ร่างเพรียวระหงในชุดจั๊มสูทสีเขียวก้าวลงจากรถที่จอดสนิทในลานจอดด้านหลังสนามแข่ง โจนส์ยืนรอรับเธออยู่ และพาเธอเดินไปยังพิตหมายเลขยี่สิบสอง ที่มีรถแข่งสีส้มจอดอยู่ด้านหน้า พร้อมกับทีมช่างอีกสามชีวิตที่กำลังตรวจเช็กรอบรถ
อเล็กซิสเอ่ยทักทุกคนด้วยรอยยิ้ม เข้าไปพูดคุยกับฌอห์น หัวหน้าช่างประจำทีม ถามถึงแผนที่วางไว้สำหรับการซ้อมรถวันนี้ โดยไม่ยอมเบนสายตาไปยังชายหนุ่มอีกคนที่เดินเข้ามาหาเธอ แม้จะรับรู้ได้ว่าเขาจ้องเธอตั้งแต่วินาทีแรกที่เธอมาถึงที่นี่แล้วก็ตาม
“รถพร้อมจะลงซ้อมแล้วครับ โจนส์เตรียมชุดและหมวกกันน็อกให้คุณแล้ว” เซบาสเตียนเอ่ยเมื่อเดินมาถึงตัวหญิงสาว ชายหนุ่มอยู่ในชุดทีมงาน ประกอบด้วยแจ็กเกตที่ปักโลโก้ก็อตสปีดตรงกลางหลังและด้านหน้าบริเวณอกซ้าย และสปอนเซอร์หลักตรงต้นแขนทั้งสองฝั่ง กับกางเกงขายาวสีดำทรงกระบอก บนศีรษะมีเฮดโฟนที่ต่อกับวิทยุสื่อสารซึ่งเหน็บอยู่กับเข็มขัดรอบเอว
นักแข่งสาวหรี่ตาลงเล็กน้อย ก่อนจะสะบัดหน้าเบาๆ แล้วเดินผ่านเขาไปโดยไม่เอ่ยอะไรสักคำ อากัปกิริยานั้นทำเอาเซบาสเตียนถอนหายใจ ขณะชายหนุ่มอีกคนในชุดคล้ายกันที่ยืนเยื้องอยู่ด้านหลังนั้นฉีกยิ้ม
สตีฟละสายตาจากวิศวกรประจำทีมมาหาเพื่อนร่วมงานร่างเล็กข้างตัว “ทีมเราปีนี้ต้องครื้นเครงมากแน่ๆ”
“คงมีแค่นายคนเดียวที่คิดแบบนี้” โจนส์ถอนหายใจ พลางมองสมาชิกใหม่ของทีมที่เดินไปพูดคุยกับทีมช่างแล้ว ผ่านมาเกือบสองสัปดาห์ แต่ความไม่กินเส้นระหว่างอีกฝ่ายกับนักแข่งสาวยังคง…เหมือนเดิม
แม้ว่าเซบาสเตียนจะไม่ได้แสดงอาการอะไรอย่างที่อเล็กซิสทำ แต่ใครๆ ก็มองออกว่าเขาไม่อยากจะยุ่งกับเธอนัก นอกเสียจากจะเป็นเรื่องงาน ที่ต้องขอชมว่าเขารับผิดชอบหน้าที่ของตัวเองได้ดี ไม่มีข้อบกพร่องแม้แต่นิด
ในตอนนี้ทีมงานส่วนหนึ่งของก็อตสปีดเดินทางมาที่สนามฮอกเกนไฮม์ ซึ่งอยู่ห่างจากนูร์เบิร์กราวสองชั่วโมง เพื่อเซตรถแข่งให้พร้อมสำหรับงานแข่งสัปดาห์แรกที่จะมีขึ้นในอีกห้าสัปดาห์ข้างหน้า รถแข่งของพวกเขาที่จอดอยู่หน้าพิตตอนนี้เป็นรถของปีที่แล้ว ที่ยกขึ้นรถบรรทุกมาจากอู่เพื่อใช้เป็นรถทดลองขับในสนาม และเก็บผลลัพธ์ที่ได้ไปใช้เป็นพื้นฐานในการตั้งค่ารถแข่งจริง
