9
ตัวแปรตัวจี๊ด
เพื่อลูกชายของเธอแล้ว ‘จีอัน’ สะใภ้ใหญ่ของสกุลคิม ไม่อาจนิ่งดูดาย ปล่อยให้พ่อสามีอยู่กับไอ้หมาบ้าอย่างปกติสุขตามคำอวดของสะใภ้รอง ยายโบรันรู้ดีว่าเรื่องที่ชายชราพบเจอมินโฮ จะสร้างความคุกรุ่นแก่เธอ ถึงได้คาบข่าวตำใจมาเยาะเย้ย ว่าปู่หลานเขาไม่เคยตัดสายใยกัน
‘ทำไงได้คะคุณพี่ ถึงมินโฮจะเป็นลูกนอกสมรส แต่พี่ใหญ่กับคุณพ่อก็รักมินโฮมากนี่คะ คุณพี่ส่งมินโฮไปอยู่อเมริกา คุณพ่อก็ยังตามหลานกลับมา’
ไอ้หมาบ้าจะตีรวนฉุนเฉียวอย่างไร คุณพ่อก็สร้างข้อแม้จนมินโฮยอมหวนคืนสู่แผ่นดินแดนโสม เปิดโอกาสให้มันเก็บหลักฐาน เอามาแว้งกัดสามีเธอในภายหลัง ผลักพ่อแท้ๆ เข้าตะราง
แต่ขนาดว่ามันก่อเรื่องร้ายแรงเพียงนั้น ชายชราก็ยังให้คนคอยสอดส่องว่าไอ้หมาบ้าอยู่ที่ไหน ทำเป็นไล่มันออกจากโพรเจกต์เรือรบ แต่ก็ไม่ยอมให้วิศวกรคนใดสานต่อ ใครเห็นก็รู้ว่าท่านรอหลาน คิดว่ามินโฮจะง้องอน กลับมาตายรัง พอมันไม่มาก็กระวนกระวาย รีบบินมาไทยทันทีที่รู้ว่าไอ้หมาบ้าอยู่ในกรุงเทพฯ
“อุ๊ย คุณพี่มาจริงๆ ด้วย ร้อนรนมากเลยเหรอคะ” เสียงแหลมของโบรันระคายหูจีอันมากกว่าทุกครา
สะใภ้ใหญ่ถอดแว่นกันแดดสีชา ร่างสูงเพรียวสวมโคตยาวน้ำตาลอ่อน ผมดำขลับตัดสั้นเสมอคาง ทัดหูหนึ่งข้างโชว์หน้างดงามสมวัย จมูกโด่งเล็กรับกับปากกระจับ ตาสองชั้นโดยธรรมชาติมองสบกับคนถากถาง
“ไม่ได้เจอกันแป๊บเดียว เธอทำศัลยกรรมอีกแล้วเหรอโบรัน”
อดทนจนรถหรูของสนามบินขับเคลื่อนออกจากหน้าบ้าน สะใภ้ใหญ่เหน็บแนมหล่อนคืนบ้าง สมเพชที่สะใภ้รองพยายามจะเทียบเทียมกัน โบรันไม่อยากด้อยกว่าคนที่เคยถูกขนานนามว่าสวยเลิศเลอดั่งนางงาม ละม้ายคล้ายคลึงกับจางยุนจอง มิสเกาหลีผู้เคยจับมือชิงมงกุฎจักรวาลกับนางสาวไทยในปี 1988
สงครามนางงามครั้งนั้นอาจจบด้วยรอยยิ้มเต็มตื้นของ ปุ๋ย ภรณ์ทิพย์ นาคหิรัญกนก ทว่าสงครามหัวใจระหว่างจีอันกับยายมายา ไม่เคยจบ สะใภ้ใหญ่แห่งฮวังแจกรุ๊ปต้องขับเคี่ยวแพ้ชนะกับสาวไทยครึ่งมอญเรื่อยมา ต่อให้ตอนนี้ยายมายาจะตายไปแล้ว แต่ลูกชายของมันก็ยังอยู่เป็นขวากหนามบาดตา
“คุณพ่ออยู่ในบ้านใช่ไหม...” ถามทั้งที่รู้คำตอบว่าใช่ ไม่งั้นสะใภ้รองคงไม่มายืนรอจะแดกดันเธออยู่ตรงนี้ จีอันเดินกระแทกร่างอวบอิ่ม มองกวาดประเมินบ้านสองชั้นหลังโต ราคาคงประมาณห้าสิบล้านบาทไทย จำนวนเงินอาจไม่มาก หากเทียบกับทรัพย์สินของฮวังแจกรุ๊ป แต่สำหรับคนที่ก่อเรื่องเลวทราม ทำให้สามีเธอก้าวขาเข้าคุก มันสมควรแล้วจริงๆ เหรอ ที่มินโฮจะได้สิ่งนี้ไว้พักอาศัย
“ถึงมินโฮจะเป็นลูกนอกกฎหมาย แต่เราก็ไม่เคยทอดทิ้ง ถ้ามินโฮมีลูกกับหนูมดแดง จะให้สกุลคิมทอดทิ้งลูกเขา ก็ไม่ได้อีกเหมือนกัน...”
