บทที่ 10
หัวใจที่ชุ่มฉ่ำ
ธีระพัฒน์กระโดดขึ้นจากน้ำ เขาตรงดิ่งเข้าไปหาพลอยชมพูด้วยเนื้อตัวเปียกปอน มือใหญ่เอื้อมไปหมายคว้าตัวเธอเอาไว้เพื่ออธิบาย แต่หญิงสาวเบี่ยงตัวหลบ
“เอ่อ...มือพี่ธีร์เปียก” พลอยชมพูให้เหตุผลนั้นกับเขา ทั้งๆ ที่ความจริงแล้ว อยู่ๆ เธอก็เกิดความรู้สึกไม่อยากให้ธีระพัฒน์ถูกตัวเธอ
ตอนที่เขาเห็นเธออยู่กับคุณภณ ก็คงจะมีความรู้สึกแบบนี้สินะ
“น้องพลอย...มานานหรือยัง”
“ก็สักพักแล้วค่ะ พลอยไม่กล้าเข้าไปขัด เพื่อนพี่ธีร์ก็เลยอาสาเข้าไปเรียกพี่ธีร์ให้” พลอยชมพูพยายามฉีกยิ้มฝืนๆ ให้ชายหนุ่ม แล้วมันก็ออกมาเจื่อนเสียเต็มประดา ปารินทร์กับนิศรามองทั้งคู่ด้วยความสงสัย ไม่มีใครรู้จักหญิงสาวคนนี้ และไม่รู้ว่าธีระพัฒน์ไปรู้จักตั้งแต่เมื่อไร
“ขออภัยด้วยครับ คุณผู้หญิงเขาตามหาคุณธีร์ผมก็เลยพามา” ศักดิ์ฐา ผู้ช่วยพ่อที่ถูกทาบทามให้เป็นลูกน้องคอยดูแลเขายืนเยื้องอยู่ด้านหลังของพลอยชมพู ธีระพัฒน์ไม่แปลกใจที่ศักดิ์ฐาจะรู้ว่าเขาอยู่ที่นี่ แต่เขาแปลกใจที่พลอยชมพูมาตามหาเขาเสียมากกว่า
“น้องพลอยรอพี่สักครู่นะ เดี๋ยวพี่ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน แล้วเรากลับห้องกัน” ธีระพัฒน์ไม่ถามหาเหตุผลว่าทำไมคนตัวเล็กถึงโผล่มาที่นี่ เขารู้เพียงว่าเขาควรจะกลับไปกับเธอ
“ใครเหรอคะคุณธีร์” ไลลาตามขึ้นมาจากสระว่ายน้ำ ทำให้นัยน์ตาหวานของพลอยชมพูหันไปสำรวจผู้หญิงที่อยู่เคียงข้างกับธีระพัฒน์โดยไม่ตั้งใจ
ผอมสูง ขายาว หุ่นดีราวกับนางแบบ เบ้าหน้าก็คมสวย ส่วนเว้าส่วนโค้งก็น่าดึงดูด
เธอไม่มีอะไรจะไปเทียบเขาได้เลย
พลอยชมพูนึกแล้วก็น้อยเนื้อต่ำใจ ถ้าเป็นเพชรน้ำหนึ่งคนสวยคงจะยืนเคียงคู่กับธีระพัฒน์ได้เหมาะสมกว่าเธอ
ไลลาเพิ่มความรู้สึกประหลาดที่เกิดขึ้นภายในอกข้างซ้ายของพลอยชมพูด้วยการสอดแขนเข้าไปควงแขนสามีของเธอ แม้ธีระพัฒน์จะดึงแขนตัวเองออกแทบจะในทันที แต่ก็ฟ้องความสัมพันธ์ระหว่างชายหญิงคู่นี้ให้เธอได้รู้
บางทีเธอควรจะนั่งร้องไห้เงียบๆ อยู่ในห้อง ไม่ควรออกมาตามหาเขาเพื่อหวังปรับความเข้าใจ
ไม่ควรเลย...
