5
สุราพามีเรื่อง
เสียงอึกทึกของเพลงจังหวะเร้าใจดังก้องสะเทือนเลื่อนลั่น สีสันเคลื่อนไหวไปมาไม่หยุดนิ่งท่ามกลางความมืดสลัวและผู้คนเนืองแน่น หญิงสาวมัดผมหางม้า สวมเสื้อแจ็กเกตกับกางเกงยีนนั่งอยู่ตรงเคาน์เตอร์บาร์ มือของเธอคว้าแก้วเหล้าใบเล็กที่บริกรส่งให้สาดใส่คอแก้วแล้วแก้วเล่า ดื่มไปทำหน้าเบ้ไป โดยไม่รู้ว่าตนเองกำลังตกเป็นเป้าสายตาของชายฉกรรจ์ผู้หนึ่งซึ่งนั่งเยื้องห่างออกไปไม่ไกลนัก
“มึงดูเด็กคนนั้นดิ ตลกฉิบหาย”
ชายฉกรรจ์คนดังกล่าวเรียกเพื่อนอีกสามคนให้หันไปมองหญิงสาว
“ตลกอะไรของมึงวะ ก็คนปกติ”
“มึงดูดีๆ กูมองมาห้านาทีละ เด็กนั่นกินเหล้าแล้วก็ทำหน้าพะอืดพะอมเหมือนคนไม่เคยกิน”
“จริงด้วยว่ะ ฮ่าๆๆ สงสัยพวกคออ่อนหัดกินแหง ไม่รู้เป็นเด็ก ม.ปลายแอบเวียนบัตรเข้ามาหรือเปล่า”
“เด็กนั่นมีใครมาด้วยมั้ย”
ชายหนุ่มผู้มีรูปร่างกำยำและมีใบหน้าหล่อเหลาคมคายที่สุดในกลุ่มเอ่ยขึ้น ขณะจ้องมองไปที่หญิงสาวตาเป็นมัน
“เฮ้ยไอ้โรม มึงจะเอาเหรอ เดี๋ยวมึงก็โดนแจ้งความจับข้อหาพรากผู้เยาว์อีกหรอก ไอ้นี่ เห็นเด็กสาวๆ หน่อยเป็นไม่ได้เลยนะมึง”
“กลัวอะไรวะ ใครจะทำอะไรกูได้ แค่ปู่กูคนเดียวพวกแม่งก็แทบจะก้มเลียตีนให้แล้ว”
หลานทหารยศนายพลพ่วงด้วยตำแหน่งนักการเมืองใหญ่ไหวไหล่ หามีท่าทีกลัวเกรงไม่
“เออๆ ตามใจมึงละกัน ได้แล้วก็ขอคลิปมาแบ่งปันพวกกูด้วย จะเป็นพระคุณอย่างสูง”
“หึ เดี๋ยวมึงคอยดู สามทุ่มกูปิดจ๊อบแน่”
ทางด้านของลดาผู้ไม่รู้อีโหน่อีเหน่ใดๆ เธอกำลังนั่งคอตก หน้าแดงก่ำ ในมือถือแก้วเหล้าค้างไว้ขณะปล่อยหัวสมองคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย
ทั้งเรื่องงานที่ไม่ใช่...
ทั้งเรื่องความฝันที่มิอาจเป็นไปได้เพราะเรื่องเงิน...
ทั้งเรื่องครอบครัวที่คอยกดดันเธอมากกว่าสนับสนุน...
ทั้งเรื่องความรักที่มิอาจสมหวัง...
