Chapter 6
ตัวช่วยพิเศษ
“เป็นชื่อที่เพราะมากๆ เลย ผมชอบมากเลยครับ”
“จริงเหรอ นายชอบจริงๆ เหรอ”
ยิ้มถามด้วยความดีใจ
ผมพาแคสเปอร์มาหลบมุมคุยกันในสวนหย่อมข้างตึกเรียน เพราะเป็นสถานที่ที่ไม่ค่อยมีคนพลุกพล่าน เหมาะแก่การพูดคุยกับสิ่งที่มองไม่เห็นอย่างหมอนี่
กูโตแล้ว…จะพูดคนเดียวยังไงก็ได้ ฮึก…
“ชอบสิครับ ชอบพอๆ กับที่ชอบลินลินเลย”
อีกฝ่ายนั่งยองๆ อยู่บนเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามกับผมยิ้มหวานอย่างน่ารัก ซ้ำยังเอียงคอไปมาเหมือนลูกหมาตัวน้อยๆ ที่พยายามจะทำให้เจ้านายเอ็นดู
อ๊ากกก! ไอ้หมอนี่มันไม่สมควรเกิดเป็นมนุษย์เลย! เหมาะจะเป็นลูกหมาให้คนรักคนหลงเสียมากกว่า
“ไม่ต้องมาทำปากหวานใส่ฉันหรอกน่า ถึงยังไงฉันก็เลี้ยงนายแน่นอนอยู่แล้ว”
“น่าเสียดายเนอะ ถ้าเราสัมผัสกันได้ ผมคงมีโอกาสให้ลินลินได้ชิมปากผมดูว่าหวานจริงหรือเปล่า”
อึก!
ใจเย็นครับพี่น้อง! ถึงสัมผัสกันได้ ก็ใช่ว่ากูจะต้องการชิมปากมึงสักหน่อย ให้ตายสิ! กะจะอ้าปากปฏิเสธว่าไม่มีทาง แต่พอเจอสายตาระยิบระยับอย่างมีความหวังนั่นแล้ว…
“ฮะๆๆ นั่นสินะ”
เหมือนกูกำลังหลอกเด็กว่าจะซื้อลูกกวาดมาให้หากตั้งใจเรียนเลยว่ะ
“จริงสิลินลิน ผู้ชายคนที่มาพาตัวลินลินไปคนนั้น…ชอบเขาเหรอครับ”
“อื้อ”
“อ๋อ…อย่างนี้นี่เอง”
“เอ๊ยยย! ไม่ใช่ ไม่ได้ชอบ ทำไมฉันต้องชอบครามด้วยล่ะ สามปีที่ผ่านมา ฉันไม่ได้ชอบหมอนั่นเลยสักนิดนะ ไม่เคยแอบมอง ไม่เคยคิดถึงเขาเลยแม้แต่ครั้งเดียว!”
“…”
“จริงๆ นะ!”
“ชอบชัดๆ”
แคสเปอร์หรี่ตามองมา ส่งสายตาว่าไม่เชื่อในสิ่งที่ผมพูดเลยสักนิด เล่นเอาคนพูดปดมดเท็จอย่างผมถึงกับเหงื่อแตกพลั่กๆ กูต้องเป็นตัวอย่างที่ดีให้ผีเด็กน้อยอย่างมันสินะ มาทำตัวเป็นผู้ใหญ่ไม่น่าเชื่อถือแบบนี้ใช้ได้ที่ไหนกัน!
ตุ้บ!
