บทนำ
“คุณหนู...ผม...ฝาก...หนูดี...ด้วย”
เสียงสั่งความกระท่อนกระแท่นจากคนป่วยที่นอนอยู่บนเตียงพร้อมสายระโยงระยางของอุปกรณ์ทางการแพทย์ทำให้คีรีขบกรามจนเป็นสัน ใบหน้าเครียดเคร่งอย่างที่ผู้ร่วมห้องอีกสองชีวิตเดาไม่ออกว่าเขากำลังคิดอะไร
“พ่อ...อย่าพูดแบบนั้น พ่อจะไม่เป็นอะไร พ่อต้องอยู่กับหนูดี”
เสียงสั่นๆ เจือสะอื้นของเด็กสาวที่นั่งอยู่คนละฟากเตียงกับเขาดังขึ้นทันทีที่คนป่วยพูดจบ เรียกชายหนุ่มให้เงยหน้าขึ้นมอง
หนูดีหรือยิหวา ลูกสาวคนเดียวของคนป่วยนั่งกุมมือข้างหนึ่งของพ่ออยู่ หล่อนร่ำไห้น้ำตาอาบแก้ม คงรู้ดีพอๆ กับเขาว่ากำลังจะเกิดอะไรขึ้น
ความรู้สึกอยากปกป้องดูแล อยากโอบประคองปลอบขวัญพลุ่งขึ้นมาในอก หล่อนยังเด็กเหลือเกิน แต่หล่อนกำลังจะสูญเสีย สูญเสีย...คนในครอบครัวคนเดียวที่หล่อนมี...เพราะเขา...
หากไม่เป็นเพราะพ่อของหล่อนเอาตัวรับกระสุนแทนเขา ตอนนี้คนที่กำลังจะจากไปคงเป็นเขา และหล่อนก็คงจะไม่ต้องสูญเสียพ่ออย่างที่กำลังจะเกิดขึ้นเช่นนี้
“อย่าห่วงเลยศาสตรา ฉันจะดูแลหนูดีแทนนายเอง”
คำตอบรับจากผู้เป็นนายทำให้คนป่วยผ่อนลมหายใจ หากเขาจะตาย ห่วงเดียวที่มีคือลูกสาวผู้อาภัพที่เสียแม่ไปตั้งแต่ยังเด็ก แล้วตอนนี้ก็กำลังจะเสียพ่อ แต่เมื่อผู้เป็นนายรับปากเช่นนั้นเขาก็หมดห่วง เขารู้ดี...เจ้านายไม่เคยรับปากพล่อยๆ เมื่อเขาบอกว่าจะดูแลลูกสาวต่อให้ ศาสตราก็รู้ว่าตนวางใจได้แล้ว
“ขอบคุณครับคุณหนู ขอบคุณ” ศาสตราพึมพำขอบคุณเสียงแผ่ว โล่งอกโล่งใจ เขาสามารถจากไปอย่างไม่มีอะไรให้ต้องห่วงแล้ว
เขาทำท่าจะหลับตาลง แต่แล้วดวงตาที่กำลังหรี่ปรือก็เบิกกว้างเมื่อได้ยินเสียงทุ้มบอกกล่าวอย่างหนักแน่น
“ฉันจะแต่งงานกับหนูดี”
| ความคิดเห็น |
|---|
ผู้ผลิตและผู้จัดจำหน่ายหนังสือคุณภาพ