“พลอยว่าพลอยกลับก่อนดีกว่า ขอโทษที่มารบกวนค่ะ” หญิงสาวเม้มริมฝีปากแน่น เธอโค้งตัวทักทายเพื่อนทั้งสองของธีระพัฒน์ก่อนจะเร่งรีบเดินจากไป แต่ชายหนุ่มรั้งเธอเอาไว้ด้วยแขนอันแข็งแรงของเขา
“ไม่น้องพลอย เราจะกลับพร้อมกัน”
“...”
“รอพี่ตรงนี้ก่อน เดี๋ยวพี่มา ศักดิ์ฐา ดูแลเธอด้วย”
“ครับ”
ธีระพัฒน์ฝากหญิงสาวไว้กับศักดิ์ฐาที่รับคำอย่างรวดเร็ว ชายหนุ่มหันไปหาปารินทร์ที่เอาแต่จ้องพลอยชมพูตาเป็นมัน
“อะแฮ่ม ไอ้ปิง” ชายหนุ่มกระแอมกระไอ เขารู้สึกหวงพลอยชมพูขึ้นมาในทันที
“ฮะ ว่าไง”
“ฉันขอยืมชุดเปลี่ยนหน่อย ไว้ซักแล้วจะฝากศักดิ์ฐามาคืนให้”
“เออๆ ไปดิ อยู่ข้างบน”
แล้วธีระพัฒน์ก็ลากปารินทร์ข้าไปในตัวบ้าน ทิ้งพลอยชมพูให้ยืนเก้ๆ กังๆ อยู่ท่ามกลางงานปาร์ตี หญิงสาวนัยน์ตาหวานกวาดตามองบรรยากาศสนุกสนานและเสื้อผ้าของทุกคนที่ช่างแตกต่างกับเธออย่างสิ้นเชิง พลอยชมพูรู้สึกว่าตัวเองอยู่ผิดที่ผิดทาง และรู้สึกมากขึ้นไปอีกเมื่อผู้หญิงสวยตรงหน้ากอดอกและมองเธอด้วยสายตาเหยียดหยาม
“เธอเป็นใคร” ไลลาเปิดฉากคุย พลอยชมพูรู้สึกได้ถึงความไม่เป็นมิตรที่ส่งผ่านมา หญิงสาวจงใจปิดปากเงียบ กับคนที่มาหาเรื่องคนอื่นโดยไร้เหตุผล เธอไม่จำเป็นต้องตอบอะไร
“ผู้หญิงที่มาเกาะแกะคุณธีร์สินะ” ไลลาปรามาสต่อ “ไม่รู้หรือว่าคุณธีร์น่ะ ฉันจอง”
“ไม่ทราบค่ะ คุณธีร์ก็ไม่ได้บอกอะไรฉันไว้” พลอยชมพูโต้เสียงเรียบ
นิศราประเมินสถานการณ์ เธอเคยรู้จักเพชรน้ำหนึ่งอยู่บ้าง จึงคุ้นหน้าพลอยชมพูผู้เป็นน้องสาว นิศราลอบยิ้มอยู่ในใจเมื่อปะติดปะต่อเอาเองได้ว่าอะไรเป็นอะไร และมันคงไม่ผิดคาดไปจากที่เธอคิดเอาไว้นัก
แต่ที่แปลกคือเกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไรและเกิดได้อย่างไร
“สวัสดีค่ะ ฉันนิศรา เพื่อนของธีร์เขา” นิศราทักทายตัดหน้าไลลาที่จ้องจะหาเรื่อง
พลอยชมพูขยับยิ้ม เธอยื่นมือออกไปรับมิตรไมตรีของหญิงสาวอีกคน
“ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ ฉัน...” ความตั้งใจที่จะแนะนำตัวชะงักลง เมื่อคำพูดของคุณหญิงนฤมลย้อนกลับมาในหัว พลอยชมพูไม่แน่ใจว่าเธอสามารถแนะนำตัวเองได้มากแค่ไหน
