๑๐
ข้อตกลงระหว่างเรา
The closest black hole to earthis only 1,600 light-years away.
หลังจากพี่หลงถูกเข็นออกจากห้องฉุกเฉินเพื่อไปยังห้องพักฟื้น นิ่มไม่ได้ตามไปด้วยเพราะคิดว่ามันเป็นเรื่องส่วนตัวของสองคนนั้น แต่เลือกที่จะมานั่งรอรุ่นพี่ที่คาเฟ่ด้านล่างตึกแทน
จนกระทั่งได้ยินเสียงฝีเท้าเดินเข้ามาใกล้ เงยหน้าขึ้นจากถ้วยไอศกรีมก็เห็นร่างยักษ์ยืนหน้าอมทุกข์บังแสงไฟอยู่
“ทำไมทำหน้าอย่างนั้นล่ะเจ๊”
“กูเครียด”
พูดสองคำแล้วก็แย่งไอศกรีมน้องไปกิน ตักจ้วงเข้าปากไม่สนใจว่าความเย็นจะทำให้เสียวฟันแค่ไหน ตอนนี้อี้เฟยต้องการน้ำตาลเข้าร่างกายบรรเทาอาการปวดตุบๆ ที่สมอง
“พี่หลงเป็นยังไงบ้าง”
“ปลอดภัยดี เด็กก็ด้วย”
“สรุปว่าท้องจริง”
อี้เฟยพยักหน้าแล้วตาแดงก่ำเหมือนจะร้องไห้ เดือดร้อนถึงนิ่มที่ต้องหาทิชชูมาให้เจ๊สุดหล่อเช็ดหน้าเช็ดตา มองรุ่นพี่ด้วยความเวทนาในใจ กินไอศกรีมทั้งน้ำตาแบบนั้นมันจะอร่อยไหมน่ะ
“กูจะทำยังไงดีวะนิ่ม หลงมันอยากเก็บเด็กไว้”
“งานหยาบเลยจ้า”
“กูยังไม่พร้อมเลี้ยงลูกนะ”
“ใจเย็นๆ ก่อนนะเจ๊ แล้วเจ๊ได้บอกพี่หลงไหมว่ายังไม่พร้อม”
“บอกแล้ว แต่หลงบอกว่ามันเลี้ยงคนเดียวได้ ขนาดมันยังไม่มีพ่อเลย กูนี่แบบจุกยันลิ้นปี่ พูดไม่ออก”
อย่าว่าแต่เจ๊เครียด…นิ่มฟังนิ่มก็เครียด ทุกคนในออฟฟิศรู้กันหมดว่าพี่หลงไม่มีครอบครัว ไม่มีพ่อแม่เหมือนคนอื่น แต่มันไม่ได้หมายความว่าคนที่ด้อยโอกาสทางครอบครัวจะไม่ได้อยากมีครอบครัวนี่
“เจ๊ลองเลี้ยงก่อนไหม อาจจะติดใจก็ได้นะ แบบเด็กตัวเล็กน่ารักๆ มันไม่น่าต่างจากที่เจ๊เอาเงินเปย์หนุ่มๆ หรอกมั้ง”
“มันต่างค่ะอีนิ่ม! คิดอะไรของมึงเนี่ย”
ยิ่งพูดยิ่งเครียด เครียดๆ ไอศกรีมก็ช่วยอะไรไม่ได้แล้วตอนนี้ ความดันเขาน่าจะสูงทะลุเพดานแล้วมั้ง
“หนูพูดจริงนะ เผลอๆ เจ๊อาจจะดอกรักผลิบานก็ได้ใครจะไปรู้”
“อีนิ่ม กูเป็นเกย์ กูไม่ได้อยากมีเมีย กูอยากมีผัว!”
“เจ๊ปิดกั้นทางเพศอ่ะ ลองเปิดใจดูก่อน บางทีมันอาจจะดีกว่าที่คิดก็ได้”
“คุยกับมึงไม่ได้สาระอะไรเลย”
“เอางี้ไหมเจ๊ ลองช่วยกันเลี้ยงไปก่อน ถ้าไม่รอดก็ขอส่งเสียค่าเทอมค่าน้ำนมแทน ส่วนเรื่องเลี้ยงดูก็ให้เป็นหน้าที่ของพี่หลงไป เพราะยังไงพี่เขาก็อยากเลี้ยงเด็กอยู่แล้ว”
เออว่ะ…ทำไมกูคิดไม่ได้อีกแล้ววะ
“หนูว่าแผนนี้เวิร์กนะ ถ้าคุยกับพี่หลงได้ ทุกอย่างก็จบ แฟร์ๆ ทั้งสองฝ่าย”
“กูซื้อความคิดนี้ค่ะ!”
