บทนำ
ความรู้สึกนี้มันช่างตื่นเต้นสิ้นดี มือของเธอเย็นเฉียบแถมยังสั่นเทา เปียกชื้นไปด้วยเม็ดเหงื่อที่ซึมออกมาจากรูขุมขนเพราะความตื่นเต้นจนหายใจขัด นี่ยังไม่นับการเต้นของหัวใจที่กำลังระรัวราวกับกลองรบ
อมรา ชนากฤตรินทร์ เงยหน้าขึ้นไปสบตาชายหนุ่มผู้ซึ่งพูดคุยสนิทสนม ไปไหนมาไหนกับเธอมาได้พักใหญ่แล้ว ชาญเป็นทันตแพทย์ทหารบกหนุ่มหล่อประจำอยู่ที่หน่วยของเธอ เขาผิวขาว รูปร่างบึกบึนสูงใหญ่ กล้ามแน่นไปทั้งตัว รักการออกกำลังกาย สุขภาพดี ใจดี และยิ้มง่าย จนเธอต้องแอบหยิกตัวเองอยู่หลายครั้งว่าชาติก่อนเธอทำบุญมาด้วยสิ่งใดหนอ ถึงได้มีชายหนุ่มแบบชาญเข้ามาพูดคุยและอยากสนิทสนมกับเธอ
เชื่อเถอะ เขาต้องคิดอะไรกับเธอแน่ๆ...หญิงสาวอมยิ้ม
ยิ่งตอนเห็นอีกฝ่ายหน้าแดง ทำท่าอ้ำอึ้ง ค่อยๆ เอื้อมมือมาจับมือของเธอเอาไว้มั่น จิตมโนของเธอก็คิดให้เป็นอื่นไปไม่ได้เลยนอกจาก...
เธอกำลังถูกขอเป็นแฟน! กรี๊ด!!!
อมราอยากจะกระโดดลุกขึ้นไปเต้นอยู่ข้างโต๊ะแล้วร้องกรี๊ดๆ เสียให้สาแก่ใจ แต่ก็ต้องสงวนท่าทีทำท่ากระมิดกระเมี้ยนนั่งยิ้มหวานปากคอสั่น รอคอยคำพูดที่จะออกมาจากปากของอีกฝ่ายด้วยใจระทึก
ทีนี้ละ พวกปากหอยปากปูทั้งหลายที่ชอบว่าเธอว่าจะเป็นโสดไปจนตายจะได้หน้าแตกหงายเงิบ เพราะเธอจะไม่ได้ขึ้นไปนั่งโบกมือหย็อยๆ อยู่บนคานทองนิเวศน์อย่างที่ใครๆ ทำนายทายทักเอาไว้
“หน่อย หน่อยรู้ไหมว่าตั้งแต่วันแรกที่ผมเห็นหน่อย ผมก็ถูกชะตากับหน่อยอย่างบอกไม่ถูก หน่อยเป็นผู้หญิงที่เข้มแข็ง ดูแลตัวเอง เป็นที่พึ่งให้แก่ทุกคน อารมณ์ดี ใครอยู่ใกล้ก็มีความสุข ทุกคนที่ได้พบได้รู้จักหน่อย ผมเห็นเขารักน้ำใจของหน่อยกันทุกคน” ชาญสบตาพร้อมกับกุมมือของอมราเอาไว้แน่น
หญิงสาวพยักหน้ารับ แย้มยิ้มให้อีกฝ่าย เป็นกำลังใจให้เขากล้าพูดสิ่งที่เก็บอยู่ในใจออกมา
“หลังจากที่เราสนิทสนมกัน หน่อยทำให้ผมรู้สึกเหมือนจะพบเพื่อน...เพื่อนสนิทที่ตามหามาเนิ่นนาน ราวกับหน่อยคือส่วนหนึ่งที่ผมอยากจะเป็นแต่เป็นไม่ได้ หน่อยคือผู้หญิงคนเดียวที่ผมไม่อยากเสียไปหรือปล่อยให้หายไปจากชีวิต สัญญาได้ไหมว่าหลังจากที่ผมพูดสิ่งที่ผมอยากพูดออกไป ไม่ว่าหน่อยจะยอมรับได้หรือไม่ได้อย่างไร หน่อยจะยังอยู่ข้างๆ ผม เป็นเพื่อนผม ไปไหนไปด้วยกัน อยู่ด้วยกันเหมือนอย่างที่เราเป็นอยู่ทุกวันนี้”
