เมื่อแรกเห็นเรื่อง “เพชรไร้กะรัต” ของนวตา อ่านคำโปรยท้ายเล่ม ก็ยังรู้สึกเฉยๆ ที่จะลองอ่าน อาจเป็นเพราะชื่อนักเขียนไม่คุ้นเคย พล็อตแนวมาเฟียอีกแล้ว คิดว่าคงเป็นแนวเดิมๆ แถมยังมีนิยายในสต๊อคที่รออ่านอีกเพียบ แต่เมื่อได้อ่านรีวิวเรื่องเพชรไร้กะรัตมาก็เริ่มรู้สึกสนใจ ยิ่งเมื่อได้อ่านสัมภาษณ์ “นวตา” ในเวปของสถาพรบุ๊คส์ ก็ยิ่งทำให้รู้สึกอยากอ่านมากขึ้น โดยเฉพาะรู้สึกว่านักเขียนรุ่นใหม่หน้าตาใสๆ ฝีมือการเขียนจะเป็นยังไงบ้างนะ น่าจะลองอ่านดู 

แต่เมื่อซื้อหนังสือมาแล้วก็ยังลังเลที่จะหยิบมาอ่านอีก เนื่องจากเห็นความหนาของหนังสือ 600 กว่าหน้า เลยแวะเวียนไปอ่านเรื่องอื่นๆ ก่อนหน้ามาอีกหลายเรื่อง เรื่องนี้ก็เลยอยู่ในกองดองมานาน จนกระทั่งได้ฤกษ์อ่าน..และแล้วเมื่อเริ่มอ่านได้ 2-3 บทแรก ขอบอกเลยว่าติดหนึบ หยุดไม่ได้แล้วล่ะค่ะ และพออ่านจบปุ๊บก็ต้องหยิบมาเขียนรีวิวเลย มาแรงแซงโค้งเรื่องอื่นที่ตั้งใจจะเขียนรีวิวไว้ก่อนหน้านั้น 

เนื้อเรื่องหลักเหมือนกับคำโปรยเลยค่ะ “ลลิน” นางเอกของเรื่องเป็นลูกสาวเจ้าพ่อมาเฟียที่ถูกสังหารโดยมาเฟียอีกกลุ่มนึง ในขณะนั้นเธอยังเป็นสาวน้อย สภาพศพบิดาและซากของการต่อสู้ล้างบางในครั้งนั้นยังคงติดตรึงอยู่ในความทรงจำของเธอ หลังจากสูญเสียบิดาไป คุณอาซึ่งเป็นน้องชายต่างมารดาของบิดาของเธออุปถัมภ์เลี้ยงดูเธอมาพร้อมกับนุชจรีย์ที่เป็นลูกสาวของเขา ทั้งสองรักกันดุจดั่งพี่น้องคลานตามกันมา ลลินมุ่งมั่นที่จะกอบกู้ศักดิ์ศรีของบิดาในวงการมาเฟียให้ผงาดคืนมาอีกครั้ง เธอตัดสินใจแต่งงานกับภูมินทร์ซึ่งเป็นรองหัวหน้าแก๊งฟอลโค่ ลูกชายเพื่อนพ่อของเธอซึ่งเป็นคู่หมายของเธอมาแต่เยาว์วัย แต่ภูมินทร์กลับไม่สนใจเธอเลย ส่ง ”พัชรดนัย” มือขวาคนสนิทมาแต่งงานกับเธอแทน สามีกำมะลอให้คำมั่นกับเธอว่าจะช่วยสานความฝันของเธอให้เป็นจริง โดยเธอต้องยินยอมให้เขาเป็นสามีของเธอต่อไป เมื่อพัชรดนัยก้าวเข้ามาในชีวิต ชีวิตอันเรียบง่ายของลลินก็เปลี่ยนแปลงไป เธอต้องเผชิญกับความโหดร้าย ความหลอกลวง และความลับในอดีตที่ค่อยๆ ถูกเปิดเผยขึ้น พัชรดนัยสอนเธอว่าเธอไม่ควรไว้วางใจใครเลยแม้กระทั่งตัวเขาเอง อย่างไรก็ตามภายใต้ความหวาดระแวง เธอกลับพบว่าหัวใจของเธอกำลังเพิ่มพูนความเชื่อมั่นไว้วางใจเขามากขึ้นทุกวัน ใครๆ เรียกเขาว่าหมาป่าร้อยเขี้ยว ผู้ซึ่งเป็นที่น่าเกรงขามในวงการมาเฟีย แต่สำหรับเธอ เขาคือความมั่นคง ความอบอุ่น ความปลอดภัย...และความรัก ทุกครั้งที่เธอเผชิญภัยอันตราย พัชรดนัยคือคนแรกที่เธอนึกถึง และเขาก็สามารถเข้ามาช่วยเธอได้ทันกาลเสมอ การใช้ชีวิตร่วมกันทำให้เธอเข้มแข็งและเข้าใจโลกมากขึ้น แม้จะมีความเชื่อมั่นในตัวของพัชรดนัยมาก แต่ก็มีความพลิกผันบางประการที่ทำให้เธอเข้าใจผิดว่าเขาอาจเป็นคนที่สังหารบิดาของเธอ แต่สุดท้ายเงื่อนปมต่างๆ ก็คลี่คลาย อย่างไรก็ตามบทสรุปของการแสวงหาอำนาจของแก๊งมาเฟีย คือ ความสูญเสีย ทุกคนสูญเสียรวมทั้งพัชรดนัยและลลินด้วย บทเรียนสำคัญคือ หากคนเราลดทิฐิความแค้น และรู้จักให้อภัย ก็จะทำให้สามารถบรรเทาความรุนแรงจากการสูญเสีย และดำเนินชีวิตไปในทางที่เหมาะสม สร้างคุณค่าให้สังคมได้ และมีความสุขที่แท้จริง 

