บทนำ
ชายหนุ่มร่างสูงที่กำลังยืนพรีเซนต์งานอยู่ด้านหน้าดูโดดเด่น บุคลิกเต็มเปี่ยมไปด้วยความมั่นใจ สมฐานะทายาทของบริษัทพีพีเรียลเอสเตต ซึ่งเป็นเจ้าของรีสอร์ตสุดหรูชื่อมิลเลนเนียมสตาร์ในจังหวัดกระบี่ ยอดจองห้องพักในรีสอร์ตเต็มล่วงหน้าไปถึงหกเดือน นอกจากนั้นแล้วบริษัทพีพีเรียลเอสเตตยังครองตำแหน่งหนึ่งในสิบกลุ่มธุรกิจรับเหมาก่อสร้างแบบครบวงจรของประเทศไทย ทั้งหมดนั้นไม่ใช่ได้มาเพราะโชคช่วย แต่เพราะฝีมือในการบริหารของภูรินทร์ต่างหาก
“เมื่อไตรมาสที่แล้วบริษัทเราทำกำไรได้สองพันล้านบาท มากกว่าปีก่อนๆ สิบเท่า แต่เราจะไม่หยุดอยู่แค่นี้...”
เสียงอื้ออึงดังขึ้นเมื่อภูรินทร์โชว์ตัวเลขผลประกอบการของบริษัท คนทั่วไปมักจะมองว่าตัวเลขน่าเบื่อ แต่พอนึกถึงเงินปันผลที่จะถูกโอนเข้าบัญชีก็ตั้งใจฟัง
หลังจากถูกเรียกตัวกลับมาจากอเมริกาเมื่อสองเดือนก่อน ภูรินทร์ก็ทำให้ทุกคนยอมรับว่าเขาไม่ได้มีดีแค่เป็นลูกชายประธานบริษัท แต่มีคุณสมบัติเหมาะจะเป็นผู้บริหารคนต่อไป
“เป้าหมายต่อไปที่ผมวางเอาไว้คือบริษัทต้องได้กำไรมากขึ้นในไตรมาสถัดไปห้าสิบเปอร์เซ็นต์ เงินทุนหมุนเวียนเพิ่มขึ้น และเราจะเพิ่มฐานลูกค้าให้สูงกว่าเป้า พีพีเรียลเอสเตตจะเป็นผู้นำเหนือบริษัทอื่นๆ และผมตั้งใจว่าจะเปิดมิลเลนเนียมสตาร์สาขาที่สองและสามที่ประเทศพม่าและเวียดนามให้ได้ในปลายปีหน้า”
ภายในห้องประชุมกรรมการต่างพากันหันมอง หลายคนไม่เห็นด้วยก็เพราะการลงทุนก่อสร้างในสองประเทศพร้อมกันอาจทำให้เงินทุนหมุนเวียนของบริษัทติดขัด เสี่ยงต่อการขาดทุน แถมการก่อสร้างในพื้นที่ห่างไกลโดยเฉพาะอย่างยิ่งเป็นเกาะกลางทะเลทำให้เสียเงินเป็นจำนวนมาก...แต่เมื่อโมเดลของโรงแรมใหม่ปรากฏบนจอมอนิเตอร์พร้อมกับโลโก้ของบริษัทยักษ์ใหญ่ในอเมริกา เสียงอื้ออึงก็ดังขึ้น บริษัทแห่งนี้ไม่ยอมร่วมทุนกับใครง่ายๆ ทั้งหมดคงเป็นฝีมือเจรจาของภูรินทร์นั่นเอง
เมื่อสามปีก่อน ภูรินทร์เป็นคนนำเสนอไอเดียที่ว่าบริษัทรับเหมาก่อสร้างไม่ควรหยุดอยู่แค่การรอประมูลโครงการ แต่ควรจะเปิดตลาดด้านอื่นด้วย กลุ่มธุรกิจบริหารจัดการโรงแรมจึงเริ่มต้นขึ้น แม้ว่าตอนนั้นเจ้าตัวจะเรียนปริญญาโทที่อเมริกาแต่ก็ไม่เป็นอุปสรรค ยุคนี้การสื่อสารก้าวไกลไปทั่วโลก ภูรินทร์ทำงานไปด้วยเรียนไปด้วย เขาสามารถประชุมผ่านวิดีโอคอล หลายครั้งที่ต้องบินกลับมาประมูลโครงการสำคัญๆ ของบริษัทด้วยตัวเอง
ตอนที่ภูรินทร์นำเสนอโครงการรีสอร์ตมิลเลนเนียมสตาร์ กรรมการบริหารไม่ค่อยเห็นด้วยเท่าใดนัก เพราะเศรษฐกิจกำลังอยู่ในช่วงขาลง เสี่ยงที่จะขาดทุน แต่หลังจากเปิดโครงการ ยอดจองห้องพักถล่มทลาย ทุกคนก็เปลี่ยนความคิด ลูกค้าส่วนใหญ่เป็นนักท่องเที่ยวต่างชาติที่ต้องการความเป็นส่วนตัว ผนวกกับที่พักไฮเอนด์ทำให้ชื่อเสียงของโรงแรมโด่งดังไปทั่ว อีกทั้งโปรแกรมทริปดำน้ำที่ภูรินทร์นำเสนอก็เป็นจุดดึงดูดนักท่องเที่ยวที่ต้องการประสบการณ์แบบเอกซ์คลูซิฟ ผ่านไปหกเดือนกิจการของมิลเลนเนียมสตาร์ติดท็อปชาร์ตมาตลอด เรียกทุนคืนได้ทั้งหมด
