เด็กนรก!
ผีต้องปั้นแม่หนูนิดนี่หลุดมือมาแน่ๆ
คันฉัตรคิดขณะสาดเหล้าลงคอด้วยความคั่งแค้นใจ และรินน้ำสีอำพันลงไปในแก้วที่ว่างเปล่าอย่างไม่รีรอ
ได้กลิ่นหอมกรุ่นของกายสาวอวลที่ปลายจมูก
และรับรู้ถึงโนมเนื้อเต่งตึงซึ่งเบียดเกยอยู่ตรงท่อนแขน
แต่ทั้งหมดนี้กลับไม่ทำให้คันฉัตรรู้สึกผ่อนคลาย หรือลุกโลดขึ้นได้เหมือนเก่า
ซ้ำยังรู้สึกเหมือนได้ยินเสียงหัวเราะหึๆ เหมือนจะเยาะของอัคราอยู่ในหู
พร้อมคำพูดเย้ยหยันที่ฝ่ายนั้นพูดกับเขาเมื่อตอนอยู่ในงานเลี้ยงเมื่อครู่
‘ฉันบอกแกแล้ว ว่าก่อนรับปากคุณแม่ให้คิดให้ดีๆ’
‘ผมคิดดีแล้ว’ เขาจำได้ว่าตอบไปแบบนั้น ‘แต่ใครจะคิดว่า นอกจากคุณเดย์แล้ว จะมีเด็กบ้านี่เป็นติ่งติดมาด้วย’
‘อ๊ะๆ แกอย่าเรียกหลานของฉันอย่างนั้นเชียวนะ ไอ้ฉัตร หนูนิดออกจะน่ารัก’
ไอ้รุ่นพี่ตัวแสบที่เคยกอดคอเที่ยวหัวราน้ำมาด้วยกันบอก
สีหน้าท่าทางแสดงให้รู้ว่ากำลังสะใจสุดๆ
ขณะที่คันฉัตรสะดุดหู
จริงอยู่ว่าเขาได้ยินเวียนนาแทนตัวเองกับเด็กหญิงว่าแม่
แต่ไม่แน่ใจว่าตัวเองหูฝาดหรือเปล่า ‘หลาน?’
‘เออ...หนูนิดเป็นลูกพี่เวียนนา’
สีหน้าคนพูดกระอักกระอ่วนอย่างเห็นได้ชัด
ก่อนที่จะปลีกตัวไปเหมือนไม่อยากจะพูดถึงเรื่องนี้อีกต่อไป
คันฉัตรนิ่งคิดทบทวนเรื่องนี้ด้วยความแปลกใจ เพราะไม่เคยได้ยินว่า เวียนนา
อัศวฤทธา แต่งงานแล้ว มิหนำซ้ำสามีฝ่ายนั้นยังเป็นหมอบ้านนอกที่เหมือนจะมีความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งกับเดหลีเสียอีก
แต่ส่วนที่แปลกที่สุดของเรื่องนี้คือ ทั้งคู่มีลูกสาวด้วยกัน ลูกสาวที่ร้ายกาจราวกับเป็นปีศาจตัวน้อยๆ
มิหนำซ้ำยังเลือกเข้าข้างเดหลีแทนแม่บังเกิดเกล้า
และจะว่าไป เขาก็ไม่เห็นเวียนนา หรือคนในตระกูลอัศวฤทธาโอภาปราศรัยกับเขมวันต์สักเท่าไร
จะมีก็แต่ ปุริสกับอัครา
และภรรยาของชายหนุ่มทั้งสองที่ทักทายนายแพทย์หนุ่มอย่างเป็นกันเอง
ขณะที่วนิษาก็ดูเหมือนจะสนิทสนมกับสองครอบครัวนี้และเดหลีเพียงเท่านั้น
ปริศนาข้อนี้ ขบคิดเท่าไรก็คิดไม่ออก
แต่เขามั่นใจว่า ถ้าสามารถถอดสลักชิ้นนี้ได้
ก็น่าจะมองสายสัมพันธ์ที่โยงใยคนรอบตัวเดหลีได้กระจ่างชัดขึ้น
และสามารถเลือกได้ว่าจะทำลายสายใยเส้นไหนทิ้งไปโดยที่เธอไม่ระแคะระคาย
ตัวเขาเองก็จะได้มีโอกาสมากขึ้นในการใกล้ชิดกับหญิงสาว
ยายเด็กนรกนั่นจะได้รู้เสียทีว่าไม่ควรมาดูถูก คันฉัตร นิมมานวาทิน
แบบนี้...
