บทนำ

บทนำ

ปลายเท้าในรองเท้าหนังขัดจนขึ้นเงาเดินขึ้นไปตามบันไดซึ่งไม่มีราวกั้น

บันไดปูนยังไม่ได้ขัดไม่ได้ทาสีเข้ากันดีกับบรรยากาศโดยรอบซึ่งเป็นตึกร้างที่สร้างเอาไว้ในช่วงฟองสบู่ยังไม่แตก พอฟองสบู่แตกทุกอย่างพังภินท์ ตึกห้าชั้นที่แต่เดิมคิดจะสร้างเป็นอาคารพาณิชย์สุดหรูกลับกลายเป็นเพียงเศษซากของความเจริญทางวัตถุในช่วงระยะเวลาหนึ่ง

ชายผู้นั้นเดินผ่านซากอดีตขึ้นไปเรื่อยๆ ด้วยฝีเท้าไม่เร่งรีบจนถึงลานโล่งของดาดฟ้า

เขาก้าวออกมาเผชิญแดดจ้ายามเที่ยงวันอย่างผ่าเผย แม้ในอ้อมแขนมีร่างเปลือยเปล่าของหญิงสาวผู้หนึ่งอยู่ก็มิได้หวั่นหวาดว่าใครจะมาพบเห็น เนื่องจากเขาเคยอยู่แถวนี้มานาน รู้ดีว่าตึกแถวนี้ไม่มีใครสนใจมันมานานแล้ว

ช่วงกลางวัน มันคือตึกเก่าธรรมดาๆ ที่ด้านหน้าเต็มไปด้วยต้นไม้รกเรื้อ ดูแล้วไม่เจริญหูเจริญตา จนคนที่สัญจรผ่านไปมาทุกคนมีแต่จะรีบเร่งฝีเท้าเพื่อไปให้พ้นจากตึกแถวห้าชั้นแปดคูหาที่มีข่าวลือว่าผีดุนี้ ทว่าในช่วงเวลากลางคืน ตึกผีดุแห่งนี้จะกลายเป็นสวรรค์น้อยๆ ของบรรดาคนจรจัดและพวกเสพยาซึ่งชอบเข้ามาใช้เป็นที่พักพิงหรือหาความสุขโดยมิได้เกรงกลัวภูตผีแต่อย่างใด

ชายหนุ่มหลุบตาลงมองร่างซึ่งนอนนิ่งอยู่ในอ้อมแขน ผู้หญิงในอ้อมแขนเขาผ่ายผอม ซูบซีด ใต้ตาดำคล้ำ ผมเผ้ายุ่งเหยิงแห้งกระด้าง เนื้อตัวมีจ้ำแดง เขียว ม่วงกระจายทั่วตัว โดยเฉพาะบริเวณหน้าอกที่นอกจากจะมีรอยช้ำแล้ว ยังมีรอยฟันเหมือนถูกกัดจนเลือดซึมอยู่หลายรอยด้วย

ร่างนี้ดูบอบช้ำจนไม่น่าจะมาอยู่ที่นี่ในเวลานี้ เธอควรถูกพาไปส่งโรงพยาบาลมากกว่า

ดวงตาปราศจากความรู้สึกเบนความสนใจจากสภาพของหญิงในอ้อมแขนไปยังจุดหมายเบื้องหน้า ขาของเขาเดินตรงไปเรื่อยๆ จนกระทั่งมาหยุดบริเวณสุดขอบปูนที่ยังไม่ได้กั้นราวระเบียงกันตกเอาไว้

ร่างสูงในสูทสีดำยืนอยู่ตรงขอบปูนนั้นนาน นานจนร่างเปลือยในอ้อมแขนเปิดเปลือกตาขึ้นมองเขา

แววตาของเธอแห้งผาก เหมือนหุ่นที่ไร้ความรู้สึก กระทั่งตอนที่ถูกโยนลงจากตึก...เธอก็ไม่รู้สึก ไม่ร้องออกมาเลยสักคำ