แปลนของโรงแรมแห่งที่สองกำลังโชว์อยู่บนหน้าจอ โครงการนี้หากสำเร็จจะเป็นคอมเพลกซ์ใหญ่กลางน้ำ นั่นหมายความว่าน่าจะรองรับนักท่องเที่ยวทั้งในและต่างประเทศได้เป็นจำนวนมากเลยทีเดียว ไม่ต้องพูดถึงกำไรที่คงมากมายมหาศาลหากโครงการสำเร็จ
“ผมหวังว่าจะได้รับการสนับสนุนจากทุกๆ คนในห้องนี้ด้วยนะครับ”
กรรมการต่างก้มหน้ามองเอกสาร บ้างก็ซุบซิบปรึกษากัน แต่แล้วจู่ๆ เสียงปรบมือของธงชัยก็ดังขึ้น เขาเป็นกรรมการบริหารอาวุโสซึ่งเป็นที่เคารพของทุกคน หากธงชัยเห็นด้วย ทุกคนต้องคล้อยตาม ทั้งหมดเป็นแผนการล็อบบีของภูรินทร์ที่นำไปปรึกษาธงชัยนอกรอบนั่นเอง ทุกคนต้องปรบมือเพื่อแสดงความยินดีตาม แม้ว่าตอนนี้ภูรินทร์จะยังไม่ได้เป็นผู้ถือหุ้นหลัก หุ้นเกือบทั้งหมดยังถือครองโดยภูดิศซึ่งตอนนี้รักษาเส้นเลือดหัวใจตีบอยู่
ภูดิศเข้ารับการทำบอลลูนเมื่อสองเดือนก่อน และตอนนี้อยู่ในช่วงพักฟื้น หมอสั่งให้ลดน้ำหนัก ออกกำลังเบาๆ และควบคุมไขมัน เมื่อภูดิศป่วยจึงเรียกตัวลูกชายกลับมานั่งเก้าอี้บริหารแทน
“ถ้าไม่มีใครคัดค้านอะไร ผมขอปิดประชุมวันนี้แต่เพียงเท่านี้”
ทุกคนต่างลุกขึ้นยืนและเดินออกจากห้องประชุม ทุกอย่างเป็นแผนของภูรินทร์ที่ต้องการมัดมือชก ภูรินทร์เดินไปทักทายกรรมการอาวุโส อีกฝ่ายยิ้ม
“ลุงชอบแปลนโรงแรมของภูมาก เป็นอะไรที่คิดไม่ถึงจริงๆ ยิ่งไปสร้างที่พม่า ลุงว่ามันต้องไปได้สวย”
โครงการนี้คือการร่วมทุนของสามประเทศคืออเมริกา พม่า และไทย เงินทุนที่ใช้จึงสูงมาก แต่เมื่อภูรินทร์ปรึกษากับธงชัย เขาก็ช่วยหนุนทันที โรงแรมตั้งอยู่ในแหล่งดำน้ำที่ดีที่สุดในพม่า นักท่องเที่ยวจากทั่วโลกจะหลั่งไหลเข้ามา ทั้งมาพักผ่อนรวมถึงทริปดำน้ำอีกด้วย ตอนนี้โครงการได้รับอนุมัติจากรัฐบาลให้เริ่มก่อสร้างเรียบร้อยแล้ว
“ขอบคุณลุงธงมากครับ ที่ช่วยสนับสนุนผม”
“ก็หลานเก่งแบบนี้ ไม่ช่วยได้ยังไง ว่าแต่ภูเถอะ ทำโพรเจกต์เยอะอย่างนี้ไม่เหนื่อยบ้างหรือ แล้วเมื่อไหร่พ่อกับแม่จะได้แต่งลูกสะใภ้กันล่ะ”
ธงชัยสนิทสนมกับภูดิศและแพรนวล เมื่อภูรินทร์กลับมาก็ตรงไปปรึกษาเขาเป็นคนแรก ทำให้อีกฝ่ายมอบความเอ็นดูให้
“ผมยังไม่คิดเรื่องแต่งงานครับ งานต้องมาก่อน บริษัทเรายังต้องพัฒนาไปอีกมาก”
“ภูทำแต่งงานจริงๆ มิน่าแม่เราถึงได้บ่น”
“โธ่...ลุงครับ ตอนนี้คู่แข่งเยอะจะตาย ตราบใดที่บริษัทยังไม่ใช่อันดับหนึ่งของไทย ผมจะไม่มีวันพักผ่อนเด็ดขาด”
เขาต้องการนำบริษัทขึ้นไปสู่อันดับสูงสุดของบริษัทก่อสร้างอสังหาริมทรัพย์ในประเทศ แม้จะไม่มีการจัดอันดับจริงจัง แต่ชายหนุ่มก็ต้องการได้ชื่อว่าเป็นที่หนึ่ง คู่แข่งที่น่ากลัวของเขามีอยู่ถึงสองบริษัท นั่นคือแอลแอลดีเวลลอปเมนต์ของคุณเลิศพงศ์ ซึ่งตอนนี้อยู่ภายใต้การบริหารของลวัศกร ซึ่งเป็นคนฉลาดทันคน มีไหวพริบเป็นเยี่ยม นอกจากนั้นยังมีบริษัทซีเคพีคอนสตรักชันของคุณโชคชัย ซึ่งตอนนี้ชัยภัคดิ์เป็นผู้บริหารอยู่ น้อยคนนักที่จะรู้ว่าเมื่อก่อนหน้านี้ทั้งสามตระกูลเคยร่วมหุ้นเปิดบริษัทด้วยกัน
“เรื่องแข่งลุงเข้าใจนะ ได้ยินว่าแข่งกันตั้งแต่รุ่นคุณปู่แล้วไม่ใช่หรือ”