เสียงของพ่อสามีทำจีอันตัวชา เพียงย่างกรายเข้าบ้านก็มีเหตุให้กระอัก เธอมองชายชราซอมซ่อขากะเผลก และหญิงสาวผมบลอนด์ชมพูที่น่าจะเป็นหนูมดแดงที่ว่า นี่กะจะรักยันลูกของมินโฮเลยหรือไง...
“ท่านครับ...” คุณจางผมเรียบแปล้ป้องปากกระซิบบอกเจ้านาย ว่านอกเหนือจากสะใภ้รองแล้ว สะใภ้ใหญ่ยังปรากฏตัวอีกคน
“เธอมาได้ยังไง จีอัน รู้ได้ยังไงว่าฉันอยู่ที่นี่”
ฮาราบอจีเกาหลีหรี่ตาเข้มเคร่ง พอเห็นสะใภ้รองเดินกระมิดกระเมี้ยนตามมาก็เข้าใจทุกอย่าง ชายชราถอนใจระอา หน่ายที่คู่สะใภ้จ้องจะเหยียบหัวกัน และก่อนที่ใครจะทันตั้งตัว ร่างเพรียวของจีอันก็ปรี่มาคุกเข่าต่อหน้ารามัญ
“เพราะแม่ใช่ไหม มินโฮ เราเกลียดแม่ เราก็เลยทำแบบนั้นกับพ่อเขา...” เธอยกมือมาตีอกตัวเอง กล่าวโทษว่าเป็นความผิดตน “ถ้าแค้นกันนัก จะฆ่าแม่ทิ้งเสียตอนนี้เลยก็ได้ แต่แม่ขอละ อย่ายุ่งกับน้องเลย ปล่อยน้องไปได้ไหมมินโฮ...”
สะใภ้ใหญ่ฮวังแจกรุ๊ปก้มศีรษะขอร้องลูกเลี้ยง เสียงเครือโศกสลดกับความคับแค้นของเขา แม่ค้าสาวเห็นแล้วก็ตาพราวหฤหรรษ์ คุณป้าแม่เลี้ยงก็เลิศอยู่นะคะ ความเล่นบทเหยื่อ บทผู้ถูกกระทำ ความยอมตายเพื่อลูกชาย
“ฮาราบอจีก็จะยกหุ้นให้ลูกแล้ว ลูกยังไม่พอใจอีกเหรอมินโฮ ต้องให้แม่กับน้องตกต่ำแค่ไหน เราถึงจะพอใจ...”
รำพึงรำพันจนชายชราจับเค้าได้ ว่าสะใภ้ใหญ่คงพอรู้อะไรมาบ้าง
“เพราะเรื่องนี้สินะ เธอถึงมาไทย...” ชายชราแน่ใจ ว่าหล่อนมาเพื่อกดดันรามัญ รู้วิธีจี้จุดลูกเลี้ยง จะพูดหรือทำอย่างไรให้รามัญปฏิเสธ ไม่ยอมรับหุ้นจากปู่
“แต่ที่เธอยังไม่รู้ คือเธอเข้าใจผิดนะ ฉันไม่ได้จะยกหุ้นให้มินโฮ”
“ถ้าไม่ได้ยกให้มินโฮ แล้วคุณพ่อจะยกให้ใครล่ะคะ” สะใภ้ใหญ่ย่นคิ้วคลางแคลง คิดว่าชายชราบ่ายเบี่ยงความจริง ก่อนจะตกใจแกมอึ้ง เพราะใครที่ว่าเอ่ยแสดงตัว
“ยกให้มดแดงเองค่ะ ถ้าคุณจีอันไม่พอใจ มดแดงไม่รับเอาไว้ก็ได้” เธอส่ายหัวแสร้งว่าไม่สบายใจ ยิ้มหม่นให้สะใภ้ใหญ่ ส่งความนัยว่าขอโทษ....