หลายสิ่งหลายอย่างทำลดาเจ็บปวดเหลือเกิน แต่เครื่องดื่มขมๆ นี่กลับทำให้ความเจ็บปวดของลดาบรรเทาลงได้มาก เธอรู้สึกว่าร่างกายร้อนผ่าวโดยเฉพาะบริเวณศีรษะกับหน้าท้อง ทั้งร่างกายยังเบาหวิวเหมือนลอยคว้างอยู่ในอากาศ
“ปวดฉี่”
สาวหมวยพึมพำเบาๆ ก่อนลุกขึ้นเดินโซซัดโซเซฝ่าผู้คนไปเข้าห้องน้ำ พอเสร็จธุระแล้วก็ยังไม่ลุก หยิบสมาร์ตโฟนในกระเป๋าเสื้อแจ็กเกตออกมาเปิดดู ปรากฏแจ้งเตือนสายที่ไม่ได้รับของมารดาสามสาย วาดฟ้าสองสาย และข้อความจากเพื่อนรักสองคนของเธออีกมากมาย
ลดากำลังจะกดเปิดดูก็มีเบอร์ปริศนาโทร. เข้ามาเสียก่อน
คิ้วเรียวเล็กขมวดมุ่นด้วยความประหลาดใจ ตัดสินใจกดรับพร้อมกับกรอกเสียงอ้อแอ้ไปตามสาย
“สวัสดีค่า ดาพูดเอง”
“อยู่ไหน”
ปลายสายเป็นเสียงของผู้ชาย ลดารู้สึกว่าเสียงนี้มันคุ้นๆ แต่นึกไม่ออกว่าเสียงใคร
“ใครค้า”
“อย่ามาเล่นลิ้น บอกมาว่าอยู่ไหน”
‘เล่นลิ้น มันเล่นยังไงหว่า...หรือว่าเล่นลิ้นมันจะเล่นลิ้นกันเหมือนในหนังโป๊’
“อี๋ ไอ้โรคจิต เล่นลิ้นอะไรของแกวะ!” หญิงสาวตวาดเสียงดังลั่นห้องน้ำ เล่นเอาห้องข้างๆ ที่กำลังปลดทุกข์อยู่สะดุ้งเฮือก
“ลดา” ชายโรคจิตเสียงเข้มขึ้น “พี่เอง”
“พี่ไหน พี่ใคร หนูลูกคนเดียว”
พอว่าจบเธอก็ได้ยินเสียงเขาพ่นหายใจออกมาดังๆ
“พี่ไอซ์ พี่ชายของอิงค์ อิงค์เป็นเพื่อนสนิทของเรา ต้องให้ขยายความอะไรอีกมั้ย”
“อ๋อออ! พี่ไอซ์ที่รักของดานี่เอง นึกว่าใคร” คนความจำเสื่อมชั่วคราวหัวเราะคิกคัก
“จะบอกได้หรือยังว่าอยู่ไหน”
“อยู่ในใจ”
“ดา เลิกเล่น!”
“ก็ได้ๆๆๆ ดาอยู่...” ลดานึกชื่อสถานบันเทิงอยู่พักหนึ่งก่อนตอบออกไป สถานบันเทิงแห่งนี้เป็นสถานบันเทิงแห่งประจำที่แก๊งของเธอชอบมา
“รออยู่นั่นแหละเดี๋ยวไปรับ ใครชวนไปไหนไม่ต้องไป เข้าใจมั้ย”
“ได้ค่ะ ดาจะเชื่อฟังก็ได้ แต่เอ๊ พี่ไอซ์พูดแบบนี้เพราะหึงดาใช่มั้ยล่าาา หึงแน่ๆ เลย”
“หยุดพูดแล้วไปล้างหน้าล้างตาตั้งสติ แค่นี้นะ”
ปลายสายตัดไปเสียดื้อๆ ลดาทำหน้ามุ่ย บ่นพึมพำอย่างไม่พอใจ จากนั้นจึงเปิดประตูเดินออกจากห้องน้ำเพื่อไปนั่งดื่มที่เคาน์เตอร์บาร์ต่อ
ในระหว่างนั้นเองก็มีชายหนุ่มร่างกำยำในชุดเสื้อฮาวายคนหนึ่งเดินมานั่งบนเก้าอี้ข้างๆ และส่งยิ้มให้เธอ
“พี่ขอเลี้ยงเครื่องดื่มน้องได้ไหมครับ”
ลดาตวัดสายตามอง คลี่ยิ้มกว้างตอบอีกฝ่าย “ไม่เป็นไรค่า เกรงใจ”
“ให้พี่เลี้ยงเถอะครับ” ชายหนุ่มเสื้อฮาวายยังคงยืนกราน หันไปสั่งเครื่องดื่มกับบริกรให้เธอ
“แล้วน้องมาเที่ยวคนเดียวเหรอ”
