บทที่ ๒

๒

ไม่ชอบคนดองงาน

Moon is alone too, but still shine.

กริ๊ง…

นาฬิกาปลุกร้องดังเป็นสัญญาณให้ตื่นนอน หลงกระเถิบตัวลงจากเตียงนอนด้วยสภาพงัวเงียสุดๆ อ้าปากหาวกว้างเพื่อไล่มวลความง่วงออกไป ก่อนจะเริ่มหยิบอุปกรณ์อาบน้ำเดินเข้าห้องน้ำ

เสียงน้ำดังซู่ซ่าอยู่สักพักก็เงียบหายไป กระจกตั้งพื้นบานใหญ่สะท้อนภาพของผู้หญิงที่สูงเพียงหนึ่งร้อยห้าสิบห้าเซนติเมตร ผมสีดำขลับซอยสั้นละต้นคอ ใบหน้าจืดชืดขาวซีดไม่ได้ถูกตกแต่งด้วยเครื่องสำอางใดๆ

วันนี้อากาศค่อนข้างหนาวหลงเลยเลือกสวมเสื้อไหมพรมสีน้ำเงินเข้มกับกางเกงยีนสีซีด หยิบกระเป๋าสะพายข้างใบโตแล้วก็เดินออกจากห้องไป

การจราจรบนท้องถนนแน่นขนัดทำให้หลงมาถึงออฟฟิศสายกว่าปกติ แต่ก็ยังพอมีเวลาเหลือให้ซื้ออาหารมื้อเช้าที่ร้านสะดวกซื้อหน้าตึกได้ นมสดคาราเมลและแซนด์วิชแฮมชีสเป็นอาหารมื้อเช้าในทุกวันของหลง

“น้องเฟยคนสวยมาทำอะไรที่ฝ่ายแบบจ๊ะ”

“เฟยมาหาหลงค่ะพี่จั่น”

หลงเงยหน้าขึ้นฉับพลันหลังได้ยินชื่อตัวเองดังเข้าหู มองเห็นชายหนุ่มร่างสูงโปร่งที่เดินเข้ามาหา พร้อมกับวางแผ่นกระดาษปึกหนาลงบนโต๊ะของเธอ

หลงรู้จักผู้ชายคนนี้ดี เขาชื่อ ‘อี้เฟย’ หรือชื่อจริงคือ ตุลธร แซ่เฮ้ง เข้ามาทำงานพร้อมกัน และแถมอายุเท่ากันอีก อี้เฟยเป็นผู้ชายที่จัดได้ว่ารูปร่างหน้าตาดี หล่อคม มีกล้าม ตัวสูงชะลูด เหมาะจะไปเป็นนายแบบมากกว่าเซลส์ขายโครงการบ้านจัดสรร

แต่เขาไม่ใช่ชายแท้แมนๆ คุยกันเหมือนรูปลักษณ์ เขานิยามตัวเองว่าตนคือเกย์สองโพสิชัน ซึ่งหลงก็ไม่ค่อยเข้าใจหรอกนะว่าไอ้คำว่าสองโพสิชันนี่มันหมายความว่าอย่างไร

หลงเคยคุยกับอี้เฟยช่วงแรกที่เข้ามาทำงานเพราะในบริษัทนี้หายากมากที่จะมีคนอายุเท่ากัน แต่ว่าพอต้องได้ร่วมงานกัน ความสัมพันธ์ของเธอกับเขาก็แย่ลง

หลงไม่ชอบที่เขาดองงานแล้วมาเร่งเอาวันสุดท้าย ส่วนอี้เฟยก็ไม่ชอบที่หลงไม่ยอมทำงานด่วนให้ ต้องทำตามคิวตลอด

และครั้งนี้ก็เช่นกัน…

“ไม่ได้เฟย วันจันทร์เราต้องส่งงานอิมพีเรียลไฮน์”

“แก้ให้ก่อนไม่ได้เหรอ นิดเดียวเอง”

“เราแก้ให้ได้ แต่ต้องเป็นวันพุธ เฟยเข้าใจไหม”

“คุณหลงขา วันพุธมันไม่ทันค่ะคุณหลง เฟยจะโดนกินหัวเอานะคะ”

หลงถอนหายใจ หยิบแบบบ้านโครงการวิเชียรชัยขึ้นมาดู เป็นโครงการบ้านจัดสรรที่กำลังจะสร้างในอีกสามเดือนข้างหน้า โครงการนี้หลงเขียนแบบภายในบ้านไปให้ครบหมดแล้ว แต่ว่าลูกค้าอยากให้เพิ่มตู้บิวต์อินเข้าไป

มันไม่ใช่ปัญหาใหญ่อะไรหรอกถ้าคนที่รับผิดชอบโครงการนี้เอางานมาให้ตรงเวลา ดูก็รู้ว่าอี้เฟยดองงานจนเป็นนิสัย เอกสารอนุมัติการแก้แบบที่ลูกค้าเซ็นมันเขียนวันที่เด่นชัดตั้งแต่สัปดาห์ก่อนนู้น แต่กลับเอามาให้เธอทำตอนนี้ ซึ่งมันอีกแค่สี่วันก็จะส่งแบบให้ลูกค้าแล้ว และสี่วันนี้มันรวมเสาร์อาทิตย์เข้าไปด้วย

“ลูกค้าอนุมัติตั้งแต่พุธที่แล้ว ทำไมเฟยเพิ่งเอามาให้เราล่ะ”

“งานฉันเยอะ มันก็มีลืมๆ กันบ้าง”

“งานเฟยยังเยอะเลย งานเราก็เยอะเหมือนกัน”

“ยัยหลง! เดี๋ยวนี้ยอกย้อนเก่งนะ”

“เฟยก็ดองงานเก่งเหมือนกัน”

เย็นไว้เฟย เย็นไว้...ท่องไว้ว่าเพื่องาน

“หลง เราไม่ทะเลาะกันสักวันเนอะ งานนี้ฉันรีบจริงๆ ถ้าแกทำให้ด่วนนะ ฉันจะเลี้ยงข้าวแกสามวันเลย!”