ขอโทษนะคะคุณป้า นี่ไม่ใช่โลกในการ์ตูนดิสนีย์นะคะที่แม่เลี้ยงจะตอแหลได้สำเร็จหมดน่ะ นี่โลกจริงค่า คนอื่นเขาก็ตอแหลได้เหมือนกันนั่นแหละ!
“ตายแล้ว ฉันลืมบอกอีกข่าวกับคุณพี่ค่ะ...” สะใภ้รองทำทีตื่นตระหนก พยักพเยิดให้สะใภ้ใหญ่มองชายชราขากะเผลก “ฉันก็เพิ่งจะทราบเหมือนกันค่ะ ว่าหนูมดแดงคือหลานสาวผู้มีพระคุณของคุณพ่อ บังเอิญมากเลยนะคะ”
ร่างอวบอิ่มว่าอย่างนั้น แต่จีอันฟังก็รู้ว่าหล่อนพอใจ เพราะหุ้นที่ฮาราบอจีจะยกให้แม้นวาด ดึงมาจากส่วนที่ท่านเคยคิดจะยกให้สามีเธอ
“ไม่ต้องเครียดไปหรอกครับ ฮาราบอจีไม่ได้ยกอะไรให้ผมทั้งนั้น บ้านหลังนี้ท่านก็จะซื้อให้ผู้มีพระคุณของท่าน”
ทว่าผู้มีพระคุณของท่านก็ตั้งท่าไม่ยอมรับ โกรธนักที่ฮาราบอจีทำเซอร์ไพรส์ด้วยเคหสถาน ถกเถียงกันจนปวดหัว
‘แกเป็นบ้าเหรอ ฉันบอกแล้วใช่ไหม ว่าอย่าอวดรวย!’
‘ผมไม่ได้อวดรวยนะพี่ ผมเห็นพี่อยู่บ้านเก่าๆ หนูมดแดงก็อยู่ห้องแคบๆ’
‘ฉันชอบอยู่แบบนั้น ส่วนมดแดงก็ทำอสังหาฯ ให้เช่า เลยพักที่อะพาร์ตเมนต์ของตัวเอง ไม่ใช่ว่าไม่มีปัญญาจะซื้อบ้าน ฉันกับหลานไม่ใช่ขอทานนะ!’
ชายชราสัญชาติไทยเดือดดาลเสียงแข็ง ยังไงก็จะไม่เอาบ้านหลังนี้ มาทราบว่าฮาราบอจีจะยกหุ้นให้หลานสาว ยิ่งไม่ต้องการ แต่กระนั้นฮาราบอจีก็ยังยึดมั่นจะตอบแทนบุญคุณของฮยองนิมชาวสยามให้ได้
“รู้อย่างนี้แล้ว คุณแม่เลี้ยงจะทำยังไงต่อไปล่ะครับ จะให้ลูกชายคุณมาแย่งมดแดงไปจากผมไหม เหมือนที่คุณแย่งเขาไปจากแม่ผมไง” รามัญแสยะยิ้มท้าทาย เชื่อว่าสะใภ้ใหญ่จะมองแม้นวาดเปลี่ยนไป มดแดงคือตัวแปรอันโอชะสำหรับหล่อนและบุตรชาย
“แม่ผมอาจจะเสียสละสามีให้คุณได้ แต่ผมจะไม่มีวันยอมเสียเมียให้ลูกชายคุณ มันไม่มีทางแย่งมดแดงไปจากผมได้!”