รุ่นปู่คือเทียม เลอสรรค์ และภาคภูมิ เป็นเพื่อนสนิทกันมาก่อน ทั้งสามหลงรักผู้หญิงคนเดียวกันคือปราณปรียา ซึ่งก็คือย่าแท้ๆ ของภูรินทร์นั่นเอง แต่สุดท้ายย่าก็เลือกปู่และตัดสินใจแต่งงานกัน เพื่อนรักจึงแตกคอกัน จุดพลิกผันคงเป็นเรื่องเงินทุนในบริษัทหายไปอย่างไร้ร่องรอยถึงยี่สิบล้าน แต่ละคนต่างโทษกัน จากเพื่อนกลายเป็นศัตรู ต่างแยกย้ายไปเปิดบริษัท แม้จะไม่ได้จ้องเข่นฆ่ากันแต่ก็เขม่นกันแทบทุกเรื่อง สังเกตได้จากการแย่งประมูลงานเดียวกันอยู่เนืองๆ
“ครับ ผมก็ไม่ได้อยากแข่ง แต่เราจะแพ้ไม่ได้”
ธงชัยหัวเราะ เขารู้ตื้นลึกหนาบางของความขัดแย้งมาพอสมควร มือหนาเอื้อมไปแตะบ่าให้กำลังใจ
“เอาเถอะ ถ้าคิดว่าแข่งแล้วจะเป็นแรงผลักดัน ลุงเห็นด้วย ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ลุงขอกลับก่อนนะ มีอะไรภูโทร. หาลุงได้ทุกเมื่อ ถ้าอยากให้ช่วยอะไรก็บอกได้เลย”
“ผมไปส่งนะครับ”
เขาเดินไปที่ลิฟต์เพื่อส่งธงชัย แต่พอเดินผ่านห้องทำงานที่อยู่ถึงก่อนลิฟต์ เลขาฯ สาวชื่อพิไลลักษณ์ยืนกระมิดกระเมี้ยนอยู่
“มีอะไรหรือคุณพิไล”
หล่อนเพิ่งเข้าร่วมประชุม แต่ช่วงท้ายกลับขอออกมาก่อนและให้ผู้ช่วยเลขาฯ จดการประชุมแทน พอถูกมอง ใบหน้าพิไลลักษณ์ก็ซีดเผือด
“เอ่อ...ฉันมีเรื่องด่วนอยากเรียนคุณภูค่ะ”
“คุณพ่อเป็นอะไร ไหนบอกว่าแค่ไปตรวจอาการที่โรงพยาบาลไม่ใช่หรือ” คนที่เขาเป็นห่วงที่สุดคือบิดา เพราะวันนี้ท่านไปตรวจอาการกับแพทย์อายุรกรรมด้านโรคหัวใจ
“เปล่าค่ะ ไม่ใช่ ท่านประธานสบายดี คุณแพรนวลโทร. มาแจ้งว่าผลการตรวจเรียบร้อยดี คือว่ามีคนมาขอพบคุณภูค่ะ”
แพรนวลคือมารดาของภูรินทร์นั่นเอง
“ก็ผมบอกแล้วไงว่าไม่รับนัดแขกคนไหนทั้งนั้น วันนี้มีประชุมกรรมการ แล้วผมก็ต้องคุยกับหัวหน้าทุกฝ่ายหลังประชุม ผมจะยุ่งมาก”
เขาเน้นคำด้วยสีหน้าเคร่งเครียด พิไลลักษณ์หน้าซีดเผือดกว่าเก่า
“เอ่อ..ฉันทราบค่ะ แต่คุณผู้หญิงคนนี้บอกว่ามีธุระด่วน” พิไลลักษณ์ผายมือไปทางหญิงสาวที่นั่งรออยู่บนโซฟา
ธงชัยหันมาพูด “ถ้าภูมีแขกงั้นลุงขอตัวกลับก่อนนะ”
“ครับคุณลุง ไว้ผมจะโทร. หานะครับ”
ภูรินทร์ปรายตาไปทางเลขาฯ ให้ไปส่งธงชัยที่ลิฟต์ ส่วนตัวเขาเองหันไปมองหญิงสาว หล่อนน่าจะอายุสักสิบแปด ผิวขาว ผมยาว ใบหน้ารูปไข่ บางทีอาจจะเป็นเด็กมหาวิทยาลัย แต่เพราะอะไรพิไลลักษณ์ถึงได้ยอมให้หญิงสาวมานั่งรอตรงนี้
เลขาฯ สาวเดินกลับมา ภูรินทร์หน้าบึ้ง เขาประเมินแล้วว่าคงไม่มีธุระอะไรกับ ‘เด็ก’
“ช่วยบอกเธอด้วยว่าผมไม่ว่าง มีอะไรก็ฝากคุณไว้ได้เลย”
“แต่เธอมีธุระสำคัญจริงๆ นะคะคุณภู” พิไลลักษณ์ท้วง หล่อนเหลือบมองหญิงสาวที่ค่อยๆ ยืนขึ้น ยามยืนหล่อนสูงแค่ปลายคางเขาเท่านั้น
“เอ๊ะ! คุณพิไล จะเซ้าซี้อะไรอีก บอกแล้วว่าไม่ว่าง ผมไม่มีเวลาฟังโพรเจกต์นักศึกษา ถ้าอยากได้เงินไปเข้าค่ายก็จ่ายไปเลยสิ แล้วค่อยมาเก็บกับผม” ภูรินทร์เดาว่าหล่อนคงเป็นนักศึกษามหาวิทยาลัยมาขอเงินหรือไม่ก็อาจจะมาขอทุนไปออกค่าย
“คุณภูลองดูเอกสารก่อนดีไหมคะ ฉันคิดว่ามันสำคัญมาก บางทีคุณอาจจะเปลี่ยนใจ”
ภูรินทร์ตวัดสายตามองเลขาฯ เขารับซองเอกสารมาอย่างเสียไม่ได้ แต่พอเปิดดูและเห็นรูปถ่ายทั้งห้ารูป นัยน์ตาคมก็เบิกกว้างอย่างโกรธจัด เขาตวาด
“นี่มันอะไรกัน!”
