บทนำ
รถสีขาวแล่นไปตามทางเปลี่ยว แสงจากไฟคู่หน้าแหวกความมืดทาบบนถนนสายเล็กที่เกลื่อนไปด้วยกิ่งไม้ใบหญ้า มะขามต้นใหญ่แผ่แขนงขึ้นปรกครึ้ม ดูวังเวง รกร้าง เหมือนบริเวณนี้เป็นถิ่นหลงยุคไม่ใช่ย่านกลางเมือง รถชะลอความเร็วเมื่อใกล้ถึงก้นซอย มันจอดนิ่งหน้าบ้านโบราณหลังใหญ่
สายลมอับชื้นต้อนรับแขกยามวิกาลที่ก้าวลงมาจากเบาะรถตอนหลัง ชายวัยหกสิบเดินไปถึงซุ้มประตูเหล็กดัดสนิมเกรอะ เหลือบมองอักษรบนป้ายโลหะลอกล่อน
บ้านพลชีวัน
“ทัศน์” เขาเรียก
ชายที่นั่งตำแหน่งคนขับลงมาตามเสียง เดินไปไขกุญแจปลดโซ่ที่คล้องประตู ออกแรงผลัก เหล็กเสียดเหล็กครางเสียงเอี๊ยดแยงหู
ที่ซุ่มอยู่หลังซุ้มประตูเป็นบ้านเก่าโบราณสูงสองชั้น ขนาบโอบด้วยไม้ใหญ่อายุหลายสิบปี ทัศน์ใช้สมาร์ตโฟนแทนไฟฉายส่องกราดไปรอบๆ ตัวบ้าน ประตู หน้าต่างทุกบานล้วนปิดสนิท ทุกอย่างยังคงปกติเหมือนเมื่อสามเดือนก่อน
เขาดับไฟ
“ปกติครับ” เสียงนั้นมีเค้าเบื่อหน่าย คนพูดชื่อทัศน์ ชายอายุสามสิบแปดปี รูปร่างสมส่วน หน้าเรียวยาว คิ้วสั้น หางตาตก จมูกอวบหนา หนวดเคราขึ้นหร็อมแหร็มรอบปาก
“เข้าไปดูซิ” ชายชื่อเวียงบอกต่อ
ทัศน์ถอนใจ สืบเท้าเข้าไปในบริเวณบ้าน นี่เป็นหนที่หกในรอบปีที่เขาต้องมาตรวจตราเรือนเก่าหลังนี้ยามค่ำ ทุกครั้งก็แค่สำรวจกลอนประตูหน้าต่างรอบบ้าน ไม่เคยได้รับอนุญาตให้เข้าไปด้านใน ครั้งหนึ่งทัศน์เคยถามจุดประสงค์ของการมา แต่นายจ้างผู้อาวุโสกว่าเลือกส่งสายตาเขียวปั้ดให้แทนคำตอบ สุดท้ายจึงเหมาเอาเองว่า บางทีเจ้าของบ้านอาจกลัววัยรุ่นปากซอยจะมาจับกลุ่มมั่วสุมอยู่ก้นตรอก เจ้าของคนที่ว่าไม่ใช่นายจ้างที่ยืนวางท่าอยู่ข้างรั้ว แต่เป็นใครอีกคนที่นายเวียงเรียกว่า ‘คุณเขา’
สำรวจรอบบ้าน กุญแจยังคล้องแน่น กลอนก็ยังฝังอยู่ในเนื้อไม้ ที่ต่างไปจากเดิมคงเป็นกลิ่นหอมฉุนของดอกชมนาดที่บานสะพรั่ง น่าแปลก สองเดือนก่อนไม่มีกลิ่น หรืออาจเป็นเพราะคืนนี้ลมแรงกว่าปกติ...ทัศน์คิดแบบนั้น
“เรียบร้อยดีครับ” เขารายงานพร้อมซอยเท้ากลับไปหานายจ้าง
เวียงพยักหน้า หันหลังเตรียมกลับขึ้นรถ แต่ขืนเท้าไว้แล้วถามลูกน้องคนสนิท “ได้กลิ่นอะไรไหม”
“น่าจะกลิ่นดอกไม้ครับนาย เห็นบานเต็มบ้านไปหมด” ทัศน์ตอบ
“เมื่อก่อนไม่เห็นมีกลิ่น”
“คืนนี้ลมแรง มันก็คงลอยมาตามลมละครับ” ลูกน้องคนสนิทย้ำอีกครั้งขณะคล้องโซ่เข้าที่
“เดี๋ยว” นายจ้างเอ่ยห้าม ออกแรงผลักเบาๆ รั้วเหล็กก็ถ่างออกอีกครั้ง เขาลอดซุ้มประตู พลันที่เท้าเหยียบลงพื้น ลมโหมหอบกลิ่นฉุนกึกของดอกชมนาดปะจมูก บางอย่างดึงสายตาชายวัยหกสิบให้แหงนมองชั้นสอง หน้าต่างบานหนึ่งค่อยแง้มออกช้าๆ
แอ๊ด...
เวียงยืนนิ่งจ้องความมืดหลังบานหน้าต่าง คล้ายมีบางสิ่งเคลื่อนไหวกลางความมืดดำสนิท แต่เพ่งอยู่นานไม่เห็นอะไรจึงกลับขึ้นรถ ไม่ช้าเก๋งคันงามก็แล่นออกไปจากเรือนโบราณหลังนั้น
ริมขอบวงกบ ชายผ้าสีแดงสะบัดพลิ้วยามต้องลม
| ความคิดเห็น |
|---|
ผู้ผลิตและผู้จัดจำหน่ายหนังสือคุณภาพ