วันนี้เป็นแทร็กเดย์ ความหมายก็คือ เป็นวันที่กลุ่มคนที่อยากขับรถในสนามรวมตัวกันเช่าสนามเป็นการส่วนตัว นอกจากคนทั่วไปแล้ว ก็มีทีมแข่งหลายทีมที่มาเข้าร่วมด้วยเพื่อทำการซ้อม แต่ต่างฝ่ายต่างอยู่ในพิตของตัวเอง ไม่ได้เข้ามายุ่งเกี่ยวกัน ใครพร้อมจะลงสนามเมื่อไรก็ลงได้ตลอด อย่างในตอนนี้ก็มีรถของคนที่มาถึงสนามก่อนหน้าพวกเขาและไม่ต้องเสียเวลาเซตรถอะไรมากลงไปวิ่งในสนามกันแล้ว
สิบห้านาทีให้หลัง อเล็กซิสก็กลับมาที่พิตอีกครั้งในชุดนักแข่งสีขาวที่มีแถบสีส้มด้านข้าง ตรงกลางอกปักโลโก้ทีมสีดำ ต้นแขนทั้งสองข้างเป็นโลโก้สปอนเซอร์อื่นๆ ดูคล้ายกับแจ็กเกตของทีมงาน เพียงแค่มีจำนวนโลโก้สปอนเซอร์มากกว่าเท่านั้น มือข้างหนึ่งของเธอถือหมวกกันน็อกสีเดียวกับชุด แต่แต่งลายเส้นสีสันฉูดฉาดกว่า ส่วนอีกข้างถือฮานส์สีดำ มันคืออุปกรณ์ที่จะช่วยซัปพอร์ตคอและไหล่ ไม่ให้กระดูกช่วงนั้นหักกรณีที่เกิดอุบัติเหตุขึ้น
เซบาสเตียนนั่งอยู่ตรงโต๊ะทำงานแบบเคลื่อนที่ของตัวเอง มีแลปทอปที่แสดงข้อมูลการทำงานของรถอยู่ตรงหน้า ข้างๆ เป็นจอมอนิเตอร์ที่ฉายภาพจากกล้องวิดีโอที่ติดอยู่ในรถแบบเรียลไทม์ เขาเบนสายตาจากจอไปมองเธอหลังจากเห็นเงาร่างแวบๆ ที่หางตา เธอเองก็หันมามองเขา แต่ต่างฝ่ายต่างไม่มีใครเปิดปากพูดอะไร
สุดท้ายแล้วก็เป็นอเล็กซิสที่เบือนหน้าหนีก่อนแล้วเดินไปที่รถแข่ง โจนส์เข้ามาช่วยขณะเธอใส่ถุงมือ ฮานส์และหมวกกันน็อกให้ตัวเอง ก่อนจะเข้าไปนั่งในรถ เบาะบักเก็ตซีตในตอนนี้นั้นมีโฟมรองนั่งที่หล่อขึ้นตามสรีระร่างกายของเธอโดยเฉพาะวางรองเอาไว้อีกชั้น เพื่อช่วยล็อกตัวเธอให้อยู่กับที่มากขึ้น
“ทดสอบวิทยุ”
เสียงทุ้มดังลอดออกมาจากลำโพงที่ฝังอยู่ด้านในหมวกกันน็อกตรงบริเวณหูพอดี ทำเอานักแข่งสาวชะงักมือที่เข็มขัดนิรภัยแบบหกจุดให้ตัวเองแวบหนึ่ง
“ทดสอบวิทยุ ได้ยินผมหรือเปล่า”
ไม่ทันได้ตอบอะไร เสียงเดิมก็ดังขึ้นอีกครั้ง อเล็กซิสเบะปาก “ได้ยินชัดเจน...และรำคาญหูมากด้วย”
“ผมเซตรถตามค่าเดิมของปีที่แล้วให้คุณขับ แต่ปรับระดับความหนืดของสปริงให้น้อยลงหน่อย” เขาไม่ใส่ใจกับท้ายประโยคที่รู้ว่าอีกฝ่ายจงใจพูดให้ได้ยิน “เวลาที่ดีที่สุดของคุณที่เคยวิ่งไว้...”