นิศราสังเกตเห็นความกระอักกระอ่วนในดวงตาคู่นั้น เธอจึงชวนพลอยชมพูไปที่อื่น
“ไปหาอะไรดื่มกันไหมคะ ระหว่างรอหนุ่มๆ ลงมา”
พลอยชมพูตอบรับและรีบไปกับนิศราโดยเร็ว หญิงสาวพยายามหลบสายตาอาฆาตของไลลาที่ไม่รู้จักกัน แต่ดูโกรธแค้นกันมาตั้งแต่ชาติปางก่อน
ไลลามองยายผู้หญิงตัวเล็กที่เดินไปกับเพื่อนจอมขัดของธีระพัฒน์ จนทั้งสองกลืนหายไปในงานปาร์ตี เธอรู้สึกไม่ถูกชะตายายผู้หญิงคนนั้น ทั้งๆ ที่ยังไม่รู้ว่าเธอเป็นใคร แต่ความใส่ใจและการแสดงออกของธีระพัฒน์ก็พอจะเตือนให้ไลลารู้สึกว่าเธอคนนี้มีความสำคัญ
ซึ่งเธอไม่ชอบเลยสักนิด ลำพังแค่ยายภรรยาที่โผล่มาจากไหนไม่รู้ก็แย่แล้ว ยังจะมีผู้หญิงคนนี้อีก ธีระพัฒน์ต้องเป็นของเธอเท่านั้น
เมื่อนิศราพาพลอยชมพูมาถึงจุดที่ลับตาผู้คน เธอก็ยื่นค็อกเทลให้หญิงสาว
“ขอบคุณค่ะ แต่ฉัน...ไม่ดื่ม”
“พลอยชมพูใช่ไหม”
“คะ?”
พลอยชมพูตระหนก นิศราขยับยิ้มแล้วยกแก้วของตัวเองขึ้นดื่ม
“ฉันเป็นรุ่นพี่มหา’ลัยของเพชรน้ำหนึ่ง ไม่สนิทมาก แต่ก็พอรู้จักและคุ้นหน้าเธออยู่บ้าง”
“...ค่ะ” หญิงสาวตอบรับอย่างเสียมิได้ ในใจพะวงถึงคำเตือนของคุณหญิงนฤมลและคิดไปต่างๆ นานาว่าเธอจะทำให้ธีระพัฒน์เดือดร้อน
“ฉันเป็นเพื่อนกับธีร์มานาน หมอนั่นมีท่าทีแปลกๆ ตั้งแต่มาถึงแล้ว แถมเธอก็ยังจะตามมาอีก ฉันเป็นห่วงเพื่อน และฉันเองก็ไม่ใช่คนปากสว่าง เพราะฉะนั้นเธอเล่ามา” นิศราคาดคั้น
พลอยชมพูกลืนน้ำลายพลางมองหาคนช่วยเหลือ แม้แต่ศักดิ์ฐาก็ถูกนิศราสั่งห้ามไว้ไม่ให้ตามติดระหว่างคนทั้งคู่คุยกัน แถมยังไม่เห็นวี่แววของธีระพัฒน์และเพื่อนของเขาเลยแม้แต่น้อย
“คือว่าฉัน...”
“แกจะบอกว่าคนที่แต่งงานกับแกคือพลอยชมพู ไม่ใช่เพชรน้ำหนึ่ง!”
“อืม”
“เป็นแบบนี้ไปได้ยังไงกันวะไอ้ธีร์!” ปารินทร์ร้องลั่นเมื่อรู้เรื่องทั้งหมดจากเพื่อนสนิทที่ยอมแง้มปากเสียที
ธีระพัฒน์หยิบชุดของปารินทร์ลวกๆ และมุ่งกลับไปที่ประตู หมายกลับไปหาพลอยชมพูให้เร็วที่สุด
“เฮ้ยเดี๋ยวๆ แกต้องคุยกับฉันให้รู้เรื่องก่อน” ปารินทร์ขวางเอาไว้ เขามึนตึ้บ ในเมื่อวันมงคลสมรสของไอ้เพื่อนชาย เขาเองก็เข้าร่วมอยู่และยังเห็นอยู่ว่าเจ้าสาวของธีระพัฒน์คือเพชรน้ำหนึ่ง...
