ์ในอ่าง ตอนเธอกำลังเปิดน้ำในอ่างแช่ชามใบใหญ่ เสียงโทรศัพท์มือถือของเธอก็ดังขึ้น หยาดอรุณหันมามองที่มาของเสียง และเพิ่งนึกได้ว่าเธอวางมันไว้บนโต๊ะที่หมาป่าบ้ายืนอยู่ใกล้ๆ
โลเวลก้มมองรายชื่อที่โชว์บนหน้าจอแล้วก็ถึงกับกระแทกแก้วเปล่าลงบนโต๊ะเสียงดัง กระนั้นเขาก็ยังมีน้ำใจหยิบโทรศัพท์เดินมาส่งให้หญิงสาว
“นายธีร์โทร. มา”
จ๋อม!
หยาดอรุณกำลังจะหันไปรับโทรศัพท์มือถือของตัวเองจากคนตัวใหญ่ที่มาส่งให้ด้านหลัง แต่เธอกลับต้องอ้าปากค้างตกใจ เพราะเขาดันปล่อยโทรศัพท์ตกลงไปในชามที่มีน้ำเต็มปริ่ม แม้เธอจะรีบเก็บมือถือขึ้นมาจากน้ำ แต่ดูเหมือนจะไม่ทันการณ์ เพราะหน้าจอมือถือดับมืดไปเรียบร้อยแล้ว
“คุณตั้งใจแกล้งฉันใช่ไหม!” หญิงสาวหันมาแหวใส่ เขาทำเกินไปแล้ว และกำลังจะทำให้เธอเหลืออด “คนบ้า! มือถือฉันพังหมดแล้ว ทำแบบนี้ทำไม”
คนถูกต่อว่ายังตีหน้านิ่ง ไหวไหล่อย่างไม่ยี่หระ “มันหลุดมือ”
“หลุดมืองั้นเหรอ ถ้าคุณตั้งใจเอามาให้ฉันจริงๆ คงไม่ต้องยื่นมาจนถึงอ่างแบบนี้หรอกค่ะ นี่มันแกล้งกันชัดๆ”
โลเวลขบกรามแน่น มองเธอสลับกับมือถือเจ้ากรรมอย่างแค้นๆ แล้วเค้นเสียงเหน็บ “เบอร์นี้คงแจกเฉพาะคนสำคัญในชีวิตสินะ ผัวเก่าอย่างผมถึงติดต่อไม่ได้”
“คุณ! อย่ามาพูดแบบนี้นะ”
“ทำไม!” เขาคว้าข้อมือเล็กขึ้นมาบีบแน่นอย่างลืมตัว
หยาดอรุณหน้าเบ้ ยื้อข้อมือกลับ แต่ไม่เป็นผล “ลืมไปแล้วเหรอว่าผัวคนแรกหน้าตาเป็นแบบไหน”
หญิงสาวหันซ้ายมองขวา กลัวว่าจะมีใครมาได้ยินสิ่งที่เขาพูด แต่โชคดีที่ไม่มีใครโผล่เข้ามาเลย เธอสะบัดข้อมือเต็มแรงจนในที่สุดก็หลุดจากการเกาะกุมของเขาได้
กริ๊งงง...! กริ๊งงง...!
เสียงโทรศัพท์บ้านซึ่งติดตั้งอยู่ที่มุมผนังห้องครัวดังขึ้น เรียกให้คนทั้งสองหันไปมอง หยาดอรุณใช้จังหวะนั้นเดินเลี่ยงไปรับสายเพราะคิดว่าอาจเป็นธีราทร ซึ่งก็เป็นเช่นนั้นจริงๆ
“ขอสายคุณน้ำค้างหน่อย บอกผม ธีร์โทร. มา”
“น้ำพูดสายอยู่ค่ะพี่ธีร์” เธอตอบกลับไปเสียงตื่นๆ แต่ก็พยายามปรับให้เป็นปกติ ซึ่งฟังดูหวานเหลือเกินสำหรับชายหนุ่มอีกคนที่ยืนฟังอยู่
“เมื่อกี้ผม...เอ่อ...พี่โทร. เข้ามือถือ ไม่เห็นน้ำรับสาย เลยห่วง กลัวจะเป็นอะไร”
“คือน้ำซุ่มซ่ามค่ะ ทำมือถือตกในชักโครก มันเลยดับ” เธอตอบจริงแกมเท็จ แล้วชำเลืองมองผู้ชายตัวโตที่ถลึงตามองมาทางเธอ แววตาเหยียดๆ ที่มองมานั้นทำให้คนที่ถูกแกล้งซึ่งมีความโกรธเป็นทุนเดิมอยู่แล้วฮึดสู้ขึ้นมา
หยาดอรุณตั้งใจทำเสียงอ่อนเสียงหวานอ้อนธีราทร อยากให้โลเวลเข้าใจว่าเธอกับน้องชายของเขารักกันมากแค่ไหน แล้วเขาจะได้เลิกวุ่นวายกับเธอสักที
“พี่ธีร์ไม่ต้องห่วงน้ำนะคะ น้ำไม่เป็นอะไร แต่มือถือน่ะสิ...”
