บทนำ
“ตาธีร์ เราจะเอาสีชมพูหรือสีเทา”
“ได้ทั้งสองสีครับ”
“งั้นชมพูอมส้มแล้วกัน แล้วเค้กล่ะ จะวางไว้ตรงไหน ข้างทางเข้าหรือตรงเวที”
“ครับ”
“แม่ว่าตรงเวทีดีกว่า จะได้ไม่เกะกะ”
“ครับ”
ธีระพัฒน์เออออไปตามเรื่องราว นัยน์ตาคมดุยังคงจับจ้องอยู่ที่แบบงานสามมิติในจอโน้ตบุ๊กที่เจ้าตัวหิ้วมาด้วยเพื่อไม่ให้เสียเวลาทำงาน
“เอ๊ะยังไงน่ะเรา งานก็งานแต่งตัวเองนะ ไม่คิดจะออกความเห็นหน่อยเหรอ” คุณหญิงนฤมลผู้เป็นแม่เริ่มบ่นเมื่อลูกชายตัวดีเอาแต่ก้มหน้าก้มตาทำงาน ไม่สนใจสิ่งที่จะเกิดขึ้นอีกในไม่ถึงสัปดาห์นี้เลยด้วยซ้ำ แถมยิ่งเขามา การเตรียมงานก็ยิ่งช้าลงไปอีก เมื่อแม่สาวน้อยใหญ่ที่รับจ้างมาจัดสถานที่เอาแต่มองตาละห้อยและส่งสายตาให้ธีระพัฒน์เป็นระยะโดยเจ้าตัวเองก็ยิ้มกริ่มหว่านเสน่ห์ไปทั่ว
ใบหน้าขาว นัยน์ตาคมดุ และแนวเคราจางๆ ที่ขับใบหน้าใสให้ดูคมคาย จมูกโด่งรับกับแนวคิ้วหนาและริมฝีปากหยักลึกจนน่าลองลูบไล้ น้อยนักที่คนที่ไม่ได้ดีลธุรกิจด้วยจะได้ยินเสียงของเขา แม้จะพูดน้อย แต่ความเจ้าเล่ห์และเจ้าแผนการนั้นไม่มีใครเกิน ถ้าเขาอยากได้สาวคนไหน แค่ริมฝีปากหยักลึกนั้นเอื้อนเอ่ย เขาจะต้องได้ หุ่นหนาตัวสูงใหญ่เหมือนยักษ์ปักหลั่นกลับยิ่งเสริมบุคลิกของชายหนุ่มให้ยิ่งดูน่าเกรงขาม…
ยิ่งอายุมากขึ้น เสน่ห์ของธีระพัฒน์ยิ่งมากขึ้นเป็นทวีคูณ
และเขาเองก็อายุมากเกินกว่าจะมาสนใจงานแต่งงานเพื่อทดแทนบุญคุณอะไรไร้สาระนี่แล้ว
“เรียกว่างานแต่งของพ่อกับเพื่อนพ่อจะดีกว่าครับ ธีร์ยังไงก็ได้ ก็แค่แต่งๆ ให้มันจบไป” ธีระพัฒน์เก็บโน้ตบุ๊กลงกระเป๋าเมื่อสมาร์ตโฟนเครื่องสวยฟ้องเบอร์โทร. ของบุคคลสำคัญ “ทางนี้ธีร์ฝากแม่ด้วยนะครับ ธีร์มีงานด่วน ลูกค้ารออยู่”
“เอ๊ะตาธีร์…!”
เสียงบ่นไร้ผลเมื่อขายาวก้าวฉับๆ ไปก่อนเอ่ยคำลา แต่ร่างสูงชะลูดกลับต้องหยุดชะงักเมื่อชนเข้ากับคนร่างเล็กที่ตรงดิ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว
“ขอโทษค่ะ!” หญิงสาวรีบร้องบอกเสียงหวานในจังหวะเดียวกับแฟ้มเอกสารที่ถืออยู่ร่วงกระจายลงพื้น ร่างเล็กกองอยู่ข้างกัน แต่ยังไม่ทันที่ธีระพัฒน์จะยื่นมือเข้าไปช่วยเหลือเธอ เจ้าตัวก็ลุกขึ้นเก็บของอย่างรวดเร็วและวิ่งเข้าไปหาหัวหน้าออร์แกไนเซอร์จัดงานที่กำลังคุยอยู่ไม่ห่างจากเขาและคุณหญิงนฤมลนัก
ตัวเล็กมาก…เหมือนตุ๊กตาไซซ์มินิ น่ารัก น่ากอด
นั่นคือสิ่งที่ธีระพัฒน์รู้สึกเมื่อเจ้าตัววิ่งมาชนกำแพงอย่างเขาและกระเด็นไปเอง
“นั่นหนูพลอย น้องสาวเพชรน้ำหนึ่งนั่นแหละ” คุณหญิงนฤมลมองตามสายตาของธีระพัฒน์ เมื่อลูกชายของเธอมองอะไรนานเกินสิบวินาที ผู้เป็นแม่ก็รู้ได้ทันทีว่าเขากำลังสนใจ
“น้องพลอยชมพูที่ตอนเด็กๆ เธอเคยมาบ้านเราบ่อยๆ ใช่ไหมครับ”
“ใช่ แกจะมากับคุณพ่อแกเสมอ ตัวติดกับคุณพ่อยิ่งกว่าอะไรดี ไม่เหมือนคนพี่ นี่ก็มาช่วยงานแม่แทนตัวคนพี่ที่หายหัวไปเลย”
ธีระพัฒน์ไม่อาจละสายตาจากร่างเล็กนั่นได้ เขายังจำได้ดีถึงเสียงเจือยแจ้วของคนที่เรียก ‘พี่ธีร์ พี่ธีร์’ อยู่ทุกครั้ง แต่เขาไม่เคยสนใจเธอเลย
“โตเป็นสาวแล้ว…น่ารักดีนะครับ สดใส”
“ตาธีร์ นั่นน้องสาวของเจ้าสาวเรานะ” คุณหญิงนฤมลปรามเพราะรู้ดีถึงความคิดของลูกชาย
ธีระพัฒน์หัวเราะกลบเกลื่อน “งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ”
ธีระพัฒน์รีบกลับไปทำงาน ทั้งที่ดวงตาคมยังไม่อาจละไปจากร่างบอบบางที่บังเอิญหันมาสบตาได้เลยสักวินาที
ท่าทางเขาคงจะต้องหาเวลามาดูงานแต่งงานนี่บ่อยๆ เสียแล้วสิ
| ความคิดเห็น |
|---|
ผู้ผลิตและผู้จัดจำหน่ายหนังสือคุณภาพ