1

บทนำ



 

 ทิ้งเพียงเสียงกรีดร้องจากสัญญาณเตือนภัยไว้เบื้องหลัง

บทนำ

            แสงสลัวจากโคมไฟสีเหลืองนวลซึ่งมีอยู่เพียงไม่กี่ดวงส่องแสงริบหรี่ ทำให้ถนนสายเล็กที่ทั้งมืดและเหม็นฉุนจากกลิ่นปัสสาวะแทบจะร้างผู้คนในยามค่ำคืน เหล่าแมลงตัวเล็กๆ นับร้อยตัวบินฉวัดเฉวียนอยู่รอบโคมไฟเหล่านั้น ทุกตัวทำราวกับกำลังสนุกสนานกับการเต้นรำ บางตัวยังคงบินวนต่อไป ทว่าบางตัวต้องร่วงหล่นสู่พื้นอิฐเปียกแฉะเพราะปีกบางของมันโดนเข้ากับหลอดไฟร้อน 

เงาดำสูงโปร่งของใครสักคนค่อยๆ เคลื่อนกายอย่างช้าๆ ระมัดระวัง และมั่นคงไปตามทางเดินซึ่งปูด้วยอิฐตะปุ่มตะป่ำ

ในเสื้อโค้ดตัวยาวสีเข้มแบบเรียบๆ ของใครคนนั้นมีม้วนกระดาษความยาวราวหนึ่งเมตรสอดอยู่ด้านใน

                งานที่ได้รับมอบหมายสำเร็จไปอีกหนึ่งชิ้นแล้ว

และอีกไม่นานทุกอย่างก็คงเรียบร้อย

                มือเรียวซึ่งสวมถุงมือหนังสีดำสนิทสอดเข้าในกระเป๋า ขณะที่ร่างสูงเพรียวแนบตัวเข้ากับกำแพงชื้นทางด้านหลัง พยายามไม่ย่างเท้าซึ่งสวมรองเท้าบูทหนังสีดำลงไปในแอ่งน้ำตรงหน้า  

เขาอาจจะได้พักสักระยะ เก็บตัวให้พ้นจากความเสี่ยง แต่เชื่อว่าอย่างช้าคงไม่เกินหนึ่งเดือน

หลังจากนั้นจึงค่อยลงมืออีกครั้ง

อีกครั้ง...

และอีกครั้ง...

เมื่อครั้งสุดท้ายมาถึง...เราคงจะได้พบกันเสียที

                เสียงไซเรนของรถตำรวจดังมาจากอีกฟากฝั่งของถนนซึ่งมีแสงไฟส่องสว่างไสว รถตำรวจนับสิบคันกำลังมุ่งหน้ามายังถนนสายหลัก อันเป็นที่ตั้งของพิพิธภัณฑ์

                เขายกนาฬิกาข้อมือซึ่งสายทำจากพลาสติกสีดำเรียบไร้ลวดลายขึ้นดูเวลา

สิบนาทีหลังจากที่สัญญาณเตือนภัยดัง นับว่าตำรวจของที่นี่ทำงานได้ไม่น่าภูมิใจเท่าใดนัก ถ้าเทียบกับพิพิธภัณฑ์แห่งแรกที่เขาได้ไป ‘เยี่ยมเยือน’ เพราะตำรวจของที่นั่นทำเวลาได้เพียงเจ็ดนาทีเท่านั้น

แต่นั่นก็ยังถือว่าไม่ดีพอ

                ร่างสูงเพรียวเดินทอดน่องไปตามทางเท้าเก่าๆ สวนกับขบวนของรถตำรวจหลายสิบคันที่วิ่งด้วยความเร็วไม่ต่ำกว่าหกสิบไมล์ต่อชั่วโมงเพื่อแย่งกันไปถึงที่เกิดเหตุให้เร็วที่สุด หลายคนอาจจะฝันไปไกลถึงการเลื่อนขั้น รางวัลนำจับ และโบนัสปลายปี

                ทุกคนต่างมุ่งหน้าไปยังพิพิธภัณฑ์ด้วยความคาดหวังที่จะจับคนร้ายให้ได้

 แต่ไม่มีใครสนใจจะมองคนเดินเท้าในรัศมีหนึ่งร้อยเมตรจากที่เกิดเหตุเลยสักคน

ชายหนุ่มห่อไหล่ ขยับเชือกหนังซึ่งห้อยเขี้ยวสัตว์สีขาวที่เลื่อนไปผิดตำแหน่งให้กลับเข้าที่ ถอดแว่นตาสำหรับมองในเวลากลางคืนออก ก่อนจะเก็บผมสีอ่อนจนเกือบเป็นสีเงินยวงเข้าไว้ในหมวกไหมพรม จากนั้นจึงเดินข้ามสะพานไปสู่อีกฝั่ง แล้วเร้นกายเข้าไปในประตูเหล็กเก่าๆ บานหนึ่ง

 

รีวิวผู้อ่าน

0 ผู้รีวิว

จัดเรียงตาม

ความคิดเห็น