“เดี๋ยวขากลับพี่แวะซื้อเครื่องใหม่ไปให้แล้วกันครับ”
แม้คำบอกนั้นจะทำให้หญิงสาวเกรงใจเหลือเกิน แต่เพราะมีโลเวลยืนมองและเสียมารยาทฟังเธอคุยโทรศัพท์อยู่ หยาดอรุณจึงตอบรับแทนที่จะปฏิเสธเสียงหวานว่า
“จริงหรือคะ จะซื้อเครื่องใหม่ให้น้ำหรือคะ พี่ธีร์ใจดีจังเลย” คราวนี้เธอหันไปกระตุกยิ้มให้คนตัวใหญ่นอกสาย “น้ำรักพี่ธีร์จังเลยค่ะ”
ธีราทรเงียบไปอึดใจ ซึ่งหยาดอรุณก็รู้ว่าคำพูดของเธอคงกำลังทำให้ชายหนุ่มในสายงุนงงนิดๆ “พี่จะโทร. มาบอกว่ามื้อเย็นไม่ต้องรอพี่นะ พี่คิดว่าคงจะอยู่คุยกับพี่หมอพักใหญ่เลย แล้วคงชวนพี่หมอไปทานข้าวเย็นก่อนเข้าบ้าน”
“ได้ค่ะ แต่ทานข้าวเสร็จแล้วพี่ธีร์ก็รีบกลับหน่อยนะคะ น้ำอยู่บ้านคนเดียวเง้าเหงา”
“เอ่อ...ครับ” เขารับคำงงๆ ก่อนจะเอ่ยต่อ “น้ำครับ ถ้ายังไงให้แม่บ้านหาอะไรขึ้นไปให้ทานข้างบนก็ได้นะครับ คือ...พี่ไม่แน่ใจว่าพี่วูล์ฟเมาแล้วจะเป็นยังไง ช่วงนี้พี่วูล์ฟดูแปลกๆ กลัวจะเหวี่ยงใส่น้ำไปด้วยอีกคน”
“ค่ะ ไม่ต้องห่วงน้ำหรอกนะคะ แล้วค่ำนี้เจอกันนะคะ” หญิงสาวพูดคุยกับสามีกำมะลอเสียงหวานแกมอ้อนให้คนนอกอิจฉา
โลเวลกัดฟันกรอดๆ กำหมัดแน่น...ผู้หญิงแพศยา เขารู้จักเธอน้อยไปจริงๆ เธอมันพวกเจนโลก ออดอ้อนผู้ชายได้ทุกคนที่มีผลประโยชน์กับเธอนั่นละ
ชายหนุ่มหมุนตัวหันหลังให้ความเจ็บช้ำใจ แต่เขาก็ไม่อาจข่มความกรุ่นโกรธได้เมื่อไม่มีที่ระบาย พอหันไปเห็นแก้วเปล่าที่ใส่น้ำส้มคั้นเมื่อครู่วางบนโต๊ะจึงปัดมันตกลงพื้นทันที
เพล้ง!