คิดถึงตรงนี้แล้วก็นึกขึ้นได้ เขาเพียงแค่เห็นชื่อ ‘เพชรน้ำหนึ่ง’ กับผู้หญิงตัวเล็กๆ คนหนึ่งที่ไม่รู้ว่าเป็นใคร เพราะเจ้าสาวไม่ยอมเปิดผ้าคลุมหน้าตลอดจนจบพิธี แม้กระทั่งตอนเจ้าบ่าวจูบ ธีระพัฒน์ก็เปิดผ้าคลุมหน้าของเจ้าสาวและปิดโดยเร็ว
แสดงว่าธีระพัฒน์รู้เรื่องการเปลี่ยนตัวเจ้าสาวตั้งแต่แรก แต่มันก็ยังดันทุรังทำพิธีต่อ!?
ปารินทร์ยิ้มกรุ้มกริ่ม ธีระพัฒน์ไม่ไว้วางใจรอยยิ้มนั้น
“ยิ้มอะไรของแก”
“อย่าบอกนะว่าเรื่องที่แกเอามาปรึกษาฉันกับยายเหมียววันนี้น่ะ เป็นเรื่องของพลอยชมพู”
“ก็...เออ”
“ทำไมกลายเป็นแบบนี้วะไอ้ธีร์ ไหนตอนแรกยังบ่นๆ เรื่องการแต่งงานอยู่เลย ทำไมพอมีโอกาสปฏิเสธแกถึงไม่ยอมปฏิเสธการแต่งงาน...หรือว่าแกสนใจน้องพลอย”
“แกจะถามให้มากความทำไมวะ” ธีระพัฒน์สบถ เขาหวังจะเปลี่ยนเรื่องโดยไว แต่ปารินทร์ไม่ยอมปล่อยเขาไปง่ายๆ
“ก็ฉันถูกใจพลอยมากกว่าเพชร ถ้าเลือกได้ฉันก็ขอเลือกคนน้อง” ธีระพัฒน์ตอบรับเพื่อตัดรำคาญ ยิ่งเฉไฉไอ้เพื่อนตัวดีก็จะยิ่งไล่ต้อน นิสัยขี้เผือกของมันไม่ต่างอะไรกับยายนิศรา
นึกแล้วก็ใจตกลงหายไปถึงตาตุ่ม เขาเผลอปล่อยพลอยชมพูไว้กับนิศราคนเดียว!
ซวย!
“อ้อ...เรื่องมันเป็นแบบนี้เองสินะ” นิศราเอ่ยออกมาในที่สุด
พลอยชมพูปริ่มๆ จะร้องไห้ เธอไม่ได้พูดอะไรนอกจากคำว่า ‘ค่ะ’ กับ ‘ไม่ใช่ค่ะ’ แต่นิศราก็ซักไซ้ไล่เลียงจนรู้ความจากเธอไปจนหมดสิ้น
ธีระพัฒน์จะต้องโกรธเธอแน่ๆ ที่ทำให้เพื่อนของเขารู้ความจริง
“อย่างนี้นี่เอง” นิศราพึมพำกับตัวเอง รอยยิ้มของหญิงสาวเปี่ยมไปด้วยเลศนัยที่ทำเอาพลอยชมพูใจหายวาบ
“งั้นพี่ขอตัวไปตามธีร์ก่อนนะ น้องพลอยก็ออกไปรอแถวๆ สระน้ำก็ได้ ศักดิ์ฐาน่าจะวนเวียนอยู่แถวนั้น อะนี่ เอานี่ไปดื่มรอแก้ขัด” หญิงสาวยัดแก้วในมือของตัวเองมาให้พลอยชมพูก่อนจะไปตามสองหนุ่มที่ขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าด้านบน
พลอยชมพูยืนเก้ๆ กังๆ พร้อมกับแก้วในมือ เธอไม่อยากออกไปข้างนอก เพราะเกรงจะเจอผู้หญิงสวยๆ คนนั้น ทว่าด้านในปาร์ตีที่คนชนกันเป็นพัลวันก็ไม่เหมาะกับเธอเช่นกัน บรรยากาศอุดอู้และมอมเมาด้วยเสียงเพลงลั่น อีกทั้งเสียงเอะอะโวยวายราวกับคนไร้สติทำให้พลอยชมพูตัดสินใจออกไปรอริมสระน้ำในที่สุด
แล้วเธอก็เจอกับไลลาเข้าจนได้
และศักดิ์ฐาอยู่ตรงนั้น...