ถึงอย่างนั้น เรื่องของวนิษาก็ยังเป็นเหมือนตะกอนในใจจนถึงตอนนี้
หญิงสาวที่นั่งแนบชิดอยู่ก็คงตระหนักได้ถึงความขุ่นมัวของเขาเช่นกัน
เพราะเธอกลั้วหัวเราะแผ่วเบาตอนยื้อแย่งแก้วเหล้าไปจากมือคันฉัตร พร้อมเอ่ยถามว่า
“บอกได้ไหมคะว่าใครทำให้คุณฉัตรของไข่มุกอารมณ์เสีย คุณเดหลีหรือคะ”
“ไม่ใช่” ชายหนุ่มตอบห้วนๆ
อดแปลกใจไม่ได้จึงหันไปมองคนพูด “ว่าแต่คุณรู้เรื่องคุณเดย์ด้วยหรือ”
ตอนนั้นเอง รอยยิ้มหวานลึกลับจึงปรากฏขึ้นบนใบหน้าคนถูกถาม
“รู้สิคะ ไข่มุกยังรู้ด้วยว่าคุณฉัตรไปงานแต่งงานของคุณซิดนีย์กับคุณเดย์”
ดวงตาของคนพูดเลื่อนมาสบตาเขา
ขณะที่มือเรียวงามสอดเข้ามาตามรอยแยกตรงสาบเสื้อเพื่อลูบไล้แผ่นอกกว้างไปมาอย่างถือสนิท
“ไข่มุกเลยแปลกใจ เพราะปกติไม่เห็นคุณจะสนิทกับคุณเดย์เลย”
คำถามนี้ทำให้คันฉัตรเม้มปากแน่น
ใช่!...เขาไม่สนิทสนมกับเดหลีมาก่อน และไม่คิดจะสนิทสนมกับฝ่ายนั้นด้วย
แต่ด้วยเหตุผลบางอย่างทำให้คันฉัตรจำใจต้องเข้าไปเรียนรู้งานที่เอวาลอนกรุ๊ปเป็นเวลาหกเดือน
โดยมีข้ออ้างสวยหรูกับคนภายนอกว่า ครอบครัวเขากับพวกอัศวฤทธา
ได้ทำสัญญาปากเปล่าตกลงแลกเปลี่ยนความรู้ด้านการบริหารงานระดับสูงระหว่างสายงานอสังหาริมทรัพย์กับการค้าปลีกเอาไว้เมื่อหลายปีก่อน
แต่ทั้งเขากับศกุนตลาต่างรู้ดีว่า เรื่องนี้เป็นข้ออ้างทั้งเพ
หน้าที่เดียวของเขาคือดึงเดหลีให้ออกห่างจากนายแพทย์หนุ่มคนนั้นให้มากที่สุด
ทั้งๆ ที่จะว่าไปแล้ว เขากับหญิงสาวผู้นั้น ไม่ใช่คู่ที่เหมาะสมกันราวกิ่งทองใบหยก
หรือดอกไม้ในแจกันแก้วแต่อย่างใด
ทั้งเรื่องที่คันฉัตรอายุน้อยกว่าน้องชายของเดหลี กับฐานะของเขาในตอนนี้ที่ขาดสภาพคล่องรุนแรง
ยิ่งกว่านั้นเขายังไม่เคยคิดจะชอบผู้หญิงที่มีอายุมากกว่ามาก่อน
โดยเฉพาะผู้หญิงที่มีมาดนางพญา นัยน์ตาเหมือนก้อนน้ำแข็งคนนั้น เธอสวย สง่า
ลึกลับ และน่าค้นหา แต่ไม่ยั่วยวนชวนให้กระโดดขึ้นเตียงด้วยแม้แต่นิดเดียว
ชายหนุ่มเลือดร้อนฉ่าคนไหนบ้างเล่า อยากนอนกับตุ๊กตาหิมะเดินได้!
“ตกลงคุณจะจีบคุณเดหลีจริงๆ หรือคะ” คู่นอนคนล่าสุดของเขากระทุ้งถาม
ทำให้คันฉัตรก้มมองอีกฝ่ายนิ่งนาน แล้วอดไม่ได้ที่จะคลี่ยิ้มบางๆ ออกมา
รอยยิ้มอันตรายสำหรับตักเตือนอีกฝ่ายโดยเฉพาะ
“ผมไม่พูดถึงผู้หญิงอีกคนตอนอยู่กับผู้หญิงอีกคนหรอกนะ”
“แหม...ไข่มุกก็แค่อยากรู้เฉยๆ” เธอทำปากยื่นอย่างกระเง้ากระงอด
“อีกอย่าง ใครๆ
ก็รู้ว่าคุณเดหลีน่ะเป็นเหมือนนางพญาของบรรดาเซเล็บขึ้นคาน
ถ้าคุณสอยเธอร่วงตกคานมาได้จริง ไข่มุกก็จะได้วางเงินกับเพื่อนสักสิบต่อหนึ่ง”
“นี่คุณเอาเรื่องของผมกับคุณเดย์ไปพนันขันต่ออย่างนั้นหรือ” ชายหนุ่มอุทานอย่างคาดไม่ถึง
ไม่ใช่เพราะไม่เคยได้ยินเรื่องพนันขันต่อทำนองนี้มาก่อน
แต่เพราะคันฉัตรเพิ่งเข้าไปทำงานที่เอวาลอนกรุ๊ปได้แค่วันเดียว
เรื่องของเขากับเดหลีไม่น่ากระฉ่อนดังถึงเพียงนี้
“ใครๆ เขาก็พนันกันทั้งนั้นละค่ะ ยิ่งพวกหนุ่มๆ อัศวฤทธายิ่งตัวดีเลย
เพราะพวกเขาไม่เชื่อว่าคุณเดหลีจะแต่งงานกับใครที่ไหนทั้งนั้น”
กะแล้วว่าต้องเป็นเพราะอัคราแน่ๆ
ฝ่ายนั้นเป็นไม้เบื่อไม้เมากับพี่สาวมานานแล้ว ขณะเดียวกันเมื่อเสือสิ้นลาย
ก็อยากให้เพื่อนเสือด้วยกันพลอยสิ้นลายไปด้วย
คันฉัตรยิ่งคิดก็ยิ่งโมโหเพื่อนสนิทรุ่นพี่มากขึ้นไปอีก
นอกจากนี้เดหลียังเป็นเหมือนแม่ทัพหญิงคนสำคัญของเอวาลอนกรุ๊ป
เธอมีผลงานโดดเด่นมากมาย และเก่งเรื่องการใช้สื่อประชาสัมพันธ์
อีเวนต์ที่จัดประสบความสำเร็จทุกงาน และกระตุ้นยอดขายได้ทุกครั้ง
จะว่าไป ถ้าเขาทำตามที่ศกุนตลาขอร้องได้สำเร็จก็คงดีไม่น้อย