“ว้าย!” ความตกใจทำให้หยาดอรุณอุทานอย่างลืมตัว และเสียงแก้วที่ตกกระทบกระเบื้องจนแตกกับเสียงอุทานของหญิงสาวก็เล็ดลอดเข้าไปในสายสนทนา
“นั่นเสียงอะไรครับ”
“เอ่อ...น้ำซุ่มซ่ามอีกแล้วค่ะ ทำแก้วตกแตก แค่นี้ก่อนนะคะ น้ำเก็บเศษแก้วก่อน” เธอไม่รอให้อีกฝ่ายถามอะไรอีกแล้วรีบวางสาย
หญิงสาวมองตามคนตัวใหญ่ที่เดินตึงตังออกจากห้องครัวไปด้วยหัวใจที่เต้นแรงจนต้องยกมือขึ้นกุมอกข้างซ้าย...ผู้ชายบ้านั่นคงต้องทำให้เธอบ้าตามเขาไปด้วยแน่ๆ ถ้าขืนยังต้องเจอกันทุกวันในสถานการณ์เช่นนี้
หลังจากเก็บกวาดเศษแก้วและอุปกรณ์ในครัวเรียบร้อยแล้ว หยาดอรุณก็เดินกลับขึ้นชั้นบน แม้หญิงสาวจะไม่วางใจนักกับการต้องกลับขึ้นมาอยู่บนห้องนอน เพราะจากประสบการณ์ที่เคยเจอคือโลเวลเข้าไปในห้องนอนของเธอได้ตลอดเวลา ทำให้หญิงสาวประหวั่นอย่างไรชอบกล ใจหนึ่งเธอนึกอยากจะรอจนธีราทรกลับเข้าบ้านมาเสียก่อนค่อยขึ้นมาข้างบนพร้อมเขา แต่อีกใจก็คิดว่าถ้าตนเองทำเช่นนั้นจริงๆ ธีราทรก็จะสงสัยเอาได้ เนื่องจากชายหนุ่มได้เอ่ยปากไว้แล้วว่า ถ้าไม่จำเป็นก็ไม่อยากให้เธอออกมาพบเจอกับโลเวลข้างนอก
หญิงสาวจำต้องเดินกลับขึ้นมาข้างบน ซึ่งก่อนจะถึงห้องนอนของเธอและธีราทรก็ต้องผ่านห้องนอนของโลเวลก่อน หยาดอรุณรีบสาวเท้าเร็วๆ เพื่อจะเดินผ่านห้องเขาให้ไวที่สุด แต่ขณะที่หยาดอรุณกลั้นใจเดินผ่านหน้าประตูห้องของชายหนุ่มเร็วๆ ประตูห้องนอนของเขาก็ถูกเปิดผางออก ก่อนมือใหญ่ของเจ้าของห้องจะคว้าแขนเรียวแล้วกระชากลากถูคนตัวเล็กผลุบหายเข้าไปด้านใน และปิดประตูอย่างรวดเร็ว
“คุณวูล์ฟ! ปล่อยฉันนะ คุณทำบ้าอะไรของคุณ!” แม้จะตวาดงใส่เพราะทั้งโกรธและตกใจ แต่ร่างบางกลับลีบหดเมื่อถูกโลเวลดันจนหลังบางไปชิดกับประตูห้องที่เพิ่งปิดลง โดยมีสองแขนใหญ่กักขังไว้ราวกรงเหล็กแข็งแกร่งอีกต่างหาก
“จะร้องโวยวายทำไม ทำเหมือนคนอื่นคนไกลไปได้” เขาแสยะยิ้ม ประสานดวงตาคมเข้มกับดวงตาตื่นกลัวของเธอ “นายธีร์ไม่อยู่นี่ เราสองคนมาสนุกกันหน่อยเป็นไร ไหนๆ ก็เคยๆ กันอยู่ คุณจะได้ไม่เหงาไง”
ไม่ว่าเปล่า โลเวลโน้มหน้าลงมาหาต้นคอขาว ระดมจมูกและปากซุกไซ้รุกรานคนตัวเล็กอย่างเอาแต่ได้ราวอยากระบายความคับแค้นใจทั้งหมดกับเธอ