“ค่ะ มาคนเดียว ไม่มีใครมาด้วยส้ากคน” ลดาส่ายหน้าหวือ หยิบแก้วเครื่องดื่มจดริมฝีปาก
“ว้า เที่ยวคนเดียวก็เหงาแย่สิ สนใจไปต่อกับพี่ไหมล่ะ” เขายิ้มมุมปาก
“ไปต่อ?” ลดาขมวดคิ้ว “ไปไหนคะ”
“ก็ไปแบบว่า...” ชายหนุ่มเสื้อฮาวายเลื่อนมือของเขามาลูบแขนเธอเบาๆ เธอขนลุกซู่ รีบชักแขนหนีด้วยความกลัว แม้ว่าสติสัมปชัญญะไม่ครบถ้วน แต่สัญชาตญาณเอาตัวรอดของเธอยังทำงานได้ดีอยู่
“ไม่ไปค่ะ หนูจะกลับแล้ว”
ลดาลุกขึ้นยืน คว้ากระเป๋าผ้ารีบเดินออกไป ทว่าชายหนุ่มเสื้อฮาวายคนดังกล่าวกลับตามมาคว้าแขนเธอเอาไว้
“เฮ้ย จะรีบไปไหน อยู่คุยกันก่อนดิ”
“ไม่คุย ปล่อย!” ลดาพยายามสะบัดแขนออกจากการเกาะกุม ในเวลานั้นเสียงเพลงดังอึกทึก ผู้คนวุ่นวายกับการเต้นบนฟลอร์ ไม่มีใครสนใจผู้หญิงตัวเล็กๆ ที่กำลังถูกคุกคาม
“อย่าเล่นตัวน่า พี่มีเงินนะ ถ้าน้องเด็ดพี่เปย์ไม่อั้นเลย ไปด้วยกันดีกว่า”
“ไอ้โรคจิต! ปล่อยนะ!”
ลดาพยายามดิ้นรนเอาตัวรอด กำลังจะกรีดร้องเพื่อขอความช่วยเหลือ ในจังหวะนั้นเองก็มีร่างสูงของใครบางคนมาผลักชายหนุ่มเสื้อฮาวายออกไป พร้อมกับคว้าตัวเธอมาไว้ในอ้อมแขน และเมื่อเธอเงยหน้ามอง ความรู้สึกหวาดกลัวก็กลายเป็นความรู้สึกอบอุ่นปลอดภัย
เป็นอธิษฐ์นั่นเอง ใบหน้าของเขาโกรธจัด ดวงตาของเขาดุกร้าวอย่างที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อน
“พี่ไอซ์...”
“เฮ้ย มึงมาเสือกอะไรวะ” ชายหนุ่มเสื้อฮาวายพยายามจะเข้ามาทำร้ายอธิษฐ์ ทว่าบอดีการ์ดร่างยักษ์ของเขาทั้งสองคนเข้ามาขนาบข้างซ้ายขวาไว้ ทำให้อีกฝ่ายต้องลดกำปั้นลง
“มีเรื่องอะไรวะมึง”
กลุ่มชายฉกรรจ์สามคนที่คาดว่าน่าจะเป็นเพื่อนของชายเสื้อฮาวายเดินเข้ามาสมทบ
“ก็ไอ้เหี้ยเนี่ยมาผลักกู มึงไม่รู้ซะแล้วว่ากูเป็นใคร”
“ทำไมฉันจะไม่รู้ว่าแกเป็นใคร แกก็เป็นพวกสวะชอบรังแกผู้หญิงไง”
อธิษฐ์กล่าวเสียงเย็นชา เล่นเอาชายเสื้อฮาวายโมโหสุดขีด ชี้หน้าด่าเกรี้ยวกราด คนอื่นๆ ในร้านเริ่มได้ยินเสียงและสังเกตเห็นการปะทะกันจึงหันมามองด้วยความสงสัยใคร่รู้
“ไอ้สัตว์! แน่จริงมึงมาตัวตัวกับกูมา ไม่ต้องให้ลูกน้องมึงช่วย”
“มีปัญหาอะไรกันหรือเปล่าครับ” ผู้จัดการสถานบันเทิงเดินเข้ามาพร้อมการ์ดอีกสามคน
“ฝากคุณเตกับคุณกั้งจัดการเรื่องที่เหลือให้ด้วยนะครับ ผมไปก่อน”
“ครับคุณไอซ์” เตชิตกับไกรวิชญ์รับคำ
อธิษฐ์จูงมือคนในอ้อมแขนเดินออกไปจากร้าน ไม่สนใจคำสบถด่าทอจากคู่กรณีที่ตามไล่หลังมา
“มึงจะไปไหน! กลับมาเคลียร์กันดิวะ เวรเอ๊ย ฝากไว้ก่อนเถอะ!”