“พูดมากจริงๆ”
“เรามีเวลาแค่วันนี้วันเดียว ผมหวังว่าคุณจะสามารถทำเวลาต่อรอบได้ดีก่อนหมดวัน”
อเล็กซิสหันขวับไปยังวิศวกรหนุ่มที่ยืนให้เห็นอยู่ตรงหน้ารถทันที ก่อนจะแค่นเสียงตอบอย่างไม่พอใจกับประโยคที่ฟังแล้วเหมือนดูถูกฝีมือเธอนิดๆ นั่น “ฉันไม่จำเป็นต้องใช้เวลาเป็นวันหรอก แค่สองชั่วโมงก็เหลือเฟือแล้ว!”
ชายหนุ่มไม่ได้วิทยุหาหญิงสาวต่อ แต่หยิบสมุดจดงานแล้วเดินไปหาหัวหน้าช่างของก็อตสปีดที่รับหน้าที่ดูแลรถแข่งคันนี้ “ฌอห์นครับ ลมยางอยู่ที่เท่าไหร่ครับ”
อีกฝ่ายใช้เวลาถามลูกทีมอีกสองคนที่เพิ่งวนเช็กลมยางรอบรถอยู่เล็กน้อย ค่อยตอบเขา “ล้อหน้าขวาอยู่ที่ศูนย์จุดหกบาร์ ล้อหน้าซ้ายอยู่ที่ศูนย์เจ็ดบาร์ ส่วนด้านหลัง ล้อขวาศูนย์จุดห้าบาร์ ล้อซ้ายศูนย์จุดหกบาร์ครับ”
“อุณหภูมิผิวสนามล่ะครับ”
“สิบหกองศาครับ”
“น้ำมันเติมทั้งหมด...ลิตร ถูกต้องนะครับ”
ฌอห์นหันไปถามช่างที่รับผิดชอบหน้าที่นี้อีกครั้ง ก่อนจะพยักหน้า “ถูกต้องครับ”
หลังจากถามจนได้ข้อมูลที่ต้องนำไปใช้วิเคราะห์ครบถ้วนแล้ว เซบาสเตียนก็หันไปยกนิ้วเป็นสัญญาณให้นักแข่งสาวสตาร์ตรถและเริ่มซ้อมได้ ทำให้อเล็กซิสแทบจะกระชากรถออกจากพิตไปในทันที ราวกับว่าเธอรอสัญญาณปล่อยตัวนี้มานานมากแล้ว
เซบาสเตียนบอกให้เธอขับซ้อมทั้งหมดสิบหกรอบ ตามจำนวนรอบที่ต้องวิ่งจริง ระหว่างนั้นเขาก็ไปนั่งประจำที่หน้าจอมอนิเตอร์ เพื่อดูข้อมูลและภาพถ่ายทอดสดจากกล้องที่ติดอยู่ในรถ เมื่อเจอจุดที่ควรแก้ไข เขาก็วิทยุหานักแข่งสาวในรถ
“เบรกลึกกว่านี้ได้อีก”
“คุณหลุดออกนอกไลน์ที่ควรวิ่งแล้วครับ”
“อย่าปีนเอเพ็กซ์แรงเกินไป ยางไม่ควรจะขึ้นไปอยู่ข้างบนทั้งหมด”
“เข้าโค้งจากริมนอก แล้วหักพวงมาลัย...”