การได้เป็นทองแผ่นเดียวกันกับตระกูลอัศวฤทธานับว่าโชคดี
ถ้ามองข้ามเรื่องที่เธออายุมากกว่าเขาไปเสีย ก็จะเห็นว่าหญิงสาวมีข้อดีเยอะทีเดียว
ทั้งเรื่องที่ทำงานเก่งฉกาจจนมั่นใจว่าจะสามารถช่วยเขาฟื้นฟูธุรกิจของตระกูลให้กลับมารุ่งเรืองได้ในไม่ช้า
หรือเรื่องนิสัยเย็นชาของหญิงสาวก็ทำให้ชายหนุ่มคิดว่าเธอไม่น่าจะเป็นคนขี้หึง
และคงไม่วุ่นวายกับสาวๆ ที่เขาเลี้ยงดูปูเสื่ออยู่ในตอนนี้หรือในอนาคต
แต่ความเชื่อมั่นนี้กลับถูกคนข้างๆ ทำให้คลอนแคลนในพริบตา
เพราะอีกฝ่ายเสริมต่อว่า
“โดยเฉพาะ คุณฉัตร”
“ทำไม”
“ก็คุณอายุน้อยกว่าคุณเดหลีตั้งหลายปี มิหนำซ้ำยังเป็นเพื่อนคุณอัคเสียอีก
อีกอย่าง เห็นว่าวันนี้คุณเดหลีมีคู่ควงมาด้วย เห็นเขาว่าตัวโตสูงใหญ่อย่างกับกรรมกร
ไม่รู้มาร่วมงานของพวกอัศวฤทธาได้ยังไง แถมยังอุ้มคุณเดหลีออกไปเสียอีก
ตกลงจริงหรือเปล่าคะ”
คำพูดของคู่นอนสุดสวยที่พาดพิงถึงเขมวันต์ ไม่ต่างจากน้ำมันแกลลอนใหญ่ๆ
ที่สาดโครมใส่กองไฟที่ใกล้มอดดับของคันฉัตรให้ลุกโพลงขึ้นมาใหม่
เพราะเขมวันต์ทำให้เขาต้องขับเฮลิคอปเตอร์พาเดหลีไปรับตัวฝ่ายนั้นกับยายเด็กนรกนั่นออกมาจากคลองหมาแหงน
วนิษาเป็นเด็กร้ายกาจที่สุดเท่าที่เขาเคยเจอมา
สมัยเรียนอยู่ต่างประเทศ คันฉัตรเคยเจอเด็กฝรั่งเฮี้ยวๆ แสบๆ มาก็เยอะ
แต่เพียงแค่เขาปรายตามอง ก็ไม่มีใครกล้าตอแยด้วย หรือถึงกล้า ก็ไม่มีใครสู้กำปั้นหรือมัดกล้ามของเขาได้
แต่วนิษาเป็นเด็กผู้หญิง...จะให้เขาต่อยปากฝ่ายนั้นก็ไม่ได้
จะบีบคอให้ตายคามือ ก็คงต้องสู้คดีในศาลกันยืดยาว
นอกจากนี้แม่เด็กผีเจาะปากจากบ้านนอกคนนั้น
ยังเป็นลูกเป็นหลานสายตรงของอัศวฤทธาเสียด้วย
“จริง”
“เป็นแบบนี้แล้ว คุณยังอยากโดนเธอกินตับอีกหรือคะ” พูดจบคนพูดก็ช้อนตาขึ้นมองเขาอย่างกระเง้ากระงอด
คันฉัตรจึงตัดสินใจตัดบทการสนทนาครั้งนี้ด้วยการหันไปโอบคนข้างๆ
แน่นจนเกือบกลืนเป็นเนื้อเดียวกัน แล้วซุกไซ้จมูกลงไปบนผิวแก้มผ่อง
พร้อมบอกเสียงอู้อี้ว่า
“ใครจะกินตับใครก็ช่าง เอาเป็นว่า ผมหิวแล้วก็อยากกินคุณจะแย่แล้ว...คุณรู้บ้างไหม”
คันฉัตรอาจจะเลิกหงุดหงิดกับเรื่องของเดหลีและเขมวันต์ไปชั่วคราว แต่ศกุนตลายังคงรู้สึกเช่นนั้นอยู่ โดยเฉพาะเมื่อเวียนนาไม่สามารถทำหน้าที่แม่ของวนิษาและเมียของเขมวันต์ได้อย่างที่ควรจะเป็น
นอกจากนี้เดหลียังหายหน้าไปกับเขมวันต์เสียอีก
มีญาติหลายคนเห็นว่าบุตรสาวคนโตเมาจัดจนฝ่ายชายต้องประคองออกไปจากห้องบอลรูม
จากนั้นพอเธอต่อสายเข้าโทรศัพท์มือถือของเดหลี ก็พบว่าติดต่อไม่ได้
คนเป็นแม่เลยโกรธจนหัวหมุน โทร. เข้าที่คอนโดฯ ก็ไม่มีคนรับสาย จนสุดท้ายต้องถาม รปภ.
เฝ้าตึก ถึงได้รู้ว่าบุตรสาวเพิ่งกลับไปถึงที่นั่นพร้อมกับแฟนหนุ่มเมื่อไม่กี่นาทีนี้เอง
‘แฟน! นายรู้ได้ยังไงว่าหมอนั่นเป็นแฟนคุณเดหลี’
‘ก็ผมเห็นคุณผู้ชายมาหาคุณเดหลีที่นี่บ่อยๆ’ ฝ่ายนั้นตอบเสียงสั่น
ก่อนที่เธอจะกดตัดสายทิ้งด้วยความโมโห
เรื่องที่สงสัยเป็นจริงขึ้นมาจนได้
ไอ้หมอบ้านนอกนั่นต้องเป็นสามีเวียนนาเท่านั้น
จะมาสนิทสนมกับลูกสาวของเธอไม่ได้เป็นอันขาด และเพราะเหตุนี้เอง ทำให้อดีตนางพญาแห่งเอวาลอนกรุ๊ป
สั่งคนขับรถให้ไปคอนโดฯ ของเดหลีแทนการกลับบ้านอย่างที่ควรจะทำ
สามีที่นั่งมาด้วยและเงียบมาตลอดทางจึงค่อยถามขึ้นว่า
“คุณจะไปคอนโดฯ ยายเดย์ทำไม”
“ฉันมีธุระจะพูดกับลูก”
“ตอนนี้น่ะหรือ” คนถามพูดพลางเหลือบตามองนาฬิกาที่ข้อมือ
เห็นพรายน้ำบนหน้าปัดเรืองแสงบอกเวลาค่อนคืนแล้ว
“ใช่”
“คงเป็นเรื่องสำคัญมากสิท่า”
“แน่นอน”
“เรื่องอะไร”
