2
บ้านพักตากอากาศของพีชญาเป็นบ้านชั้นเดียวขนาดสองห้องนอนสองห้องน้ำ บริเวณหน้าบ้านมีสนามหญ้าเล็กๆ กั้นกลางด้วยสระว่ายน้ำที่หันหน้าออกสู่ทะเล เมื่อขับรถเข้ามาจอดแล้ว ครูพละหนุ่มก็ทำหน้าที่ขนสัมภาระให้สาวๆ โดยมีทั้งกระเป๋าเสื้อผ้าและอาหารทะเลสดที่แวะซื้อ ก่อนที่จะเข้ามาถึงบ้านพัก
ภายในบ้านพักประกอบไปด้วยอุปกรณ์ทำครัวครบครัน มีเครื่องปรุงรสและผักผลไม้บางส่วนที่นางแบบสาวสั่งให้คนของเธอซื้อเอาไว้ก่อนที่พวกเธอจะมาถึง
“หิวหรือยังดาว เดี๋ยวลูกพีชจะทำอาหารง่ายๆ ให้กินก่อน แล้วตอนเย็นค่อยกินบาร์บิคิวซีฟูดดีไหม” พีชญาถามพราวนภาด้วยน้ำเสียงเอาอกเอาใจ
“ก็ดีนะ ว่าแต่...ลูกพีชจะทำอะไรให้ดาวกินล่ะ”
“ข้าวผัดกุ้ง”
“แต่ ผอ. แพ้กุ้งนะครับ”
ครูพละหนุ่มเอ่ยขึ้น ทำให้นางแบบสาวหันไปมองเขาด้วยสีหน้าเหลอหลา
“อ้าวเหรอ”
“ดาวไม่ค่อยบอกใครน่ะ” พูดแล้วก็ชำเลืองไปทางบุญชูที่กำลังมองเธอกับพีชญาด้วยสีหน้าใคร่รู้มากเป็นพิเศษ
“ถ้าอย่างนั้นก็ข้าวไข่เจียวก็แล้วกันเนอะ ง่ายดี” พีชญาพูดกับพราวนภาจบก็หันมาถามครูพละหนุ่ม “แล้วคุณบุญชูล่ะคะ อยากกินอะไร”
“ผมขอข้าวไข่เจียวเหมือน ผอ. ก็แล้วกันครับ”
ชายหนุ่มบอกก่อนจะขอตัวนำของไปเก็บในห้องพักของเขา โดยที่พราวนภาและพีชญาพักห้องเดียวกัน
หลังจากรับประทานอาหารกลางวันเสร็จ พีชญาก็ชวนพราวนภาเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อลงเล่นน้ำในสระว่ายน้ำหน้าบ้าน นางแบบสาวสวมบิกินีสีเหลืองมะนาว อวดผิวขาวราวน้ำนมและรูปร่างกลมกลึงสมส่วน ในขณะที่พราวนภาสวมชุดว่ายน้ำแบบเต็มตัวแขนขายาวที่แม้จะไม่เปิดเผยเนื้อหนัง แต่ก็แนบกระชับอวดรูปร่างบอบบางที่น้อยคนจะได้เห็น โดยเฉพาะอย่างยิ่งบุญชูที่ตกตะลึงจนเผลอมองผู้อำนวยการสาวตาไม่กะพริบ
“มองอะไร เดี๋ยวชกตาแตก” สบถใส่ครูพละหนุ่มด้วยความหงุดหงิดก่อนจะเดินไปสมทบกับพีชญาที่สระว่ายน้ำ
บุญชูเปลี่ยนชุดแล้วเช่นกัน เขาสวมกางเกงว่ายน้ำขาสั้นกับเสื้อยืดอย่างลังเลใจว่าจะลงไปว่ายน้ำในสระ เพื่อขัดจังหวะการพลอดรักของสองสาวดีหรือไม่ ชายหนุ่มเดินไปนั่งที่เก้าอี้อาบแดดข้างสระ มองสองสาวว่ายน้ำหยอกเย้ากันอย่างกะหนุงกะหนิงแล้วก็เกิดหงุดหงิดขึ้นมาอย่างไม่ทราบสาเหตุ เขาได้แต่ร้อง ‘เฮอะ!’ อยู่ในใจ
