5
“เจ้ารองถึงไหนแล้ว ใหญ่” เจ้าสัวก้องภพเอ่ยถามบุตรชายคนโต
“ใกล้ถึงแล้วครับคุณพ่อ” คุณใหญ่เอ่ยตอบบิดา ซึ่งตอนนี้สมาชิกในบ้านโภคินอภิวัฒน์กำลังนั่งรวมตัวกันอยู่ภายในห้องนั่งเล่น
“ใหญ่ กลาง เล็ก หิวกันหรือยังลูก” คุณน้ำเพชรเอ่ยถามบุตรชายที่เพิ่งกลับมาถึงบ้านหลังจากการทำงาน
“ยังครับ รอทานพร้อมเจ้ารองดีกว่าครับคุณแม่” พี่ใหญ่ของบ้านตอบมารดาเป็นคนแรก
“ผมก็ขอเล่นกับหลานก่อนดีกว่าครับ” คุณหมอกลางเดินเข้าไปอุ้มหลานชายที่นอนเล่นอยู่บนที่นอนเด็กขึ้นมาพาดบ่า ก่อนจะพาไปนั่งเล่นบริเวณเบาะที่จัดเตรียมไว้
“เสือน้อย อาซื้อชุดหล่อมาให้ นี่ไง แต่นแตนแต๊น!” คุณเล็กเปิดถุงเพื่อหยิบชุดเอี๊ยมสีเหลืองมีหมวกเป็นรูปเสือขึ้นมาโชว์ เจ้าเสือน้อยส่งเสียงอ้อแอ้พลางเอามือไปตะปบเล่นอย่างชอบใจ
“หล่อมากเลย แต่เดี๋ยวพรุ่งนี้ให้พี่แววซักก่อนนะครับใบบุญ แล้วค่อยใส่มาให้อาดู” คุณอาหมอก้มลงมองเจ้าเสือน้อยที่ร้องอ้อแอ้ พยายามดีดตัวจะเข้าไปคาบหมวกเสือ
“เจ้าเล็กเก็บไปก่อน จะเข้าปากหลานอยู่แล้ว” แล้วจึงเงยหน้าขึ้นส่งสายตาปรามน้องชายฝาแฝด
“ครับๆๆ ได้ครับคุณอาหมอ” คุณเล็กตอบเสียงทะเล้น ก่อนจะส่งชุดหล่อให้บัวบูชา “ฝากน้องบัวบอกแววด้วยว่า ให้แช่แอลกอฮอล์ก่อนด้วยนะครับ”
บัวบูชารับชุดมาถือไว้พร้อมรอยยิ้มกว้าง เพราะทันทีที่หนุ่มจอมทะเล้นเอ่ยจบ ก็ได้รับสายตาพิฆาตมาจากคุณอาหมอ ผู้เคร่งครัดเรื่องสุขอนามัย
“สวัสดีครับคุณพ่อคุณแม่” กฤตภาสเดินเข้ามาในห้องนั่งเล่น ประนมมือไหว้บิดาและมารดา จากนั้นจึงหันไปทักทายพี่ชาย น้องชาย พี่สะใภ้ และหลานชายตัวน้อย
“แล้วเด็กมินตราล่ะคะพี่รอง” บัวบูชาเอ่ยถาม
“พี่ให้รออยู่ข้างนอก คราวนี้คงต้องรบกวนน้องบัวแล้วนะ” ตอบพลางส่งสายตามองออกไปด้านนอกห้องรับรอง
“บัวยินดีค่ะพี่รอง บัวหารือกับคุณแม่แล้ว ว่าจะให้มินตราไปพักที่เรือนหลังเล็กกับนมพิศนะคะ” บัวบูชาตอบ ก่อนจะหันไปสบตาคุณน้ำเพชร ถึงแม้นว่าเจ้าสัวก้องภพและคุณน้ำเพชรจะให้สิทธิ์ขาดกับเธอในการดูแลบ้านหลังนี้แล้วก็ตาม หากแต่บัวบูชาก็ยังคงเป็นคนเดิม คือต้องเข้าไปขอความคิดเห็นจากผู้อาวุโสของบ้านก่อนเสมอ
“ให้เด็กในปกครองของนายเข้ามาได้แล้วละ” คุณใหญ่เดินเข้าไปตบบ่าน้องชายคนรอง คุณหมอกลางจึงอุ้มใบบุญขึ้นแล้วไปนั่งบนโซฟาข้างพี่ชายคนรอง ส่วนคุณเล็กนั้นเดินอ้อมไปนั่งลงบนโซฟาข้างบัวบูชาและคุณใหญ่