พลอยชมพูละความสนใจจากไลลาไปยังชายวัยกลางคนในชุดสูทสีทะมึนที่ดูแปลกแยกออกมาจากคนอื่น เธอตั้งใจจะเดินไปหาเขา
...
ไลลาเห็นผู้หญิงคนนั้นแล้ว และเธอจะต้องจัดการ...
หญิงสาวหยิบแก้วเปล่าจากโต๊ะของใครไม่รู้และเดินสวนทางกับพลอยชมพู ทำทีว่าจะเข้าไปเติมเครื่องดื่ม แต่ในจังหวะที่คนทั้งสองสวนกัน ไลลาจงใจออกแรงผลักเข้าสีข้างของผู้หญิงที่เธอไม่ชอบหน้า คนที่อยู่รอบสระน้ำหวีดร้อง เป็นจังหวะเดียวกับที่ร่างบอบบางตกลงไปในสระ
พลอยชมพูรู้สึกว่าตัวเองเสียศูนย์รู้ตัวอีกทีเธอก็ดำดิ่งลงในน้ำเย็นเฉียบ หญิงสาวดันตัวเองขึ้นจนโผล่พ้นน้ำ ความเย็นยะเยือกของอากาศยามค่ำคืนตรงเข้าเล่นงานเธอ
ผู้หญิงในชุดว่ายน้ำสีเลือดนกยืนอยู่ตรงนั้น เธอยิ้มและยกแก้วไวน์ว่างเปล่าขึ้นราวจะทักทาย ทำให้ตอนนี้พลอยชมพูตกเป็นเป้าสายตา หญิงสาวทั้งอาย ทั้งโกรธ
ศักดิ์ฐาจะเข้ามาช่วยเหลือ แต่พลอยชมพูพาตัวเองไปยังขอบสระและขึ้นจากน้ำ เสียงซุบซิบรอบตัวเธออื้ออึง เธอรู้สึกถึงสายตามากมายที่จ้องมองมา เมื่อก้มมองตัวเอง เธอก็ถึงจะรู้จุดหมายปลายทางของสายตาเหล่านั้น
ความพลาดที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในวันนี้ก็คือการที่เธอเลือกใส่เสื้อสีขาว...
เธอเหมือนลูกสุนัขที่ถูกหย่อนลงไปชุบน้ำจนเปียกโชกตั้งแต่ศีรษะจดปลายเท้า เหมือนสุนัขที่ถูกกล้อนขนจนอยู่ในสภาพโป๊เปลือย
เสื้อตัวโคร่งคลุมลงมา มันทั้งหนา ใหญ่ และหนักไปด้วยน้ำไม่ต่างจากชุดของเธอ แต่อย่างน้อยมันก็ทึบพอจะปกปิดผิวกายของหญิงสาวจากสายตาของคนอื่น
“พี่ธีร์...” พลอยชมพูเอ่ยเสียงแผ่วเมื่อเห็นว่าธีระพัฒน์คือเจ้าของเสื้อตัวนั้น ชายหนุ่มมองหญิงสาวด้วยความเป็นห่วง ก่อนจะตวัดสายตาโกรธเคืองไปยังผู้หญิงที่ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ไม่สนใจ
“พี่ต้องการคำยืนยันจากปากน้องพลอย”
พลอยชมพูมองผู้หญิงที่ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าจงใจผลักเธอลงน้ำ แต่พลอยชมพูไม่รู้เหตุผล รู้เพียงแต่ว่าเขาไม่ควรทำ นิ้วเรียวเล็กของเธอชี้หญิงสาวคนนั้น
“เธอผลักพลอยค่ะ”