“คนทุเรศ! เลวสิ้นดี ฉันเป็นน้องสะใภ้คุณนะ” หยาดอรุณเอี้ยวหลบเป็นพัลวัน หลับหูหลับตาตีเขาจนฝ่ามือกระแทกเข้ากับปลายคางบึกบึน
โลเวลชะงัก เคลื่อนใบหน้าหล่อเหลาเจือความดุกร้าวห่างจากเธอนิดหนึ่ง กระนั้นก็ยังไม่ได้ขยับร่างใหญ่ให้ห่างจากคนที่ได้ชื่อว่าเป็นน้องสะใภ้ พลางยกมือขึ้นลูบปลายคางตัวเองซึ่งถูกมือเรียวตบเข้าให้เมื่อครู่เบาๆ
“ชอบรุนแรงแบบนี้ก็ไม่บอก ทำไมเหรอ ปกตินายธีร์ชอบให้คุณเล่นซาดิสม์ด้วยบ่อยๆ หรือไง”
“คุณมันคนเลว รู้ทั้งรู้ว่าฉันเป็นเมียของน้องชายตัวเองยังมีหน้ามาทำบ้าๆ แบบนี้กับฉันอีก” เธอต่อว่าน้ำตาคลอ ความรู้สึกทั้งกลัวทั้งโกรธปะปนกันไปหมด
“แล้วทำไมผมจะทำแบบนี้ไม่ได้ ในเมื่อคุณยังเคยได้ทั้งพี่ทั้งน้องเลยไม่ใช่เหรอ จำไม่ได้รึไงว่าผมก็เคยอึ๊บคุณมาก่อนที่คุณจะไปหานายธีร์ด้วยซ้ำ” เขากัดฟันพูดสิ่งที่ทำร้ายความรู้สึกตัวเอง และคำพูดของเขาก็ไม่ต่างจากมีดที่กรีดลงกลางอกเธอ “คุณมันก็พวกผู้หญิงหิวเงินดีๆ นี่เอง ผมน่าจะรู้ว่าผู้หญิงที่ทำงานเอาตัวแลกเงินอย่างคุณมันก็ไม่ใช่ผู้หญิงดีสักเท่าไหร่หรอก ใครมีเงินเยอะ ปรนเปรอได้มากก็วิ่งไปหาเขาหมดแหละ”
คนถูกดูแคลนกลั้นน้ำตา ข่มเสียงสะอื้น...เขาไม่ใช่เหรอที่ข่มเหงน้ำใจเธอ เขาไม่ใช่เหรอที่ทำให้ชีวิตของเธอต้องเป็นแบบนี้ แล้วตอนนี้เขายังมาต่อว่าเธอให้เจ็บช้ำน้ำใจอีก
“ใช่ค่ะ ฉันมันก็แค่ผู้หญิงหิวเงิน ไม่อย่างนั้นคงไม่ไปทำงานในเลานจ์ บริการพวกผู้ชายมักมากอย่างพวกคุณหรอก” เธอเชิดหน้าตอบ “แล้วถ้าฉันไม่ถูกคุณข่มขู่ในวันนั้นว่าจะเอาความลับไปบอกพี่ขวัญ ฉันก็สามารถออกไปกับผู้ชายรวยๆ คนอื่นได้อีกเยอะ หลอกเงินจากผู้ชายพวกนั้นได้อีกเยอะด้วย”
ดวงตาคมกริบวาวโรจน์จ้องหน้าแม่ตัวดี เขาสั่นไปหมดเพราะความโกรธและเกลียดสิ่งที่เธอพูด
“ผมคงเข้าใจผิดไปเองสินะ นึกว่าตัวเองเป็นผู้ชายคนแรกของคุณ แต่ลืมไปว่าสมัยนี้อะไรๆ มันก็ทำกันได้ทั้งนั้นแหละ ยิ่งผู้หญิงมีมารยาร้อยเล่มเกวียนด้วยแล้ว คงไม่ยากที่จะทำให้ผู้ชายเชื่อได้ว่าไร้เดียงสา ใช่ไหมล่ะ” ชายหนุ่มกัดฟันยอกย้อนกลับไป ทั้งๆ ที่เขายังจำความรู้สึกนั้นได้ดี ช่วงเวลาที่เขาได้รักหยาดอรุณครั้งแรก
บัดซบ! เขาเกลียดความรู้สึกแบบนี้ ความรู้สึกที่ยังหลงใหลผู้หญิงตรงหน้าทั้งๆ ที่เธอทำให้เขาเจ็บเจียนตาย