ศกุนตลาเม้มปากอย่างชั่งใจ
“หมอคนนั้นงั้นสิ” เจ้าของเสียงห้าวคาดเดาต่อ
ทำให้คนเป็นภรรยาหันขวับมามองทันที
“คุณรู้หรือ”
“ได้ยินมาเหมือนกัน” โรมตอบสั้นๆ สีหน้าเขาเรียบเฉย
และแววตาก็นิ่งเสียจนศกุนตลาไม่สบายใจ
“คุณได้ยินมาว่าอะไร”
“คุณก็น่าจะได้ยินเหมือนๆ ที่ผมได้ยิน แล้วจะมาถามทำไมเล่า” ฝ่ายนั้นเอ่ยเหมือนไม่ใส่ใจ ทำให้คนฟังหมั่นไส้และเชิดหน้าขึ้นสูงกว่าเดิม
“ในเมื่อคุณก็ได้ยินมาเหมือนๆ กับฉัน แล้วยังนิ่งนอนใจอยู่อีกหรือ”
“ยายเดย์ไม่ใช่เด็ก ลูกโตแล้ว เป็นผู้บริหารใหญ่โต ควรมีสิทธิ์คิดเองบ้าง”
คนเป็นสามีตอบกลับมาเช่นนี้ ทำให้ศกุนตลาหน้าบึ้งยิ่งกว่าเดิม
“แต่เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องของยายเดย์คนเดียว ถ้าลูกจะมีแฟน
พ่อกับแม่ก็ต้องรับรู้ และที่สำคัญ ผู้ชายที่จะมาเป็นแฟนลูก
ไม่ควรเป็นผัวแม่เวียนนามาก่อน แถมยังมีลูกด้วยกันเสียอีก
คนอื่นรู้เรื่องเข้าจะคิดยังไง คราวตาชายก็ทีหนึ่งแล้ว แฟนน้องมาเป็นเมียพี่
มาถึงคราวตาอัค ก็ไปคว้าแม่นักร้องหัวเม่นนั่นมาเป็นสะใภ้ บอกตรงๆ นะคุณโรม
ฉันจะไม่ทนกับ เขย สะใภ้กาฝากพวกนี้อีกแล้ว”
“ผมคิดว่าคุณเริ่มชอบปัณณ์กับเกี้ยมอี๋ขึ้นมาบ้างแล้วเสียอีก”
คำปรารภนี้ทำให้ศกุนตลาเมินหน้าออกนอกหน้าต่างรถ
เธอไม่ได้เกลียดชังอะไรสปัณณ์นัก มีแต่ดีใจด้วยซ้ำที่ปุริส
ลูกชายคนโตของสามี เลือกหญิงสาวคนนั้นมาเป็นภรรยา
เพราะหวังว่าจะทำให้ชีวิตของฝ่ายนั้นมีจุดด่างขึ้นมาบ้าง แต่กลับเป็นว่า
สปัณณ์ที่เคยเป็นเลขาฯ ทั้งอัคราและปุริสมาก่อนกลับช่วยสามีราวกับเป็นมือเป็นเท้า
จนปุริสนั่งตำแหน่งนายห้างคนใหม่ของ เอวาลอนกรุ๊ป ได้อย่างภาคภูมิใจ
สำหรับเกี้ยมอี๋นั้น ศกุนตลายอมรับว่าไม่เคยชอบหน้าสะใภ้คนนี้เลยแม้แต่น้อย
เด็กนั่นทั้งอวดดี ปากจัด ท่าทางห้าวหาญเกินผู้หญิง ไม่นุ่มนวล
อ่อนหวานแม้แต่กระผีกริ้นของสปัณณ์ที่เป็นเพื่อนสนิท
เลยไม่เข้าใจว่าอัคราไปหลงใหลได้ปลื้มอะไรนักหนา ซ้ำยังเป็นแค่ลูกสาวผู้ใหญ่บ้าน
จะมองมุมไหนก็เห็นแต่ตำหนิไปเสียทั้งสิ้น
จนต่อมาเมื่อฝ่ายนั้นคลอดหลานแฝดชายหญิงที่น่ารักน่าชังให้พร้อมกันทีเดียวสองคน
หัวอกคนเป็นย่าหมาดๆ เลยอดใจอ่อนไม่ได้
แต่ถึงอย่างนั้นในหัวใจก็ยังรู้สึกคันยุบยิบทุกครั้งที่เห็นสะใภ้ทั้งสองของอัศวฤทธา
ด้วยเหตุที่สองสาวไม่ใช่คนจากแวดวงสังคมเดียวกัน
และไม่ใช่ศรีสะใภ้ที่ศกุนตลาจะเอ่ยปากอวดถึงรากเหง้า นามสกุลกับใครๆ
ได้อย่างภาคภูมิใจ
ความหวังสุดท้ายของเธอจึงอยู่ที่บุตรสาวคนโต
น่าเสียดายที่เดหลีไม่เคยมีทีท่ากับผู้ชายคนไหนทั้งสิ้น
เพราะถือคติว่าสวยเลือกได้ หรืออย่างไรศกุนตลาก็สุดจะหยั่งรู้
มิหนำซ้ำฝ่ายนั้นยังทำงานได้เก่งกาจคล่องแคล่ว
จนผู้ใหญ่ในครอบครัวยอมหลับตาข้างหนึ่ง
ไม่สรรหาชายหนุ่มที่เหมาะสมให้เดหลีอย่างที่ทำกับลูกหลานคนอื่นๆ
ส่วนหนึ่งเพราะหญิงสาวไม่ใช่คนหัวอ่อน ยอมคนง่ายๆ
อีกส่วนก็เพราะเขย สะใภ้ที่เหมาะสมกับทายาทสายตรงของอัศวฤทธานั้น
แม้จะหาได้ไม่ยาก แต่ลูกหลานที่เอาการเอางาน ทำงานเก่ง
ทำผลประโยชน์ให้แก่วงศ์สกุลอย่างเป็นกอบเป็นกำนั้นมีนับคนได้
การเก็บเดหลีไว้บนหิ้งให้เป็นสมบัติของอัศวฤทธาจึงส่งผลดีมากกว่าร้าย
ซึ่งศกุนตลาก็ทำใจไว้แล้วว่าลูกสาวคนนี้คงอยู่บนคานทองวิลลาไปจนตาย
แต่เมื่อเขมวันต์กับวนิษาก้าวเข้ามาในครอบครัว เธอก็เริ่มได้ยินข่าวลือแปลกๆ
ว่าตัวเดหลีเองก็เดินทางไปคลองหมาแหงนบ่อยเกินความจำเป็น
มิหนำซ้ำยังสนิทสนมกับสองพ่อลูกจนคนเป็นแม่ไม่กล้าไว้ใจ
คิดว่าควรรีบตัดไฟเสียแต่ต้นลมดีกว่า