ลดาเริ่มสร่างเมาก็ตอนที่อธิษฐ์พาเธอเดินมาที่รถคันหรู เขาเปิดประตูให้เธอเข้าไปนั่ง ส่วนเขานั่งประจำที่คนขับ สตาร์ตเครื่องยนต์ขับออกไปแบบไม่รีรอ
“แล้วพี่เตกับพี่กั้ง...” เธอถามถึงบอดีการ์ดอีกสองคนที่มักทำหน้าที่ขับรถให้เขา
“มาอีกคันนึง” เขาตอบเสียงเย็นชา สายตายังโฟกัสท้องถนนข้างหน้า
ลดาถอนหายใจเฮือกใหญ่ ทิ้งกายเอนหลังบนเบาะรถ มือทั้งสองข้างของเธอสั่นเทาด้วยยังไม่หายตกใจจากเหตุการณ์เมื่อสักครู่ มันน่ากลัวเสียจนเธอกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ ไม่อยากคิดเลยว่าหากอธิษฐ์มาช่วยเธอไว้ไม่ทันจะเป็นอย่างไร
ในขณะที่กำลังปาดน้ำตาเงียบๆ ขวดน้ำเปล่าก็ถูกยื่นมาตรงหน้าเธอโดยคนข้างกาย
“น้ำ”
“ขอบคุณนะคะ” ลดาสูดจมูก ยกมือไหว้ก่อนรับน้ำจากเขามาเปิดดื่ม แอบเหล่มองอธิษฐ์ด้วยความแปลกใจนิดๆ
เธอไม่เคยได้รับการเอาใจใส่จากเขาเลย ไม่เคยนั่งอยู่บนรถกับเขาสองคนแบบนี้ มันแปลกดีเหมือนกัน
“เราจะไปไหนคะ นี่ไม่ใช่ทางกลับบ้านของดา”
“ไปเพนต์เฮาส์”
“หา!” ลดาเบิกตากว้าง คราวนี้สร่างเมาเป็นปลิดทิ้ง
“จะเสียงดังทำไม”
“กะ...ก็ ก็แบบ ไปทำไมคะ”
“ถ้างั้นจะกลับไปให้ป๊ากับม้าเห็นเราในสภาพนี้น่ะเหรอ ได้นะ พี่ไม่ขัดหรอก”
อธิษฐ์ถอนหายใจ หากน้องสาวของเขาไม่โทร. มาอ้อนวอนแกมบังคับให้ช่วยเหลือ เขาก็คงไม่มีทางออกมาตามหาแม่ตัวยุ่ง
ตอนนั้นเวลาสองทุ่มเศษ อลินโทร. มาบอกกับเขาว่าลดาน่าจะไปสถานบันเทิงเพียงลำพังโดยสังเกตจากข้อความที่ทิ้งเอาไว้ อีกทั้งมารดาของลดาได้โทร. ไลน์มาสอบถามกับอลินว่าลดาอยู่กับอลินหรือเปล่า เห็นลดาสวมเสื้อแจ็กเกตสะพายกระเป๋าเดินออกจากบ้านไปเลย ถามอะไรก็ไม่ตอบ อลินจึงจำต้องโกหกว่าลดามีธุระด่วนกับตนและวาดฟ้าเรื่องงานแต่งงาน อาจต้องนอนค้างคืนที่บ้านตนเองด้วย ดังนั้นไม่ต้องเป็นห่วง
‘ไอ้ดามันกลุ้มอะไรของมันไม่รู้พี่ไอซ์ มันไม่เคยกินเหล้ามาก่อนด้วย มันไปกินคนเดียวแบบนี้อิงค์เป็นห่วงกลัวมันจะเป็นอันตราย นี่อิงค์กับไอ้วิวก็โทร. หามันไม่ติด ไลน์ไปก็ไม่อ่าน พี่ไอซ์ช่วยออกไปตามหามันให้อิงค์หน่อย’
