บทนำ

บทนำ

บริเวณสนามเด็กเล่นในละแวกหมู่บ้านใหญ่แห่งหนึ่ง เมื่อหลายสิบปีก่อน ที่ดินแถวนี้ยังถือเป็นแถวชานเมือง คนที่สนใจจะมีบ้านที่มีเนื้อที่ใช้สอยพอประมาณจึงแห่มาจับจองและสร้างบ้านเดี่ยวกันจนเกิดเป็นหมู่บ้านใหญ่ บ้านในละแวกนี้จึงไม่ได้มีหน้าตาคล้ายกันไปหมดเหมือนบรรดาหมู่บ้านจัดสรรทั้งหลาย 

แต่ด้วยความเป็นหมู่บ้านใหญ่ มีทางเข้าออกหลายทาง เมื่อเวลาผ่านไป จากที่เป็นหมู่บ้านปิดจึงเปลี่ยนมามีถนนตัดผ่านทุกด้าน ทำให้หมู่บ้านกลายเป็นทางลัดไปโดยปริยาย หลายคนจึงเลือกจะย้ายบ้าน เพราะปัจจัยต่างๆ รวมทั้งการขยายครอบครัว 

เช่นเดียวกับครอบครัวของเด็กหนุ่มวัยรุ่นที่สวมชุดนักเรียนและกางเกงสีน้ำตาลที่ยืนอยู่ในสนามเด็กเล่นในเวลานี้ จากรูปร่างและส่วนสูงบ่งบอกได้ว่าอยู่ชั้นมัธยมปลาย ตรงหน้าเขามีเด็กผู้หญิงร่างเล็ก สูงไม่เกินไหล่ของเด็กหนุ่ม สวมชุดนักเรียนสีขาว กระโปรงสีกรมท่ายาวถูกระเบียบ ผูกคอซองแบบเด็กมัธยมต้นยืนทำตาปรอยอยู่

สองนาทีก่อนหน้านี้เด็กหญิงเพิ่งทำเรื่องที่ชวนเขินที่สุด ด้วยการสารภาพรักพี่ชายที่อยู่บ้านใกล้เรือนเคียง เด็กหญิงแอบชอบพี่ชายคนนี้มาตั้งแต่ตัวเองอยู่ชั้นประถมศึกษาปีที่หก แล้วพอมีโอกาสได้เข้าเรียนโรงเรียนมัธยมเดียวกับอีกฝ่ายก็ยิ่งปลื้มเข้าไปใหญ่ เพราะเขาเป็นนักกีฬาบาสเกตบอลของโรงเรียน แล้วยังเป็นรองประธานนักเรียนด้วย ความหล่อเหลาเรียนเก่งของเขาทำให้หัวใจน้อยๆ ของเด็กหญิงผู้อ่อนหัดเรื่องความรักหวั่นไหว

แต่แล้วก็เหมือนฟ้ากลั่นแกล้ง แค่เขาเรียนจบมัธยมปลายแล้วจะไม่ได้เห็นกันที่โรงเรียนอีกยังไม่พอ ยังต้องมารู้อีกว่าครอบครัวของเขากำลังจะย้ายบ้าน เจ้าตัวจึงตัดสินใจสารภาพรักกับเขา!

‘พี่มิลคะ กุ้งชอบพี่มิล’

ก่อนที่จะไม่มีวันได้พูดคำนี้กับเขาอีก แม้ในใจลึกๆ จะเตรียมตัวอกหักมาแล้ว แต่ก็ยังแอบหวังว่าเขาอาจจะไม่รับรักตอนนี้ แต่เก็บไว้พิจารณาหรือขอเบอร์ไว้ติดต่อกัน ได้พูดคุยกันมากขึ้นก็ยังดี 

“พี่ขอบใจนะที่กุ้งมีความรู้สึกที่ดีกับพี่ แต่สำหรับพี่แล้ว พี่เห็นกุ้งเป็นเหมือนน้องสาว กุ้งยังเด็ก ยังมีคนอีกมากมายที่จะได้เจอ ถึงเวลานั้นกุ้งอาจจะได้เจอคนที่ดีกว่าพี่ก็ได้”

เด็กหญิงทำหน้าจ๋อย แต่ก็ไม่ได้ร้องไห้ตีโพยตีพาย เพียงตอบไปว่า

“ถ้าอย่างนั้นกุ้งขอเบอร์พี่มิลได้ไหม ไว้เป็นเพื่อนกันหลังจากนี้ เพราะพี่มิลกำลังจะย้ายบ้านแล้ว”

“พี่คงให้ไม่ได้”

“ทำไมล่ะคะ แค่เป็นเพื่อนกันก็ไม่ได้เหรอ”

คราวนี้เด็กหญิงเริ่มน้อยใจหนัก ไม่คิดว่าจะถูกตัดรอนแม้แต่การเป็นคนรู้จักกัน แต่เด็กหนุ่มกลับยื่นมือมาลูบศีรษะคนตัวเล็กกว่าเบาๆ ก่อนจะอธิบายให้เข้าใจ

“ที่ให้ไม่ได้เพราะพี่จะไปเรียนต่อเมืองนอก เวลาไม่ตรงกัน คงติดต่อกันลำบาก แล้วพี่ก็คงเรียนหนักมากด้วย กุ้งเองก็เหมือนกัน หลังจากนี้ต้องเรียนชั้นสูงขึ้น เนื้อหายากขึ้น ก็ต้องพยายามให้มาก ไหนๆ แล้วก็ดูแลตัวเองให้ดี รักตัวเองให้มาก แล้วเรื่องความรักอย่าด่วนตัดสินใจ ต้องดูให้แน่ก่อนแล้วค่อยรัก พี่คงพูดทั้งหมดได้แค่นี้”

เด็กหนุ่มบอกแล้วเลื่อนมือที่ลูบศีรษะคนตัวเล็กออก ก่อนจะส่งยิ้มให้เสมือนการบอกลา จากนั้นจึงหันหลังเดินจากไป เด็กหญิงได้แต่มองตามด้วยน้ำตาคลอเบ้า แต่ไม่ร้องไห้สักแอะกับรักแรกในวัยใสที่ถูกหักอกดังเป๊าะ แล้วก็เป็นรักแรกที่เจ้าตัวไม่มีวันลืมได้เลยกับผู้ชายที่ชื่อ...รามิล!