เท่านั้นก็มากเพียงพอที่ธีระพัฒน์จะยืดตัวขึ้นเต็มความสูง พลอยชมพูพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นตามเขา เธอไอค็อกแค็กเพราะสำลักน้ำเล็กน้อย แต่ก็สบายดี
นิศราเข้ามาหาเธอ พร้อมกับผ้าขนหนูที่เตรียมเอาไว้แถวนั้น
“คุณชักจะล้ำเส้นผมมากเกินไปแล้วนะครับ คุณไลลา” ธีระพัฒน์เปิดบทสนทนาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความไม่พอใจ แสดงออกถึงอารมณ์ครั้งแรกตั้งแต่ที่เขากับไลลาได้รู้จักกันมา
ไลลาตื่นตระหนกกับปฏิกิริยาของธีระพัฒน์ ที่ผ่านมาเธอก็เคยทำแบบนี้หลายครั้งแล้วกับผู้หญิงที่มาวอแวเขา แต่ธีระพัฒน์ก็ไม่เคยว่าอะไร
“อะไรกันล่ะคะคุณธีร์ ไลลาก็แค่สั่งสอนผู้หญิงที่จ้องแต่จะจับผู้ชายรวยๆ เท่านั้นแหละค่ะ”
“คุณพูดถึงตัวคุณเองหรือเปล่า”
“คุณธีร์!”
“ผมเคยบอกคุณแล้วใช่ไหม ว่าระหว่างเรามีความสัมพันธ์ในระดับผู้ว่าจ้างงานเพียงเท่านั้น คุณไม่มีสิทธิ์มายุ่งวุ่นวายกับชีวิตของผม คนของผม...”
“ถ้าแบบนั้นผู้หญิงคนนั้นก็ไม่มีสิทธิ์ยุ่งกับคุณธีร์เหมือนกันค่ะ!” ไลลาโต้เถียง เธอโดนหักหน้าท่ามกลางผู้คนกลุ่มใหญ่ หญิงสาวพุ่งความโกรธทั้งหมดไปยังผู้หญิงที่หลบอยู่ด้านหลังธีระพัฒน์
“ก็ยายนั่นอยากมายุ่งกับคุณธีร์เอง คุณธีร์ทำแบบนี้ ไลลาไม่ยอมนะคะ!”
“พี่ธีร์พอเถอะค่ะ” พลอยชมพูพยายามห้ามปรามคนตัวโตเมื่อเรื่องชักจะไปกันใหญ่แล้ว นิศรากับปารินทร์เองก็เห็นด้วย ต้องรีบหยุด ก่อนที่มันจะกลายเป็นเรื่องใหญ่ไปกว่านี้
“เธอมีสิทธิ์” ธีระพัฒน์กดเสียงต่ำ ไม่ฟังเสียงห้ามปรามของคนตัวเล็ก ชายหนุ่มสูดหายใจลึก “...เพราะเธอเป็นภรรยาของฉัน”
ไลลาอ้าปากค้าง ไม่ต่างอะไรจากพลอยชมพูที่นิ่งงันอย่างตื่นตะลึง ธีระพัฒน์ไม่สนใจคำห้ามปรามของคุณหญิงนฤมล วินาทีนี้เขาจะทำอะไรก็ได้เพื่อปกป้องศักดิ์ศรีของพลอยชมพู
“เพชรน้ำหนึ่ง...งั้นหรือคะ” ไลลาละล่ำละลัก “ผู้หญิงคนนี้คือเพชรน้ำหนึ่งที่คุณธีร์แต่งงานด้วยงั้นหรือคะ”
ธีระพัฒน์ไม่ตอบ เขาเลี่ยงที่จะตอบคำถามนั้น นัยน์ตาคมหันมองคนตัวเล็ก ดวงตาของพลอยชมพูสั่นไหว เธอตื้นตันใจที่ธีระพัฒน์ปกป้องเธอ แต่หัวใจกลับหวิวไหวเมื่อไลลากล่าวถึงผู้หญิงอีกคนที่สังคมรับรู้เป็นวงกว้าง
