0

บทนำ

บทนำ

มีคนกล่าวว่า เมื่อคนเราฟื้นจากยาสลบ สมองของเราจะมึนงง ความรู้สึกล่องลอยราวกำลังอยู่บนสรวงสวรรค์ และบุคคลแรกที่เราลืมตาขึ้นมาพบ คือคนที่มีด้ายแดงผูกกับนิ้วก้อยของเราไว้ เขาจะผูกพันกับเราไปชั่วนิจนิรันดร์ 

อิงวาดไม่เคยเชื่อคำกล่าวนั้น ยามได้ยินเธอแอบทำหน้าเบ้ จดจำเพียงเพื่อทำข้อสอบวิชาจิตวิทยาและมานุษยวิทยาขั้นพื้นฐาน ทว่าน่าแปลกนักที่คำกล่าวนั้นไม่เคยจางหายจากความทรงจำของเธอ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ก่อนหน้าที่เธอจะตกอยู่ภายใต้ฤทธิ์ยาสลบ ห้วงจังหวะสุดท้าย สมองยิ่งย้ำเตือน

หรืออาจเป็นเพราะวิสัญญีแพทย์คนนั้นกระมัง...

อิงวาดผู้ไร้สติเพราะฤทธิ์ยาสลบกำลังฝัน¹ถึงชายคนหนึ่ง เขาสวมชุดสครับสีดำ หมวกคลุมผมสีเดียวกันกับชุด ผ้าปิดปากบดบังครึ่งหน้า ทว่าไม่อาจบดบังดวงตาคมโต นัยน์ตาสีดำระยิบระยับราวมีดารานับร้อยดวงส่องแสงสว่างอยู่ในนั้น 

แค่เพียงดวงตาของเขาก็ทำให้เธอใจเต้น จนเครื่องวัดชีพจรส่งสัญญาณการเปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็วของชีพจร เธอไม่รู้เลยว่า วิสัญญีแพทย์ผู้กำลังทำหน้าที่ควบคุมระบบต่างๆ ของร่างกาย เตรียมผสมยาสำหรับฉีดเข้าสู่สายน้ำเกลือ แต่แล้วก็ยกเลิกไปเมื่อชีพจรกลับสู่ระดับปกติ 

การผ่าตัดดำเนินต่อไป เช่นเดียวกับความฝันของอิงวาด

ใช่...ใช่แล้ว...

วิสัญญีแพทย์คนนั้นเดินเข้ามาใกล้ เขาพูดคุยกับเธอ ตบท้ายด้วยการถามคำถามว่าเธอคือคนไทยใช่หรือไม่ ยังไม่ทันที่เธอจะตอบ เขาก็ดึงผ้าปิดปากลง คลี่ยิ้มสดใสจนขับไล่ความหนาวเย็นของห้องรอผ่าตัด

“ผมก็เป็นคนไทยเหมือนกัน”

หัวใจของเธอเต้นโครมครามอีกแล้ว มันรุนแรงเสียจนจะทะลุหลุดจากอก ชีพจรที่เปลี่ยนทำให้วิสัญญีแพทย์ผู้ควบคุมขมวดคิ้ว มือจับขวดยาพร้อม ทว่า...ทุกอย่างกลับคืนสู่ปกติ ช่างเป็นเรื่องน่าแปลกยิ่งนัก 

อิงวาดผู้อยู่ในความฝันได้ยินเสียงแว่วดังมาจากที่ไกลแสนไกล...

“เสร็จแล้ว นำคนไข้ตื่นได้”

ไม่สิ...เสียงนั้นเธอไม่สนใจ สิ่งที่เธอสนคือเสียงที่ดังข้างหู ก่อนจะสลบด้วยฤทธิ์ยาสลบต่างหาก 

“ไม่ต้องกลัวนะ เดี๋ยวน้องได้ตื่นมาคุยกับพี่แน่นอน แล้วเราไปเดินเล่นที่เซ็นทรัลพาร์กกันเนอะ”

อิงวาดยิ้มกับประโยคนั้น เธอรู้สึกคล้ายมีบางสิ่งไหลวนแทรกในร่างกาย อุ่น...เบา รู้สึกว่ากำลังเคลื่อนไหว คล้ายกำลังล่องลอย หรือว่าอยู่บนสวรรค์กันนะ เช่นนั้นอีกไม่นานอาจได้พบกับนางฟ้า หรืออาจจะเป็นเทพบุตร 

ว่าแต่เทพบุตรจะหล่อแค่ไหนกันหนอ 

ชั่วขณะที่กำลังสงสัย เธอรู้สึกถึงแรงสะกิดที่แขน ยังมีเสียงเรียกชื่อ เสียงนั้นนุ่มทุ้ม ค่อยๆ ดังขึ้นและดังขึ้น ดัง...จนเธอไม่อาจฝืน ดวงตาที่ปิดอยู่ค่อยๆ เปิดขึ้น หมอกขาวแห่งความฝันพากันสลาย ภาพเบื้องหน้าคราแรกพร่ามัว แต่แล้วก็ชัด ดวงตาเรียวยาวกะพริบถี่ นัยน์ตาสีน้ำตาลจ้องมองภาพเบื้องหน้า 

วิสัญญีแพทย์คนนั้น คนที่เธอเก็บไปฝันยามตกอยู่ภายใต้ฤทธิ์ยาสลบ หล่อ...เขาหล่อเหลือเกิน หล่ออย่างที่เธอพร้อมควักหัวใจถวาย 

ใช่เพียงแค่คิด ผู้ที่ยังมึนงงเพราะฤทธิ์ยาเอื้อมสองมือออกไปประคองใบหน้าของวิสัญญีแพทย์หนุ่ม ริมฝีปากบางคลี่ยิ้ม แววตาหวานเยิ้มราวถูกเคลือบด้วยน้ำผึ้ง แล้วเอ่ยด้วยเสียงหนักแน่นอย่างลืมความเป็นกุลสตรี

“หมอคะ หมอหล่อจังเลย...”