เจ้าลูกหมาในร่างผีเด็กหนุ่มกระโดดปุขึ้นมาบนโต๊ะแทน แคสเปอร์โค้งตัวลงมาก้มหน้าจนใกล้กับผมมากๆ แต่ทั้งที่ใกล้กันแค่นี้ ผมกลับไม่รับรู้ถึงตัวตนของเขาหรือแม้กระทั่งลมหายใจ
ไม่สิ…
แคสเปอร์ไม่มีลมหายใจแล้วนี่นา
“มะ…มีอะไรเหรอ”
“อย่าโกหกผมเลยครับ ผมดูออกน่า ลินลินชอบผู้ชายคนนั้น ชอบมากด้วย”
ใบหน้าเห่อร้อนไปด้วยความอายที่ถูกจับไต๋ได้ในทันทีแบบนี้ ผมไม่เข้าใจเลยว่าทำไมถึงมีแต่คนดูออกว่าผมชอบหมอนั่น ทั้งที่พยายามเก็บอาการมาตลอดแท้ๆ เชียวนะ
การแอบรักใครสักคน แม่งยากเย็นฉิบหายเลยโว้ยยย!
“ฉะ…ฉัน…”
“…” (ยิ้มลูกเดียว)
“อะ…อือ! ชอบก็ชอบ ฉันชอบเขา!”
ยอมบอกออกไปในที่สุด
ยังไงซะ แคสเปอร์ก็เอาไปบอกใครต่อไม่ได้อยู่แล้ว เพราะเขาเป็นผี ให้รู้เรื่องนี้ก็คงไม่เป็นไรหรอก อีกอย่าง…ผมอยากมีใครไว้คุยเรื่องครามนอกเหนือจากไอ้หนุงหนิงด้วย
ก็นะ…ยัยนั่นไม่ชอบครามนี่นา ออกแนวเกลียดขี้หน้าด้วยซ้ำ จะให้ผมไปพร่ำเพ้อถึงเขาต่อหน้ามันบ่อยๆ ก็โดนฟ้อนเล็บใส่พอดี
“ก็แค่เนี้ย”
ถอยหลังกลับไปนั่งขัดสมาธิบนโต๊ะตามเดิม ยกมือขึ้นเท้าคางมองหน้าผมตาไม่กะพริบ
“มองอะไร”
“เขาไม่ชอบลินลินใช่ไหม”
ฉึก!!!
มึงจะย้ำเตือนความเจ็บปวดของกูเพื่ออะร้ายยย! ทุกวันนี้ก็แทบจะแดกน้ำตาแทนข้าวแล้วเหอะ ยิ่งกับเหตุการณ์เมื่อวานแล้วนั้น…
เขาไม่ถีบกูไปนอกโลกก็บุญแค่ไหนแล้ว ฮือออ
“ใช่ ครามไม่ได้ชอบฉันหรอก”
“อย่าทำเสียงเศร้าแบบนั้นสิครับ ถึงยังไงผมก็ชอบลินลินที่สุดนะ”
ชอบในแบบของลูกหมากับเจ้านายสินะ ช่างมีความพยายามทำให้คนอื่นรู้สึกดีจริงๆ เลยเจ้าลูกหมาตัวนี้! (เริ่มหลงหนักมาก…) ท่าทางของแคสเปอร์มันน่ารักน่าหยิกเสียจนอดไม่ได้ที่จะยื่นมือออกไป หมายจะลูบหัวเขาแทนคำขอบคุณที่อยากจะให้กำลังใจผม
แต่ว่า…
พรึ่บ!