ดูเอาเถอะ ผู้อำนวยการโรงเรียนของเขา เอวออกจะคอดกิ่ว รูปร่างออกจะแบบบางกว่าพีชญาด้วยซ้ำ แบบนี้จะไปปกป้องอะไรใครเขาได้ อีกอย่าง แม่นางแบบสาวคนนี้ดูเหมือนจะมีอะไรแปลกๆ อยู่หลายเรื่อง มีอย่างที่ไหน แฟนหลับสัปหงกอยู่แท้ๆ แต่ยังมีแก่ใจมองเขาตาพราวมาตลอดทางจนแอบสงสัยไม่ได้ว่า ตกลงพีชญามีรสนิยมทางเพศแบบไหนกันแน่
“คุณบุญชู มาเล่นน้ำด้วยกันสิคะ”
เสียงหวานที่เอ่ยชวนทำให้บุญชูพยักหน้ารับคำแล้วถอดเสื้อยืดออก เผยให้เห็นผิวกายขาวละเอียดอย่างคนเหนือ พร้อมด้วยมัดกล้ามเนื้อสมบูรณ์แบบอย่างนักกีฬา ไหล่กว้างผึ่งผายรับกับเอวสอบ ทำให้รูปร่างของเขาคล้ายกับรูปสามเหลี่ยมกลับหัว บั้นท้ายแน่นตึง ขาเรียวยาวนั้นยามก้าวเดินดูมั่นคงสมกับเป็นนักกีฬาเหรียญทองมาก่อน
“โอ้โห...แม่เจ้าโว้ย!” พีชญาถึงกับอุทานออกมาอย่างเก็บอาการไม่อยู่ เธอมองบุญชูตาไม่กะพริบ จากที่เล่นเกาะไหล่พราวนภาแล้วเอาขาตีน้ำอยู่ดีๆ ก็หยุดชะงัก เพราะเอาแต่มองชายหนุ่มที่ทะยานตัวกลางอากาศ กระโจนลงน้ำแล้วแหวกว่ายด้วยความปราดเปรียวดุจฉลาม
“น้อยๆ หน่อยลูกพีช” พราวนภาปรามเสียงกระซิบ เธอมองค้อนนางแบบสาวข้างตัว พร้อมกับสำรวจชุดว่ายน้ำที่เธอสวมแล้วก็ได้แต่กลอกตาด้วยท่าทางเหนื่อยหน่าย
“ตอนจัดกระเป๋า ลูกพีชไม่ได้หยิบชุดว่ายน้ำชุดนี้มานี่ อย่าบอกนะว่า...”
“เปล๊า! ไม่มีอะไร ไม่ได้ตั้งใจจะใส่ชุดนี้อวดใครนะ ไม่มี้!” พีชญาปฏิเสธเสียงสูง ซึ่งในขณะนั้น บุญชูก็ว่ายน้ำเข้ามาใกล้พวกเธอพอดี
“คุณบุญชูว่ายน้ำเก่งจังเลยค่ะ”
“ขอบคุณครับ”
“สอนลูกพีชบ้างสิคะ”
“ลูกพีช!” พราวนภาทำเสียงดุใส่หญิงสาวพร้อมกับทำหน้ามุ่ยใส่
“แหม อย่าเพิ่งหึงสิดาว ก็ลูกพีชอยากว่ายน้ำเก่งๆ นี่ แล้วคุณบุญชูก็เป็นครูสอนว่ายน้ำไม่ใช่เหรอ” พีชญารีบแก้ตัว เธอเปลี่ยนท่าทีจากสนใจชายหนุ่มมาเป็นแสดงท่าทางออดอ้อนพราวนภา โดยกอดแขนและเอียงหน้าซบไหล่อีกฝ่ายด้วยท่าทางงอนง้อ
“ผมสอนคุณลูกพีชได้ครับ มาครับ เริ่มจากตีขาให้เป็นจังหวะ”
ชายหนุ่มพูดพร้อมกับยื่นมือไปหานางแบบสาว พีชญาปล่อยมือที่เกาะพราวนภาออกทันทีพร้อมกับยื่นมือไปจับมือครูสอนว่ายน้ำอย่างไม่ลังเล จากนั้นก็ฝึกตีขาตามคำแนะนำของเขาอย่างสนุกสนาน โดยที่ไม่รู้เลยว่าถูกพราวนภามองมาด้วยสายตาหงุดหงิดแค่ไหน
