“กลิ่นอับชื้นนี่มันอะไรกัน เสียงดนตรีที่ไม่คุ้นหูนั่นอีก” มินนภัสพยายามเปิดเปลือกตาที่หนักอึ้งเพื่อมองดูว่าเกิดอะไรขึ้นกับตน ทำไมถึงได้รู้สึกมึนงงและเจ็บร้าวไปแทบทั้งร่างแบบนี้
“ทำไมฉันมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะ เมื่อกี้ยังอยู่ในงานเลี้ยงอยู่เลย” เธอเพ่งมองเท่าที่สายตาจะโฟกัสได้ก็พบว่าบรรยากาศเบื้องหน้ามืดสลัว จนกระทั่งพบเงารางๆ ของใครบางคนยืนอยู่ปลายเตียง ซึ่งพอบุคคลนั้นเห็นว่าเธอฟื้นขึ้นมาก็ทิ้งหัวเข่าที่ปลายเตียงแล้วคืบคลานเข้ามาใกล้
อันตรายที่ปรากฏเบื้องหน้าทำให้เธอรู้สึกหวาดกลัวจับใจ แล้วจู่ๆ ความอบอุ่นที่ห่อหุ้มร่างกายก็เลือนหาย แทนที่ด้วยความหนาวเหน็บจากอากาศที่เข้ามากระทบร่าง
‘กรี๊ด! อย่า อย่าทำอะไรฉัน’ เธอหวีดร้องเสียงหลง พยายามผลักไสสุดฤทธิ์ แต่กลับรู้สึกอ่อนเปลี้ยไร้เรี่ยวแรง
‘ฉันไม่ได้ทำอะไรเธอเลย” เสียงแปร่งๆ ดังขึ้นเมื่อเงาร่างนั้นโน้มลงมากระซิบชิดใบหู ริมฝีปากเย็นชืดจูบลงที่ต้นคอ “เรากำลังจะมีความสุขด้วยกันต่างหาก’
หลังจากนั้นก็เป็นเสียงหัวเราะแหลมที่ยิ่งได้ฟังก็ยิ่งหนาวเหน็บสุดขั้วหัวใจ เธอขยะแขยงทุกจุดที่มือนั้นลากผ่าน อยากจะกรีดร้องโวยวาย เปล่งเสียงให้ดังที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่สิ่งที่หลุดออกมาจากปากมีเพียงเสียงกระซิบที่แม้แต่ตัวเองยังแทบไม่ได้ยิน
‘ใจเย็นๆ นะทูนหัว อีกไม่นานฉันจะพาเธอไปถึงสวรรค์เอง’
มินนภัสน้ำตาไหลพราก กัดริมฝีปากแน่นจนได้กลิ่นคาวเลือด ใบหน้าเล็กส่ายไปมาราวกับคนบ้าคลั่ง
ปัง!
เสียงประตูที่ถูกกระแทกเปิดออกทำให้คนที่อยู่บนเตียงกับเธอผวาเฮือก แสงสีขาวที่สาดส่องเข้ามาทำให้ตาเธอพร่าไปหมด ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเกิดอะไรขึ้นต่อจากนั้น มีเพียงเสียงที่ดังคล้ายการทะเลาะวิวาทแล้วอึดใจใหญ่กายหนาวเหน็บก็มีบางสิ่งมาปกคลุม
‘อย่า!’
‘ไม่เป็นไรมิน พี่มาช่วยแล้ว’
เมื่อร่างสูงใหญ่มาช่วยบดบังแสงจ้า เธอจึงเห็นคนตรงหน้าได้ชัดขึ้น
‘พะ…พี่แสน พี่แสน…’
“พี่แสน!”
มินนภัสสะดุ้งเฮือก ใบหน้าเปื้อนเปรอะไปด้วยน้ำตาที่เกิดจากฝันร้าย เธอยันตัวลุกขึ้นแล้วหันมองไปรอบๆ รู้สึกอุ่นใจขึ้นเมื่อพบว่าเบื้องหน้าคือสภาพห้องของตนเอง ไม่ใช่ห้องมืดที่มีกลิ่นอับชื้นดั่งที่ฝันถึง
ร่างบอบบางยกมือขึ้นกอดเข่า สกัดกั้นแรงสะอื้นเอาไว้ไม่ให้มีเสียงใดหลุดรอดออกมา
เธอฝันร้ายอีกแล้ว?
เหตุการณ์ในอดีตที่แสนเลวร้ายนั้นยังคงตามมาหลอกหลอน แม้เวลาจะล่วงเลยมากว่าหกปีแล้วก็ตาม
| ความคิดเห็น |
|---|
ผู้ผลิตและผู้จัดจำหน่ายหนังสือคุณภาพ