22 MAY, 2022

เล่ห์ลมลวง

จู่ๆ พิมพ์พิชญา อดีตนักแสดงสาวที่มีข่าวว่าเบนโลจนต้องหนีไปอยู่ต่างประเทศ ก็บุกมาที่ไร่ชาของพ่อเลี้ยงสรัชพร้อมกับพาปวันวาต ลูกสาวอายุสี่ขวบมาตามหาพ่อ “อย่าบอกนะว่าผมเมา คุณเมา แล้วเรามีอะไรกันจนคุณท้อง มันนิยายเกินไป ผมไม่เชื่อ” “ถูกทุกอย่างเลยค่ะ เรื่องของเรามันเป็นสูตรสำเร็จของนิยายยุคนี้เลย คุณเมา ฉันเมา เรามีอะไรกัน ฉันท้อง....” “ไหนหลักฐาน คุณจะมาพูดลอยๆ แบบนี้ไม่ได้” “นั่นไงคะหลักฐาน” เด็กหญิงปวันวาตที่ใครๆ ต่างก็ลงความเห็นว่าหน้าคล้ายเขาไม่ผิดเพี้ยน ทำให้สรัชไม่เข้าใจว่ามันเกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้น อยู่ๆ เขาก็มีลูกโตขนาดนี้โดยที่ไม่รู้ตัวมาก่อน ปฏิบัติการค้นหาความจริงเมื่อห้าปีก่อนจึงเริ่มขึ้น และนั่นเองเป็นจุดที่ทำให้สรัชได้ค้นพบว่า... ณ ช่วงเวลาหนึ่ง เขาได้ทำบางสิ่งบางอย่างหล่นหาย บางสิ่งที่สำคัญและหลงลืมไปโดยไม่ได้ตั้งใจ
ความรู้สึกหลังอ่าน
เพิ่งเคยเห็นนามปากกา 'ธมธร' เป็นครั้งแรก ยอมรับว่าเมื่ออ่านโปรยปกแล้วตั้งธงในใจว่าจะไม่เอาอะไรกับนิยายเรื่องนี้เลย จะอ่านเพียงเพื่อความบันเทิงเท่านั้น เพราะคิดว่าพล็อตที่นางเอกเผลอมีความสัมพันธ์กับพระเอกแล้วท้อง ก่อนจะกลับมาเจอกันอีกครั้งตอนลูกอายุ 5-6 ขวบนั้น เป็นพล็อตที่มีมากเหลือเกินในช่วงนี้ แต่เมื่อได้อ่านคำนำนักเขียนแล้วกลับพบว่า นิยายเรื่องนี้เราจะอ่านเพื่อเอาความบันเทิงอย่างเดียวไม่ได้แล้ว เพราะนักเขียนมีแก่นเรื่องค่อนข้างชัดเจน คำว่า 'เล่ห์ลมลวง' ไม่ใช่ชื่อนิยายที่แต่งขึ้นมาเพื่อความสวยหรือเพราะเพียงอย่างเดียวแต่เป็นคำที่มีนัยยะบางอย่างซึ่งเป็นแก่นของเรื่อง การจะหานิยายที่มีแก่นชัดเจนและเข้มแข็งในยุคนี้ค่อนข้างหายากมาก พอเริ่มอ่านจึงค่อยๆ ละเลียดชิมสิ่งที่นักเขียนพยายามจะบอก พออ่านไปเรื่อยๆ จะพบว่า 'ธมธร' เป็นนักเขียนที่มีสำนวนไม่ได้หวานหยด แต่ขณะเดียวกันก็ไม่ได้แข็งกระด้าง ห้วน สั้น แต่ได้ความหวาน เนื้อเรื่องเหมือนจะทั่วไปแต่กลับลงลึก รายละเอียดมาก เล่าเรื่องสนุก เลิฟซีนในเรื่องแทบจะไม่มีแต่ถามว่าหวานไหม ก็ต้องตอบว่าหวานมาก ลักษณะของสำนวนนักเขียนคนนี้เหมือนพระเอกของเรื่องคือ 'สรัช' มีความเป็นผู้ชายที่ไม่ได้จ๊ะจ๋ามากแต่มองแล้วน่ารัก สำนวนเขาสะท้อนมาอย่างนี้จนรับรู้ได้ เหมือนผู้ชายห่ามๆ จะจีบแต่ไม่มีลูกเล่นอะไรเลย มาถึงก็บอกว่า ชอบนะจะมาจีบกันตรงๆ แบบนี้ โดยส่วนตัวชอบบทของวินดี้มาก เป็นเด็กน่ารัก ฉลาด สดใส แต่ก็มีความซื่อบริสุทธิ์อยู่ในตัว ตัวละครแวดล้อมของเรื่องนี้ไม่จืดไม่ใช่เพียงตัวประกอบ ชอบบทแม่ของสรัชมากเหมือนกัน มีความเป็นผู้ใหญ่ที่มองโลกอย่างปัจจุบัน ส่วนพระเอกนางเอกไม่ต้องพูดถึงเพราะน่ารักกันทั้งคู่ อีกตัวละครที่ชอบมากคือแมวของวินดี้ มีความน่ารักเป็นตัวละครที่มักจะมาแย่งซีนคู่กับเจ้านายอย่างหนูน้อยวินดี้เสมอ

เมื่ออ่านจบจะพบว่าเหตุการณ์ทั้งหลายที่เกิดขึ้นล้วนเกี่ยวกับ 'ความรัก' ตอนแรกมีความรู้สึกว่าเหตุการณ์เรื่องคนงานฆาตรกรรมกันใส่มาทำไม จนกระทั่งอ่านไปจนจบ มีเหตุการณ์หลายอย่างที่ดูเหมือนไม่เกี่วข้องกัน แต่สุดท้ายเมื่อนักเขียนให้ตัวละครอธิบายแก่นเรื่องเราพบว่าเหตุการณ์ทั้งหมดนั้นเกี่ยวเนื่องกันด้วย 'แก่น' เรื่องที่เขาพยายามจะสื่อให้รู้ว่า เล่ห์ลวงของลมพายุในชีวิตเป็นยังไง บางคนรับมือได้ บางคนรับมือไม่ได้ ถ้ารู้จักปรับตัวก็อยู่รอด แต่ถ้าไม่ปรับตัวก็อยู่ไม่รอด การอธิบายเรื่องของ ธมธร คือการเอาเหตุการณ์ในเรื่องมาแสดงให้เห็นโดยไม่บอกตรงๆ สุดท้ายแล้วเราจะพบว่าตัวละครทุกตัวของเขามีจุดเริ่มต้นและจุดจบที่ไม่เหมือนกัน ทุกคนมีหนทางเดินของตัวเอง

มีแอบเคืองเล็กน้อยที่นักเขียนใจร้ายกับสถาป์และศรัยฉัตรเหลือเกิน แม้จะวางบทมาว่าให้เป็นตัวร้าย แต่กลับรู้สึกสงสารในชะตากรรมของคนทั้งคู่มาก จุดจบน่าจะให้ดีกว่านี้สักหน่อย 
สรุปว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องที่ชอบมากอีกเรื่อง มีความตลก ความน่ารัก มีดรามาน้ำตาซึม ขณะเดียวกันก็ให้อะไรหลายอย่างกับผู้อ่านอย่างเราด้วย เป็นนักเขียนใหม่ที่ต้องยอมรับว่าฝีมือดีทีเดียว