อาหารมื้อค่ำริมทะเลถูกเตรียมโดยบุญชูและพีชญาที่ดูจะสนิทสนมกันเร็วเกินเหตุ นางแบบสาวรับหน้าที่ทำอาหารประเภทอบ เช่น ข้าวอบสับปะรดและหอยแมลงภู่อบไวน์ ส่วนครูพละหนุ่มรับหน้าที่ย่างอาหารทะเลจำพวกหมึก ปลา ปู หอย และไม่ลืมที่จะแยกเตาย่างกุ้งซึ่งเขากลัวว่าจะเผลอใช้ที่คีบเดียวกันคีบกุ้งที หมึกทีจนปนเปื้อนและอาจจะทำให้คนที่แพ้กุ้งเกิดอาการแพ้ขึ้นมาได้
“ดูคุณบุญชูใส่ใจดาวจังเลยนะคะ” พีชญาพูดกับชายหนุ่ม เมื่อเธอนำอาหารที่ปรุงเสร็จมาวางไว้บนโต๊ะตรงระเบียงหน้าบ้าน แล้วเห็นครูพละหนุ่มแยกภาชนะและอุปกรณ์ที่เกี่ยวกับกุ้งจากอาหารอย่างอื่น
“ก็เพราะว่า ผอ. น่ะอ่อนแอแล้วก็แพ้โน่นแพ้นี่ไปเสียหมดน่ะสิครับ เห็นชอบทำตัวแมนๆ แบบนั้น พอป่วยขึ้นมาทีนี่หนักจนแทบจะลุกไม่ขึ้นทุกทีเลย” พูดไปก็ปาดเหงื่อไปจากไอร้อนของเตาปิ้งย่าง จึงไม่ทันได้สังเกตรอยยิ้มของอีกฝ่าย
พีชญามองบุญชูตาพราว พร้อมกับหันไปหยิบทิชชูที่วางไว้บนโต๊ะอาหารเพื่อซับเหงื่อที่กำลังผุดเป็นเม็ดบนหน้าผากโหนกนูนให้ แต่แล้วก็ต้องชะงักเมื่อเสียงหวานทว่าดุเข้มของหญิงสาวอีกคนแผดดังขึ้นมาเสียก่อน
“ลูกพีช!”
พราวนภาเอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่พอใจก่อนจะเดินกระแทกเท้าหนักๆ ไปนั่งบนเก้าอี้สำหรับนั่งรับประทานอาหารตรงระเบียงด้วยท่าทางหงุดหงิด บุญชูเห็นแล้วก็ได้แต่ส่ายหน้าด้วยความทอดถอนใจ
“หึงละสิท่า”
“คงไม่มั้งคะ ดาวไม่ใช่คนไร้เหตุผลขนาดนั้น” พีชญารีบแก้ต่างให้เพื่อนสาวคนสนิท
“ไม่ไร้เหตุผลแต่ทำไมทำหน้าบึ้งขนาดนั้นล่ะครับ ผมว่าคุณลูกพีชรีบไปง้อ ผอ. ดีกว่า ดูแล้วน่าจะหึงชัวร์ๆ คนขี้หึงน่ะไม่มีเหตุผลอะไรทั้งนั้น ง้อเสร็จก็ส่งสัญญาณบอกผมด้วยก็แล้วกันนะครับ ผมจะได้เอาอาหารทะเลเผาไปเสิร์ฟอย่างปลอดภัย” ชายหนุ่มบอกหลังจากย่างปูตัวสุดท้ายที่อยู่บนเตาเสร็จพอดี
ด้วยความขี้อ้อนของพีชญาจึงทำให้พราวนภายิ้มออกมาได้อย่างง่ายดาย ผู้อำนวยการสาวยื่นมือไปลูบศีรษะของเพื่อนสาวคนสนิท พีชญาก็ซบหน้าลงบนไหล่บอบบางอย่างออดอ้อนเอาใจ โดยไม่สนใจชายหนุ่มที่เดินเอากุ้งเผา ปูเผา และหมึกย่างมาวางไว้บนโต๊ะอาหารอย่างต้องการจะขัดจังหวะ
“รีบกินตอนร้อนๆ นะครับ เดี๋ยวจะไม่อร่อย”
“เดี๋ยวลูกพีชแกะปูให้นะดาว” พีชญาเอ่ยอย่างเอาใจ เธอหยิบปูมาแกะกระดองออกอย่างไม่ค่อยถนัดนัก เพราะเล็บที่ผ่านการต่อและทำสีมาอย่างดีทำให้หญิงสาวไม่อยากให้มันหลุดและเป็นรอย