เด็กสาวผิวสีน้ำผึ้ง สูงประมาณ 160 เซนติเมตร รูปร่างค่อนข้างผอม เดินเข้ามาในห้องนั่งเล่นพร้อมกับชานนท์ด้วยสายตาตื่นตระหนก มินตราทรุดตัวลงนั่งบนพื้นพรมแล้วยกมือประนมขึ้นระหว่างอก จากนั้นค้อมศีรษะลงอย่างช้าๆ
“นี่คุณพ่อและคุณแม่ของฉัน เธอคงจำได้นะ” กฤตภาสเอ่ย
หญิงสาวพยักหน้ารับ แล้วเอ่ยตอบเสียงเบา “จำได้ค่ะ”
“ส่วนนี่คุณใหญ่พี่ชายของฉัน คนที่นั่งข้างฉันคือคุณกลาง แล้วนั่นคุณเล็ก สองคนนี้คือน้องชายของฉันเอง” ชายหนุ่มผายมือไปยังพี่ชายและน้องชายที่นั่งอยู่ประจำจุด หญิงสาวประนมมือไหว้ สามเสือรับไหว้พร้อมกับรอยยิ้มที่มุมปากน้อยๆ
“ส่วนคนที่นั่งข้างคุณใหญ่คือคุณใบบัวพี่สะใภ้ฉันเอง คุณใบบัวจะเป็นคนดูแลเธอในระหว่างที่เธออยู่บ้านหลังนี้” สะใภ้ใหญ่ของบ้านรับไหว้พร้อมรอยยิ้มพิมพ์ใจ ไม่รู้ว่า...ด้วยรอยยิ้มที่ส่งมาหรืออะไรบางอย่างในตัวของบัวบูชา ทำให้เด็กสาวผู้มาใหม่เชื่อว่าเธอจะมีความสุขกับที่นี่หากอยู่ภายใต้การดูแลของผู้หญิงคนนี้
“อยู่ด้วยกันที่นี่ มีอะไรก็ให้บอกพี่นะ ให้ถือว่าพี่คือพี่สาวของน้องมินก็แล้วกัน” บัวบูชาขยับเข้าไปใกล้เด็กสาว เอื้อมมือออกไปลูบไหล่เล็กนั้นอย่างอ่อนโยน มินตราพยักหน้ารับพร้อมกับหยาดน้ำที่ไหลรื้นอยู่รอบดวงตากลมโต
“ขอบคุณค่ะคุณผู้หญิง” มินตราเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงปนสะอื้น
“เรียกพี่บัวดีกว่านะ เดี๋ยวพี่จะให้พี่แววพาไปหานมพิศนะจ๊ะ ห้องพักของหนูอยู่ที่เรือนของนมพิศ เดินทางมาเหนื่อยทั้งวันแล้ว ไปอาบน้ำพักผ่อนให้สบายตัว พรุ่งนี้เราค่อยมาคุยกันทั้งเรื่องงานและเรื่องเรียน” บัวบูชาส่งยิ้มให้เด็กสาวอีกครั้ง ก่อนจะส่งสัญญาณให้แววพาเด็กสาวออกไปพัก
“ขออาอุ้มให้หายคิดถึงหน่อยสิเจ้าเสือน้อย คิดถึงจังเลย” กฤตภาสรับหลานชายมาจากคุณหมอกลาง แล้วกดจมูกลงบนแก้มยุ้ยด้วยความมันเขี้ยว
“มินตราอายุเท่าไหร่ครับ” คุณหมอกลางเอ่ยถาม
“ยี่สิบปี” ผู้ปกครองหมาดๆ ตอบ ขณะจับลำตัวของเจ้าเสือน้อยโยกไปมา
“คุก คุก คุก” คุณเล็กป้องปากแล้วแสร้งส่งเสียงไอ
“คุกอะไรเจ้าเล็ก” คุณใหญ่เลิกคิ้วมองน้องชายคนเล็ก
“ก็เผื่อว่ามีใครแถวนี้คิดจะเคลมเด็กไงครับ” คุณเล็กไหวไหล่ตอบ
“ใครจะคิดอกุศลอย่างแก” คุณรองส่ายหน้าพลางเอ่ยตอบเสียงระอา
“เอาละ งั้นพวกเราก็ไปทานข้าวกันได้แล้ว จะได้แยกย้ายไปพักผ่อน เผื่อว่าใครแถวนี้จะรีบไปนอนอ้อนเมียตั้งแต่หัวค่ำ” ประมุขของบ้านเอ่ยยิ้มๆ ก่อนจะลุกขึ้นจูงมือคุณน้ำเพชรเดินออกไปจากห้องนั่งเล่น
“คืนนี้ผมพาใบบุญไปนอนด้วยนะครับ” คุณหมอกลางเอ่ยกับคนที่อยากจะอ้อนเมีย