อมราพยักหน้ารับทันทีแบบไม่ต้องคิด ถามว่าชอบชาญไหมก็ตอบได้ว่าชอบ ชอบมากกว่าผู้ชายหลายๆ คนที่เธอสนิทสนมด้วย ยกเว้นครูน่าน ครูเผ่า และพี่นุ สามีในมโนของเธอ ทุกครั้งที่อยู่ด้วยกันกับชาญ เธอไม่เคยเบื่อ รู้สึกเหมือนได้มาเจอคนที่พูดภาษาเดียวกัน คิดเหมือนกัน รสนิยมเดียวกัน ถามอะไรก็รู้ แถมยังเป็นที่ปรึกษาช่วยเธอแต่งเนื้อแต่งตัวให้เป็นผู้เป็นคนเหมือนคนอื่นเขา ความรู้สึกเหมือนได้อยู่กับเพื่อนสนิทอย่างฮาร์ท ไหม และเป้ ไม่มีผิด
“รับปากผมสิ”
“อืม...” อมราพยักหน้ารับ อยากให้ชาญพูดออกมาเสียที
“พูดออกมาสิหน่อย” ชาญคาดคั้น
“อืม หน่อยรับปาก”
“หน่อย...” ชาญเงยหน้าขึ้นสบตากับอมราด้วยสีหน้าและท่าทางกังวล “ผมไม่อยากเสียหน่อยไป แต่ผมก็ปิดบังหน่อยอีกต่อไปไม่ได้ เรื่องนี้ผมยังไม่ได้บอกใครแม้แต่พ่อกับแม่ หลายต่อหลายครั้งผมก็รู้สึกอึดอัด แต่ด้วยฐานะทางสังคม หน้าที่การงาน มันบีบให้ผมเป็นอย่างที่ผมเป็นไม่ได้ ผมอยากจะอยู่กับใครสักคนที่เข้าใจผม ใครสักคนที่พอจะรับฟังสิ่งที่ผมเป็นอยู่ตอนนี้ได้ และผมสามารถเปิดเผยตัวตนของผมกับคนคนนั้นได้...”
คิ้วเรียวได้รูปเริ่มขมวดเข้าหากัน เมื่อรู้สึกว่าคำสารภาพรักเริ่มฟังดูแปลกๆ ไม่หวานเลี่ยนอย่างที่คาดการณ์ไว้
“หน่อย...” ชาญสบตาของอมรานิ่ง “ผมไม่ได้ชอบผู้หญิง...ผมชอบผู้ชายด้วยกัน”
อมรามองชายที่อยู่ตรงหน้าเขม็ง อยู่ๆ หูเธอก็เหมือนมีแมลงหวี่นับร้อยตัวมาบินวนอยู่ภายใน หญิงสาวร่างเล็กค่อยๆ ขยับลุกขึ้นโดยมีเสียงขาเก้าอี้ครูดไปกับพื้นห้อง เรียกใครต่อใครที่อยู่ในห้องอาหารแห่งนี้ให้ต้องเบนสายตามาดู
“หน่อย...” ชาญขยับยืนตาม เรียกรั้งอีกฝ่ายเอาไว้
มือเรียวยกขึ้นเป็นสัญญาณให้คู่สนทนาหยุดการกระทำทุกอย่าง ทุกอย่างแม้แต่การเดินตามเธอมา
เวลา...เธอต้องการเวลา!
| ความคิดเห็น |
|---|
ผู้ผลิตและผู้จัดจำหน่ายหนังสือคุณภาพ