มือของผมผ่านร่างของแคสเปอร์ไปตบลงบนโต๊ะ เจ้าตัวยิ้มอ่อนหน้าเศร้าพอๆ กับผมที่แอบผิดหวังในใจ หลงคิดว่าจะมีปาฏิหาริย์แบบในหนังมาช่วยทำให้เราสองคนสัมผัสกันได้ แต่มันกลับไม่ใช่…
ไม่ว่าจะยังไง พวกเราก็ไม่มีวันได้สัมผัสกัน…ตลอดชีวิต
“ทำหน้าผิดหวังอีกแล้ว ไม่เป็นไรหรอกครับ เพราะผมรู้สึกได้ถึงสัมผัสของลินลิน สัมผัสที่อบอุ่นและอ่อนโยน”
“แคสเปอร์…”
ผมยกมือกลับขึ้นมาอีกครั้ง ค่อยๆ ยื่นมันไปที่ใบหน้าขาวเนียนของอีกฝ่าย แคสเปอร์มองผมอย่างตะลึง ก่อนจะหลับตาพริ้มลง ฝ่ามือของผมแนบกับแก้มนั้น…
“อุ่นจัง…”
น้ำตาผมเอ่อล้นออกมา นึกสงสารผีน้อยตัวนี้สุดหัวใจ ที่ผ่านมาเขาว้าเหว่แค่ไหนกันนะ เขาต้องโดดเดี่ยวและอยู่คนเดียวมานานแค่ไหนกัน ผมไม่อาจนึกถึงความอ้างว้างที่แคสเปอร์เคยได้รับมาได้เลย…แม้ในใจลึกๆ จะเข้าใจความเจ็บปวดอยู่บ้าง เพราะผมเองก็เสียแม่ไปตั้งแต่ยังเล็ก แถมยังถูกแกล้งบ่อยๆ แต่ไม่ว่ายังไง สิ่งที่ผมสูญเสียไปก็มีแค่แม่เท่านั้น ไม่เหมือนแคสเปอร์…
เขาสูญเสียทุกคนบนโลกใบนี้…
ไม่มีใครมองเห็นเขา ไม่มีใครมอบความรักความอบอุ่นให้เขา แคสเปอร์ไม่มีใครเลย
“อุ่นขึ้นไหม”
ลุกขึ้นยืนพร้อมกับยื่นมืออีกข้างไปแตะแก้มที่เหลืออยู่อีกฝั่ง โน้มหน้าลงไปใกล้ ให้เหมือนว่าหน้าผากของเราสัมผัสกัน…
เจ้าหมาน้อยของผมลืมตาขึ้น เบิกตากว้างราวกับคาดไม่ถึงในการกระทำของผม จนเมื่อผมส่งยิ้มให้ เขาถึงค่อยๆ หลับตาลง ผมเองก็เช่นกัน…
‘คิดเสียว่าเราสัมผัสกันได้…ก็แล้วกันนะ’
นายจะไม่โดดเดี่ยวอยู่คนเดียวอีกแล้ว เพราะจากนี้ไป…นายจะมีฉันคอยอยู่เคียงข้างและเป็นเพื่อนเพียงคนเดียวของนายตลอดไป
“กะแล้ว…ผมเนี่ย…ชอบลินลินจริงๆ ด้วย”
“ฉันก็เหมือนกัน ฉันก็ชอบแคสเปอร์…”
ถึงจะเป็นชอบคนละแบบกับคราม แต่สำหรับผม…ตอนนี้แคสเปอร์ก็สำคัญไม่น้อยไปกว่าผู้ชายคนนั้นเลย
“ดะ…เดี๋ยวสิแคสเปอร์ พวกเรามาที่นี่กันทำไมเหรอ!”
เบรกตัวดังเอี๊ยดที่หน้าศาลาในวัดแห่งหนึ่งหลังจากถูกผีด้านหลังคะยั้นคะยอให้ถ่อมาที่นี่ ถ้าจะพูดให้เข้าใจง่ายๆ เลยก็คือ ผม-โดด-เรียน!
ในศาลามีชายแก่ๆ ที่ผมเป็นสีขาวทั้งหัวนั่งเหม่ออยู่ เขาดูดุมากเสียจนผมเกร็งทั้งที่ยังไม่ได้เข้าไปคุยด้วยแม้แต่น้อย ที่สำคัญกว่านั้นคือพวกเรามาที่นี่กันทำไม!!!
“เข้าไปสิครับลินลิน คุณปู่คนนี้น่ะ…คือคนที่จะช่วยลินลินนะ”
“ช่วย?”
