“Welcome...to Bangkok city”
คำเอ่ยทักเสียงแข็งกร้าวจากด้านหลังกระแทกใจหญิงสาวร่างแบบบาง เธอกำลังเดินผ่านแสงสลัวขึ้นไปที่ชานพักบันไดถึงกับสะดุ้งโหยง ความตกใจทำให้เธอหันกลับไปหาต้นเสียงอย่างไม่ตั้งใจ
ภาพชายหนุ่มยืนพิงราวบันไดอยู่ที่ขั้นสุดท้ายทำเอาหัวใจเธอหล่นวูบไปถึงตาตุ่ม เขากำลังรูดแขนเสื้อเชิ้ตขึ้นมาอยู่ระดับศอกอย่างลวกๆ พร้อมกับก้าวขึ้นบันไดตรงมาที่เธอ
ใจดวงน้อยที่อยู่ในอกซ้ายถูกความหวาดกลัวทุบตีให้สั่นสะเทือน จนยากจะซ่อนอาการเอาไว้ แต่เพราะการที่ต้องเผชิญกับสถานการณ์เสี่ยงตายมาแล้วหลายครั้ง ทำให้สาวต่างถิ่นคนนี้ไม่ยอมปล่อยให้ความรู้สึกใดๆ เล็ดลอดออกมาฉายบนใบหน้าของเธอเลย
ผู้ชายคนนี้...แม้ว่าเธอจะเคยพบกับเขาเพียงไม่กี่ครั้ง แต่ก็จำเขาได้ดี และดูเหมือนว่าเขา...ก็จำเธอได้...ดีมากเช่นกัน
“อยู่สิงคโปร์รายได้ยังไม่ดีพอเหรอ...หรือว่าคิดจะเปลี่ยนกลุ่มลูกค้า”
คำถามเสียงกดต่ำกับมุมปากที่ยกขึ้นอย่างเหยียดหยันนั้น แม้คนฟังอยากจะตอบโต้ให้สุดแรงเพียงใด แต่เพราะสถานะผู้อาศัย เธอจึงทำได้แค่เบือนหน้าหนีเพื่อข่มอารมณ์ไว้ ก่อนจะหันกลับมาตอบกเขาไปด้วยเสียงที่กดความสั่นเครือเอาไว้อย่างที่สุด
“คุณจะคิดยังไงก็แล้วแต่คุณนะคะ แต่ฉันมาที่นี่ในฐานะคนดูแลคุณย่า”
“คนดูแลคุณย่าอย่างงั้นเหรอ” เจ้าของใบหน้าในเงามืดแค่นหัวเราะออกมา ก่อนจะไล่สายตาลวนลามเรือนร่างของคู่สนทนาตั้งแต่หัวจดเท้า
“คุณทำอะไรน่ะ!” เธอรีบยกท่อนแขนเรียวบางขึ้นปกปิดส่วนที่คิดว่าจะอยู่ในสายตาของคนตรงหน้า พร้อมกับที่ขาสองข้างก้าวถอยหลังทันทีด้วยสัญชาตญาณการป้องกันตัว
“ทำไม ฉันก็ช่วยประเมินราคาสินค้าของเธอให้ไง ที่นี่น่ะ...เขาให้ราคาไม่เหมือนที่โน่นหรอกนะ เวลาเธอไปเสนอขายสินค้า เธอจะได้รู้ไงว่าเธอจะต้องตั้งราคาเท่าไหร่ อกเท่านี้ เอวเท่านี้ แต่ผ่านงานมา...”
“หยาบคาย!”
“หึ แค่นี้หยาบคายเหรอ เธอบอกมาเลยดีกว่า เธอต้องการเท่าไหร่ ฉันซื้อเธอเอง”
ดวงตาคู่สวยเบิกกว้างเพราะคำเหยียดหยามจากปากผู้ชายที่ไม่ได้รู้จักเธอดีเลยสักนิด มือบางกำหมัดแน่นเพื่อสะกดอารมณ์โกรธที่กำลังก่อตัวขึ้นเอาไว้ แต่คนตรงหน้ากลับเติมเชื้อไฟซ้ำเข้าไปอีก
“ห้าล้าน แล้วไปจากที่นี่ซะ!”