หยาดอรุณสูดหายใจลึก ทำใจดีสู้เสือ เธอเชิดหน้าขึ้นอีกนิดแล้วกระตุกยิ้ม เป็นรอยยิ้มที่ยิ่งทำให้โลเวลหัวเสีย “ช่วยไม่ได้นี่คะ ก็บอกแล้วไงฉันทำทุกอย่างเพราะเงิน จะมีมารยากี่เล่มเกวียน ถ้าอยากจะได้เงินก็ต้องงัดเอามาใช้หมดนั่นแหละค่ะ”
“งั้นเหรอ แล้วทำไมถึงยอมหยุดที่นายธีร์ล่ะ อยากรู้จริงๆ ว่าลีลานายธีร์เด็ดกว่าผมมากแค่ไหน คุณถึงยอมปล่อยให้ท้องกับเขา หรือว่าจริงๆ แล้วพลาด จริงๆ อาจแค่อยากได้เงิน แล้วก็แค่อยากสนุก ลองเปลี่ยนคู่นอนไปเรื่อยๆ แต่บังเอิญท้อง”
เผียะ! “คำตอบสำหรับคำถามทั้งหมดค่ะ พอใจหรือยังคะ”
โลเวลกัดฟันดังกรอด หน้าร้อนวาบเพราะฝ่ามือที่กระทบอย่างแรงเมื่อครู่ เข้าคว้าข้อมือเรียวทั้งสองบีบแน่นไว้ในมือใหญ่ข้างเดียว ก่อนที่เธอจะได้ใช้มันทำร้ายร่างกายเขาอีกรอบ
“ได้ผัวใหม่แล้วไม่ถนอมผัวเก่าเลยนะ”
“ฉันเจ็บนะ!” เธอน้ำตาซึม เหมือนข้อมือเล็กกำลังจะหักให้ได้ แต่โลเวลเลือดขึ้นหน้า เขาไม่ฟังหรือสนใจอะไรอีกนอกจากความคับแค้นที่เต้นเร่าๆ อยู่ในอก
“ผมอยากรู้นักว่าในท้องคุณมันมีเด็กอยู่จริงๆ ไหม” เขาเค้นเสียงเข้มจัด ไม่ต่างจากแววตายามมองต่ำลงมาที่หน้าท้องของหญิงสาว
หยาดอรุณสะบัดข้อมือออกจากมือใหญ่ และแรงผลักดันบางอย่างก็ทำให้เธอมีแรงมากมายอย่างไม่น่าเชื่อ
มือเรียวที่ได้รับอิสระลดลงมากุมหน้าท้องแน่นราวกำลังปกป้องลูกน้อย...ก็สายตาแบบนั้นของโลเวลไม่ต่างจากมัจจุราชที่พร้อมจะพรากชีวิตเล็กๆ ในกายของเธอไป
“พี่ธีร์ยังไม่ได้ให้คุณดูผลตรวจแล้วก็ใบฝากครรภ์ของฉันที่โรงพยาบาลสินะคะ ฉันจะบอกให้เขาเอามาให้ดู คุณจะได้สบายใจ ว่าฉันท้องจริงๆ ไม่ได้มาอ้างหลอกๆ”
“หึ! งั้นเหรอ ปล่อยให้ท้อง คงตั้งใจจับนายธีร์สินะ ทำไมต้องจับน้องชายผม ถ้าอยากได้ผัวรวยนัก จับผมก็ได้นี่ ผมเป็นทายาทอันดับหนึ่งของตระกูลเชียวนะ รวยกว่านายธีร์อีก ทำไมต้องเป็นเขา ทำไมไม่ใช่ผม” เสียงนั้นแทบจะเป็นการตะคอกใส่หน้าหญิงสาวก็ว่าได้ สีหน้าขึงขังของเขาน่ากลัวยิ่งนัก แต่หยาดอรุณยังคงกัดฟันข่มความกลัวตรงหน้าแล้วเอ่ยกลับไปให้คนฟังสะอึก