“บอกผมสิครับว่าทำไมผู้ชายคนนั้นถึงไม่ชอบลินลิน ในเมื่อลินลินของผมทั้งน่ารักแล้วก็ใจดีขนาดนี้”
“เรื่องนั้น…”
ยังต้องให้บอกออกมาเป็นคำพูดและลายลักษณ์อักษรอีกเรอะ เหตุผลมันก็ทนโท่อยู่บนใบหน้ากูแล้วนี่ไง! ทั้งเห่ย ทั้งดูไม่ได้ ใครมันจะไปชอบลงกัน ยิ่งกว่านั้นผมเป็นผู้ชาย ครามไม่ใช่พวกรักร่วมเพศสักหน่อย ถึงยังไงเขาก็ไม่มีวันชอบผมแน่ๆ แม้ว่าผมจะไม่ได้เห่ยแบบนี้ก็ตาม!
“เพราะบุคลิก รูปร่าง หน้าตา ใช่ไหมล่ะครับ”
“…”
“ถึงผมจะคิดว่าลินลินในตอนนี้คือที่สุดของความน่ารักแล้วก็ตาม แต่คนที่ลินลินชอบอาจไม่ได้คิดแบบผมก็ได้ เพราะงั้น…ผมจะช่วยลินลินเอง จะทำทุกวิถีทางให้ลินลินดูดีขึ้น ให้คนคนนั้นหันกลับมามองและร้องตะโกนด้วยความเสียดายที่วันนี้เขามองข้ามลินลินไป”
“คะ…แคส…”
“เชื่อใจผมนะครับ”
“…”
“ผมจะทำให้ลินลินเป็นเจ้าหญิงที่ใครเห็นก็ต้องหลงใหลเอง”
จะ…เจ้าหญิง???!!!
ขอแค่นายทหารธรรมดาๆ ก็พอมั้ง
ผมชั่งใจอยู่นานว่าจะเอายังไงดี ถ้าได้ผีหน้าตาดีอย่างน่าอัศจรรย์แบบแคสเปอร์มาช่วยก็ดีอยู่หรอก แต่ผมกลัวว่าความพยายามและความตั้งใจของเขาจะสูญเปล่าน่ะสิ คนอย่างผมเนี่ยนะ จะดูดีขึ้นมาได้ เอาตีนขึ้นมาก่ายหน้าผากยังง่ายกว่าเลย!
“ลินลินทำได้อยู่แล้ว เชื่อมั่นในตัวเองหน่อยนะ นะครับๆๆ”
กูจะใจอ่อนก็เพราะความอ้อนระดับสิบของมันนี่แหละ!
“อะ…อื้ม ถ้าแคสเปอร์ว่าอย่างนั้น…ก็ได้ ฉันจะลองดู”
“ดี…”
“แต่ว่า! ถ้าหากพยายามเต็มที่แล้ว ฉันยังไม่สามารถดูดีขึ้นได้ นายก็อย่าผิดหวังในตัวฉันนะ!”
สบตากับอีกฝ่ายตรงๆ พร้อมบอกถึงเรื่องที่กังวล ผมอยู่ในสภาพเห่ยๆ อย่างนี้มาตลอดตั้งแต่เกิดจนถึงปัจจุบัน ไม่เคยมีการเปลี่ยนแปลงในด้านที่ดีขึ้นเลย มีแต่แย่ลงๆ ถึงขั้นกลายเป็นสตอล์กเกอร์ของคนที่แอบรักมาตลอดสามปีอีกด้วย นี่ชีวิตกูหรือดาวพระศุกร์ ตอบ!
“ไม่มีวันนั้นหรอกครับ ลินลินในตอนนี้น่ารักโดยไม่ต้องเพิ่มเติมอะไรอีกแล้วในสายตาของผม แต่ถ้าเพื่อให้ตัวของลินลินได้มีความสุขกับคนที่ชอบ ผมก็อยากจะเห็นลินลินมีความสุขก่อนจะถึงวันที่ผมต้องไปเกิด”
“ไปเกิด? นายจะไปเกิดแล้วเหรอ!”