“เงินอาจจะซื้อฉันได้ แต่ต้องไม่ใช่เงินจากคนจิตใจสกปรกอย่างคุณ” แล้วความร้อนรุ่มในอกก็ปะทุออกมาฟาดฟันกับเสือร้ายในที่สุด
“ใช่ ฉันมันจิตใจสกปรก ไม่ใช่สุภาพบุรุษอย่าง...พี่หมอธัช...ของเธอหรอกนะ ถ้ายังคิดจะอยู่บ้านนี้ก็ระวังไว้ให้ดีละกัน เพราะว่าฉันจะทำทุกทางให้เธอต้องกระเด็นออกไปจากบ้านหลังนี้ อย่าคิดนะว่าฉันไม่รู้ว่าเธอเข้ามาที่นี่มีจุดประสงค์อะไร เธออาจจะหลอกคุณย่าได้ แต่เธอหลอกฉันไม่ได้”
“ถ้าอย่างนั้นคุณก็ช่วยรู้เพิ่มเอาไว้อีกอย่างละกันนะคะ ฉันเข้ามาที่นี่เซ็นสัญญาในฐานะลูกจ้างของคุณย่าพริ้มเพรา เพราะฉะนั้นคนเดียวที่จะทำให้ฉันออกไปจากบ้านหลังนี้ได้คือคุณย่าพริ้มเพราเท่านั้น...ไม่ใช่หลานอย่างคุณค่ะ...คุณธาม”
“ก็ดี ถ้าอยากจะอยู่ที่นี่มากนักก็อยู่ไป แต่ฉันบอกไว้ก่อนเลยนะว่าถ้าเธอทำให้คนบ้านนี้ต้องเจ็บ ไม่ว่าจะทางร่างกายหรือว่าจิตใจ...”
คนตัวสูงสาวเท้าเข้ามาใกล้จนสาวร่างบางที่เกินจะสู้ไหวต้องถอยเท้าหนี แต่ถอยได้เพียงไม่กี่ก้าวแผ่นหลังของเธอก็ชนเข้ากับผนังด้านหนึ่งของชานพักบันไดอย่างจัง
ธามกดยิ้มมุมปากอย่างพอใจ ก่อนจะยกแขนสองข้างยันกับผนังเอาไว้ไม่ให้เธอหนี เขากัดกรามด้วยความโกรธที่ร้อนเร่าอยู่ภายใน กดสายตาลงมองร่างบางที่ก้มหน้าห่อตัวลีบจนเธอรู้รับถึงแรงกดดันนั้นได้ ก่อนจะโน้มหน้าลงที่ข้างหู
“บ่อบัวหลังบ้านนั่นน่ะ เธอได้ลงไปอยู่ก้นบ่อแน่”
เสียงเขาแผ่วเบาแต่เขย่าหัวใจคนตัวลีบจนต้องกัดฟันแน่น สะกดความกลัวมากมายที่กำลังจะกลั่นตัวเป็นน้ำตาเอาไว้ ไม่กล้า...แม้แต่จะมองหน้าคนโมโหร้าย
แต่ก็เหมือนสวรรค์แกล้งเพราะทันทีที่เธอหลบสายตา ความเกรี้ยวกราดของผู้ชายตรงหน้า...ก็เข้าสะบัดหัวใจดวงน้อยให้กระเด็นไปไปกองกับพื้น
“เงยหน้าขึ้นมองตาฉัน เธอจะได้รู้ไงว่าฉันพูดพูดจริงๆ! เอสเธอร์ ลี ไม่สิ...ช่อผกา หึ”
| ความคิดเห็น |
|---|
ผู้ผลิตและผู้จัดจำหน่ายหนังสือคุณภาพ