วิวาทะระหว่างแม่เลี้ยงลูกเลี้ยงถูกปู่ไทยตะเบ็งคอโพล่งแทรก ‘จะตีกันก็ตีไป แต่อย่าเอามดแดงของฉันไปเกี่ยวด้วย’ ชายชราขากะเผลกกังขาอย่างยิ่งยวด ว่าหลานสาวตนอาจตกเป็นเครื่องมือให้คนของสกุลคิมเอาคืนกัน ไอ้หนุ่มมอญอาจอยากแก้เผ็ดแม่เลี้ยงด้วยการโน้มน้าวแม้นวาด กล่อมให้มดแดงของปู่หนุนอาๆ เป็นผู้สืบทอดแทนพ่อตัว ทางแม่เลี้ยงก็คงไม่ปล่อยให้หุ้นในมือแม้นวาดตกไปเป็นของผู้ใด คงเข้ามาโรมรันพัวพัน ปู่โมกข์ไม่อาจปล่อยให้หลานสาวผจญเวร ลงละเล่นในเกมชิงสมบัติของใครหน้าไหน ตวาดไล่ส่งจนคุณจางต้องรีบพาคู่สะใภ้ใหญ่รองออกจากบ้านทันที ฮาราบอจีเกาหลีเองก็หน้าจ๋อย กลัวฮยองนิมจะกลับมาโกรธตัวอีก
“ถ้าแกยกหุ้นให้มดแดง เท่ากับว่าแกจะดึงให้ทุกคนมาวอแวหลานสาวฉัน ยังไม่ทันไรก็โผล่มาทั้งสะใภ้รอง สะใภ้ใหญ่ อีกเดี๋ยวคงพากันมาทั้งตระกูล!”
ขึ้นเสียงดุไม่ไว้หน้ามหาอำนาจแชรโบล ประหนึ่งว่าคิมยองแจย้อนวัยเป็นแค่หนุ่มน้อยผอมกะหร่อง ก่อนจะใจอ่อนเมื่อคนถูกดุโค้งกายขอโทษขอโพย
“พี่ ผมไม่นึกจริงๆ ครับว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ ผมก็แค่...อยากตอบแทนพี่” นัยน์ตาหม่นเศร้าสะท้อนความกลัวว่าพี่จะเกลียดกัน
ปู่ไทยเห็นเช่นนั้นก็ถอนใจเฮือก คร้านจะดุต่อ “งั้นก็ตอบแทนด้วยอย่างอื่น ไม่เอาเงิน ไม่เอาบ้าน ไม่เอาหุ้น”
บอกปัดทุกข้อเสนอที่น้องชายต่างแดนอยากหยิบยื่นให้ ฝ่ายหลานสาวตาเหลือก กรีดร้อง อยากจะชักดิ้นชักงอบอกปู่ไทย หนูจาเอา จาเอา จาอ๊าววว
“แค่เราได้เจอกัน ฉันก็ดีใจแล้ว แกไม่จำเป็นต้องให้อะไรฉันหรอก ฉันไม่ได้หวังอะไรจากแกเลย”
“ผมรู้ว่าพี่ไม่ได้หวังอะไรจากผม...” น้องชายยิ้มบาง ซาบซึ้ง ยิ่งพี่ไม่ขออะไร อดีตเด็กผอมกะหร่องยิ่งอยากให้ “ผมเองก็ไม่ได้คิดจะเอาเงินมาฟาดหัวพี่ แต่มองว่านั่นเป็นของที่หนูมดแดงควรได้ ไม่งั้นผมคง...ตายตาไม่หลับ”
จากไปด้วยความค้างคา ฮาราบอจีไม่ได้อยากเอาความตายมาตัดพ้อ แต่ด้วยสังขารเสื่อมถอยตามวันเวลา ฮาราบอจีตระหนักทุกขณะจิตว่าตนจะตายเมื่อไรก็ได้ หากยังไม่ถึงคราวสิ้นลมก็ดีไป แต่หากจวนจะถึงแล้ว เราคงจะห้ามแรงมรณะไม่ได้