‘แล้วทำไมไม่ให้วิวไปตามหาล่ะ’ อธิษฐ์ขมวดคิ้วยุ่ง
‘โอ๊ย วิวมันยุ่งเรื่องงานแต่งงานมันอยู่ กระดิกไปไหนแทบไม่ได้ พี่ไอซ์นั่นแหละไปตามไอ้ดาให้หน่อยน้า’ คนอยู่ไกลถึงอเมริกากระเง้ากระงอด
‘แล้วพี่จะไปรู้ได้ไงว่าดาอยู่ไหน’
‘ดามันน่าจะไปผับเดิมที่อิงค์กับวิวเคยพามันไปนั่นแหละ คงไม่กล้าไปที่อื่น เดี๋ยวอิงค์ส่งโลเกชันกับเบอร์ไอ้ดาให้ ในระหว่างที่ขับรถก็คอยโทร. หามันตลอดเลยนะ จนกว่ามันจะรับ โอเคมั้ย’
‘เฮ้อ แล้วทำไมต้องมาเดือดร้อนพี่ด้วยเนี่ย เพื่อนอิงค์นะ’
‘ก็เพราะดามันเป็นเพื่อนอิงค์ไงล่ะ แล้วพี่ไอซ์ก็เป็นพี่ชายอิงค์ เพราะงั้นพี่ต้องช่วยเพื่อนน้อง อ้อ แล้วคืนนี้ก็พาดามันไปที่เพนต์เฮาส์ด้วย ให้มันนอนห้องอิงค์ ขืนมันกลับไปสภาพเมานะมีหวังได้โดนป๊ากับม้ามันไล่ตะเพิดออกจากบ้านแน่’
แม้ในใจนึกหน่ายที่ถูกรบกวนเวลาพักผ่อน แต่สุดท้ายอธิษฐ์ก็ต้องขับรถออกไปตามหาลดาพร้อมกับบอดีการ์ดคู่ใจอยู่ดี แล้วจังหวะเวลาดันเหมาะเจาะ ลดาอยู่ที่สถานบันเทิงที่น้องสาวของเขาสันนิษฐานไว้แต่แรกจริง แถมยังกำลังถูกนักเลงในผับคุกคามอีก
“เอ่อ งั้นไปเพนต์เฮาส์เถอะค่ะ” ลดาตอบเสียงอ้อมแอ้ม
“แล้วอยู่ดีๆ พี่ไอซ์มาตามหาดาได้ไง”
“อิงค์โทร. มาบอกให้ออกไปตามหาเรา สร่างแล้วก็ลองเปิดข้อความดูสิ”
หญิงสาวก้มลงเปิดสมาร์ตโฟนตามคำบอกของอธิษฐ์ มีข้อความค้างมากมายจากเพื่อนรักทั้งสองที่พอจะเป็นคำอธิบายและคำตอบของเรื่องราวทุกอย่างได้ในคราเดียว
“โอ๊ย” ลดาครางพลางทุบศีรษะตัวเองเบาๆ นึกโกรธตัวเองเหลือเกิน ทำตัวเหลวไหลจนคนรอบข้างต้องพลอยเป็นเดือดเป็นร้อนไปด้วย
นิ้วเรียวกดพิมพ์ข้อความตอบกลับเพื่ออัปเดตสถานการณ์ปัจจุบันด้วยความรวดเร็ว พร้อมกับขอโทษขอโพยเพื่อนๆ หลังจากนั้นก็นั่งทบทวนความคิดตัวเองเงียบๆ จนกระทั่งอธิษฐ์ขับรถมาถึง STK Hotel
| ความคิดเห็น |
|---|
ผู้ผลิตและผู้จัดจำหน่ายหนังสือคุณภาพ