ห้องพักฟื้น
“อย่างที่ฉันบอกไปนั่นแหละ ช่วงแรกก็จะช่วยแกเลี้ยงก่อน แล้วถ้าเด็กโตพอจะช่วยเหลือตัวเองได้แล้ว ฉันจะขอรับผิดชอบแค่ค่าใช้จ่ายนะ”
“แล้วแต่เฟยเลย”
อี้เฟยยิ้มจนตาแทบปิด รู้สึกโล่งใจที่เคลียร์ปัญหาได้ง่ายกว่าที่คิด เขาตกลงกับหลงว่าตั้งแต่ท้องจนกระทั่งเด็กเข้าเรียนอนุบาล เขาจะช่วยหลงเลี้ยงดูป้อนข้าวป้อนน้ำให้ พอเด็กเริ่มโตพอจะทำอะไรเองเป็นแล้ว เขาขอช่วยเหลือเรื่องเงินอย่างเดียว ส่วนการสั่งสอนเลี้ยงดูยกให้เป็นหน้าที่ของหลง
ทั้งสองคนทำหน้าที่พ่อและแม่เท่านั้น เพราะไม่ได้รักกัน ไม่ได้มีความสัมพันธ์ใดๆ ต่อกันเหมือนครอบครัวอื่น อย่างน้อยเด็กที่เกิดมาจะได้ไม่ต้องทนเห็นพ่อแม่ทะเลาะกันเพราะไม่ได้รักกัน
“วันหนึ่งถ้าแกเจอคนที่รักก็มาบอกฉันด้วยล่ะ ฉันจะได้รู้ว่าแกมีคนดูแลแล้ว เราจะไม่ผูกมัดอะไรต่อกันทั้งนั้นยกเว้นเรื่องลูก โอเคไหม”
“อือ ส่วนเฟยก็เหมือนกัน ถ้าเจอผู้ชายที่ดีกว่าเรา เฟยก็ไปกับเขาคนนั้นได้เลยนะ ถึงเวลานั้นเรากับลูกอยู่กันได้ ไม่ต้องห่วง”
ทำไมรูปประโยคมันแปลกๆ วะ อี้เฟยเกาหัวแกรกๆ แต่ก็ยิ้มดีใจที่หลงเข้าใจเขาเป็นอย่างดี
“พี่หลงแมนกว่าเจ๊อีกอ่ะ”
“หุบปากค่ะ อีนิ่ม!”
นิ่มยักไหล่แล้วก้มหน้าก้มตากินไอศกรีมถ้วยใหม่ต่อ เพราะถ้วยเก่าโดนอีเจ๊แย่งไปกินจนหมด นั่งฟังสองคนนั้นคุยกันหงุงหงิงแล้วอยากหัวเราะ
ให้อีนิ่มคนนี้พยากรณ์ได้เลยว่าอีเจ๊จะเทิร์นผัวและพี่หลงจะได้เป็นสะใภ้แซ่เฮ้งแน่นอน หมอนิ่มฟันธง!
“มึงยิ้มอะไรอีนิ่ม”
“ยิ้มให้สายลมและแสงแดดจ้า”
อี้เฟยเงยหน้ามองเพดาน แสงแดดอะไรของมัน เห็นแต่ไฟนีออน ท่าทางรุ่นน้องเขาจะประสาทแดก
“แล้วนี่เฟยกับนิ่มไม่ทำงานเหรอ” หลงเอ่ยถาม
“ฉันลาครึ่งวันน่ะ อีนิ่มก็ด้วย”
หลงพยักหน้าเข้าใจ ก่อนจะเกิดความเงียบขึ้นระหว่างสองคน หลงไม่รู้จะพูดอะไรต่อ ได้แต่มองออกไปนอกระเบียง ใช้ปลายยอดสุดของต้นไม้เป็นที่พักสายตา
“แพ้ท้องหนักไหม”
“หนัก…มั้ง”
“แกดูผอมลงไปเยอะเลยนะ”
มือเรียวยกขึ้นจับแก้มตัวเอง รู้สึกว่ามันซูบลงไปเยอะเหมือนกัน ตอนส่องกระจกหน้าตาเธอก็ดูอิดโรยเหมือนคนอดยาก
“เรากินอะไรไม่ค่อยได้น่ะ กินได้แต่นม”
“ไม่ดีเลย ทำไมตัวเล็กแกล้งหม่าม้าแบบนี้คะ”
“แค็กๆ” เสียงสำลักของนิ่มดังขึ้นขัดบทสนทนา
“เป็นไร อีนิ่ม”
“เปล่าจ้า สำลักไอติมเฉยๆ”
นิ่มจะไม่บอกว่าสำลักกับคำพูดเจ๊เฟยเมื่อกี้หรอก เดี๋ยวหัวอีนิ่มหลุดจากบ่า แค่ส่งเสียงขัดจังหวะการคุยก็โดนสายตาพิฆาตใส่แล้ว แล้วอย่างนี้จะไม่ให้นิ่มกล้าฟันธงได้อย่างไร เจ๊เฟยเคยทำแบบนี้กับผู้หญิงที่ไหนล่ะ ถ้าเป็นผู้ชายก็ว่าไปอย่าง
“เดี๋ยวเย็นนี้ถ้าหมอให้แกออกจากโรงพยาบาลได้ไปกินข้าวที่ห้องฉันนะ ฉันจะทำของอร่อยๆ ให้กิน”
“เราจะพยายามกินให้ได้นะ”
“ต้องได้สิ ตัวเล็กก็อย่าแกล้งหม่าม้านะรู้ไหม ให้หม่าม้ากินข้าวกินปลาบ้าง”
“เฟยอย่าพูดใกล้ท้องเราสิ มันจั๊กจี้นะ”
“อ้าวเหรอ ขอโทษที”
หลง พึ่งบุญ û
หลง แซ่เฮ้ง ü
นิ่มนิ่มยืนยัน นั่งยัน นอนยัน ตะแคงยัน ตีลังกายัน!
เชื่อนิ่มแล้วจะไม่ผิดหวัง :)
| ความคิดเห็น |
|---|
ผู้ผลิตและผู้จัดจำหน่ายหนังสือคุณภาพ