“แล้วแกล่ะ ไอ้ลูกเสี้ยวมอญ แกคิดว่ามดแดงควรได้หุ้นนี่ไหม” โยนคำถามทดสอบใจ ปู่โมกข์มองรามัญตาขวาง เมื่อครู่จะท้วงว่าหลานกูยังไม่ใช่เมียมึง โมโหอยากเอาเรื่องคนหนุ่ม แม่หลานสาวก็ดันเป็นฝ่ายรับมันมานอนร่วมห้อง แล้วตนก็เลี้ยงหลานให้มีอิสรเสรีมาตลอด ไอ้เด็กมอญถึงค้างอ้างแรมสบายใจเฉิบ
“ถ้าถามว่าควรหรือไม่ควร มดแดงควรได้ครับ จะบ้านหลังนี้ หุ้น หรืออะไรก็ตามแต่ ทุกอย่างเป็นสิทธิของมดแดง แต่ถ้าถามว่าผมอยากให้มดแดงรับไว้ไหม เรียนตามตรงว่าผมไม่อยาก”
“ทำไม”
“เพราะผมรู้ว่าไม่มีอะไรได้มาฟรีๆ ทุกอย่างต้องมีการแลกเปลี่ยน”
คนอย่างคิมยองแจน่ะเหรอจะจิตบริสุทธิ์ผุดผ่อง รามัญไม่วางใจเด็ดขาด ระแวงว่าอีกฝ่ายจะใช้กลร้ายกับแม้นวาด
“แกไม่อยากอาศัยหลานฉันแก้แค้นครอบครัวแกเหรอไง ถ้ามดแดงได้หุ้นมา แม่เลี้ยงแกคงลำบากน่าดู”
ลองกระตุ้นหนุ่มมอญด้วยอริของอีกฝ่าย ทว่ารามัญก็ตอบกลับด้วยความกำแหง ไม่เคยคิดจะใช้มดแดงหรือหุ้นในมือมดแดง มาเป็นแต้มต่อเอาคืนใคร
“ไม่จำเป็นครับ ถ้าผมจะทำ ไม่ต้องอาศัยมดแดง ผมก็ทำได้”
ตาคมวาวชำเลืองมองฮาราบอจี จ้องเขม็งจนปู่เกาหลีหวั่นใจ ลอบส่งสายตาถึงแม้นวาด อย่าลืมเงื่อนไขของเรานะหนูมดแดง ถ้าไม่มีตัวเล็กให้ปู่ หนูจะได้แค่ครึ่งเดียว
ฝ่ายแม่ค้าจอมเขี้ยวหรือจะยอม เธอแอบชูสองนิ้วว่าสู้ตาย หลานชายฮาราบอจีน่ะ เสร็จหนูแน่ จะไส้กรอกหรือซอสโคชูจังสูตรรามัญ มดแดงจะกินให้อิ่มหนำสำราญ
ทว่าคนที่คอยนัวเนียเธอไม่เคยห่าง จู่ๆ ก็ปฏิเสธภารกิจเล่นกาม ปัดป้องไม่ยอมแนบชิด พาตัวเองลงไปนอนบนพื้นข้างเตียง แม้นวาดอ่อยด้วยทรวงอกอะร้าอร่าม ปกปิดเพียงกายส่วนล่าง เขาก็ยังไม่คึกคักกระหายใคร่
“คุณเป็นอะไรเนี่ย” เธอหงุดหงิดข้องใจ นับแต่กลับจากส่งสองปู่ที่โรงแรมหรูกลางกรุง เขาดูแปลกไป แตะตัวเธอน้อยลง
“หรือว่าคุณ แค่อยากเอาชนะกะเทย พอนังตุ๊ดยอมถอยให้ คุณก็เบื่อฉันเลย ไม่รู้สึกท้าทาย ไม่อยากได้ฉันแล้ว ไม่เคยรู้สึกอะไรกับฉันเลยใช่ไหม!”
กะบึงกะบอนโกรธเขา ทำท่าสะบัดสะบิ้งอย่างที่ไม่เคยทำ แม้นวาดทิ้งตัวนอนตะแคง หลุดขำตัวเอง เล่นเป็นสาวงี่เง่าได้น่าตบมาก
“มดแดง...”
ชายหนุ่มตกหลุมพราง ขึ้นมานั่งบนเตียง ลูบผมสีบลอนด์ชมพู
“ผมดีใจนะที่คุณต้องการผม แต่ผมว่าเรา...พักเรื่องนี้บ้างดีไหม หยุดเอาไว้ก่อน”
“ไม่เอา...”