“มาครับ เดี๋ยวผมแกะให้” บุญชูบอกพร้อมกับแกะเนื้อปูด้วยความคล่องแคล่ววางไว้ในจาน เพื่อให้สองสาวกินกันได้อย่างสะดวก
พราวนภาและพีชญายังคงเอาอกเอาใจกันด้วยท่าทางกะหนุงกะหนิง โดยไม่สนใจว่ามีชายหนุ่มที่ดูเหมือนจะกลายเป็นส่วนเกินนั่งอยู่ตรงนั้น แต่ถึงอย่างไรบุญชูก็ยังคงนั่งอยู่เพื่อไม่ให้ทั้งคู่พลอดรักกันได้สะดวกมากนัก แต่ให้ตายเถอะ บุญชูแกะปูไปก็รู้สึกประหม่าไป นี่ขนาดพีชญานั่งเบียดเสียดซบหน้าลงกับบ่าของผู้อำนวยการสาวแท้ๆ แต่เธอก็ยังแอบส่งสายตาแพรวพราวมาที่ครูหนุ่มเป็นระยะๆ ยิ่งเห็น บุญชูก็ยิ่งเป็นห่วงผู้อำนวยการสาวว่าอาจจะถูกพีชญาสวมเขาเอาง่ายๆ เห็นทีเขาคงต้องทำอะไรสักอย่างเสียแล้ว
“เดี๋ยวทานเสร็จ ผมจะเอาจานไปล้างเองนะครับ”
“เดี๋ยวลูกพีชเอาเข้าเครื่องล้างจานเองก็ได้ค่ะ เกรงใจ คุณบุญชูอุตส่าห์แกะปูให้พวกเรากิน”
“อ้อ งั้นคุณลูกพีชช่วยสอนผมใช้เครื่องล้างจานหน่อยก็แล้วกันนะครับ ผมไม่เคยใช้มาก่อนเลย” บุญชูพูดพร้อมกับมองพีชญาด้วยดวงตาพราวระยับกลับไปเป็นครั้งแรก หญิงสาวราวกับต้องมนต์สะกดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนผินหน้าหนีด้วยท่าทางเขินอาย แต่ก่อนจะเขินอาย บุญชูเห็นเธอแอบขบริมฝีปากตัวเองอยู่แวบหนึ่ง เป็นเครื่องยืนยันว่าเธอนั้นสนใจเขาอยู่ไม่น้อย
ที่เคาน์เตอร์ห้องครัว พีชญาสอนให้บุญชูวางจานที่เขี่ยเศษอาหารออกแล้วไว้บนตะแกรงภายในเครื่องล้างจานที่ติดตั้งไว้ใต้เคาน์เตอร์ ขณะสอน ชายหนุ่มยืนอยู่ใกล้จนนางแบบสาวรู้รับรู้ถึงกลิ่นกายอันแสนดึงดูดของเขา จังหวะที่ปิดประตูเครื่องล้างจานนั้นเอง พีชญาเพิ่งจะรู้ตัวว่า ได้อยู่ในวงล้อมของอ้อมแขนแข็งแกร่งที่ยื่นมาค้ำเคาน์เตอร์ กักขังร่างบางที่หันหลังกลับมาเผชิญหน้ากับเขาพอดี
“อุ๊ย! คุณบุญชู...” เสียงหวานกระเส่าแผ่วเบาเมื่อใบหน้าหล่อใสอยู่ใกล้แค่คืบ ครูพละหนุ่มมองตาเธอ สะกดนางแบบสาวด้วยรอยยิ้มกริ่มอย่างตั้งใจหว่านเสน่ห์ แรงดึงดูดมหาศาลทำให้พีชญาควบคุมตัวเองไม่อยู่ เธอหลับตาพริ้มตอนที่บุญชูยื่นใบหน้าเข้ามาใกล้มากยิ่งขึ้น พร้อมกับเผลอเผยอปากรอรับจุมพิตที่คิดว่าน่าจะได้สัมผัสมันในอีกไม่กี่วินาทีข้างหน้า
“ลูกพีช!”
