บทนำ
“ใจหายเหมือนกันนะที่นายลาออก”
นิคาโอพูดขึ้นหลังจากไมลีย์มาขอลาออกจากการเป็นมือขวาและเลขาฯ ส่วนตัว เพราะต้องดูแลริฮานน่า แฟนสาวที่บิดาติดคุกอยู่
“ฉันไม่ได้ไปไหนไกลเลยนะนิค ฉันก็ยังอยู่ที่อิตาลีเหมือนเดิม แค่เปลี่ยนที่ทำงานใหม่แค่นั้นเอง” เขาต้องดูแลบริษัทของอาร์มันโด้ต่อ แม้จะไม่อยากทำ ทว่าก็เห็นใจริฮานน่าที่ไม่ถนัดในด้านนี้
“ฉันต้องขอโทษครอบครัวคุณด้วยนะคะ กับสิ่งที่พ่อฉันทำ คุณจะโกรธหรือแค้นเรา ฉันก็เข้าใจ” หญิงสาวหันไปพูดกับทุกคนในตระกูลคิงส์ตันที่ให้เกียรติเธอได้เข้าพบ
“เรื่องมันผ่านไปแล้วลูก หนูเองก็เป็นคิงส์ตันคนหนึ่งเหมือนกัน มีข่าวดีเมื่อไหร่รีบบอกแม่เลยนะจ๊ะ”
“ค่ะมาดาม” หญิงสาวยิ้มเขิน ก่อนจะเปลี่ยนสรรพนามใหม่เมื่อมาดามอารีน่าทำสายตาขู่ “ค่ะคุณแม่”
“ไมลีย์ก็ดูแลน้องดีๆ นะลูก มีปัญหาอะไรบอกแม่กับพ่อได้เสมอ”
“ครับมาดาม” ไม่ว่าจะนานแค่ไหนท่านทั้งสองก็ยังเอ็นดูเขาและน้องชายไม่เสื่อมคลาย ตลอดจนเขามีครอบครัวเป็นของตัวเอง ท่านก็ยังคอยห่วงหาอยู่เสมอ แล้วมีหรือที่เขาจะทรยศผู้มีพระคุณได้
“แล้วน้องดาล่ะ” มาดามถามถึงเด็กหญิงตัวน้อยอีกคน ซึ่งอนาคตอาจจะได้มาเป็นหลานสะใภ้
“สงสัยไปหาว่าที่สามีในอนาคตมั้งครับ” นิคาโอล้อ ก่อนจะถูกภรรยาหยิกแขนเข้าให้
“น้องดาเป็นผู้หญิงนะคะนิค”
“แกคงไปหาซีโน่ค่ะ เพราะแกคงไม่ได้อยู่ที่อิตาลีอีกนาน”
ริฮานน่าพูดถึงน้องสาวที่ขอไปอยู่ที่อื่น แม้จะไม่เห็นด้วย ทว่าเมื่อเป็นความต้องการของน้อง เธอก็ไม่อยากขัด ชีวิตน้องดาอยู่กับความทุกข์มานาน เธออยากให้น้องได้เลือกทางเดินชีวิตของตัวเองบ้าง คนเป็นพี่ก็ได้แต่ห่วงอยู่ห่างๆ ต่อไป
“หมายความว่ายังไงคะ” นิรดาถามอย่างไม่เข้าใจ
“น้องดาขอไปอยู่ที่ไทยกับญาติของแม่ค่ะ”
“แกคงเลือกดีแล้ว”
ทางด้านซีโน่เมื่อรู้ว่าครอบครัวแคสเซียสมาที่บ้านก็ปลีกตัวมาอยู่ที่สวนหลังบ้านเพราะไม่อยากเจอเด็กโกหก ทั้งที่รู้ว่าเขาไม่ชอบแคสเซียส แต่เธอก็ยังเข้าหาเขาโดยไม่บอกว่าตัวเองเป็นใคร แม้เรื่องราวทุกอย่างจะเคลียร์กันจนจบ ทว่าเรื่องโกหกที่เด็กหญิงสร้างไว้ไม่ได้ลบเลือนไปด้วย
“ไม่รู้จะมาทำไม” ซีโน่พูดกับตัวเองเมื่อนึกถึงคนตัวเล็ก
“น้องดามาลาพี่ภัทรค่ะ”
เสียงเด็กหญิงที่ดังขึ้นอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ยทำให้เด็กหนุ่มถึงกับสะดุ้ง ไม่คิดว่าแค่บ่นถึงจะมาทั้งเสียงและตัวแบบนี้
“เรื่องของเธอ ไม่เกี่ยวกับฉัน” ซีโน่ว่าอย่างไม่สนใจ ไม่แม้แต่จะมองไปที่อีกฝ่ายที่ยืนตัวเล็กลีบอยู่ข้างๆ “จะไปไหนมาไหนก็เรื่องของเธอ ไม่ต้องมาบอก เพราะมันไม่เกี่ยวข้องกับฉัน”
