บทนำ
พันธสัญญา
“ถ้าคิดว่าตัวเองยังมีทางเลือกอื่นก็ก้าวลงจากรถผมไปได้เลย ทิชชูเปียกอยู่ตรงนั้น เช็ดทำความสะอาดให้เรียบร้อยและเอาไปทิ้งด้วย”
“ในเมื่อเกลียดกันขนาดนี้ จะบังคับให้ฉันไปกับคุณทำไม ถึงยังไงชีวิตฉันมันก็ไม่เหลือชิ้นดีอย่างที่คุณต้องการอยู่แล้ว คุณยังจะต้องการอะไรจากฉันอีก”
ในดวงตาของเกล้าเศียรมีแต่ความเกลียดชังมากมายจนเธอทนมองแทบไม่ไหว กานมณีตัวสั่นเทา ก้มหน้าลงมองมือตนเองบนตัก ไม่เข้าใจว่าสิ่งที่เธอได้รับมันยังไม่เพียงพอต่อหนี้กรรมเหล่านั้นอีกหรือ เขายังต้องการอีกมากเท่าไรถึงจะพอ
ตอนเธอจะตายเขากลับช่วยชีวิตไว้ แต่พอเธอรอดจากเงื้อมมือมัจจุราชกลับต้องตกมาอยู่ในกำมือของเขา ถูกพันธนาการความเกลียดชังที่ไม่อาจเห็นจุดสิ้นสุด
เกล้าเศียรเหยียดยิ้มจนดวงตาอันเคยอ่อนโยนเหี้ยมโหด...
“มันยังน้อยเกินไปไงกานมณี คนอย่างคุณยังต้องรับกรรมให้มันสาสมกว่านี้ ให้มันเจ็บปวดยิ่งกว่านี้ วันนี้ไม่ว่าคุณจะตัดสินใจยังไงก็หนีหนี้กรรมนี้ไม่พ้น จะก้าวลงไป หรือนั่งต่อไปก็เลือกเอาได้เลย”
แค่ข้อหาสวมสิทธิ์คนตายก็ต้องนอนคุกยาวอย่างไม่เห็นเดือนเห็นตะวันแล้ว ไม่ต้องพูดถึงข้อหาอื่นที่เขาจะทุ่มสุดตัวสรรหามายัดเยียดให้อย่างละเมียดละไม เอาให้ชาตินี้ไม่อาจก้าวขาออกมาเห็นแสงตะวันได้อีก
“ฉันต้องชดใช้อีกมากเท่าไหร่คุณถึงจะพอใจ”
กานมณีอับจนหนทาง ต่อให้เธอก้าวลงไปก็ต้องติดกับดักที่เขาวางเอาไว้ เช่นนั้นก็ให้มันเป็นไปตามที่เขาต้องการ ทรมานเธอให้สาแก่ใจ
“หนึ่งปี เทียบเท่ากับช่วงเวลาที่คุณทำให้กินรีเจ็บปวด หลังจากนั้นถือว่าเราหมดเวรหมดกรรมต่อกัน ชาตินี้จะไม่โคจรมาพบหน้ากันอีกตลอดชีวิต”
“ได้ ฉันตกลง”
หนึ่งปี แค่หนึ่งปีหลังจากนี้ ความเจ็บปวดที่หลอกหลอนเธอมาตลอดจะจบสิ้นเสียที ถึงจะต้องเป็นหนึ่งปีที่ทรมานทั้งร่างกายและจิตใจ ขอแค่ได้ชดใช้และจบลงไปได้เธอก็ยินดีจะยอมรับมัน
“ยินดีต้อนรับสู่การชดใช้เต็มรูปแบบ กานมณี”
| ความคิดเห็น |
|---|
ผู้ผลิตและผู้จัดจำหน่ายหนังสือคุณภาพ