“อย่าเลย เราไม่ชอบรับสินบนจากใคร”

มึงอย่ามาเป็นคนดีตอนนี้นะ อีหลง! เย็นไว้เฟย เย็นไว้…ยุบหนอ พองหนอ ไม่โกรธหนอ

“แกจะไม่ทำให้ฉันจริงๆ ใช่ป่ะ”

“ทำให้ แต่ไม่ใช่จันทร์นี้”

“ได้หลง ได้ อยากลองดีกับฉันนักใช่ไหม”

“เราไม่ได้อยากลองดี”

ตีหน้าซื่อแต่โคตรกวนตีน มือสั่นอยากจะตบให้หน้าหันสักฉาด แต่ทำไม่ได้เพราะงานมันค้ำคอ อี้เฟยคนนี้ต้องหาทางสั่งสอนยัยหน้าเต้าหู้นี่ให้ได้สักวัน คอยดู!

“เออ! รอก็ได้วะ!”

หลงส่ายหน้า หันกลับมาสนใจงานตัวเองต่อ ปล่อยให้คนอารมณ์เสียเดินกระฟัดกระเฟียดจากไป

“กูอยากกรี๊ด!”

“อีเจ๊ เบา!”

อี้เฟยหอบหายใจหนัก คิ้วขมวดเข้าหากันแน่น ทำหน้าขึงขังดูน่าหวาดกลัว เวลาเขาโกรธใครๆ ก็ไม่กล้าเข้าใกล้ เพราะความตัวใหญ่ของเขา คนอื่นกลัวจะโดนจับทุ่ม ยกเว้นก็แต่รุ่นน้องที่ชื่อ ‘นิ่ม’ เท่านั้นที่รู้จักนิสัยสันดานกันดี

“กูจะเอาเลือดหัวอีหลงออก!”

“หยุดบ้าแล้วนั่งลงเดี๋ยวนี้เลยเจ๊”

“มึงเข้าข้างมันเหรอ!”

“ไม่ได้เข้าข้าง แต่ถ้าเจ๊ไปตบพี่หลง ใครจะทำงานให้เจ๊ คิดสิ คิด!”

เออว่ะ...ทำไมกูคิดไม่ได้วะ

นิ่มเหลือบมองรุ่นพี่ที่ดูจะสงบสติอารมณ์ลงได้แล้ว เมื่อกี้อย่างกับช้างตกมัน คนในแผนกพากันหัวหดหมด ใครจะไปรู้ว่าเจ๊เฟยร่างใหญ่แต่ใจมุ้งมิ้ง

“สรุปยังไง เขาทำให้วันพุธเหรอ”

“เออ กูนี่นะแทบจะกราบตีนมันอยู่แล้วยังไม่เห็นใจกันเลย”

“งั้นก็ช่วยไม่ได้แล้วละ เจ๊ใช้มารยาร้อยเล่มเกวียนของเจ๊คุยกับลูกค้าเอาเองก็แล้วกัน”

“กูอยากจะร้องไห้ ถ้าไม่ใช่ว่าลูกค้าติดใจฝีมืออีหลงนะ กูไม่มีทางส่งโพรเจกต์นี้ให้มันหรอก”

หงุดหงิด หงุดหงิดที่สุด! ยิ่งนึกถึงหน้าจืดๆ เหมือนเต้าหู้ของยัยนั่นก็ยิ่งหงุดหงิด ทำไมคนอย่างอี้เฟยต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วยวะเนี่ย

“ทีหลังก็อย่าดองงานไว้อีกล่ะ นิ่มจัดตารางงานให้แล้ว ยังพลาดได้อีก”

นิ่มทำงานอยู่ฝ่ายซัปพอร์ต คอยซัปพอร์ตฝ่ายขายในด้านเอกสารและการประสานงาน อย่างเช่นถ้ามีโพรเจกต์ใหม่มา นิ่มก็จะคอยจัดการว่าต้องใช้เอกสารอะไรบ้าง ติดต่อกับฝ่ายไหนบ้าง และลงตารางนัดหมายต่างๆ ให้แพนักงานขายที่ดูแล เพราะฝ่ายขายต้องคอยออกไปหาลูกค้าอยู่บ่อยๆ ทำให้ไม่มีเวลามาจัดการเรื่องเล็กๆ น้อยๆ ในออฟฟิศมากนัก

“กูไม่ได้ดองงาน งานกูเยอะจนลืมต่างหาก”

“ไม่อ่ะ เจ๊ดองงานอย่างที่พี่หลงบอกนั่นแหละ”

“อีนิ่ม!”