“นี่คุณเคยแข่งรถมาก่อนแล้วจริงๆ น่ะเหรอ ทำไมถึงขับเหมือนคนขับไม่เป็นแบบนี้”
“หุบปาก! หุบปาก! หุบปาก!” หลังจากทนเงียบฟังมานาน ในที่สุดอเล็กซิสก็ตวาดกลับอย่างทนไม่ไหว ในตอนนี้เธอเดือดเสียยิ่งกว่าหม้อน้ำข้างเครื่องยนต์ที่หน้ารถแล้ว หญิงสาวตัดสินใจเบี่ยงรถออกจากสนามเพื่อเลี้ยวเข้าพิตเลนแบบกะทันหัน จากนั้นก็จอดที่หน้าพิตหมายเลขยี่สิบสอง
ทีมช่างรีบวิ่งมาที่รถเพราะคิดว่ารถมีปัญหา ทว่าเซบาสเตียนกลับยกมือห้ามพวกเขาไม่ให้แตะอะไร เพราะรู้ดีว่ารถแข่งยังคงทำงานได้เต็มร้อย เขาวิทยุหานักแข่งสาวด้วยสีหน้าเรียบสนิท
“กลับมาที่พิตทำไมครับ ยังไม่ครบจำนวนรอบเลย”
อเล็กซิสขึงตามองเขาผ่านหมวกกันน็อกและกระจกหน้ารถ “ถ้าฉันต้องทนฟังเสียงนายต่อไปอีกรอบละก็ ฉันต้องเป็นบ้าตายแน่!”
“คุณต้องขับให้ครบสิบหกรอบ ออกไปขับต่อเดี๋ยวนี้เลยครับ” วิศวกรหนุ่มเอ่ยเสียงเข้ม เขาต้องการค่าลมยางที่ได้หลังจากวิ่งจบ เพื่อคำนวณหาลมยางแรกเริ่มที่เหมาะที่สุด ในการแข่งขันนั้น แพ้ชนะขึ้นอยู่กับยางเป็นหลัก ว่ามันเกาะสนามได้ตลอดจนจบการแข่งขันหรือเปล่า ไม่อย่างนั้นมันอาจจะเป็นปัญหาที่ทำให้นักแข่งเสียเวลาต่อรอบเป็นวินาทีได้เลย
วิธีที่จะหาการตั้งค่าที่ดีที่สุดก็คือ การซ้อมขับเหมือนกับการแข่งจริงทุกประการ จากนั้นก็วัดลมยางที่ได้หลังจากวิ่งเสร็จทันทีว่ามันเกินค่าสูงสุดที่ลิมิตไว้หรือเปล่า ถ้าเกิน เขาก็จะลดลมยางที่เกินมาออกจนเหลือเท่าลิมิตสูงสุดที่ยางจะเกาะถนนได้ จากนั้นถอดยางออกไปวางเก็บไว้ในตู้สำหรับเก็บยาง รอให้เวลาผ่านไปหนึ่งวัน จนยางเย็นสนิทไม่มีความร้อนหลงเหลือแล้ว ค่อยไปวัดค่าลมยางในตอนนั้นว่าอยู่ที่เท่าไร เท่านั้นก็จะได้ค่าลมยางเริ่มต้นที่ควรจะใช้
“ออกไปขับต่อครับ เหลืออีกหกรอบ” เขาสั่งอีกครั้ง เมื่อเห็นว่ารถแข่งยังคงจอดอยู่ที่เดิม
อเล็กซิสเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันอย่างโมโห สิ่งที่เขาพูดมานั้นมีเหตุผลและเป็นสิ่งจำเป็น จนเธอที่แม้อยากจะต่อต้านเขาถึงกับเถียงอะไรไม่ได้ จำต้องยอมขับรถออกไปลงสนามอีกครั้งแต่โดยดี แล้วปลอบตัวเองในใจ
เอาน่ะ ก็แค่สิบหกรอบเท่านั้นสำหรับการหาค่าลมยางให้เขา อดทนให้มันผ่านๆ ไป แล้วเวลาที่เหลือ เธอก็จะได้ซ้อมทำเวลาตามใจชอบได้แล้ว...