“ตามใจ” คุณใหญ่อนุญาตก่อนจะเดินไปหอมแก้มบุตรชายที่อยู่ในอ้อมกอดคุณอาหมอ แล้วแอบกระซิบให้ได้ยินกันเพียงสองคนพ่อลูกว่า “พ่อจะไปตามน้องมาให้ใบบุญนะลูก คืนนี้ไปนอนกับคุณอาก่อนนะ”
เสือน้อยอ้อแอ้ตอบรับอย่างน่าเอ็นดู สี่เสือต้นตำรับสบตากันแล้วขำออกมากับความรู้เยอะของทายาทตระกูลเสือ
จากนั้นคุณใหญ่จึงเดินเข้าไปโอบเอวบางของภรรยา พาเดินออกไปยังห้องรับประทานอาหาร
“นมคะ” แววเคาะประตูบ้านของนมพิศ พลางร้องเรียกผู้ที่อยู่ด้านในไปพร้อมกันด้วย
มินตรากวาดตามองบ้านปูนสีขาวสองชั้นเบื้องหน้า บ้านหลังนี้ไม่เล็กไม่ใหญ่จนเกินไป หน้าบ้านจัดสวนสไตล์โรมันขนาดเล็กเอาไว้อย่างร่มรื่น รับกับระเบียงสีขาวที่ยื่นออกมาจากชั้นสองอย่างลงตัว สองสาวยืนรอไม่นานก็มีเสียงตอบรับจากผู้ที่อยู่ด้านใน
“ว่าไงแม่แวว” เสียงนมพิศขานรับ ขณะเดินออกมาเปิดประตู
“นี่นมพิศ ที่คุณใบบัวให้น้องมินมาอยู่ด้วย” แววหันมาเอ่ยกับเด็กสาวที่ยืนตัวลีบอยู่ด้านข้าง
มินตราวางกระเป๋าผ้าในมือลง ก่อนจะยกมือขึ้นประนมไหว้ “สวัสดีจ้ะ”
“ไหว้พระเถิดแม่หนู” นมพิศรับไหว้ แล้วจึงเดินไปจูงมือเล็กอันเย็นเฉียบของเด็กสาวให้เดินตามเข้าไปในบ้าน “มือเย็นเฉียบเลย ไม่ต้องกลัวเกรงกันหรอกแม่หนู อยู่ด้วยกันที่นี่ให้ถือว่าฉันคือย่าคือยายของหนูอีกคน” ผู้อาวุโสเอ่ยอย่างใจดี
เด็กสาวอมยิ้มน้ำตารื้น พร้อมกับเอ่ยขอบคุณเสียงแผ่วเบา “ขอบคุณจ้ะ”
หญิงชราพาเด็กสาวขึ้นไปบนชั้นสองของบ้าน ก่อนจะเปิดประตูห้องที่อยู่ทางขวามือออก แล้วเดินนำเด็กสาวผู้มาใหม่เข้าไปด้านใน “นี่ห้องของหนู ชอบหรือเปล่า” นมพิศหันกลับมาเอ่ยกับเด็กสาวที่ยืนอยู่กลางห้อง
มินตราพยักหน้ารับน้อยๆ “ชะ...ชอบจ้ะ” พลางตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่เก็บอารมณ์ความตื่นเต้นเอาไว้ไม่อยู่
“งั้นก็อาบน้ำพักผ่อนก่อนนะลูกนะ” นมพิศเอ่ย แล้วจึงเดินนำแววออกจากห้องไป ทิ้งให้เด็กสาวได้อยู่ตามลำพังกับที่พักพิงแห่งใหม่ที่มีความอบอุ่นกระจายอยู่รอบตัว
“ย่าจ๋า มินถึงเมืองกรุงแล้วนะจ๊ะ ทุกคนที่นี่ใจดีมากๆ เลยจ้ะ ห้องมินก็สวยมาก เตียงก็นุ่ม ย่าต้องชอบแน่ๆ เลย” เด็กสาวย่อตัวนั่งลงบนเตียงนุ่ม แล้วหยิบรูปของผู้เป็นย่าขึ้นมาวางพิงโคมไฟข้างหัวนอน
“มินคิดถึงย่านะจ๊ะ แต่มินจะอยู่ให้ได้จ้ะ มินจะตั้งใจเรียนและเป็นเด็กดี” เอ่ยสัญญากับภาพถ่ายเปื้อนรอยยิ้มของผู้ล่วงลับ แล้วค่อยๆ เอนกายลงนอนบนเตียงนุ่มจนหลับผล็อยไปด้วยความอ่อนเพลียจากการเดินทาง
| ความคิดเห็น |
|---|
ผู้ผลิตและผู้จัดจำหน่ายหนังสือคุณภาพ