คราวนี้เสียงของพราวนภาแผดดังกว่าทุกครั้ง นางแบบสาวรีบผละตัวออกจากอ้อมแขนของชายหนุ่มก่อนจะยิ้มแหยๆ ให้กับเพื่อนสาวคนสนิทอย่างรู้สึกผิดและไร้ข้อแก้ตัว
“ฉันขอคำอธิบายหน่อยสิลูกพีช”
“เอ่อคือว่า ลูกพีช...”
“ผมบอกให้ก็ได้ว่าคุณลูกพีชไม่จริงใจกับ ผอ. คุณลูกพีชไม่ได้ชอบผู้หญิง คุณลูกพีชชอบผู้ชาย เมื่อกี้ ผอ. ก็เห็นแล้วนี่ครับว่าเธอกำลังจะยอมให้ผมจูบ”
“ฉันเห็นแล้ว และเห็นมาโดยตลอด”
“ว่าไงนะครับ” บุญชูพูดออกมาด้วยความประหลาดใจสุดๆ
“ฉันรู้มาโดยตลอดว่าลูกพีชเหล่นาย ส่วนแกนะยายลูกพีช ฉันทั้งบอก ทั้งเตือน แต่ก็ไม่ยอมเก็บอาการเลย”
“ก็ใครใช้ให้คุณบุญชูทั้งหล่อล่ำ แล้วก็เทกแคร์ดีเว่อร์ขนาดนี้ล่ะ เป็นใครก็ต้องเสียอาการเป็นธรรมดาแหละ นี่ถ้าฉันเป็นแกนะ คงเคลิบเคลิ้มไปนานแล้ว”
“พอเลยๆ ให้มันน้อยๆ หน่อย นี่บ้าผู้ชายจนฉันเสียแผนหมดแล้วเห็นไหม ขนาดเรื่องฉันแพ้กุ้งแกยังลืม นี่แกเป็นเพื่อนสนิทฉันประสาอะไรเนี่ย”
“ฉันขอโทษ เดี๋ยวช่วยคิดแผนใหม่ให้” พีชญายกมือไหว้เพื่อนปลกๆ พร้อมกับทำตาปริบๆ อย่างรู้สึกผิดจากใจจริง
“เดี๋ยวก่อนนะครับ นี่พวกคุณพูดเรื่องอะไรกัน” คนที่เพิ่งจะรวบรวมสติได้ถามขึ้น
“ลูกพีชกับดาว เราไม่ได้เป็นแฟนกัน ไม่ได้รู้สึกอะไรพิเศษไปมากกว่าเพื่อนสนิทค่ะ และที่สำคัญ ลูกพีชชอบผู้ชายนะคะ เผื่อคุณบุญชูสนใจ”
“ลูกพีช!” จนแล้วจนรอด พราวนภาก็ยังต้องเตือนเพื่อนให้เก็บอาการบ้าง ยิ่งถูกจับได้แบบนี้ พีชญาก็ยิ่งส่งสายตาวิบวับไปให้บุญชูอย่างเปิดเผยขึ้น
“นี่ก็แสดงว่า คุณหลอกผม หลอกคุณพ่อคุณแม่ของคุณเองมาโดยตลอดใช่ไหมครับ ผอ.” บุญชูถามผู้อำนวยการสาวด้วยน้ำเสียงและแววตาตำหนิ
พราวนภายืดตัวตรงขึ้น เชิดหน้าอย่างคนไม่ยอมรับความผิด ก่อนจะหันไปโต้แย้งสายตากล่าวหาของชายหนุ่ม
“นายไม่เป็นฉัน นายไม่มีวันเข้าใจหรอก”
“ใช่ครับ ผมไม่เข้าใจ ว่าทำไม ผอ.ต้องทำแบบนี้ ทำไมต้องหลอกทุกคนว่าชอบผู้หญิงด้วย”
“ฉันไม่ได้ตั้งใจจะหลอก แต่สถานการณ์มันบังคับให้ฉันต้องทำแบบนี้”
“แปลว่า ผอ. ไม่ได้ชอบผู้หญิง?”