…ซะที่ไหนกัน
เวลาบ่ายสี่โมงตรง
“พักครึ่งชั่วโมง แล้วลงซ้อมใหม่อีกรอบ”
“ให้ฉันขับไม่หยุดมาตั้งแต่เช้า ยังไม่พออีกเหรอไง!” อเล็กซิสที่เพิ่งได้ลงจากรถแข่งแทบจะเขวี้ยงหมวกกันน็อกในมือทิ้งเมื่อได้ยินประโยคของชายหนุ่ม แต่เซบาสเตียนกลับตอบเสียงตวาดของเธอด้วยใบหน้านิ่งๆ
“เวลาคุณยังห่างจากที่หนึ่งอยู่หนึ่งวินาทีกว่า มันมากเกินไป ผมต้องการให้คุณห่างจากที่หนึ่งน้อยกว่าหนึ่งวินาทีให้ได้”
“ก็เรื่องของนายสิ!” อเล็กซิสแทบจะยกมือขยี้ผมที่ชื้นเหงื่อของตัวเอง ทั้งๆ ที่อากาศในตอนนี้ไม่ร้อนเลยสักนิด แต่เธอกลับเหงื่อออกจนท่วมหน้าท่วมตาไปหมด พอจะเดาได้ไหมว่าเธอเหนื่อยและใช้พลังงานไปมากขนาดไหน!
“ผมจะปรับแคมเบอร์ให้น้อยกว่านี้หน่อย เผื่อช่วงทางตรงจะเร็วกว่าเดิม และก็รอบถัดไป ผมอยากให้คุณเบรกให้ลึกกว่านี้ในโค้งที่สี่...”
คำอธิบายของเขาเหมือนจะลอยผ่านหูเธอไปโดยสิ้นเชิง นักแข่งสาวยกมือขึ้นกอดอก เชิดหน้ามองคู่สนทนา (หรือจะเรียกว่าคู่อริดี) ตรงหน้า “นายเคยคิดบ้างไหมว่าที่เราซ้อมมาตั้งแต่เช้าแต่ยังได้เวลาที่ไม่ดีพอน่ะ เป็นเพราะการเซตรถของนาย ไม่ใช่เพราะการขับของฉัน”
“ผมแทบไม่ได้เปลี่ยนค่าเซตติงจากของเดิม ถ้าปีที่แล้วคุณยังขับได้ มันก็ไม่ควรจะมีปัญหาอะไรในตอนนี้” เขาตอบ เว้นวรรคเล็กน้อย แล้วจบประโยคด้วยเสียงเรียบสนิท “หรือถ้าคุณต้องการ ผมยินดีที่จะขับรถทำเวลาให้คุณดู เพื่อพิสูจน์ว่าเซตติงรถนั่นไม่ใช่ปัญหา...ถ้าคุณไม่กลัวที่จะต้องเสียหน้าอีกครั้ง”
อเล็กซิสชะงักกึก สองตาเบิกกว้าง ปากอ้าค้าง หลายวินาทีกว่าที่เธอจะแค่นเสียงออกมาได้ “หะ...เหอะ! ฉันไม่กลัวหรอก ถ้านายลงขับได้จริง ฉันก็ท้าให้นายขับนานแล้ว แต่นี่ชุดแข่งก็ไม่มี หมวกกันน็อกก็ไม่มี ถ้านายลงไปขับโดยที่ไม่มีอุปกรณ์อะไรสักอย่าง คนดูแลสนามคงปรับเงินเรามหาศาลแน่”
แม้ว่าคำตอบของเธอจะดูเหมือนเป็นการแถเสียมากกว่า แต่เซบาสเตียนก็ไม่คิดจะต่อความยาวสาวความยืด เขามั่นใจว่าคำนวณเซตติงทุกจุดได้อย่างถูกต้องแม่นยำแล้ว ยิ่งเขาทำรถแข่ง DTM มาก่อน การที่ลดระดับลงมาทำรถแข่ง Carrera Cup แบบนี้ ถือว่าเป็นงานง่ายสำหรับเขาไปเลย
ชายหนุ่มหันกลับไปยังมุมทำงานของตัวเอง หยิบชาร์ตข้อมูลมาถือไว้เพื่อจะได้ใช้ประกอบคำอธิบายตอนคุยกับทีมช่าง “ยังไงผมจะให้โจนส์ไปตามคุณ”
“นายยังจะให้ฉันขับอีกจริงๆ งั้นเหรอ!” อเล็กซิสถามอีกครั้งอย่างไม่อยากจะเชื่อ ตั้งแต่แข่งรถมา เธอไม่เคยต้องลงซ้อนในสนามนานขนาดนี้มาก่อน ส่วนใหญ่จะขับซ้อมแค่ไม่เกินครึ่งวันเท่านั้น แต่กับวันนี้นั้นปาเข้าไปหกชั่วโมงกว่าแล้วยังไม่หยุด ให้ตายเถอะ นี่นอกจากใช้งานเธอหนักแล้ว เขายังใช้งานรถแข่งของเธอเกินจำเป็นอีกด้วย!