ผู้หญิงตรงหน้ายิ้ม แต่เป็นรอยยิ้มที่ภูรินทร์คิดว่าเหมือนแม่มด นั่นก็เพราะของที่อยู่ในซองเอกสารคือรูปเปลือยของเขากับหล่อน ภาพทั้งหมดถ่ายบนเตียง เขากัดกรามแน่น เพิ่งนึกได้ว่าหล่อนคือคนเดียวกันกับผู้หญิงในรูป แต่ต่างกันตรงที่หล่อนไม่ได้แต่งหน้าจัดแบบวันนั้น
“อย่าบอกนะคะว่าคุณจำเรื่องวันนั้นไม่ได้”
“เธอต้องการอะไร เอารูปพวกนี้มาทำไม นี่คิดจะแบล็กเมล์ฉันหรือ”
หญิงสาวสวมเสื้อยืดกางเกงยีน ใบหน้ารูปไข่มีเครื่องสำอางแต่งแต้มอยู่เพียงบางๆ กลิ่นหอมที่รวยรินมาจากเรือนร่างกลมกลึงตรงหน้าทำให้ภูรินทร์ยิ่งหงุดหงิด ทุกอย่างขัดกับรูปถ่ายเป็นอย่างมาก หรือว่าหล่อนต้องการเงิน?
“ฉันขอแนะนำตัวอย่างเป็นทางการ ฉันชื่อตาลค่ะ รูปนี้คือรูปฉันกับคุณ ถ่ายไว้ที่...” หล่อนบอกชื่อโรงแรมรวมถึงเวลาเดือนครึ่งก่อนหน้านั้น
ภูรินทร์จำได้เป็นอย่างดี เขาขบกรามแน่นจนเป็นสันนูน แม้ว่าความทรงจำก่อนหน้านั้นจะรางเลือนเต็มที...ภูรินทร์จำไม่ได้ว่าเพราะอะไรถึงไปอยู่ในห้องนอนกับหล่อน เขาตื่นขึ้นมาในสภาพเปลือย ข้างกายมีผู้หญิงนุ่งผ้าขนหนูผืนเดียวนั่งปิดหน้าร้องไห้ พอเห็นเขา หล่อนก็ลนลานวิ่งเข้าไปในห้องน้ำเพื่อแต่งตัวแล้ววิ่งหนีออกจากห้องไปทันที ทิ้งให้ภูรินทร์นั่งอึ้ง สภาพห้องที่เต็มไปด้วยเสื้อผ้ากระจัดกระจาย รวมถึงถุงยางที่อยู่ในถังขยะรวมครึ่งโหลทำให้เข้าใจว่าเขาเผลอมีค่ำคืนอันเร่าร้อนกับหล่อน...ผู้หญิงที่แม้แต่ชื่อก็ยังไม่รู้จัก ช่างเหมือนในนิยายประโลมโลกที่ขายกันอยู่อย่างดาษดื่น นอกจากนั้นยังมีรอยเลือดจางๆ เป็นหลักฐานว่าผู้หญิงคนนี้บริสุทธิ์ และตอนนี้สิ่งที่อยู่ในซองก็ตอกย้ำความทรงจำทุกอย่าง
“เธอต้องการอะไร จะข่มขู่เรียกเงินงั้นหรือ”
“เปล่าค่ะ ฉันมาที่นี่เพราะต้องการให้คุณรับผิดชอบ”
“รับผิดชอบอะไร”
“รับผิดชอบที่คุณปล้ำฉันในวันนั้น คุณต้องแต่งงานกับฉันโดยเร็วที่สุด”
นี่มันเรื่องบ้าที่สุดในชีวิต!
ภูรินทร์มองรูปถ่ายตรงหน้า ยกมือกุมขมับ เขาอยากจะขยำแล้วโยนทิ้งลงขยะแต่ก็ทำไม่ได้ เขาต้องทบทวนว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ยิ่งมองก็ยิ่งอึดอัดเหมือนหายใจไม่ออก ทุกอย่างตอกย้ำว่ามันคือเรื่องจริง
“คุณภูจะทำยังไงต่อคะ จะเรียนให้ท่านประธานทราบเรื่องนี้หรือเปล่า”
พิไลลักษณ์มีสีหน้าเคร่งเครียด หล่อนเห็นรูปถ่ายหมดแล้ว เลขาฯ สาวคงตกใจ หลังจากลวิตรากลับไปทุกอย่างก็พลิกจากหน้ามือเป็นหลังมือ
“ไม่! ไม่ต้องบอกคุณพ่อ ผมขอเวลาจัดการเรื่องนี้เองก่อน”
“แต่คุณผู้หญิงคนนั้นบอกว่า...”