เธอส่ายหัว พลิกตัวหันมาหาเขา “ไม่เอาไว้ก่อน จะเอาเดี๋ยวนี้”
ออดอ้อนรามัญเสียงหวาน เขาอาจเคลิ้มหลงไปชั่วขณะ ดูก็รู้ว่าพอใจ แต่ก็ตบปากเธอเบาๆ เสียอย่างนั้น
“ห้ามไปพูดทะลึ่งแบบนี้กับใคร”
“ก็ไม่ได้พูดกับใคร พูดกับผัว”
รวบรัดตี๊ต่างสถานะ ก่อนจะกะพริบตาปริบๆ ประหลาดใจ ด้วยเขายกมือมาเกาหูแก้ขวย ทีตัวเองเรียกเค้าว่าเมีย เค้ายังไม่เขินเลย โดนเรียกผัวแค่นี้ ดันเขินนะต้าวโอปป้า
“หรือว่าคุณ เกรงใจปู่โมกข์เหรอ”
สันนิษฐานไปทางนั้น จะฮาราบอจีหรือรามัญก็ดูจะพินอบพิเทาต่อปู่เธอทั้งคู่
“ก็มีส่วน เหมือนผมเอาเปรียบหลานท่าน ทำคุณเสียหาย”
“ไม่หรอก ฉันได้คุณ คุณได้ฉัน เราได้กัน ไม่มีใครเสียหาย”
หน้าด้านหน้าทนขนาดนี้แล้ว เขาก็ยังไม่คว้าโอกาสไว้ แม้นวาดเบื่อจะง้องอนชาย เธอก้าวขาลงจากเตียง ตรงไปเปิดตู้ใต้ซิงก์ล้างจาน หยิบอุปกรณ์บำบัดราคะที่ซุกซ่อนไว้ เจ้าแท่งชมพูปรากฏต่อหน้าเขา
“โอเค ไม่อยากทำก็ไม่ต้องทำ งั้นฉันให้พี่แท่งเบอร์สองช่วยละกัน”
แอ่นอกยียวนว่าไม่จำเป็นต้องพึ่งพาแท่งเขา ก่อนจะเดินมาผลักกายสูงล่ำ ทำเชิดให้ชายหนุ่มรู้ตัวว่าเขากำลังกีดขวางกัน เธอต้องการพื้นที่กว้าง
“นี่แอบซื้อมาตอนไหน! บอกแล้วใช่ไหม ว่าห้ามพึ่งของปลอมอีก!”
“ก็ของจริงไม่ทำ ของปลอมก็ต้องออกโรงสิ!” เธอลอยหน้าลอยตายั่วประสาท ค่อยๆ อ้าขาออก
“อย่าทำนะมดแดง”
“...”
“มดแดง!”
ชายหนุ่มทนไม่ไหว แย่งมันมาจากมือสาวเจ้า ดวงหน้าหล่อเหลาถมึงทึง ทำเอาคนยั่วเริ่มหวาดผวา กลืนน้ำลายอึกใหญ่ ความรุนแรงกำลังจะครอบงำเขา
“ผมเตือนคุณแล้วนะมดแดง”
ค่ะที่รัก คุณเตือนฉันแล้ว แต่ฉันก็ยังจะดื้อ เป็นเด็กไม่ดี สมควรแล้วที่จะโดนคุณลงทัณฑ์ด้วยลีลาร้อนฉ่า น้ำจิ้มทุกหยาดหยดได้โปรดพวยพุ่งกระเซ็นซ่าน เจ้าตัวจิ๋วน้อยๆ นับล้านนั่น จะต้องมีสักคนสิน่าที่ฝ่าฟันทะลุทะลวงถุงยางออกมาได้!
ฮุบกิจการที่คู่แข่งหมายปองมาไว้ในมือ ก็ไม่อาจสุขเท่าการนอนค้างข้างพี่ชายต่างแดนเพียงคืนเดียว คุณจางพลอยยินดีไปกับเจ้านาย ขนาดว่าคู่สะใภ้ใหญ่รองจ้องจะถลึงตาเข่นเขี้ยวใส่กัน ฮเวจังนิมก็ยังไม่หงุดหงิดพื้นเสีย ลีมูซีนติดแช่อยู่บนท้องถนน ก็ยังวางเฉยสบายอารมณ์
‘แกน่ะ วิ่งตามใครเขาแทบไม่ทันเลยนะ’
ฮยองนิมชาวสยามย้อนความหลังครั้งเก่า หยิบความอ่อนแอของน้องมาหยอกเย้า ไอ้เด็กน้อยของพี่คิดถึงช่วงเวลาดังกล่าวจนน้ำตาคลอ ตอนนั้นเศร้าสลด ไม่อยากให้พี่กลับไทย ตอนนี้ก็หมองหงอย ไม่อยากกลับแดนโสม จนพี่ต้องออกปากดุ แกเป็นฮเวจังนิมนะ แกจะมาอยู่กับฉันได้ยังไง
‘เอาเป็นว่า ฉันจะให้มดแดงรับหุ้นไว้ก็ได้ แต่แกต้องกลับไปเคลียร์กับลูกๆ ของแกก่อน ฉันห่วงหลานฉัน’
พี่สั่งทิ้งท้ายก่อนจะกอดปลอบกัน เราสองจำต้องลาจากทั้งความโศกครวญ ทว่าในความอาลัยนั้น คิมยองแจยังมีความหวังว่าแม้นวาดจะทำสำเร็จ หลานสาวของพี่จะมอบชีวิตที่ถือกำเนิดด้วยหลานชายของเขา...