“คุณอยากชนะหรือเปล่าล่ะ” เขาถามกลับสั้นๆ “ถ้าคุณอยากชนะ ก็ต้องทำให้ดีกว่าคนอื่นให้ได้”
“นายมันบ้า งี่เง่า!” นักแข่งสาวส่งหมวกกันน็อกในมือให้โจนส์ถือ ด้วยน้ำหนักมือค่อนข้างแรงตามระดับอารมณ์ในตัว ก่อนจะหมุนตัวตั้งใจจะเดินออกจากพิต
เซบาสเตียนมองตามหลังเธอไป แล้วเอ่ยเสียงเรียบ “บอกผมที ว่าที่คุณมาแข่งรถ เพราะอยากผลาญเงินคนอื่นเล่นไปวันๆ หรือว่าเพราะต้องการพิสูจน์ให้ทุกคนเห็น ว่าคุณมีความสามารถกันแน่”
“อู้…”
เสียงจากคนรอบตัวดังขึ้นมาได้อย่างถูกจังหวะ เหล่าทีมช่างและทีมงานรีบพากันหลบตาอเล็กซิส หันหน้าขวับไปทางอื่นหลังจากหลุดแสดงอารมณ์ออกไปเมื่อครู่
หญิงสาวหันกลับมาหาชายหนุ่มที่ยังคงยืนอยู่ที่เดิมด้วยใบหน้าแดงก่ำ เธอกัดฟันกรอด ก่อนจะตอบเสียงสะบัด
“จะให้ลงซ้อมอีกทีเมื่อไหร่ ก็มาเรียกแล้วกัน!”
หนึ่งสัปดาห์ต่อมา
“เป็นยังไงบ้าง ลูกชาย”
“ก็ดีครับพ่อ” เซบาสเตียนตอบบิดาที่โทรศัพท์มาหาเขาแต่เช้า มืออีกข้างก็หยิบถ้วยกาแฟขึ้นมาจิบ เขาเพิ่งอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ กำลังจะออกจากอะพาร์ตเมนต์ไปที่อู่ก็อตสปีด วันนี้เขามีประชุมกับฮาร์เวิร์ดและทีมงาน เนื่องจากวันซ้อมจริงของงานแข่งขัน Carrera Cup จะมีขึ้นในอีกไม่กี่วันข้างหน้านี้
“แล้วนักแข่งของฮาร์เวิร์ดล่ะ”
“ก็...โอเคครับ”
แม้จะไม่ได้เห็นสีหน้า แต่แค่ฟังจากน้ำเสียง วิลเลียมก็พอจับความรู้สึกได้ว่าลูกชายเขาไม่ได้หมายความตามที่พูดมาเท่าไร “หืม มีอะไรหรือเปล่า”
“เธอไม่ค่อยฟังใคร แต่ก็ถือว่ามีฝีมืออยู่ครับ” วันที่ลงซ้อม ถึงจะมีปากเสียงกันตลอด แต่สุดท้ายแล้วก่อนหมดวัน อเล็กซิสก็สามารถย่นระยะห่างของเวลาต่อรอบระหว่างเธอกับนักแข่งที่เป็นอันดับหนึ่งลงจนเหลือหนึ่งวินาทีถ้วนได้ แม้ว่าเขาจะตั้งเป้าไว้ที่ต่ำกว่าหนึ่งวินาที แต่อย่างน้อยๆ ก็ถือว่าขยับเวลาขึ้นมาอยู่อันดับต้นๆ ได้แล้ว
