บทนำ

                รัตติกาลโรยตัวห่มคลุมสรรพสิ่งในห้องกว้างจนมืดมิด ความสว่างเดียวมีเพียงแสงจากหน้าจอคอมพิวเตอร์ตั้งโต๊ะส่องให้พอเห็นใบหน้าคมคายที่นั่งเบื้องหน้าอย่างเลือนราง ดูลึกลับ ...ทว่าน่าค้นหา

                เสียงแกรกกรากจากการขยับเคลื่อนของนิ้วทั้งสิบไหลเลื่อนไปบนแป้นพิมพ์ต่อเนื่องราวกับเสียงจังหวะกลองอึกทึก ดวงตาหลังแว่นไม่แม้แต่หลุบมองตำแหน่งตัวอักษร เพราะเชี่ยวชาญและช่ำชองต่อการพิมพ์ข้อความด้วยความเร็วประหนึ่งรัวปืนกล ในคลองจักษุมีเพียงตัวอักษรมากมายที่ถูกสรรสร้างต่อกันกลายเป็นคำ เป็นประโยค เป็นบทความ

ข้อมูลทางวิชาการต่าง ๆ นานาถูกประมวลผลในสมอง ก่อนกลั่นกรองออกมาเป็นคำตอบที่ผู้ถามปรารถนาใคร่รู้ แม้มีผู้เสนอตนไขกุญแจแห่งคำถามนั้นให้ หากแต่ดูเหมือนผู้ถามจะรอคำตอบจากชายผู้นี้เพียงคนเดียว

เสียงเงียบลง สิ่งที่ตั้งใจพิมพ์ลุล่วงสำเร็จตามประสงค์ สายตากวาดไล่ทวนทุกประโยคเพื่อตรวจสอบ จนเมื่อเห็นไม่มีข้อบกพร่องหรือจุดอ่อนใด มุมปากจึงยกยิ้มเล็กน้อยก่อนกดปุ่ม ‘enter’ ส่งประโยคนั้นให้ไปปรากฏในช่องคอมเมนต์ของกระทู้คำถามจากเว็บบอร์ดชื่อดัง

ไม่นานนัก ข้อความตอบกลับในคอมเมนต์นั้น ท่วมท้นด้วยคำชื่นชม เยินยอ ยกย่องในความปราดเปรื่องของมันสมอง ที่คิดหาหนทางแก้ปัญหาซับซ้อนได้อย่างแยบคาย หลายคนไม่แปลกใจกับคำตอบที่เห็น เพราะขนานนามเขาในใจว่า ‘ด็อกเตอร์’ มานานเนิ่นแล้ว

แสงไฟส่องวาบที่ม่านหน้าต่าง เสียงเครื่องยนต์รถคำรามกระหึ่มดังใกล้เข้ามา ก่อนเสียงนั้นจะทิ้งค้างอยู่ครู่หนึ่งและเงียบหายไป

เขาไม่แม้แต่จะลุกไปเลิกม่านดู เพราะรู้อยู่แล้วว่าเวลาดึกสงัดเช่นนี้ ผู้ที่เพิ่งกลับมาถึงบ้านคือบิดาบังเกิดเกล้าที่งานยุ่งรัดตัวจนแทบไม่มีเวลาปฏิสัมพันธ์กับผู้ใด แม้กระทั่งคนในครอบครัว

ชายหนุ่มหาได้สนใจไม่ เขายังคงไล่สายตาอ่านคอมเมนต์ตอบที่เรียงรายเป็นหางว่าว

เข็มนาฬิกาเลยล่วงวันใหม่มากว่าชั่วโมง ความง่วงงันรุกคืบเข้าครอบครองห้วงสำนึกจนต้องยกมือขึ้นนวดสันจมูก เมื่อตกเป็นฝ่ายปราชัยต่อความง่วงนั้น เขาจึงปิดเครื่องคอมพิวเตอร์ และเดินลากขาขึ้นเตียงราวกับการใช้สมองอย่างหนักหน่วงครานี้สูบเอาเรี่ยวแรงทั้งร่างไปจนสิ้น

‘ปิยภัทร’ ถอดแว่นวางไว้บนโต๊ะข้างเตียง ก่อนปิดเปลือกตา ลากตัวเองเข้าสู่นิทรารมย์อย่างง่ายดาย