คนคุ้นเคยจากบริษัทใหญ่ที่อเมริกายังคงยื่นข้อเสนอให้รามัญได้พิจารณา ชักชวนเขาสู่ดินแดนแห่งเสรีภาพ ชายหนุ่มอาจยกเหตุผลนานัปการ ความจำเป็นหลายสิ่งมาอ้างกับอีกฝ่าย แต่เนื้อในความจริงแล้วมีข้อเดียวเท่านั้น คือรามัญกำลัง...ติดเมีย
ชายหนุ่มยอมเสียโอกาสมากมาย ขอเพียงได้อยู่กับหญิงสาว ความสัมพันธ์ทางกายเริ่มพัฒนาลึกล้ำ ค่อยๆ ก่อความผูกพัน รู้ตัวอีกที รามัญก็หลงอยู่ในบ่วงของสาวไทยเข้าเสียแล้ว
‘มินโฮคะ มดแดงอยากกินกิมจิ’
เธอบ่นแค่นั้น ก็วุ่นวายมาห้างสรรพสินค้า เลือกผักกาดขาวอย่างพิถีพิถัน ปากอาจไม่เคยพูดว่ารักเธอไหม แย่งเธอมาจากกาไชยด้วยความรู้สึกใด แต่ไม่ว่าเธอต้องการอะไร รามัญพร้อมจะหามาให้
“ผัวพี่มดแดงหรือเปล่าวะ โคตรหล่อเลยแก...”
เสียงกระซิบกระซาบของสองนักศึกษาสาวดังอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล ปกติรามัญอาจหวงความเป็นส่วนตัว แต่เพื่อสถานะ ‘ผัวพี่มดแดง’ เขาจะโดนจับจ้องบ้างก็ไม่เหลือบ่ากว่าแรงอะไรนัก จำได้ว่าคนนินทาเป็นผู้เช่าอะพาร์ตเมนต์ของแม้นวาดด้วย
“เขาหันมาแล้ว หันมาแล้ว”
รามัญหัวเราะ ก่อนจะเดินห่างจากทั้งคู่มา เลือกดูสินค้านมเนยจนเพลิดเพลิน เผลอกดรับสายโดยไม่ทันระวังให้ดี
“อย่าเพิ่งวางนะพี่ คุยกันหน่อยไม่ได้เหรอ ผมอุตส่าห์จะโทร. มาแสดงความยินดีกับพี่”
บอกว่าจะยินดี แต่เสียงของน้องชายต่างแม่ออกชัดว่าขัดเคือง คงรู้เรื่องราวของเขากับแม้นวาดแล้ว
“พี่โชคดีมากนะ ทำยังไงถึงไปเจอหลานสาวผู้มีพระคุณของฮาราบอจีได้”
“จะเจอกันยังไงก็เรื่องของฉัน แกไม่ต้องมายุ่ง”
ตอบโต้อย่างรำคาญเต็มทน ไม่แปลกใจที่อีกฝ่ายเองก็แค่นหัวเราะกลับมา
“โอเค ผมไม่ยุ่งก็ได้ ถือว่าโชคเข้าข้างพี่ละกัน พี่เองก็คงพยายามทำทุกทางเพื่อให้เมียพี่ได้หุ้นส่วนที่เหลือ”
ปลายเสียงสะบัดเยาะว่าพี่ชายต่างแม่ก็กระเหี้ยนกระหือรือเช่นกัน รามัญขมวดคิ้วคลางแคลง
“แกพูดเรื่องอะไร ฉันไม่เข้าใจ”
“นี่พี่ยังไม่รู้เหรอ ถ้าเมียพี่ท้อง ฮาราบอจีจะยกหุ้นอีกครึ่งให้”
“...”
“ฮวังแจคอสเมติก จู่ๆ ก็จะมีผู้บริหารคนใหม่จากไทย ลองทายดูไหม ว่าใคร...”
“...”