“ทำไมต้องเป็นพี่ธีร์น่ะเหรอคะ ก็เพราะฉันรักเขาไง ฉันถึงยอมปล่อยให้มีลูกกับเขา” หญิงสาวเว้นจังหวะพูดไปนิด สบตากับโลเวลและเห็นเขาถลึงตาแข็งกร้าวใส่ ทว่าเธอไม่เห็นความรู้สึกบางอย่างที่เต้นไหววูบอยู่ในดวงตาคมกริบคู่นั้นแม้แต่น้อย “แล้วพี่ธีร์ก็เป็นสุภาพบุรุษมากพอที่จะรับผิดชอบในสิ่งที่เขาทำ แต่ถ้าเป็นคุณน่ะเหรอ...ผู้ชายไม่มีหัวใจ คุณคงจะบังคับให้ฉันไปทำแท้ง ดีแล้วที่ลูกของฉันไม่มีพ่ออย่างคุณ”
โลเวลนิ่งงันไปเพราะคำพูดของหญิงสาว และเมื่อเธอได้จังหวะก็รีบบิดลูกบิดประตู แล้วเปิดประตูก้าวออกจากห้องนอนของเขาไปโดยเร็ว ปล่อยให้ชายหนุ่มเจ้าของห้องยืนนิ่งไม่ไหวติง ราวกับคำพูดของเธอกำลังทำให้เขาคิดทบทวนบางสิ่งบางอย่างอยู่
แม้จะบอกตัวเองให้เข้มแข็ง ไม่ต้องไปเสียน้ำตาให้ผู้ชายอย่างโลเวลและอดีตอันบอบช้ำที่เธอได้รับจากเขา แต่หยาดอรุณก็ไม่อาจกลั้นน้ำตาไว้ได้ เธอเก็บเอาคำพูดถากถางของโลเวลมาคิดจนได้ และเสียน้ำตาให้คำพูดแย่ๆ พวกนั้นแม้กระทั่งในฝัน เขาตามมาเป็นฝันร้ายของเธอ ทำให้เช้านี้หญิงสาวตื่นขึ้นมาด้วยใบหน้าและดวงตาที่บวมแดง
“เมื่อคืนน้ำฝันร้ายเหรอครับ” ธีราทรเอ่ยปากถามเป็นครั้งแรก ตั้งแต่กลับมาถึงบ้านตั้งแต่คืนวานก็เห็นอาการแปลกๆ ของหญิงสาว แต่เขาไม่กล้าจะเอ่ยถามมากนัก บวกกับมีปัญหาของตัวเองที่ต้องขบคิดด้วย จึงทำให้เขาเลือกจะเงียบ กระทั่งตื่นเช้าขึ้นมาในวันนี้
หญิงสาวที่เพิ่งอาบน้ำแต่งตัวเสร็จหมาดๆ หันไปสบตาแดงก่ำกับแววตาสงสัยของชายหนุ่ม “น้ำขอโทษนะคะ เมื่อคืนน้ำคงละเมอจนทำให้พี่ธีร์ตกใจหรือรำคาญใช่ไหมคะ”
เขายิ้มน้อยๆ ให้เธอ แม้จะไม่สดใส แต่ก็เป็นรอยยิ้มสุภาพอบอุ่น “พี่ไม่ได้ตกใจหรือรำคาญหรอกครับ แต่ห่วงมากกว่า น้ำถึงกับละเมอร้องไห้ทั้งคืนแบบนี้ ความฝันของน้ำคงแย่มากๆ สินะครับ”
ใบหน้าเรียวหมองหม่นลง ก่อนเธอจะพยักหน้าเนือยๆ ยอมรับ “ค่ะ มันแย่มาก”
“พี่ไม่อยากให้น้ำเครียดเลย รู้ว่ามันอาจจะยากถ้าจะบอกให้น้ำลืมอดีต แต่พยายามได้ไหมครับ พยายามลืมอดีตที่เลวร้ายไปซะ เพื่อลูกของน้ำเองไง”
เธอช้อนดวงตาฉ่ำน้ำมองเขา ฝืนยิ้มจางๆ “น้ำพยายามอยู่ค่ะ พยายามจะเข้มแข็ง พี่ธีร์ก็ด้วยนะคะ เราสองคนต้องผ่านเรื่องเลวร้ายพวกนี้ไปให้ได้”
“ครับ เราต้องผ่านมันไปให้ได้” เขาบอกเสียงเบาหวิวเหมือนไม่แน่ใจตัวเองนักว่าจะยอมรับสภาพที่ตนเองเจออยู่ได้มากน้อยแค่ไหน กระนั้นเขาก็ไม่อยากทำให้หญิงสาวที่มีอีกหนึ่งชีวิตในกายต้องหดหู่ไปด้วย “เราลงไปทานข้าวกันดีกว่าครับ เดี๋ยววันนี้พี่ต้องออกไปทำงานด้วย ไม่อยากไปสาย”
