บทนำ

บทนำ

ตัดรักเพราะถูกหวย

เวลาสามทุ่มสามสิบเก้านาที มีฝนโปรยปรายบางๆ ที่ด้านนอกตัวตึก

ลดา พริ้มพรรณ หญิงสาวไทยเชื้อสายจีนผู้มีผิวขาว ดวงตาเรียวเล็กชั้นเดียว จมูกโด่ง ริมฝีปากอิ่มเต็มสีแดง มีไฝเม็ดเล็กข้างแก้ม เธอสวมเสื้อเชิ้ตแขนสั้นกับกระโปรงยาวสีเข้ม สะพายกระเป๋าผ้าปักลายนกฮูก ข้อมือทั้งสองข้างสวมกำไลลูกปัด

เธอกำลังยืนเหม่อมองทิวทัศน์ด้านนอกผ่านกระจกใสของล็อบบีและ...พยายามจะเค้นน้ำตา

‘ร้องไห้สิวะไอ้ดา ร้องออกมา! นี่เป็นการบอกลารักข้างเดียวตลอดแปดปีของแกเลยนะเว้ย แกต้องมีซีนเหมือนนางเอกซีรีส์หน่อยสิวะ’

ลดาคะยั้นคะยอตัวเองในใจพร้อมๆ กับหยีตาเต็มที่ แต่พระเจ้า! ให้ตายยังไงมันก็ไม่มีน้ำตาออกมาสักหยด ทั้งที่เธอรู้สึกเสียใจปนเจ็บหน่วงๆ อยู่ไม่น้อย

‘หรือเพราะรวยแล้วเลยร้องไห้ไม่ออก’

เศรษฐินีคนใหม่จากการถูกหวยรางวัลที่หนึ่งตั้งข้อสันนิษฐานให้ตัวเอง

แต่ก่อนที่เธอจะคิดอะไรเลยเถิดไปมากกว่านี้ ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าของใครคนหนึ่งเดินมาหยุดที่ด้านหลัง เมื่อเธอหันไปมองจึงพบว่าเป็นเขา คนที่เธอกำลังรออยู่ มาพร้อมกับบอดีการ์ดอีกสองคน

อธิษฐ์ เศรษฐกุล ชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่งสวมชุดสูทสีน้ำเงินเข้ม เครื่องหน้าหล่อเหลาฉาบด้วยความเย็นชาสมชื่อเล่น เขามองมาที่เธอนิ่งๆ แล้วเอ่ยถาม

“มีเรื่องสำคัญอะไรว่ามา”

“อะ...เอ่อคือว่า”

ลดาเกิดปากคอสั่นขึ้นมาเสียอย่างนั้น ความตื่นเต้นเอย ความกลัวเอย ประดังประเดเข้ามาจุกรวมกันตรงกลางอก

“ถ้าไม่พูดจะกลับขึ้นไปทำงานแล้ว เวลาของพี่มีค่า ไม่ได้มีไว้ฟังเรื่องไร้สาระ”

“ไม่ไร้สาระนะคะ ดาแค่เอ่อ...โอ๊ย” หญิงสาวกัดริมฝีปากพลางเบ้หน้า ไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมถึงไม่กล้าพูดออกไปสักที มันจะไปยากอะไรกันกับอีแค่บอกอธิษฐ์ไปตามที่ตั้งใจเอาไว้ตั้งแต่แรก

“ทีหลังอย่าโกหกว่ามีเรื่องสำคัญอีก เพราะพี่จะไม่ให้อภัยเป็นครั้งที่สอง”

รองประธานของโรงแรม STK Hotel สั่นศีรษะ ก่อนจะหันหลังเดินจากไป เดินได้เพียงสามก้าวก็ต้องหยุดชะงักเพราะเสียงของหญิงสาวที่พูดไล่หลังมา

“ดาจะเลิกจีบพี่ไอซ์แล้วค่ะ! เพราะว่าเอ่อ...ดาถูกหวยรางวัลที่หนึ่ง ดาก็เลยคิดว่าชีวิตดายังอีกยาวไกล มีเส้นทางอนาคตใหม่ๆ รอดาอยู่เมื่อมีเงินมากพอ ดามาที่นี่เพื่อบอกลาพี่ไอซ์อย่างเป็นทางการค่ะ ดาอยากขอโทษสำหรับทั้งหมดที่ผ่านมาถ้าความรู้สึกของดา การกระทำของดา คำพูดของดาทำให้พี่ไอซ์อึดอัดรำคาญใจ ดาจะไม่ทำแบบนั้นอีกแล้วค่ะ ไม่ทำไปตลอดชีวิตเลย”

“...”