“เมียพี่ไง”
เขาว่าความจริงเป็นสิ่งไม่ตาย แต่คนเราจะตายเพราะความจริง กาไชยคาดไว้อยู่แล้วว่าจะต้องมีสักคราที่สาวผมชมพูชะตาขาดถึงฆาต บุญกุศลที่เคยทำมาก็ไม่อาจหนุนนำให้แม้นวาดรอดพ้นจากความโกรธของชายแดนโสม รามัญก็ช่างเฉียบขาด ไม่พิรี้พิไรโวยวาย หายไปแบบไม่สั่งลาสักคำ ทิ้งไว้เพียงโน้ตสั้นๆ
‘มันคงจะดีนะ ถ้าเรามีตัวเล็กด้วยกันจริงๆ แต่คงจะดีกว่านั้น ถ้าเขาไม่ได้เกิดจากความรักของผมแค่ฝ่ายเดียว’
เห็นถ้อยคำแสดงถึงความเจ็บช้ำขมขื่นของพ่อลูกเสี้ยว แม้นวาดพลันเสียหลักเข่าอ่อน เธอปรี่มาหาคู่หูที่ปรึกษา เปิดประตูเข้ามายังห้องพักผู้ป่วยทั้งความโศกา ‘นังตุ๊ด ฉันโดนผัวทิ้งแล้ว มินโฮเขา...ทิ้งฉันไปแล้ว...’
ตระหนักเอาตอนนี้ ว่าเธอแคร์รามัญกว่าที่คิด น้ำตาที่ไม่เคยไหลมานาน จู่ๆ ก็เอ่อนองอาบสองแก้ม เจ็บจุกเหมือนใจโดนพรากออกจากอก หวาดหวั่นชั่วขณะหนึ่ง รามัญจะเกลียดกันไหม จะขยะแขยงเธอหรือเปล่า
“แล้วหล่อนบอกปู่โมกข์รึยัง”
“ยังเลย”
“ทำไม กลัวปู่โกรธที่เขาทิ้งหล่อน หรือกลัวปู่โกรธหล่อนที่เห็นแก่เงินเกินเหตุ”
“ทั้งสอง” ตอบอ่อยๆ เสียงเครือ ผิดทรงนางพญาเงินล้านโดยสิ้นเชิง นานทีแม้นวาดจะมีจุดอ่อนให้กาไชยแหย่เล่น
“ถ้าเขาหนีไปมีเมียใหม่เลยล่ะมดแดง เมียเก่าอย่างแกจะทำยังไง”
‘เมียเก่า’ หน้าบึ้งฉับ ถ้าไม่เห็นแก่สุขภาพร่อแร่ แม่จะฟาดเข้าให้
“กะเทยชั่ว ตกลงมึงจะปลอบหรือจะแช่งกูกันแน่ฮะ”
กาไชยหัวเราะ จ้องดวงหน้าเปรอะน้ำตาด้วยความสาแก่ใจอย่างบอกไม่ถูก เคยคิดว่าแม้นวาดต้องเลือก แต่ก็ไม่นึกว่าจะได้เลือกเร็วกว่าที่คิด “หล่อนจะคว้าไว้ทุกอย่างไม่ได้นะมดแดง หล่อนต้องเลือก”
“แต่ฉันไม่อยากเลือก เงิน ฉันก็จะเอา ผัว ฉันก็อยากได้”
ยังไม่วายโลภดังเดิม แม้นวาดปาดน้ำตา เลิกร้องไห้ เปลี่ยนมากัดฟันเจ็บใจแทน “แล้วทำไมนะ ทำไมเขาไม่ฟังฉันก่อน ผู้ชายบ้าอะไรก็ไม่รู้ ขี้งอนจริง”
“ยังจะไปว่าเขาอีก เรื่องนี้หล่อนผิดนะมดแดง หล่อนไม่มีสิทธิ์โกรธเขา”
“แล้วใครว่าฉันโกรธผัวฉันยะ ฉันโกรธคนที่สาระแนมาฟ้องผัวฉันต่างหาก!”
ไม่ต้องสืบเสาะก็พอรู้ว่ารามัญน่าจะทราบเงื่อนไขของการยกหุ้นมาจากใคร คนพวกนั้นไม่มีทางปล่อยให้เธอกับรามัญได้ทุกอย่างมาง่ายๆ
“แกคอยดูนะนังตุ๊ด ฉันจะขยี้สกุลคิมให้แหลกคามือฉันเลย!”
| ความคิดเห็น |
|---|
ผู้ผลิตและผู้จัดจำหน่ายหนังสือคุณภาพ