เขาคิดว่าถ้าอเล็กซิสลดความหัวแข็งลงไปได้ และใจเย็นขึ้นกว่านี้สักหน่อย เธอน่าจะทำได้ดีกว่านี้อีก
“โอ้ นักแข่งผู้หญิงงั้นเหรอ” ปลายสายตอบด้วยน้ำเสียงประหลาดใจ “ไม่รู้มาก่อน เห็นว่าชื่ออเล็กซ์ เลยเข้าใจว่าเป็นผู้ชาย”
“ครับ ทีแรกผมก็เข้าใจแบบนั้น”
“งี้เป็นนักแข่งหญิงคนเดียวในรายการเลยสิ เป็นยังไง สวยไหม ใช้ได้หรือเปล่า” วิลเลียมถามหลายคำถามติดกันอย่างตื่นเต้นนิดๆ “แล้วเขามีสปอนเซอร์ประจำตัวหรือยัง ถ้ายังไม่มี บอกเขานะว่าฉันสนใจจะดูแล”
“พ่อครับ...”
“โธ่เอ๋ย ที่ถามก็เพราะเห็นว่าปกติไม่ค่อยมีนักแข่งผู้หญิงลงแข่ง Carrera Cup ถ้าสวยด้วยเก่งด้วยแบบนี้ นับว่าเป็นการลงทุนที่คุ้มค่า เพราะมีอนาคตไกลแน่นอน”
“แต่ผมว่าอนาคตพ่ออาจจะสั้นลงก็ได้นะครับ ถ้าเกิดแม่ได้ยินแล้วเข้าใจผิดขึ้นมา”
“ไม่ได้ยินหรอก แม่แกแก่แล้ว หูเริ่มตึง”
เซบาสเตียนหลุดหัวเราะ ใบหน้ามีรอยยิ้มที่ไม่ได้เห็นมานาน ดวงตาเขาทอแสงอ่อนลงเมื่อนึกถึงบุพการีทั้งสอง “แม่เป็นยังไงบ้างครับ”
“สบายดี บ่นคิดถึงแกอยู่”
“ช่วงกลางปีน่าจะมีวันว่างให้ผมกลับอังกฤษ” ชายหนุ่มนึกถึงตารางงาน คลับคล้ายคลับคลาว่าจะมีช่วงหนึ่งที่งานแข่งจะเว้นระยะห่างสามสัปดาห์ ตอนนั้นเขาน่าจะลากลับอังกฤษได้สักสามสี่วัน
แม้ว่าเวลาอยู่ที่นู่น เขาจะมีอะพาร์ตเมนต์ของตัวเอง แต่ก็มักจะแวะเวียนไปใช้เวลาที่บ้านกับพ่อและแม่อยู่ตลอด เพราะเป็นห่วงพ่อที่สุขภาพไม่ค่อยดีเหมือนเดิม เดินเหินไม่ค่อยสะดวก และจะได้ช่วยแม่ทำงานบ้าน ให้แม่ได้มีเวลาพักบ้าง
“ไม่ต้องห่วงทางนี้หรอก แม่แกก็บ่นไปอย่างนั้นละ ยังไงก็มีพ่ออยู่ทั้งคน ไม่เหงาหรอก” วิลเลียมตอบ “อันที่จริง ออกจะดีด้วยซ้ำ พวกฉันได้มีเวลาทำเรื่องส่วนตัวกัน...”