“แต่ตาหมอเถื่อนนี่ ไม่ใช่ยายปัณณ์ หรือเกี้ยมอี๋” ในที่สุดเธอก็เอ่ยเสียงแข็งออกมา
“เขาเป็นหมอโรงพยาบาลชุมชน ไม่ใช่หมอเถื่อน”
คำพูดของสามี บอกให้รู้ว่าเขาคงสืบเรื่องของเขมวันต์เช่นกัน
“จะเป็นหมอโรงพยาบาลไหนก็ตาม
ถ้าไม่ใช่ระดับเจ้าของโรงพยาบาลหรือหุ้นส่วนใหญ่ ฉันก็ไม่ยกยายเดย์ให้หรอก
อีกอย่างตาคันฉัตร ลูกชายคุณกรมาศ ก็ดูมีภาษีดีกว่าเป็นไหนๆ
ยังไงก็อยู่ในแวดวงเดียวกัน จะคุยอะไรกันก็รู้เรื่อง
ไม่ใช่พูดเรื่องเข้าใจไปอีกเรื่องเหมือนตะโกนข้ามคลองคุยกัน”
“คันฉัตรอายุน้อยกว่ายายเดย์ ซ้ำยังต้องมาฝึกงานกับยายเดย์ เป็นเหมือนลูกน้องลูกสาวเรา
คุณคิดหรือว่ายายเดย์จะยอมรับผู้ชายแบบนั้นมาเป็นแฟน”
“วันนี้ไม่ยอม แต่วันหน้าที่ยายเดย์ต้องไปฝึกงานกับพ่อคันฉัตร
แล้วให้พ่อคันฉัตรเป็นหัวหน้างาน ยายเดย์ก็น่าจะยอม” ศกุนตลาหมายมั่นปั้นมือ
ขณะที่สามีของเธอกลับเลือกที่จะส่ายหน้าช้าๆ อย่างไม่เห็นด้วย
“บอกตรงๆ นะ
เรื่องถ่ายทอดเทคโนโลยีการบริหารขั้นสูงนี่มันเป็นอะไรที่งี่เง่าที่สุดเท่าที่ผมเคยได้ยินมาเลย
และไม่คิดด้วยว่าจะมีใครยอมทำจริงๆ
จะว่าไปแล้วทางฝั่งนั้นก็ต้องคิดแบบนี้เหมือนกัน เขาไม่น่าจะยอมถ่ายทอดองค์ความรู้
เรื่องการพัฒนาอสังหาริมทรัพย์ ชนิดคว้าที่ตรงไหนก็เหมือนเจอบ่อเงินบ่อทองผุดให้เราง่ายๆ
หรอก”
“ฉันไม่รู้หรอกว่าเขาคิดยังไง
รู้แต่ว่านี่เป็นทางเดียวในตอนนี้ที่ฉันจะทำให้ยายเดย์พ้นไปจากมือตาหมอเถื่อนนั่นได้”
เธอตอบเสียงกระด้างอย่างเจตนาตัดบท แต่คนเป็นสามีกลับไม่ยอมจบง่ายๆ
“แล้วคุณจะทำยังไง บุกเข้าไปเคาะประตูห้องลูกแล้วเรียกมาสั่งสอนตอนนี้น่ะหรือ”
“ฉันแค่อยากรู้ว่าหมอนั่นอยู่ที่นั่นด้วยหรือเปล่า”
“อยู่แล้วจะยังไง ในเมื่อเขามีลูกสาวมาด้วย” น้ำเสียงโรมแจ่มใสขึ้นเมื่อเอ่ยถึงตรงนี้
สามีของเธอเป็นคนรักเด็กและชอบอุปการะลูกหลาน เพราะแบบนี้สมัยก่อนเวียนนาถึงได้มาขลุกอยู่ที่บ้านบ่อยๆ
ศกุนตลาเองฟังแล้วก็ได้แต่ปิดปากเงียบ
เพราะเพิ่งนึกถึงเด็กหญิงคนนั้นขึ้นมาได้
เด็กวัยรุ่น ตัวสูงผอม เก้งก้าง ดวงตาใสแจ๋ว ฉายแววเฉลียวฉลาด
มีส่วนคล้ายคนในตระกูลอัศวฤทธาอยู่บ้าง มองแล้วก็อดนึกถึงเดหลีตอนอายุเท่าๆ
กันไม่ได้
“ผมว่า คุณอย่าเพิ่งคิดให้วุ่นวายไปเลย หมอเขมวันต์ก็มีลูกสาวโตเป็นสาวแล้ว
เขาคงไม่กล้าทำอะไรรุ่มร่ามกับยายเดย์หรอก ถ้าคุณอยากจะพูดกับลูกจริง
ก็ควรรอให้ถึงพรุ่งนี้ดีกว่า บุ่มบ่ามไปแบบนี้ นอกจากลูกจะโกรธแล้ว
สองพ่อลูกนั่นจะคิดยังไงก็ไม่รู้ คุณคงไม่อยากให้เด็กเมื่อวานซืนมาถอนหงอกหรอกใช่ไหม”
“ฉันไม่มีผมหงอก” ศกุนตลาสะบัดเสียง
อดเอามือลูบผมที่เซตเป็นทรงอย่างดีไม่ได้
“งั้นแล้วแต่คุณก็แล้วกัน แต่คนรถต้องไปส่งผมที่บ้านก่อน
คุณจะไปหายายเดย์ก็ไปคนเดียว” เขาหันไปสั่งคนขับรถสั้นๆ
จากนั้นก็หลับตาลง เป็นการตัดบทและจบการสนทนาอย่างแท้จริง
ศกุนตลามองสามีแล้วก็นึกหมั่นไส้เหลือกำลัง
นับวันความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับพ่อของลูกก็ยิ่งมีช่องว่าง ห่างจากกันไปทุกที
อยู่บ้านเดียวกัน ไปงานด้วยกัน แต่...นอนคนละห้องกัน และไม่รู้จะพูดอะไรกัน
เพราะพอพูดกันทีไรก็ไปคนละทิศคนละทางทุกที
เป็นแบบนี้มาหลายปีแล้ว จนศกุนตลาไม่คิดจะแก้ไข โรมเองก็ไม่คิดจะปรับตัว
แต่ก็ดีเหมือนกัน ในเมื่อเขาไม่ยอมยื่นมือเข้ามาเกี่ยวข้อง ก็แปลว่า
เขาไม่มีสิทธิ์มาขัดขวางหากเธอจะทำอะไร
นายหมอเถื่อนนั่นจะต้องพ้นจากชีวิตของเดหลีในเร็วๆ นี้
ศกุนตลาเคยพลาดเรื่องคัดสรรลูกสะใภ้มาแล้ว
เธอย่อมไม่ยอมพลาดเรื่องเลือกเขยขวัญอย่างแน่นอน!