“น้องดายังยืนยันคำเดิมว่าจะกลับมาเป็นเจ้าสาวของพี่ภัทร” เด็กหญิงพูดซ้ำกับที่เคยพูดไปแล้วครั้งหนึ่งตอนอยู่บนเรือสำราญ
“หึ อย่ามาตลก ฉันไม่ชอบคนโกหกแบบเธอ ไม่ว่ายังไงก็ไม่มีวันชอบ” เด็กหนุ่มย้ำชัดเจน “เธอจะไปไหนก็รีบๆ ไปเถอะ ฉันอยากอยู่คนเดียว”
“ขอให้พี่ภัทรโชคดีค่ะ หวังว่าวันหนึ่งเราคงพบกัน”
เด็กหญิงพูดเพียงเท่านั้นก็วิ่งกลับทางเดิมทั้งน้ำตา แม้จะถูกพูดถากถางใส่ แต่ก็ดีใจอย่างน้อยพี่ภัทรก็ยังยอมคุยกับเด็กโกหกเช่นเธอ
‘สักวันเราคงได้พบกันนะคะพี่ภัทร’
ทางด้านซีโน่ก็รู้สึกผิดไม่น้อยทำร้ายจิตใจเด็กหญิงตัวผอมไป ก่อนจะสะดุดกับประโยคหนึ่งที่น้องดาพูดเมื่อครู่
‘หวังว่าวันหนึ่งเราคงพบกัน’
“เธอไม่ได้แค่จะกลับบ้านเหรอ” เด็กหนุ่มวิเคราะห์ก่อนจะรีบวิ่งไปที่บ้านหลังใหญ่ เพื่อถามไถ่เด็กหญิงให้เข้าใจ
“รีบร้อนอะไรภัทร” นิรดาถามเมื่อเห็นลูกชายวิ่งกระหืดกระหอบมา
“น้องดากลับแล้วหรือฮะ”
“กลับแล้วลูก คงไปสนามบินเลย”
“ไปสนามบิน? หมายความว่ายังไงครับ เธอไม่ได้แค่จะกลับบ้านเหรอฮะ”
“น้องดาจะไปอยู่ที่อื่น แต่แม่คงบอกภัทรไม่ได้หรอกว่าที่ไหน เพราะน้องดาแกขอไว้” แม้อยากจะบอกว่าน้องดาย้ายไปอยู่ที่ไหน แต่เพราะรับปากเด็กหญิงไว้แล้ว นิรดาจึงได้แต่จำใจต้องปิด
“ทำไมเธอถึงใจร้ายแบบนี้นะ” เด็กหนุ่มว่าก่อนจะรีบวิ่งออกจากบ้านไปตามถนน เพราะคิดว่ารถของเด็กหญิงคงไปได้ไม่ไกล
“ภัทรจะไปไหนลูก”
“ภัทรจะไปถามน้องดา” ตะโกนตอบมารดาก่อนจะออกแรงวิ่งต่อไป
“รถมีก็ไม่ยอมขับ เสือกวิ่งตามรถ เออดี ลูกกูมันฉลาดจริงๆ”
ไม่มีใครรู้ว่าเด็กหนุ่มจะวิ่งตามทันรถของน้องดาหรือไม่ แต่หลังจากซีโน่กลับถึงบ้านก็ไม่ยอมพูดจาเป็นสัปดาห์ กว่าจะกลับมาร่าเริงอีกครั้งก็ใช้เวลาอยู่สักพัก แต่หลังจากนั้นก็ไม่พูดถึงน้องดาอีกเลย
สิบห้าปีผ่านไป
“กูอยู่สนามบินแล้วเนี่ย มึงอยู่ไหนซีน่อน”
โลเวลคุยโทรศัพท์กับน้องชายด้วยความไม่สบอารมณ์เท่าไร ก็เพราะเจ้าตัวบอกว่ามาถึงโรมตั้งแต่ชั่วโมงก่อน ทว่าก็ยังไม่เห็นโผล่หัวออกมาเสียที
“มึงจะรีบไปไหนวะพี่ซีน กูก็กำลังรีบอยู่นี่ไง” ซีน่อนวัยสิบหกปีตอบกลับขณะกำลังมองหาพี่ชาย “ถ้ากูขับรถเองได้ กูคงไม่ให้มึงมารับหรอกน่าไอ้พี่ซีน”
“มึงอย่ามัวพูดมากไอ้ซีน่อน กูรอมึงอยู่”
“ทำไมมึงไม่ให้แด๊ดมารับ หรือคนที่บ้านมารับวะ” คนเป็นน้องถามอย่างไม่เข้าใจ พยายามวิ่งแทรกคนอื่นให้เร็วทันใจพี่ชาย หรือบางทีเขาอาจจะบอกมันเผื่อเวลาเกินไป ทำให้พ่อหนุ่มรูปงามอารมณ์เสีย
“แล้วทำไมมึงไม่นั่งแท็กซี่กลับเอง”
“ก็กูไม่อยากนั่ง ใครจะทำไม” ซีน่อนตอบรวนๆ