“ขอบคุณที่ให้ดาได้รักพี่มาตลอดแปดปี ถึงจะเป็นรักข้างเดียว แต่ยังไงก็รักษาสุขภาพด้วยนะคะ...”

จบประโยคกลายเป็นว่าน้ำตาเจ้ากรรมดันเอ่อคลอทั้งๆ ที่ตอนแรกเธอบีบเค้นแทบตายมันไม่ยอมออกมา ลดาได้แต่มองแผ่นหลังสีน้ำเงินของเจ้าของร่างสูงโปร่งที่หยุดนิ่ง หวังว่าเขาจะพูดอะไรกับเธอสักเล็กน้อย

แต่ไม่เลย...เขาเดินจากเธอไปอย่างรวดเร็ว แผ่นหลังสีน้ำเงินห่างไกลออกไปเรื่อยๆ จนลับสายตา

“เฮ้อ”

ลดาถอนหายใจ ยกยิ้มมุมปาก น้ำตาไม่ถึงกับไหลอาบแก้มขนาดนั้น แต่มันก็ปริ่มขอบตาแล้ว

จบสิ้นกันสักทีรักข้างเดียว จบสิ้นกันสักทีกับการมองเขาจากทางด้านหลัง ต่อจากนี้เธอจะมองไปข้างหน้า มองเส้นทางอนาคตของเธอเอง

ร่างเล็กกระชับกระเป๋าสะพาย หันหลังเดินออกจากล็อบบีโรงแรมมาเรียกแท็กซี่

“ไปไหนหนู” คนขับแท็กซี่วัยกลางคนเอ่ยถาม

“ไปเยาวราชค่ะ”

หญิงสาวบอกชื่อชุมชนอันเป็นถิ่นฐานบ้านเกิดของตัวเองหลังจากปิดประตูรถ

“โอเค” คนขับแท็กซี่พยักหน้ารับ กำลังจะเอื้อมมือไปกดมิเตอร์ ลดาก็ร้องห้ามไว้ก่อน

“ไม่ต้องค่ะ หนูให้ลุงเลยพันนึง” เธอล้วงธนบัตรสีเทาใหม่เอี่ยมจากกระเป๋าสตางค์ส่งให้

“โหหนู นี่มันมากไป ลุงรับไว้ไม่ได้หรอก” คนขับแท็กซี่ปฏิเสธละล่ำละลัก

“รับไว้เถอะค่ะลุง ช่วงนี้เศรษฐกิจไม่ค่อยดีด้วย ลุงไม่ต้องห่วงหรอกนะคะ ช่วงนี้หนูรวยม้ากกก แค่นี้เล็กน้อยค่ะ นะ รับไว้”

เมื่อเห็นว่าผู้โดยสารสาวยืนกรานจะให้ ชายวัยกลางคนจึงยกมือไหว้ขอบคุณก่อนจะยอมรับเงินมาพร้อมกับกล่าวอวยพรยกใหญ่

“ขอให้หนูเจริญๆ นะลูก ไปไหนมาไหนมีแต่คนเมตตารักใคร่เอ็นดู”

“สาธุค่ะลุง”

ลดาหัวเราะน้อยๆ พนมมือท่วมศีรษะ พอคุณลุงคนขับแท็กซี่เริ่มสตาร์ตรถขับออกไปบนถนนสายหลักแล้ว เธอก็หยิบหูฟังในกระเป๋าขึ้นมาเสียบกับสมาร์ตโฟนฟังเพลง 

หญิงสาวมองแสงไฟวอร์มไลต์จากริมถนนขณะรถกำลังแล่นไปเรื่อยๆ ด้วยความเร็วปานกลาง เสียงเพลงสากลจากนักร้องคนโปรดปลุกใจให้เธอพร้อมมูฟออนจริงจังเสียที

‘ลาก่อนค่ะพี่ไอซ์’