บทนำ
“พี่อาร์ตคะ” ดวงตากลมโตสีดำขลับฉายแววประหม่าเมื่อเอ่ยชื่อเขา “คือ...พันช์มีอะไรจะบอกค่ะ”
“ว่าไง” เจ้าของร่างสูงโปร่งยิ้มกว้างให้เธอเหมือนเคย
“คือว่า...” ยิ่งพูด หัวใจดวงน้อยยิ่งเต้นถี่กระชั้นกว่าเก่า มือของพิตาภาเย็นเฉียบ ลมหายใจติดขัด รู้สึกกล้าๆ กลัวๆ เมื่อจะเอ่ยประโยคต่อไป แต่มาถึงตรงนี้แล้ว ไม่ว่าผลจะออกมาเป็นยังไงก็คงต้องเสี่ยงกันดูสักตั้ง!
คิ้วหนาของอภิวัฒน์ขมวดเข้าหากันเล็กน้อย แต่ยังรอฟังสิ่งที่เธอจะพูดอย่างใจเย็น
“พันช์...” มือเล็กกำแน่น นัยน์ตาที่กำลังจ้องมองใบหน้าคมคายของคนตัวสูงกว่าเป็นประกายไหวระริกอย่างอ่อนไหว
“มีอะไรไม่สบายใจหรือเปล่า บอกพี่ได้นะ” หมอหนุ่มตัดสินใจถามออกไปด้วยความเป็นห่วง เพราะสังเกตว่าวันนี้ท่าทางของน้องผิดปกติ
“พันช์ก็ไม่รู้นะคะว่าถ้าพี่อาร์ตได้ฟังแล้วจะรู้สึกยังไง แต่พันช์อยากบอกจริงๆ พันช์ไม่อยากอึดอัดอีกต่อไปแล้ว”
พิตาภาสูดหายใจลึกเพื่อเรียกความมั่นใจ แววตาเป็นประกายแน่วแน่ขึ้น ก่อนที่ริมฝีปากอิ่มสีชมพูจะสารภาพความในใจกับคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า
“พันช์ชอบพี่อาร์ตค่ะ!”
อภิวัฒน์และพิตาภาสบตากันนิ่งงันท่ามกลางความเงียบเชียบและแสงดาวนับล้านดวงที่ทอประกายพริบพราวอยู่บนผืนฟ้ากว้าง
ดวงตาของชายหนุ่มเบิกกว้างขึ้นเล็กน้อยคล้ายไม่อยากเชื่อหู
“พันช์ชอบพี่อาร์ตมาตั้งแต่สมัยมัธยมแล้ว และพันช์ก็เก็บความรู้สึกนี้ไว้คนเดียวมาตลอด เพราะพันช์ขี้ขลาดเกินไป” พิตาภามองชายหนุ่มอย่างจริงใจ
“รู้ไหมคะว่าที่ผ่านมาเวลาพี่อาร์ตพาแฟนมาแนะนำให้รู้จัก พันช์แช่งให้พี่อาร์ตเลิกกับแฟนทุกวัน พันช์อยากเป็นคนที่อยู่ข้างพี่อาร์ต อยากไปดูหนัง กินข้าว ไปเที่ยว ใช้เวลาทำอะไรพิเศษด้วยกันแทนผู้หญิงคนนั้น แต่ก็ทำได้แค่อิจฉา เพราะความจริงคือ...พันช์ไม่ได้เป็นแฟนพี่อาร์ต ทุกครั้งเวลาพี่อาร์ตเลิกกับแฟน พันช์ยอมรับว่าดีใจมาก แต่ก็ยังกลัว ไม่กล้าบอกว่ารู้สึกยังไงอยู่ดี จนพี่อาร์ตมีแฟนใหม่ไปหลายคน แต่ตอนนี้พี่อาร์ตกลับมาโสดอีกครั้งแล้ว พันช์กลัวว่าถ้ายังลังเลต่อไปอาจจะไม่มีโอกาสบอกแล้วก็ได้ พันช์เลยต้องพูดวันนี้ ขอโทษนะคะถ้าทำให้ลำบากใจ ถ้าพี่อาร์ตไม่ได้รู้สึกเหมือนกัน เราจะไม่ติดต่อกันอีกเลยก็ได้ พันช์รู้ค่ะว่าจากวันนี้เราอาจจะไม่สนิทใจกันเหมือนเดิม พันช์ทำใจไว้แล้ว” เสียงของหญิงสาวสั่นเครือท้ายประโยค พยายามกลั้นน้ำตาที่พานจะไหลลงมาเอาไว้จนปวดกระบอกตาไปหมด
ดวงตาคมของคนฟังฉายแววเครียดและสับสน “พี่...”
“พันช์พร้อมฟังคำตอบค่ะ แต่พี่อาร์ตไม่ต้องสงสารพันช์นะคะ” พิตาภายิ้มให้เขา แม้ข้างในจะอ่อนไหวเต็มที
“คือ...ตอนนี้พี่...” อภิวัฒน์เอ่ยด้วยท่าทีอึดอัด และลอบถอนหายใจเบาๆ ภาษากายของเขาตอบทุกอย่างแม้นายแพทย์หนุ่มจะยังเอ่ยไม่จบ
เธอพยักหน้าเบาๆ อย่างยอมรับความจริง “ไม่เป็นไรค่ะพี่อาร์ต พันช์เข้าใจ พี่อาร์ตไม่เคยเห็นพันช์เป็นมากกว่าน้องสาวหรอก” หญิงสาวตัดพ้อด้วยความน้อยใจที่ตื้ออยู่กลางอก หัวใจแสนเปราะบางบีบรัดจนปวดแปลบไปหมด
ร่างเล็กหมุนตัวกลับเพราะไม่อยากให้เขาเห็นว่าตอนนี้เธอเสียใจแค่ไหน วินาทีนั้นหยดน้ำใสๆ พลันร่วงเผาะลงมาจากดวงตาคู่สวยอย่างฝืนไม่ไหว
“ขอบคุณสำหรับทุกสิ่งทุกอย่างที่ผ่านมานะคะ” หญิงสาวเดินจากมาพร้อมน้ำตา
“พันช์!” เสียงทุ้มดังตามหลังมา แต่ขาเรียวยาวก็ไม่หยุดเดิน
หญิงสาวยิ้มทั้งที่สะอึกสะอื้น ถึงจะไม่สมหวัง แต่อย่างน้อยเธอก็หายค้างคา และรู้ว่าที่ผ่านมาการกระทำของอภิวัฒน์ที่ดูเหมือนมีใจให้นั้น เธอคิดเข้าข้างตัวเองอยู่ฝ่ายเดียว
ความจริงคือเขาไม่เคยคิดเกินเลยไปกว่าคำว่า ‘พี่ชายและน้องสาว’ และความสัมพันธ์ของเธอกับอภิวัฒน์ก็คงจะเป็นอย่างนั้นเรื่อยไป เหมือนคนที่เดินอยู่คนละฟากฝั่งของถนน แม้มองเห็นกัน แต่เขาคงไม่มีวันข้ามมาหาเธอ และถึงเธอจะข้ามไปหาเขาแล้ว ก็ไม่ได้หมายความว่าจะได้เดินร่วมทาง เพราะที่ว่างข้างกายอภิวัฒน์ไม่ได้มีไว้สำหรับเธอ
| ความคิดเห็น |
|---|
ผู้ผลิตและผู้จัดจำหน่ายหนังสือคุณภาพ