ขณะเดียวกันบนยอดตึกสูงเสียดฟ้า ประตูเพนต์เฮาส์ของเดหลีก็ถูกเปิดออก
พร้อมกับร่างสูงหนาของเขมวันต์ที่ก้าวเข้ามา
โดยมีร่างระหงโปร่งบางของเจ้าของห้องสาวสวยซบอิงอ่อนระทวยในวงแขน ชายหนุ่มค่อยๆ
วางอีกฝ่ายลงบนโซฟาตัวใหญ่ยาวอย่างนุ่มนวล แต่เหมือนเธอยังคงหลับอยู่
เพราะเปลือกตาปิดสนิท เห็นขนตาเรียงกันเป็นแพทาบทับโหนกแก้ม
มองแล้ว...
น่าจูบเป็นที่สุด
แต่เขายังไม่ทันได้ก้มลงไปประทับจูบบนพวงแก้มนุ่มอย่างที่คิด
เสียงโทรศัพท์มือถือก็กรีดร้องเตือนขึ้นเสียก่อน เขมวันต์เลยถอนหายใจยาว
ขณะที่หญิงสาวกระพือเปลือกตาขึ้นมองมาอย่างระแวงแกมสงสัย
“มีเคสด่วนอีกแล้วหรือคะ”
ชายหนุ่มก้มมองเบอร์โทรศัพท์ที่ปรากฏบนหน้าจอ ก่อนส่ายหน้าช้าๆ
แล้วทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้ตัวเดียวกับหญิงสาวที่กึ่งนั่งกึ่งนอนมองเขาอยู่
“ไม่ใช่เคสด่วน แต่เป็นหนูนิด”
เด็กหญิงไม่ยอมกลับมากับพวกเขา แต่ขอแวะไปที่คอนโดฯ
ของอัคราและเกี้ยมอี๋ก่อน โดยอ้างว่าอยากอยู่เล่นกับน้องแฝดต่อ
แล้วจึงให้อัคราขับรถมาส่ง เขมวันต์เลยยอมเอ่ยปากอนุญาต
พอกดรับสาย ก็ได้ยินเสียงฝ่ายนั้นดังแจ้วๆ มาเข้าหู
“พ่อคะ หนูนิดขอค้างที่นี่สองคืนนะคะ คืนนี้หนูนิดอยากนอนกับพี่อี๋ก่อน”
“หือ...” เขมวันต์ทำหน้านิ่ว
เพราะตั้งใจจะพาลูกสาวไปเปิดโรงแรมนอน แล้วกลับบ้านสวนสายๆ พรุ่งนี้
“แล้วคืนพรุ่งนี้หนูนิดจะไปค้างบ้านพี่ปัณณ์”
“แล้วอี๋กับปัณณ์สะดวกหรือ”
“สะดวกค่ะ พี่อี๋อยากให้หนูนิดอยู่ด้วยจะแย่ เขาเหม็นหน้าน้าอัคแทบอ้วกแล้วค่ะพ่อ”
ฝ่ายนั้นตอบเสียงสดชื่น พร้อมๆ
กับที่เขาได้ยินเสียงห้าวของสามีเกี้ยมอี๋ดังแทรกเข้ามา
“ใครเหม็นหน้าใคร พูดใหม่ซิยายตัวแสบ”
วนิษาไม่ยอมตอบ ซ้ำยังคุยต่อกับคนเป็นพ่ออย่างร่าเริง “นะคะพ่อ”
“เดี๋ยว แล้วทำไมลูกถึงอยากจะไปนอนกับปัณณ์”
เขาซักต่อ เพราะสปัณณ์เป็นเพื่อนสนิทกับเกี้ยมอี๋ก็จริง
แต่ไม่ได้สนิทกับวนิษาสักเท่าไร
“เอ่อ...คือ...อ่า...ลุงชายน่ะค่ะ ลุงชายบอกอยากคุยกับหนูนิด
และอยากให้หนูนิดได้รู้จักลูกพี่ลูกน้องคนอื่นๆ เพิ่มด้วย”
เด็กหญิงตอบเร็วปรื๋อ โดยอ้างถึงปุริส สามีของสปัณณ์ ที่เป็นเหมือนผู้นำตระกูลอัศวฤทธารุ่นที่สามในตอนนี้
ทำให้เขมวันต์พูดไม่ออก
ชายหนุ่มนับถือปุริสค่อนข้างมาก เพราะฝ่ายนั้นหยิบยื่นน้ำใจไมตรีด้วยเสมอ
และไม่เคยเห็นเขาหรือคนจากคลองหมาแหงนเป็นอากาศธาตุอย่างคนบางคนในตระกูล
แต่ถึงอย่างนั้นก็อดไม่ได้ที่จะท้วงออกไป “งานเมื่อกี้ยังรู้จักลูกพี่ลูกน้องไม่หมดหรือ”
“หมดแต่ไม่สนิทค่ะ ลุงชายบอกว่าทุกวันอาทิตย์ เด็กๆ
อัศวฤทธาจะไปเรียนขี่ม้า ว่ายน้ำ ยิงปืนด้วยกันตอนเช้า
แล้วช่วงบ่ายก็จะแยกย้ายกันไปช่วยงานของครอบครัวตามที่ถนัด
หนูนิดเลยอยากลองไปขี่ม้ากับยิงปืนดูบ้าง แล้วค่อยกลับบ้านสวนตอนบ่ายกับพ่อ”
“ว่ายน้ำ หนูก็ว่ายเป็นอยู่แล้ว ส่วนขี่ม้ายิงปืนเรียนเมื่อไหร่ก็ได้
ให้พ่อสอนยิงปืน พี่เดย์สอนขี่ม้า” เขาเสนอ แต่เดหลีกลับร้องค้านทันที
“ไม่ค่ะ ฉันไม่ชอบม้า...ฉันไม่ขี่ม้า ไม่มีวัน” เธอส่ายหน้าเร็วรัว
ก่อนบอกเสียงเข้ม “ให้หนูนิดไปเรียนกับครูกับพวกญาติๆ
อย่างที่พี่ชายบอกน่ะดีแล้วค่ะ”
เขมวันต์ทำหน้านิ่ว ก่อนจำต้องสรุปสั้นๆ กับบุตรสาวที่รอฟังคำตอบอยู่ในสาย “ถ้าอย่างนั้นก็เป็นอันว่า หนูนิดจะต้องค้างที่กรุงเทพฯ
สองคืน?”