“เอ๊ะ! คุณพิไล ก็บอกแล้วไงว่าต้องการเวลา ออกไปก่อนได้ไหม แล้วช่วยเลื่อนนัดประชุมทั้งหมดให้ด้วย ผมไม่มีอารมณ์จะทำงานแล้ว”
เขากวาดของบนโต๊ะลงพื้นเพื่อระบายอารมณ์ พิไลลักษณ์ลนลานออกไปทิ้งให้ภูรินทร์อยู่เพียงลำพัง รูปถ่ายที่วางหราอยู่ตรงหน้าคือเขากับลวิตราจริงๆ
ชายหนุ่มจำได้แค่วันนั้นไปดื่มที่ผับย่านสุขุมวิท เขาผิดหวังเรื่องมธุรินจนต้องออกไปหาที่นั่งดื่มคลายเครียด...เขากับมธุริน เป็นแฟนตั้งแต่ช่วงแรกที่ไปเรียนต่อปริญญาโทที่อเมริกา ภูรินทร์ทั้งรักและหลงแฟนสาวมาก ทั้งสองสัญญาว่าจะแต่งงานกัน ตลอดเวลาที่ผ่านมาเขาทำตัวเป็นสุภาพบุรุษ ไม่เคยล่วงเกินหล่อนเลยแม้แต่ปลายก้อย เพราะตั้งใจรอให้ถึงวันแต่งงาน แต่หลังจากที่เขาถูกเรียกตัวกลับมาเมืองไทย มธุรินก็ควงผู้ชายมากหน้าหลายตา วันที่เห็นรูปหล่อนพาผู้ชายขึ้นห้อง เขาถึงกับเสียศูนย์จนเป็นต้นเหตุให้ดื่มเหล้าเมามาย
ภูรินทร์จำได้ว่านั่งดื่มไปเรื่อยๆ จนมีผู้หญิงชุดแส็กสีแดงเพลิงมาขอนั่งด้วย เขาเมามากแต่เห็นว่าหล่อนไม่มีพิษมีภัยอะไรนอกจากพูดจาแปลกๆ แต่ใครจะรู้ว่าไม่กี่ชั่วโมงหลังจากนั้นเขาก็ตื่นขึ้นมาในห้องพักของโรงแรมในสภาพเปลือยและจำอะไรไม่ได้เลย
ตอนที่หญิงสาววิ่งหนีออกไปจากห้อง เขาตกใจทำอะไรไม่ถูก คิดเพียงหล่อนคงติดต่อมาในไม่ช้าแต่ทุกอย่างกลับเงียบหายไป บัดนี้ฝันร้ายย้อนคืนมาอีกครั้ง
‘ใครเป็นคนถ่ายรูปนี้’
‘ฉันเอง ฉันจำเป็นต้องมีหลักฐาน เผื่อคุณไม่ยอมรับผิดชอบ’
‘ฉันจะรู้ได้ยังไงว่าเธอเป็นสาวบริสุทธิ์จริง ไม่ใช่นักศึกษาไซด์ไลน์ที่จงใจวางแผนจับผู้ชาย’
หญิงสาวกัดริมฝีปากจนเกือบห้อเลือด ขอบตามีน้ำตาคลอออกมาเหมือนน้อยใจ หญิงสาวยื่นรูปบนเตียงที่มีคราบเลือดให้ แต่ภูรินทร์ก็ยังรู้สึกว่ามันไร้สาระอยู่ดี เขาจะเชื่อได้อย่างไรว่าหล่อนคือสาวบริสุทธิ์ที่ถูกเปิดซิง นักธุรกิจอย่างเขาจะไม่มีวันรับผิดชอบผู้หญิงเพียงเพราะรูปถ่ายเด็ดขาด แต่ประโยคที่หล่อนพูดตอกหน้าก่อนเดินไปทำให้ภูรินทร์อึ้งจนตัวชา
‘ฉันชื่อลวิตรา เป็นลูกสาวคนเล็กของคุณเลิศพงศ์ หลานของคุณปู่เลอสรรค์ คุณก็รู้ว่าครอบครัวของเราไม่ถูกกัน ดังนั้นถ้าเรื่องนี้แพร่ออกไป ชื่อเสียงของตระกูลคุณจะต้องป่นปี้ คนในสังคมจะด่าคุณ เพราะคุณใช้เด็กสาวไร้เดียงสาอย่างฉันเป็นเครื่องมือแก้แค้น’
ภูรินทร์คอแห้งผาก ถ้าทั้งหมดนี้เป็นเรื่องจริง ตระกูลเลอเลิศพงศ์ไม่ปล่อยเขาเอาไว้แน่ ความวุ่นวายที่เกิดขึ้นนับจากนี้คงจะเป็นมหากาพย์เลยทีเดียว แม้ว่าตอนนี้เขากับชัยภัคดิ์จำต้องหันมาญาติดีกันชั่วคราว เนื่องจากอีกฝ่ายคือคู่รักของน้องสาวคนเล็กที่มีชื่อว่านภัสสร แต่ลึกๆ ลงไปแล้วภูรินทร์ก็ยังเหม็นขี้หน้าอีกฝ่ายอยู่ดี ถ้าจะต้องดองกับลวัศกรอีกคนเขาคงจะแค้นจนแทบกระอักแน่ๆ
น่าแปลกที่เขาคุ้นหน้าลวิตรามากเหมือนเคยเจอมาก่อน แต่นึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก เขามั่นใจว่าหล่อนต้องเป็นผู้หญิงกร้านโลกถึงได้กล้าส่งรูปมาแบล็กเมล์ผู้ชาย แต่ท่าทางที่แสดงออกเมื่อครู่ต่างหากที่ทำให้หงุดหงิดเมื่อคิดถึงข้อเรียกร้องที่ส่งมา