“ค่ะ” หญิงสาวรับคำแล้วต้องตกใจนิดๆ เมื่อมือใหญ่นั้นโอบลงบนไหล่เล็กของเธอ
“พี่ขออนุญาตทำแบบนี้นะครับ คนในบ้านจะได้เชื่อว่าเรารักกันไง”
คนถูกโอบพยักหน้าอย่างเข้าใจแล้วเดินเคียงคู่ธีราทรออกจากห้องนอน โดยที่เขาโอบไหล่เธอราวคู่รักหวานชื่น แต่เมื่อทั้งสองเดินพ้นประตูห้องนอนมาได้ก็สัมผัสได้ถึงความร้อนจากสายตาของใครคนหนึ่งที่มองมาทางพวกเขา
ธีราทรและหยาดอรุณหันไปเจอเจ้าของสายตาคู่นั้นพอดี ซึ่งไม่แน่ใจว่าโลเวลออกมายืนหน้าห้องนอนของเขานานแค่ไหนแล้ว แต่ตอนที่ทั้งสองออกมาก็เจอหนุ่มลูกครึ่งจ้องมองมาทางนี้อยู่แล้ว
“อรุณสวัสดิ์ครับพี่วูล์ฟ กำลังจะลงไปห้องอาหารหรือครับ” ธีราทรเอ่ยทักพี่ชายพลางกระชับมือใหญ่ที่โอบไหล่ภรรยากำมะลอ
หยาดอรุณก็ให้ความร่วมมือ หรือไม่ก็เพราะยังหวาดกลัวการเผชิญหน้ากับโลเวล หญิงสาวจึงกระถดตัวไปชิดชายหนุ่มข้างกายแต่โดยดี
“รักกันดีนะ น่าอิจฉาจริงๆ” โลเวลไม่ตอบคำถามน้องชาย แต่เหน็บคำโตกลับมาแทน
ธีราทรรู้สึกตงิดๆ กับสายตาและท่าทางขวางโลกของคนเป็นพี่ ทว่าเขาก็ยังคิดหาเหตุผลเรื่องนี้ไม่ออก นอกจากเย้ากลับไปอย่างไม่คิดอะไรมาก
“ถ้าอย่างนี้พี่วูล์ฟต้องรีบหาแล้วละครับ จะได้ไม่ต้องมาอิจฉาผมไง”
โลเวลหัวเราะในลำคอ แต่แววตาปราศจากความสุข “คงไม่ดีกว่า ผู้หญิงสมัยนี้ไว้ใจไม่ค่อยได้ ยิ่งสวยๆ อย่างเมียนายด้วยแล้วละก็ ถึงจะมีลูกมีผัวอยู่แล้วก็ยังต้องระวัง ดีไม่ดีอาจจะร่าน วิ่งหนีผัวเก่าไปหาผัวใหม่ก็ได้ ใครจะไปรู้”
“พี่วูล์ฟ!” ธีราทรอุทานด้วยความตกใจ เกิดมาไม่เคยได้ยินพี่ชายพูดถึงผู้หญิงด้วยคำแรงๆ แบบนี้มาก่อน ยิ่งสะดุดและฉงนเพิ่มไปอีกเมื่อดวงตาคมกริบสีน้ำตาลของพี่ชายจับจ้องมองมาทางคนตัวเล็กข้างกายของเขาราวกับโกรธแค้นเธอมาจากไหน
เมื่อลงมาในห้องอาหาร โลเวลไม่ยอมร่วมโต๊ะอาหารเช้ากับธีราทรและหยาดอรุณ เขาอ้างว่ามีงานด่วน ขอตัวออกไปทำงานก่อน แต่ธีราทรคิดว่าพี่ชายของตนคงไม่ชอบพอน้องสะใภ้นัก แต่เหตุผลอะไรเล่าที่ทำให้พี่ชายของเขาเกลียดผู้หญิงตัวเล็กๆ ที่เพิ่งเคยพบเจอหน้ากันได้มากขนาดนี้
| ความคิดเห็น |
|---|
ผู้ผลิตและผู้จัดจำหน่ายหนังสือคุณภาพ