“ค่ะ ได้ไหมคะ อีกอย่างเสาร์อาทิตย์นี้พ่อเองก็ได้หยุดไม่ใช่หรือคะ
หนูนิดจำได้ แล้วเราจะรีบกลับไปทำไม ขอหนูนิดอยู่เที่ยวกรุงเทพฯ ก่อนนะคะพ่อ นะคะ”
“เอ่อ...”
เขมวันต์เริ่มลังเล เพราะถึงแม้จะเป็นวันหยุด
แต่ก็อดห่วงคนไข้ที่รับฝากท้องไว้ไม่ได้
ไหนจะเรื่องเรียนพิเศษของบุตรสาวที่ในตัวจังหวัดอีก
แต่เหมือนฝ่ายนั้นจะไม่รอฟังเขาตัดสินใจ เพราะวนิษารีบสรุปสั้นๆ ว่า “แค่นี้นะคะพ่อ” แล้วลูกสาวก็กดตัดสาย
ไม่เปิดโอกาสให้คนเป็นพ่อได้โต้แย้ง
คนที่อยู่ข้างๆ ก็คงได้ยินเสียงเด็กหญิงที่เล็ดลอดออกมาเหมือนกัน
เลยบอกเขาเสียงเบาแต่หนักแน่น “ถ้าหนูนิดจะค้างที่บ้านนายอัค คุณก็ค้างเสียที่นี่ก็แล้วกัน”
กลายเป็นเขมวันต์เองที่นิ่งอึ้งไป
ชายหนุ่มเคยมาที่นี่หลายครั้ง และอยู่คราวละนานๆ หลายชั่วโมง
ขณะที่หญิงสาวเองก็เคยค้างคืนกับเขาที่บ้านสวนมาแล้ว
แต่ทั้งหมดนั้นเกิดขึ้นก่อนที่เวียนนาจะตราหน้าว่าเขาทำตัวเป็นพระยาเทครัว
จะว่าไป เขมวันต์ไม่เคยคิดถึงเรื่องนี้มาก่อนและไม่เคยนึกสนใจ
จนกระทั่งเวียนนาเอ่ยขึ้น ซึ่งแม้เขาจะย้อนตอบอย่างถือดี
แต่ความจริงก็อดคิดตามไม่ได้ และนึกเป็นห่วงเดหลีขึ้นมา
เธอเป็นคนมีชื่อเสียง อยู่ในวงสังคมชั้นสูงของเมืองไทย ขยับตัวนิด
ขยับตัวหน่อยก็เป็นข่าว ข่าวอื่นอาจไม่เป็นอะไร แต่ข่าวคาว...ไม่ใช่เรื่องที่ดีแน่
โดยเฉพาะเมื่อมีเวียนนาจ้องเล่นงานอยู่แบบนี้
ผู้หญิงคนนั้นเหมือนมีอาการทางจิต ทำอะไรที่ไม่คาดคิดได้เสมอ
เขายังไม่อยากให้คนตรงหน้าต้องเดือดร้อน เลยตัดสินใจส่ายหน้าปฏิเสธไป
“ผมไปเปิดโรงแรมนอนดีกว่า”
“ทำไมคะ” เดหลีผุดลุกขึ้นจ้องหน้าเขา
ความอ่อนหวานที่ถักทอขึ้นเมื่อครู่หายวับไปต่อหน้าต่อตา
“ผมไม่อยากให้ใครเอาคุณไปพูดเสียๆ หายๆ” เขาบอกตรงๆ
แต่เธอกลับทำหน้านิ่ว
“แต่ฉันก็เคยค้างคืนที่บ้านคุณ”
“มันไม่เหมือนกัน ที่นั่นมันบ้านสวน ไม่มีใครไปรู้ไปเห็นเหมือนที่นี่”
“รู้เห็นแล้วยังไงคะ ฉันไม่เห็นแคร์เลย”
เธอทำหน้านิ่วอย่างคนที่มั่นใจในตัวเองเต็มเปี่ยม
ทำให้เขาเสียอีกที่เป็นฝ่ายต้องถอนหายใจยาว แล้วรวบร่างระหงเข้ามากอดไว้แนบอก
“แต่ผมแคร์ ผมไม่อยากให้คุณเสียชื่อ”
คราวนี้คนที่ถูกกอดอยู่กลับหัวเราะเบาๆ แทน ทั้งยังดันตัวออกห่าง
แล้วเงยหน้าขึ้นสบตาอย่างค้นคว้าแกมดีใจ
“คนอย่างคุณแคร์ใครเมื่อไหร่กัน นี่ล้อฉันเล่นใช่ไหมคะ”
“ผมชอบล้อเล่นหรือ”
เดหลีเงียบไปอึดใจหนึ่ง
จากนั้นก็ใช้ปลายนิ้วเรียวเขี่ยกระดุมเสื้อเชิ้ตของเขาเบาๆ ก่อนพึมพำเสียงนุ่มนวล
“ฉันดีใจนะคะที่ได้ยินแบบนี้ แต่ฉันไม่ใช่เด็กๆ แล้ว
ถ้าฉันจะทำอะไรก็เพราะฉันอยากทำ และตัดสินใจจะทำอย่างมีสติและเหตุผล
ไม่ใช่เพราะอารมณ์ชั่ววูบ อีกอย่าง...ฉันอยากให้คุณค้างคืนที่นี่จริงๆ”
ฟังแล้วเขมวันต์ก็ได้แต่ขมวดคิ้วมุ่นด้วยความลังเลใจ