“กูรออยู่ที่ทางออกแล้วกัน ชักช้าเสียเวลากูทำงาน” คนเป็นพี่ว่าก่อนจะหมุนตัวเดินไปยังประตูทางออกเพื่อรอน้องชาย พลันก็ชนกับผู้โดยสารที่พลุกพล่านเข้าจนได้
“ขอโทษครับ/ขอโทษค่ะ”
ทั้งสองเอ่ยออกมาพร้อมกัน ก่อนคนที่เป็นสุภาพบุรุษจะช่วยพยุงสุภาพสตรีขึ้นยืน เพราะทั้งสองล้มกองอยู่ที่พื้นด้วยกันทั้งคู่
“เป็นอะไรหรือเปล่าครับ”
“ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณมาก” หญิงสาวรีบตอบแล้วแกะมือชายแปลกหน้าออกอย่างไม่ให้เสียมารยาท ซึ่งดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะรู้ตัว
“ขอโทษครับ ผมไม่ได้ตั้งใจจะล่วงเกิน”
“ไม่เป็นไรค่ะ ต้องขอบคุณคุณมากกว่า”
หลังจากเก็บของที่ตกเรียบร้อยก็เงยหน้าขึ้นมองคู่กรณี ไม่คิดว่าการกลับมาอิตาลีในรอบสิบห้าปีจะซวยตั้งแต่วันแรกที่เหยียบประเทศ
โลเวลมองสาวร่างเล็กตรงหน้าด้วยความตะลึง เขาไม่เจอคนสวยถูกใจมานานเท่าไรแล้วนะ แม้คนตรงหน้าจะตัวเล็ก ทว่าก็มีสัดส่วนที่ผู้ชายชอบ โดยเฉพาะหน้าอกหน้าใจที่ดันเสื้อกล้ามตัวสวยของเธอขึ้นมาจนแทบทะลุ ทว่าเขาก็ไม่ได้มองจนทำให้สาวเจ้ารู้ตัว
“ยินดีต้อนรับสู่ประเทศอิตาลีนะครับ” ชายหนุ่มเริ่มชวนคุย ความไม่สบอารมณ์น้องชายเมื่อครู่หายเป็นปลิดทิ้ง แต่เจ้าเด็กแสบก็ยังคงเป็นตัวขัดลาภอยู่เสมอ
“ไอ้พี่ซีนกลับบ้านกันเถอะ น้องหิวมากเลยตอนนี้ คิดถึงแม่ฝัน คิดถึงแด๊ดที่สุดเลย” เด็กหนุ่มรัวคำพูดใส่เมื่อเห็นพี่ชายยืนอยู่ โดยไม่รู้ว่าเขากำลังจีบสาว “อ้าว คุยกับใครอยู่เนี่ย”
“ฉันขอตัวก่อนนะคะ” หญิงสาวพูดเพียงเท่านั้นก็เดินจากไป โดยไม่สนใจชายหนุ่มที่อยากสานสัมพันธ์ต่อ
“มึงช้าขนาดนี้ น่าจะช้าอีกสักสิบนาทีนะซีน่อน”
“มึงกำลังจีบสาว?”
ซีน่อนถามพี่ชายอย่างไม่เชื่อหู คนอย่างพี่ชายเขาน่ะหรือจีบสาว คนอย่างมันแค่เห็นว่าเป็นผู้หญิงก็ลากขึ้นเตียงได้หมด ไม่ต้องมาเสียเวลาจีบแบบนี้หรอก เพราะพวกเธอเหล่านั้นยอมมันตั้งแต่สบตาแล้ว
“ไม่ต้องมายุ่งเรื่องของกู เพราะตอนนี้กูต้องจัดการที่มึงหลอกให้กูมารับก่อนเวลา”
“ซีน่อนไม่คิดว่าพี่ซีนจะคิดถึงน้องจนรีบมาขนาดนี้” คนเป็นน้องแก้ตัวอย่างน่าสงสาร “เค้าไม่ได้ตั้งใจทำให้ตัวเองเสียงานนะ”
“มึงรอเคลียร์กับกูที่บ้านเลยซีน่อน”
“ที่กูมาสายใช่ไหม”
“ที่มึงทำให้กูไม่ได้เบอร์เขาไง”
“ไอ้นี่สนใจผู้หญิงมากกว่าน้องเหรอ”
“อย่ามาพูดมาก รีบตามมาเลยนะ...”
เสียงของสองพี่น้องดังขึ้นเรื่อยๆ จนเงียบไปตามระยะทางที่ทั้งคู่เดินไกลออกไป คนที่แอบอยู่ตรงเสาจึงเดินออกมามองแผ่นหลังของผู้ชายที่แสนคิดถึง
“น้องดากลับมาแล้วนะคะพี่ภัทร แล้วเจอกันค่ะ พี่ภัทรของน้องดา...”
| ความคิดเห็น |
|---|
ผู้ผลิตและผู้จัดจำหน่ายหนังสือคุณภาพ