“ใช่ ฉันไม่ได้ชอบผู้หญิง ฉันแค่ไม่อยากแต่งงาน ชีวิตฉันมันมีอะไรขาดตกบกพร่องนักเหรอ พ่อแม่ถึงได้อยากให้ฉันมีสามีนัก”
“งั้น ผอ. ก็บอกกับคุณพ่อคุณแม่ไปตามตรงสิครับ จะมาแกล้งเป็นแฟนกับคุณลูกพีชอยู่ทำไม รู้ไหมครับว่าท่านทั้งสองกลุ้มใจมาก” ครูพละหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงตำหนิ
“ที่ฉันทำเพราะไม่อยากถูกคุณพ่อคุณแม่จับคู่ให้น่ะสิ นายรู้ไหมว่าคุณแม่บังคับให้ฉันรับนัดดูตัวกับผู้ชายมาแล้วกี่หน เดือนนี้ปาเข้าไปสี่รอบแล้วมั้ง ยังไม่รวมนัดที่ยังมาไม่ถึงนั่นอีก ซึ่งฉันไม่รู้เลยว่าเรื่องแบบนี้มันจะสิ้นสุดลงเมื่อไหร่ มันน่าเบื่อมากเลยนะที่จะอธิบายให้คุณพ่อคุณแม่เข้าใจว่าฉันดูแลตัวเองได้โดยที่ไม่ต้องแต่งงานก็ได้”
“นั่นเป็นเพราะท่านเป็นห่วง ผอ. นะครับ”
“ก็บอกแล้วไงว่าฉันดูแลตัวเองได้”
“ไม่มีพ่อแม่คนไหนคิดว่าลูกตัวเองจะดูแลตัวเองได้ไปตลอดชีวิตหรอกครับ โดยเฉพาะลูกสาวคนเดียวอย่าง ผอ.”
“งั้นเอางี้ไหมดาว...” คนที่นั่งฟังพราวนภาและบุญชูถกเถียงกันอยู่นานเอ่ยขึ้น พีชญาเล็งเห็นแล้วว่า นี่มันคือปัญหาโลกแตกที่เถียงกันไปก็ไม่มีวันจบ เธอจึงหาข้อสรุปให้
“เพื่อความสบายใจของพ่อแม่ดาว ลองหาผู้ชายสักคนที่คิดว่าจะดูแลดาวได้มาคบเป็นแฟนของเธอสิ”
“ก็บอกว่าไม่อยากคบใคร แล้วก็ไม่อยากแต่งงานไงลูกพีช” ผู้อำนวยการสาวทำเสียงหงุดหงิดใส่เพื่อน
“ก็ไม่ได้ให้คบกับจริงจังเสียหน่อย ดาวก็แค่หาคนที่เชื่อใจได้ว่าจะให้ความร่วมมือกับเรา คนที่ดาวสั่งเขาได้และจะไม่มีวันคิดเกินเลยกับดาว ให้มาแกล้งคบตบตาคุณพ่อกับคุณแม่ แค่นี้ก็สิ้นเรื่อง” พีชญาออกความเห็น
“ยากไปแล้วลูกพีช ฉันจะไปหาคนคนนั้นได้จากที่ไหน”
“ฉันว่าฉันรู้ว่าจะหาได้จากที่ไหน อยู่ใกล้ๆ ตัวแถวนี้แหละ”
พีชญาพูดแล้วก็สะกิดให้พราวนภาหันไปทางบุญชู พร้อมกับจับจ้องเขาด้วยรอยยิ้มของคนเจ้าแผนการ
“ไม่มีทาง คุณพ่อคุณแม่ไม่มีทางเชื่อว่าฉันกับบุญชูจะคบกันได้ บุญชูเป็นครูในโรงเรียนฉันนะลูกพีช แล้วเขาก็มาอยู่กับคุณพ่อคุณแม่ตั้งนานแล้ว อยู่ๆ จะมาปิ๊งกับฉันงี้เหรอ”