‘คุณต้องจัดงานแต่งงานกับฉันให้เร็วที่สุด เพราะฉันกำลังตั้งครรภ์ลูกของคุณ’
หญิงสาวมีใบตรวจรับรองจากแพทย์ว่าตั้งครรภ์ แถมยังมีข้อมูลว่าตอนนี้ยังตรวจดีเอ็นเอของทารกไม่ได้ แต่ยินดีจะตรวจหลังจากที่เด็กคลอดแล้วเพื่อยืนยันความบริสุทธิ์ใจ ภูรินทร์คิดว่าเป็นเรื่องงี่เง่าที่สุดในโลก การแต่งงานเป็นเรื่องใหญ่แถมยังเป็นสองตระกูลที่เกลียดกันตั้งแต่รุ่นปู่อีกด้วย แต่พอเห็นน้ำตาของหล่อนกลับพูดไม่ออก
หรือว่านี่คือแผนของลวิตราที่ต้องการแก้แค้น อันที่จริงเขากับลวัศกรไม่ได้เกลียดกัน แค่เขม่นกันเท่านั้น ทั้งคู่แข่งกันเรียน แข่งกันเล่นกีฬาตามประสาดาวเด่นของโรงเรียน หากลวัศกรรู้เรื่องเข้า มันจะต้องหาเรื่องมาชกหน้าเขาแน่ๆ ที่พรากพรหมจรรย์น้องสาว
ภูรินทร์เครียด เขาไม่รู้จะเริ่มต้นยังไงดี เพราะอะไรลวิตราถึงเรียกร้องให้รับผิดชอบ หรือว่าหล่อนท้องกับคนอื่นแต่ต้องการหาพ่อให้เด็ก แต่ถ้าเป็นอย่างนั้นจริง เขาจะหาวิธีให้หล่อนไปตรวจเพื่อพิสูจน์ดีเอ็นเอได้ยังไง แต่ถ้าสิ่งที่หล่อนพูดเป็นจริง เขาเผลอมีอะไรกับหญิงสาวจนท้อง เขาควรจะทำยังไง นี่มันยากกว่าธุรกิจพันล้านที่เขากำลังตัดสินใจเสียอีก
เสียงไลน์ในโทรศัพท์ดังขึ้น ชายหนุ่มกดรับ เพื่อนคนหนึ่งส่งข้อความมาให้ เป็นคอลัมน์ในหนังสือซุบซิบพร้อมอักษรย่อ
นักธุรกิจชื่อดัง อักษรย่อ ภ...ทำแฟนสาวนักศึกษาท้อง สาวๆ ทั่วประเทศเตรียมทิชชูซับน้ำตาได้ งานแต่งคงจัดขึ้นอีกไม่นานนี้
มือเรียวเย็นเฉียบ เขารีบกดโทรศัพท์หาเพื่อนทันทีเพื่อหาต้นตอของข่าว ข้อความที่ปลายสายบอกมาทำให้ภูรินทร์อึ้งยิ่งกว่าเดิม
“แกว่าอะไรนะ”
ข้อความที่เพื่อนบอกก็คือบัดนี้ข่าวตัวอักษรย่อกำลังแพร่ไปทั่วในโซเชียลแล้ว และกระพือเร็วกว่าไฟไหม้ป่าเสียอีก เขาจะต้องรีบทำอะไรสักอย่างโดยเร็วก่อนจะสายเกินไป...
ร่างบางกระดกเตกิลาแก้วที่สองลงคอ โดยมีเพื่อนซี้สองคนโอบไหล่คนละข้างเพื่อปลอบ กานต์รวี...สาวหล่อ หรือที่เพื่อนๆ เรียกกันว่ากานต์ยักคิ้วอย่างภูมิใจ
“ฉันปล่อยข่าวให้แกเรียบร้อยแล้วนะ ตอนนี้ก็แค่รอให้พี่ภูตัดสินใจ ว่าจะรับแกเป็นเจ้าสาวหรือเปล่า”
ลวิตรามองเพื่อน ถอนหายใจด้วยความกลัดกลุ้ม ก่อนจะคว้าเบียร์ของณัทกรมาดื่มบ้าง
สามคนเป็นเพื่อนสนิทกันตั้งแต่ตอนไปเรียนที่อเมริกา ณัทกรเป็นหนุ่มหัวใจหญิง ชื่อเล่นที่บ้านเรียกว่านนท์ แต่ชื่อเล่นสำหรับเพื่อนคือแนนซี่ เขาเป็นลูกชายของนักธุรกิจบริษัทสุขภัณฑ์ พ่อส่งไปเรียนที่อเมริกาเพื่อกลับมาสานต่อธุรกิจ แต่เจ้าตัวกลับเป็นหมอดูที่โด่งดัง
ณัทกรมีอาชีพพิเศษคือดูไพ่ยิปซี ยามว่างจะใส่วิกและแต่งกายสไตล์โบฮีเมียน ด้วยฝีมือทำนายที่แม่นราวกับจับวาง ลูกค้าจองคิวกันยาวเหยียด ส่วนกานต์รวี...เพื่อนคนนี้เป็นเจ้าของเว็บไซต์ขายของออนไลน์ที่โด่งดังมาก กานต์รวีมีเชื้อสายจีน พูดจีนได้คล่อง ดังนั้นสินค้าที่นำมาขายจึงนำเข้าจากประเทศจีนเป็นส่วนใหญ่ ราคาถูกกว่าเจ้าอื่นๆ รวมกับการขนส่งที่ตรงเวลาทำให้บริษัทพุ่งขึ้นสู่อันดับหนึ่งแทนที่ร้านดังในเวลาอันรวดเร็ว กานต์รวีจึงกลายเป็นมหาเศรษฐีทั้งที่อายุเพิ่งยี่สิบเอ็ดเท่านั้น ยอดจองสินค้าสูงแซงเจ้าอื่นๆ ด้วยความร่ำรวยนี้เอง เจ้าตัวจึงกลัวชีวิตไม่ปลอดภัย จึงจ้างบอดีการ์ดหนุ่มล่ำเดินตามถึงสามคน