ลลินเป็นตัวละครที่มีพัฒนาการทางบุคลิกดีขึ้นเรื่อยๆ จากเด็กสาวที่เหมือนไร้เดียงสา อ่อนต่อโลก เป็นคนมีจิตใจดี และอ่อนโยนกับทุกคน แต่ในช่วงที่เผชิญอันตรายต่างๆ เธอสามารถคุมสติได้ดี และแก้ปัญหาได้อย่างชาญฉลาด แต่ก็มีบางครั้งที่คิดมาก น้อยใจ หรือระแวงพัชรดนัย โดยไม่พยายามค้นหาความจริงก่อน แต่ผู้เขียนก็ไม่ได้ทำให้ผู้อ่านหงุดหงิดใจในการเข้าใจผิดระหว่างพระนางอยู่นานนัก แทบทุกครั้งที่พระเอกนางเอกเข้าใจผิดกัน ก็จะมีเหตุการณ์ทำให้ทั้งสองฝ่ายได้ทราบข้อเท็จจริง และกลับมาเข้าใจกันได้อย่างรวดเร็ว ส่วนพัชรดนัยที่ช่วงต้นดูเหมือนเป็นคนสุขุมลุ่มลึก ช่วงหลังกลับกลายเป็นคนที่ขาดสติ ปล่อยใจให้ความแค้นนำทาง จนทำให้ต้องเกิดความสูญเสียในครอบครัว รวมทั้งตัวเขาเองด้วย ส่วนตัวพระรอง (ภูมินทร์) และนางรอง (นุชจรีย์) ในช่วงต้นของเรื่องเป็นตัวร้าย แต่ด้วยพลังความอ่อนโยนและการให้อภัยของลลิน ทำให้สุดท้ายทั้งสองก็กลับใจกลายเป็นคนดี 

ความสนุกของเรื่องนี้อยู่ที่ไหน? ตอบยากค่ะ บอกได้แต่เพียงว่ามันกลมกล่อม มีความหลากหลายทางอารมณ์ ทั้งแนวสืบสวนสอบสวนที่รู้สึกอยากค้นหาความจริง การบีบเค้นกดดันทางอารมณ์ ความหวานโรแมนติก บู้ล้างผลาญ พล็อตเรื่องแนวมาเฟียที่ดูเหมือนดาษดื่น แต่ผู้เขียนสามารถทำให้ดูน่าติดตาม การดำเนินเรื่องฉับไว การวางพล็อตวางปมของเรื่องทำได้ดี ทิ้งเงื่อนปมที่กระตุ้นต่อมอยากรู้อยากเห็นของคนอ่านได้อย่างถูกจังหวะจะโคน อ่านแล้วรู้สึกเหมือนกำลังดูละครอยู่เลย ฝีไม้ลายมือของนวตาที่สังเกตเห็นอีกอย่างคือ การบรรยายฉากเลิฟซีนระหว่างพระเอกและนางเอก ซึ่งแตกต่างจากนักเขียนรุ่นใหม่ๆ ที่ส่วนใหญ่มักบรรยายในลักษณะตรงไปตรงมาแบบติดเรทกันเลย แต่นวตาซึ่งเป็นนักเขียนรุ่นใหม่กลับใช้วรรณศิลป์ในการบรรยายฉากรักในลักษณะที่เรียกว่า “บทอัศจรรย์” ที่มีการพรรณนาเชิงเปรียบเปรยกับสิ่งสมมติบางอย่าง ซึ่งผู้อ่านจะต้องจินตนาการตามเอง ถือว่าทำได้ในระดับดีเลยค่ะ 

ถ้าจะมีจุดอ่อนบ้าง คงเป็นเรื่องที่ไม่ได้อธิบายว่าทำไมพ่อพัชรดนัยจึงทิ้งแม่ของเขาไป ทำให้ชีวิตเขาต้องพลิกผันกลายเป็นเด็กกำพร้า ต้องเติบโตมาในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า และก็น่าแปลกใจที่ทำไมเขาจึงมีเงินมาลงทุนธุรกิจจนร่ำรวย นอกจากนี้ สิ่งที่ทำให้รู้สึกตะหงิดเล็กน้อยขณะที่อ่าน คือ นางเอกมักจะเรียกชื่อพระเอกแบบเต็มยศว่า พัชรดนัย ทุกครั้ง แม้ในสถานการณ์คับขัน จวบจนช่วงสุดท้ายของเรื่องที่ทั้งสองอยู่ด้วยกันมา 4 ปีและมีลูกด้วยกันแล้ว นางเอกก็ยังคงเรียกชื่อจริงเต็มยศของสามี ซึ่งดูไม่ค่อยสมจริงเท่าไร จนในบทส่งท้ายพระเอกต้องขอร้องให้เธอเรียกว่า พี่พัชร ....เอ่อเนอะ พระเอกของเราก็ความรู้สึกช้าจริงๆ 

โดยสรุป ขอแนะนำผลงานเรื่องนี้ของนวตาค่ะ ถือได้ว่าเป็นนักเขียนหน้าใหม่ที่น่าจับตามองอย่างยิ่งค่ะ