“ก็บอกคุณพ่อคุณแม่ไปสิ ว่าเธอกับบุญชูแอบรักกันมานานแล้ว”
“โอ๊ย แค่คิดก็ขนลุก คุณพ่อคุณแม่ไม่มีทางเชื่อแน่ๆ” พราวนภาพูดพลางยกมือขึ้นมาลูบต้นแขน แล้วเลื่อนไปเกาต้นคนที่เริ่มรู้สึกว่าคันยุบยิบมากขึ้นเรื่อยๆ
“เอ่อ...พวกคุณคิดจะวางแผนอะไรกัน ช่วยถามความเห็นของผมหน่อยได้ไหมครับ ว่าผมเต็มใจทำรึเปล่า” ครูพละหนุ่มที่รู้สึกว่าตนเป็นหัวข้อในบทสนทนาเอ่ยขึ้น และเท่าที่ฟังสองสาวคุยกัน เขาก็พอจะเดาออกว่าแผนการของทั้งคู่คืออะไร
“อย่าเพิ่งปฏิเสธสิคะคุณบุญชู คุณก็รู้ว่ายังไงซะ ชาตินี้ดาวก็ไม่มีทางแต่งงานกับใครแน่ และการที่คุณช่วยดาว ก็เท่ากับคุณช่วยทำให้คุณพ่อกับคุณแม่ของดาวสบายใจด้วยนะคะ ที่ดาวไม่ได้มีรสนิยมชอบผู้หญิง จริงไหมดาว อะ...อ้าวดาว เป็นอะไรไป ดาว...ดาว!”
พีชญาร้องเรียกเพื่อนสนิทด้วยน้ำเสียงแตกตื่น เพราะตอนนี้พราวนภานั่งฟุบลงกับพื้นห้องครัวด้วยอาการคล้ายกับจะหมดสติ เธอหายใจเสียงดังฟืดฟาดแบบฟังออกว่าระบบทางเดินหายใจตีบตัน พร้อมกันนั้นผดผื่นยังผุดขึ้นเต็มใบหน้าและลำคอ
“ผอ.! ได้ยินผมมั้ย!” บุญชูช้อนตัวพราวนภาขึ้นอุ้ม พาเธอไปนอนราบกับพื้นพรมที่ห้องโถงแล้วหันไปถามพีชญา
“หอยแมลงภู่อบไวน์ที่คุณลูกพีชทำได้ใส่กุ้งลงไปไหมครับ” ดูจากอาการของพราวนภาแล้ว เธอน่าจะแพ้อะไรบางอย่าง
“เปล่านะ ไม่ได้ใส่ เอ่อ ฉันหมายถึง ฉันตักกุ้งออกก่อนจะเอาไปเสิร์ฟน่ะ แต่จานของดาวมีแต่หอยนะ ไม่มีกุ้ง”
“นั่นแหละเค้าเรียกว่าใส่ คุณรีบเรียกรถพยาบาลเร็วเข้า!” พูดจบก็จัดการประคองใบหน้าพราวนภาให้แหงนขึ้นเล็กน้อย บีบแก้มให้ริมฝีปากเผยออก ลวงนิ้วเข้าไปสำรวจภายในริมฝีปากเพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีอะไรกีดขวางทางเดินหายใจ แล้วจึงประกบปากเข้ากับริมฝีปากของผู้อำนวยการสาว ผายปอดเพื่อช่วยให้เธอหายใจได้ดีขึ้น สลับกับเรียกชื่อหญิงสาวให้ยังคงมีสติรับรู้ บุญชูทำแบบนี้อยู่หลายครั้ง จนกระทั่งรถพยาบาลฉุกเฉินมารับตัวพราวนภาไปที่โรงพยาบาล...
| ความคิดเห็น |
|---|
ผู้ผลิตและผู้จัดจำหน่ายหนังสือคุณภาพ