“ฉันทำถูกแล้วใช่ไหมกานต์”
“เฮ้ย...ป่านนี้แล้ว ก็ไหนแกบอกว่าพร้อมดับเครื่องชนยังไงล่ะ ทีอย่างนี้ทำป๊อด” กานต์รวีโพล่งขึ้น
ลวิตราคอตก “ฉันกลัว แกไม่เห็นหน้าพี่ภูเมื่อกี้ ดุมากๆ เลย เขาจ้องมองอย่างกับจะขย้ำฉันอย่างนั้น”
“ไม่ดีหรือ เขาจะได้ขย้ำแกบนเตียงไงล่ะ แบบนี้จะได้ไม่ต้องอุปโลกน์เด็กขึ้นมาให้เมื่อยตุ้ม” ณัทกรพูดขึ้น
ลวิตราหันไปหยิกเพื่อน หล่อนต้องโกหกภูรินทร์ว่าท้อง ด้วยอำนาจเงินของกานต์รวีจึงหาหลักฐานเท็จมาจนได้ แผนขั้นต่อไปคือบังคับให้ภูรินทร์แต่งงานด้วย หลังจากนั้นก็มอมยาและทำให้เรื่องโกหกกลายเป็นเรื่องจริง
“มันไม่ใช่อย่างนั้นสิ พี่ภูเหมือนอยากจะฉีกฉันให้เป็นชิ้นๆ มากกว่า”
กานต์รวีตบบ่า โอบเข้าหาตัว
ทั้งหมดเกิดขึ้นเพราะคำทำนายฝันของณัทกร เมื่อรู้ว่าลวิตราต้องการแผน กานต์รวีจึงช่วยคิด ณัทกรเป็นคนตบพลอต จึงออกมาเป็นแบบนี้
“แกกับพี่ภูเป็นเนื้อคู่นะรู้ไหม ไม่อย่างนั้นจะผูกพันกันตั้งแต่ตอน ป.๔ หรือ”
สิ่งที่ณัทกรย้ำคือลวิตรากับภูรินทร์เป็นเนื้อคู่ ส่วนเรื่องหาทางจับเขาแต่งงานเป็นสิ่งที่ตามมา
“ใครว่า...เขาเกลียดฉันต่างหาก ตอนนั้นเขาจ้องฉันเหมือนเมื่อกี้เลย”
“แต่เราก็ทำไปแล้วหรือเปล่าวะ ตอนนี้เดอะโชว์มัสต์โกออน แกเปลี่ยนอะไรไม่ได้แล้ว หรือว่าอยากจะตายภายในสามเดือนล่ะ” ณัทกรขู่
ต้นเหตุมาจากคำทำนายไพ่ยิปซีที่เพื่อนทำนายให้ แถมทั้งหมดยังไปตรงกับที่นางฟ้าทูนหัวของลวิตราบอกพอดิบพอดี
“ฉันไม่อยากตาย แต่ก็ไม่อยากให้พี่ภูโกรธ”
“งั้นแกก็ต้องทำทุกอย่างเพื่อให้เขายอมแต่งงานด้วย แล้วหลังจากนั้นก็ปรนนิบัติพัดวีให้เขาลืมความทุกข์” ณัทกรวาดวิมานในอากาศด้วยน้ำเสียงชวนฝัน
“แต่พี่ภูคงไม่ยอม”
“ยอมหรือไม่ยอมเดี๋ยวก็รู้ ตอนนี้ฉันให้คนกระจายข่าวออกไปแล้ว พวกอักษรย่อนี่คนในโซเชียลสนใจอยู่แล้ว อีกไม่นานคนก็จะเดาได้ แล้วสังคมก็จะกดดันพี่ภูของแกเองนั่นละ”
“แกแน่ใจหรือว่าแผนนี้จะเวิร์ก”
“เวิร์กชัวร์ นี่มันแผนเกรดเอเลยนะยะ” ณัทกรโอ่
กานต์รวีชกที่ไหล่เพื่อน “แผนเหมือนนิยายน้ำเน่าต่างหากล่ะ”
ณัทกรหันไปค้อนกานต์รวีวงใหญ่ “ไม่ต้องมาประชด แกก็ช่วยคิดด้วย อย่าลืมสิ”
“ฉันล้อเล่น น้ำเน่าแต่ก็โอเคนะ กะทันหันแบบนี้ใช้ๆ ไปเถอะไอ้ตาล อย่าคิดมาก”
“จริงของแนนซี่ ตอนนี้เราทำอะไรไม่ได้นอกจากรอให้ทุกอย่างมันสุกงอม พี่ภูของแกก็ได้รูปไปแล้ว ฉันว่าเขาต้องหวั่นไหวบ้างละน่า ส่วนแกก็เตรียมตัวเป็นเจ้าสาวของพี่ภูตามที่แกฝันไว้ไง”
“แต่ตอนนั้นฉันไม่ได้ฝันแบบนี้นี่ เพราะพี่ภูตะโกนใส่หน้าว่าเกลียดฉัน...”
กานต์รวีลูบหัวเพื่อน รู้ดีว่าเหตุการณ์ครั้งนั้นคือฝันร้ายของลวิตราเลยทีเดียว
“นี่แกยังไม่ลืมเรื่องวันอีกหรือ”
ลวิตราพยักหน้าทั้งน้ำตา “ไม่ลืม ฉันจำได้แม่น เพราะฉันไม่ได้ตั้งใจ”
ลวิตราหน้าสลด เรื่องราวของหล่อนกับภูรินทร์ไม่ได้เริ่มจากบนเตียงเมื่อไม่นานมานี้ แต่ต้องย้อนกลับไปตอนที่อยู่ในห้องประชุมใหญ่ของโรงเรียนเมื่อนานมากแล้วต่างหาก...
สิบเอ็ดปีก่อน...