ธีระพัฒน์สบตากับเธอ คำขอโทษถูกส่งผ่านจากดวงตาคู่นั้น พลอยชมพูพยายามยิ้มเพื่อจะบอกว่าเธอไม่เป็นอะไร
เธอเข้าใจ เพียงเท่านี้...ก็ดีมากแล้วสำหรับคนที่มาสวมรอยอย่างเธอ
“ศักดิ์ฐาเตรียมรถ ฉันจะกลับ” ธีระพัฒน์โยนกุญแจรถของตัวเองให้เลขานุการของพ่อ ร่างสูงดึงเสื้อที่เปียกน้ำของตัวเองให้ห่อหุ้มร่างของพลอยชมพูอย่างมิดชิด นิศรายื่นชุดใหม่ที่เธอสั่งให้คนรับใช้ของปารินทร์ไปนำมาให้พลอยชมพูเปลี่ยนทันท่วงที
“เปลี่ยนชุดก่อนไหม”
“ไม่ ฉันจะกลับเลย” ธีระพัฒน์ปฏิเสธ เขาจูงพลอยชมพูไปที่ทางออก แต่ไลลาเข้ามาขวางเอาไว้
“เดี๋ยวสิคะคุณธีร์...”
“หลบไปครับคุณไลลา”
“...”
“ถ้าคุณแตะภรรยาของผมอีกเพียงครั้งเดียว ผมจะขอยกเลิกงานที่รับมาทั้งหมด และค่าใช้จ่ายที่ยกเลิกสัญญา ผมจะขอเป็นคนรับผิดชอบแต่เพียงผู้เดียว ปารินทร์และนิศราไม่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้”
“ไอ้ธีร์”
“ผมขอตัว”
ธีระพัฒน์ไม่ฟังอะไรอีกแล้ว แม้เพื่อนๆ จะพยายามรั้งเอาไว้ ชายหนุ่มโกรธจนเลือดขึ้นหน้า เขาไม่เคยแสดงออกถึงอารมณ์โกรธให้ใครได้เห็น แต่ไม่ใช่สำหรับครั้งนี้ที่คนตัวเล็กของเขากลายเป็นเป้าของการรังแก
ชายหนุ่มพาพลอยชมพูมายังรถที่ศักดิ์ฐาขับมารอรับถึงหน้าประตู ธีระพัฒน์เปลี่ยนไปทำหน้าที่คนขับ ส่วนศักดิ์ฐาเชิญพลอยชมพูให้ขึ้นมานั่งที่นั่งข้างคนขับ หญิงสาวลังเล เพราะตัวเธอเปียกชื้น เกรงว่าจะทำให้รถราคาแพงเสียหาย
“ขึ้นมา” เสียงทุ้มนั้นห้วนดุจนพลอยชมพูต้องยอมขึ้นรถในที่สุด ธีระพัฒน์ล็อกประตูและออกรถโดยเร็ว
“อ้าวแล้วคุณศักดิ์ฐาล่ะคะ!” หญิงสาวร้องถามเมื่อเห็นคนที่มากับเธอถูกทิ้งเอาไว้ไกลลิบ
“มายังไงเขาก็กลับอย่างนั้น” ธีระพัฒน์ตอบ เขาจับพวงมาลัยด้วยมือข้างเดียวในขณะที่มืออีกข้างปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตที่ยืมมาจากปารินทร์ออก
“พี่ธีร์...จะทำอะไรคะ” พลอยชมพูมองการกระทำของชายหนุ่ม ธีระพัฒน์โยนเสื้อเชิ้ตของปารินทร์มาให้เธอ ท่อนบนของเขาเปลือยเปล่า หยดน้ำไหลลงจากเรือนผมของเขาที่ยังเปียกชื้น
“ถอดเสื้อผ้าของเธอออกซะ”
| ความคิดเห็น |
|---|
ผู้ผลิตและผู้จัดจำหน่ายหนังสือคุณภาพ