“ยังครับๆ ผมแค่พูดเผื่อเอาไว้ก่อน อย่างน้อยถ้าผมจะต้องไปเกิดจริงๆ ก็อยากจะตอบแทนมนุษย์ที่น่ารักและใจดีกับผมอย่างลินลินเสียก่อน เรื่องความรักของลินลิน…จะช่วยให้สมหวังเองนะครับ”
“แคสเปอร์…”
ซึ้งเหี้ยๆ…
ไม่เคยคิดเลยว่าในชีวิตนี้จะได้ผีเป็นเทรนเนอร์ในการเสริมความหล่อเพื่อความรัก! เพื่อตอบแทนความมีน้ำใจของแคสเปอร์ที่อยากจะช่วยเหลือผมด้วยใจจริง ผมควรจะต้องพยายามให้มากขึ้นๆๆๆๆ สินะ!
“ดีละ! ฉันจะพยายามให้เต็มที่เลย นายอยากให้ฉันทำอะไร เปลี่ยนแปลงอะไรบ้างก็บอกมาได้เลยนะ”
“งั้นเข้าไปในศาลาเถอะครับ คุณปู่คือตัวช่วยแรกของเรา”
“ได้เลย!”
แววตามุ่งมั่นและเด็ดเดี่ยวฉายชัดออกมา ผมเดินซ้าย-ขวา-ซ้ายประหนึ่งทหารเกณฑ์กำลังฝึกเข้าไปในศาลา อยากรู้จังเลยว่าคุณปู่คนนี้จะช่วยอะไรผมได้กันนะ
“สะ…สวัสดีครับ คือผม…”
“มีธุระอะไร! ใครอนุญาตให้เข้ามา!!!”
“ว้ากกกกกก!”
ตึกๆๆ ตึกๆๆ ตึกๆๆ
หันหลังวิ่งกลับออกจากศาลาแทบไม่ทัน ผมวิ่งไปหลบอยู่หลังต้นไม้ตัวสั่นงกๆ ด้วยความกลัว อุตส่าห์ปลอบใจตัวเองไว้ว่าคงจะน่ากลัวแค่หน้าตาเท่านั้น ที่ไหนได้…
นิสัยแม่งก็ไม่น่าเข้าใกล้เล้ย!
“ลินลินวิ่งหนีออกมาทำไมล่ะครับ เข้าไปหาคุณปู่สิ”
“ตะ…แต่ว่า…”
มึงจะส่งกูเข้าไปตายเรอะ ไอ้ผีบ้า! ไม่เห็นวิธีการคำรามกับสายตาของคุณปู่คนนั้นหรือไง อย่างกับว่าชาติก่อนกูไปยืนเยี่ยวหน้าบ้านเขามางั้นแหละ
อาฆาตอะไรผมเหรอคร้าบบบ!
“เอาน่า คุณปู่เป็นคนใจดีมากนะครับ ไม่ต้องกลัวไปหรอก”
“ตรงไหนกันที่ใจดี นายตาบอดเหรอแคสเปอร์”
“เชื่อผมสิ”
“…”
“นะ…”
มาอีกแล้ว ไอ้ท่าเอียงคอสามร้อยหกสิบองศาพร้อมรอยยิ้มหวานบาดใจ กับแววตาระริกระรี้เหมือนลูกหมาน้อย!
เออ! กูยอม! ยอมหมดทุกอย่างเลย ฮืออออออ!
ตั้งสติให้มั่นอีกครั้ง สูดลมหายใจเข้าปอดแบบเต็มพิกัด แล้วออกไปยืนจังก้าอยู่หน้าศาลาตรงจุดเดิม คุณปู่เหม่อลอยมองไปยังที่แสนไกลเหมือนในตอนแรก…
ตึก…ตึก…ตึก…
ผ่างงงงงง! (เสียงมายืนเชิดหน้าอยู่ที่เดิม)
“สะ…”
“เข้ามาทำไม!!!”
แง้!!! ทำไมกูต้องมาเสี่ยงชีวิตแบบนี้ด้วยยย!
| ความคิดเห็น |
|---|
ผู้ผลิตและผู้จัดจำหน่ายหนังสือคุณภาพ