ยอมรับว่าข้อเสนอของอีกฝ่ายยวนใจไม่ใช่น้อย
หญิงสาวเห็นเขายังนิ่งอยู่เลยเอื้อมมือมานวดคลึงให้เบาๆ ที่หว่างคิ้ว
ทั้งยังสัพยอกด้วยว่า
“เรื่องแค่นี้ไม่เห็นจะต้องคิดมากเลย รับรองฉันไม่ปล้ำคุณหรอกนะ
ถ้าคุณไม่ยอม”
ชายหนุ่มหลุดหัวเราะออกมาได้
“ดีแล้วค่ะ หัวเราะเสียบ้าง รู้ไหมคะว่าคุณชอบตีหน้าขรึม
จนฉันเป็นห่วงจะแย่ว่าหว่างคิ้วคุณจะเป็นร่อง ประเดี๋ยวก็หมดหล่อกันพอดี” เธอพูดเสียงดีใจ
“แปลว่าตอนนี้หล่อ”
เดหลีจ้องหน้าเขานิ่งนานคล้ายครุ่นคิด
ก่อนจะเลื่อนมือจากหว่างคิ้วของเขมวันต์ไปประคองไว้ที่สองแก้มสากของเขาแทน
“ไม่ คุณไม่หล่อ แต่คุณ...เร้าใจ”
เขมวันต์คาดไม่ถึงว่าจะได้ยินคำพูดเช่นนี้
และอดไม่ได้ที่จะมองลึกลงไปในดวงตาหงส์คู่นั้น แล้วบอกกับเธออย่างลืมตัว
“สำหรับผม...คุณเซ็กซี่มาก”
“ไม่จริง ใครๆ ก็บอกว่าฉันเย็นชา น่ากลัว”
“คุณชอบทำท่าทางแบบนั้น เพราะปกป้องตัวเอง
และปกปิดไม่ให้คนอื่นได้เห็นตัวตนที่แท้จริงของคุณต่างหาก” เขาเสริม
พร้อมแตะปลายนิ้วเข้าที่โหนกแก้มของเธออย่างหลงใหล “แต่เชื่อไหม...ว่าผมเห็นสาวน้อยที่แสนอ่อนไหวคนหนึ่ง
ซ่อนตัวอยู่ใต้หน้ากากราชินีน้ำแข็งนี้...ผมเลยรู้สึกว่าผมควรช่วยเธอออกมาเจอกับความสนุกสนานที่ด้านนอก”
“ช่วงเวลาที่ฉันเป็นสาวน้อย...ผ่านไปเป็นสิบปีแล้วนะคะ”
“แต่ผมเชื่อว่า...สาวน้อยคนนั้นยังคงซ่อนตัวอยู่ที่ในนี้”
มือของเขากอบกุมทรวงอกด้านซ้ายของเธออ่อนโยน ทำให้เดหลีหน้าแดงก่ำ
“และคุณต้องให้ผมหาเธอให้เจอ”
“ฉันไม่มีอะไรให้ค้นหาอีกแล้ว คุณก็รู้”
เธอพึมพำเสียงแผ่วเบากว่าที่เคย
และคงหมายถึงเรื่องที่พวกเขาเริ่มต้นบรรเลงบทเพลงรักด้วยกัน
แต่ไม่เคยไปถึงโน้ตตัวสุดท้ายแม้แต่ครั้งเดียว
ความคิดนี้ทำให้ประสาทของเขมวันต์ตื่นตัวไปทั่วสรรพางค์
พร้อมกับพบว่าปลายจมูกของเขาแทบชนปลายจมูกของเธออยู่แล้ว
ส่วนริมฝีปากอิ่มเต็มตึงของเดหลีก็อยู่ห่างไม่ถึงองคุลีของริมฝีปากของเขา
ริมฝีปากที่ชายหนุ่มคิดจะจูบเมื่อครู่
เพียงแค่ก้มลงไป...ก็จะได้ดื่มด่ำกับความหอมหวานยิ่งกว่าน้ำผึ้งรวง
ความคิดนี้ทำให้เขมวันต์ค่อยๆ โน้มใบหน้าต่ำลง
พร้อมกับที่ท่อนแขนเรียวของหญิงสาวก็โอบลำคอหนาไว้แน่น
เนื้อตัวของเธอหอมกรุ่นไปด้วยกลิ่นน้ำหอมที่เขาชื่นชอบจนไม่คิดจะยับยั้งชั่งใจอีกต่อไป
ทว่า...
จู่ๆ กลับมีเสียงบางอย่างดังแทรกขึ้นท่ามกลางเสียงลมหายใจของทั้งสอง
เสียงประตูห้องที่เปิดออก
ตามด้วยเสียงร้องอุทานอย่างตกใจของใครบางคนที่ดังขึ้น
นายแพทย์หนุ่มทำหน้านิ่วก่อนหันไปมอง และเห็นศกุนตลายืนหน้าแดงก่ำอยู่กลางห้อง
พร้อมกับได้ยินเสียงเดหลีอุทานออกมาอย่างไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง
“คุณแม่!”
| ความคิดเห็น |
|---|
ผู้ผลิตและผู้จัดจำหน่ายหนังสือคุณภาพ