“เรื่องบางเรื่องไม่จำเป็นต้องให้ผมรับรู้ก็ได้นะครับ” เซบาสเตียนขัดขึ้นก่อนที่บิดาจะพูดจบประโยค ทำเอาอีกฝ่ายหัวเราะออกมาทันที ชายหนุ่มวางถ้วยกาแฟที่ตอนนี้หมดเกลี้ยงแล้วลงในอ่างล้างจาน เติมน้ำใส่ถ้วยเล็กน้อยเพื่อที่คราบกาแฟจะได้ไม่แห้งติดถ้วย เขาเหลือบมองนาฬิกาที่แขวนอยู่บนผนัง “ผมไปทำงานก่อนนะครับ พ่อ แล้วคุยกันใหม่”
ปลายสายรับคำก่อนจะวางหูไป เขาเองก็เก็บโทรศัพท์มือถือลงกระเป๋ากางเกง เดินไปหยิบกระเป๋าเป้และเสื้อกันหนาวที่แขวนอยู่บนตะขอข้างประตูบ้าน กวาดตามองเช็กรอบห้องอีกครั้งว่า เปิดไฟหรือหน้าต่างทิ้งไว้หรือเปล่า เมื่อแน่ใจว่าทุกอย่างเรียบร้อย เขาก็เดินออกจากห้อง
เซบาสเตียนเลือกที่จะเดินลงบันไดไปชั้นล่าง แม้ว่าห้องเขาจะอยู่ชั้นบนสุด และที่อะพาร์ตเมนต์นี้จะมีลิฟต์ให้ใช้ก็ตาม แต่เขาคิดว่าคนอื่นๆ น่าจะต้องการใช้ลิฟต์มากกว่าเขา เนื่องจากผู้อยู่อาศัยที่ตึกนี้ส่วนใหญ่เป็นผู้สูงอายุ มีแค่เขาคนเดียวที่ยังอยู่ในวัยทำงาน ดังนั้นเขาจึงไม่ค่อยใช้บริการมัน ยกเว้นแค่ตอนที่ต้องขนของขึ้นห้องเท่านั้น
อะพาร์ตเมนต์ของเขาอยู่ในเมืองที่ชื่อวิฟ ห่างจากนูร์เบิร์กประมาณสิบห้านาที มันเป็นเมืองที่มีขนาดเล็กจริงอย่างที่ฮาร์เวิร์ดว่าไว้ เพราะมีบ้านพักและอะพาร์ตเมนต์ในอาณาเขตไม่ถึงสิบหลัง ไม่มีร้านสะดวกซื้อ ร้านอาหาร หรือซูเปอร์มาร์เกตใดๆ ถ้าต้องการจะซื้อของ เขาจะต้องขับไปอีกเมืองที่ชื่ออเดเนา ซึ่งอยู่ห่างออกไปราวๆ สิบนาที
อเดเนานับเป็นเมืองที่เจริญที่สุดในแถบนี้แล้ว มีร้านอาหารและร้านขายของทุกประเภท ยังมีห้างสรรพสินค้าขนาดย่อม โรงแรมตั้งแต่ขนาดเล็กไปจนถึงขนาดกลาง และซูเปอร์มาร์เกตอีกสี่ห้าร้าน
สิบห้านาทีต่อมา เขาก็มาถึงที่อู่ก็อตสปีดพร้อมๆ กับรถสปอร์ตสีดำที่เห็นแทบทุกวันคันนั้น อเล็กซิสก้าวลงจากรถก่อนเขา เธอหันหน้ามามองเล็กน้อย ก่อนจะก้าวไปยังประตูทางเข้า กดอินเตอร์คอมเพื่อให้คนในออฟฟิศกดสวิตช์ปลดล็อกประตูให้ ระหว่างนั้นเขาก็ลงจากรถเรียบร้อยและเดินไปยังประตูเช่นกัน พอดีกับที่เสียงปลดล็อกกลอนดังขึ้น
นักแข่งสาวเปิดประตูออกกว้าง เธอเดินเข้าไปข้างใน
แล้วก็ดันประตูปิดใส่หน้าเขาที่เดินตามมาอยู่ดัง ‘ปัง’
| ความคิดเห็น |
|---|
ผู้ผลิตและผู้จัดจำหน่ายหนังสือคุณภาพ