“ตัวเลขทศนิยมตัวท้าย ต้องเป็นสามหกสี่สองห้าค่ะ ไม่ใช่สามหกสี่สองสอง”
เสียงเล็กๆ ดังขึ้นพร้อมกับเด็กหญิงในชุดนักเรียนประถมยืนขึ้น ขณะที่ในหอประชุมของโรงเรียนมีการแข่งขันกันตอบปัญหาคณิตศาสตร์เพื่อหาตัวแทนไปแข่งระดับประเทศ ภูรินทร์ ลวัศกร และชัยภัคดิ์ นั่งอยู่ด้วย แต่อยู่คนละฝั่ง กำลังแข่งขันกันอย่างดุเดือด แต่จู่ๆ ก็มีเด็กประถมยืนขึ้นท้วง
“หนูว่าอะไรนะจ๊ะ ครูได้ยินไม่ถนัด”
“หนูบอกว่าจุดทศนิยมผิดค่ะครู”
ครูที่อยู่บนเวทีเลิ่กลั่กรีบหยิบเครื่องคิดเลขมากด ภายในห้องประชุมเงียบกริบราวกับว่าถ้ามีเข็มสักเล่มหล่นก็คงได้ยิน เช่นเดียวกับคนบนเวที โดยเฉพาะภูรินทร์ที่เริ่มเครียด เขาหมายมั่นปั้นมือว่าต้องได้เป็นตัวแทนของนักเรียนชั้น ม.๖ ลวัศกรกับชัยภัคดิ์คิดตามก่อนที่ลวัศกรจะยิ้มออกมา
ครูที่กดเครื่องคิดเลขเอ่ยขึ้น “จริงๆ ด้วย ภูรินทร์คิดผิดนะจ๊ะ ครูเสียใจด้วยนะ”
เหมือนฟ้าฟาดลงกลางกระหม่อม ภูรินทร์ผุดลุกขึ้น กำมือแน่น เหตุการณ์กลับตาลปัตรเพราะแทนที่เขาจะได้เป็นตัวแทนของโรงเรียนกลับกลายเป็นลวัศกรแทน
“ขอแสดงความยินดีด้วยนะจ๊ะลวัศกร ครั้งนี้เธอชนะ เธอได้เป็นตัวแทนของโรงเรียน”
คนอื่นคิดอะไรไม่รู้ แต่ภูรินทร์เสียหน้าอย่างที่สุด เขาผลุนผลันลงจากเวที ใบหน้าบูดบึ้ง
เด็กประถมคนเดิมวิ่งขึ้นไปดักรอที่บันไดสำหรับลงจากเวที เมื่อเห็นใบหน้าเขาก็ยิ่งตกใจ
“นะ...หนูขอโทษนะคะพี่”
เบื้องหน้าคือนักเรียนชายชั้นมัธยมศึกษาปีที่หกผู้ซึ่งเป็นขวัญใจของผู้หญิงแทบทั้งโรงเรียน ไม่ว่าจะเรื่องเรียน กีฬาหรือแม้แต่ดนตรี ภูรินทร์ทำได้ดีอย่างไม่มีที่ติ แต่ตอนนี้เขากลับถูกเด็กประถมฉีกหน้าต่อหน้าคนนับร้อยในหอประชุม
“ฉันไม่รู้จักเธอ”
“แต่หนูรู้จักพี่ภู หนูขอโทษจริงๆ หนูแค่...”
“คิดจะแสดงความเก่งให้คนอื่นรู้งั้นหรือ งั้นเธอก็ทำสำเร็จแล้ว ยินดีด้วยนะ เธอได้หน้าไปเต็มๆ”
เด็กหนุ่มร่างสูงเดินกระแทกไหล่ลวิตราไป สีหน้ายังคงบึ้งตึงไม่ต่างจากเดิม
คนอื่นอาจจะภูมิใจ โดยเฉพาะเพื่อนๆ ในห้องที่รู้ดีว่าลวิตราคือเด็กอัจฉริยะ ครูเคยบอกว่าหล่อนมีความสามารถด้านคณิตศาสตร์สูงกว่าคนอื่นๆ คิดเลขไว ทำโจทย์เลขได้เก่งมาก ครั้งนี้สาเหตุที่หล่อนคิดตามเพราะภูรินทร์คือผู้ชายในฝันของหล่อนต่างหาก และตอนนี้เขาก็กำลังโกรธจัด เด็กหญิงถลาเข้าไปขวางเอาไว้
“เดี๋ยวค่ะพี่ภู ฟังหนูอธิบายก่อน”
“หลีกไป!”
เขาสะบัดแขนที่ถูกเกาะออก ลวิตราเซไปแต่หล่อนไม่ยอมแพ้ ขืนปล่อยให้พี่ภูไปตอนนี้เขาจะต้องเกลียดหล่อน นี่ขนาดยังไม่รู้ว่าหล่อนคือน้องสาวของลวัศกรยังเป็นขนาดนี้ เด็กหญิงรีบวิ่งตามไป มือเล็กกระชากเสื้อแต่หลุดไปเกาะที่เอวกางเกงแทน นัยน์ตาเขาวาวโรจน์
“ฉันบอกให้ปล่อยยังไงล่ะ”
“ไม่ พี่ภูต้องฟังหนูก่อน”
เด็กหญิงไม่ยอม หล่อนคว้ากางเกงเขาเอาไว้ เมื่อชายหนุ่มเดินหล่อนก็วิ่งตาม พื้นที่ลื่นทำให้หน้าคะมำ เสียงดังแควกตามด้วยเสียงอุทานของใครหลายคนเมื่อกางเกงด้านหลังของภูรินทร์ขาดเป็นแนวยาว เขาอึ้ง...มองสายตามากมายที่จ้องมา ก่อนจะหน้าหงิกราวกับยักษ์แล้วรีบวิ่งออกไป
ลวิตรามองมือตนด้วยความรู้สึกผิด แต่สิ่งที่เห็นไวๆ ตอนภูรินทร์วิ่งออกไปคือกางเกงบอกเซอร์สีแดงที่อยู่ด้านในนั่นเอง เขาคงอายมาก
หลังจากนั้นชายหนุ่มก็ไม่เคยพูดกับหล่อนอีกเลย เขาโยนทุกอย่างที่หล่อนส่งไปเพื่อขอโทษทิ้งอย่างไม่ไยดี สายตาเขาที่มองมาเหมือนกับวันนี้ไม่มีผิด และนั่นคือจุดเริ่มต้นของความบาดหมางระหว่างภูรินทร์กับหล่อน
วันนี้วนกลับมาเหมือนเดิมอีกแล้ว หญิงสาวจำคำพูดที่เขาพูดตอกใส่หน้าตอนที่หล่อนถือดอกไม้ไปขอโทษเขาได้
| ความคิดเห็น |
|---|
ผู้ผลิตและผู้จัดจำหน่ายหนังสือคุณภาพ