2
บันทึกลับ
พื้นเตียงมีไม้อัดสามแผ่นเรียงต่อกัน สริณยามองหาอะไรบางอย่าง แล้วก็ต้องดีใจที่เห็นรูขนาดเท่าปลายปากกาอยู่ที่แผ่นไม้อัดบนหัวเตียง หญิงสาวสอดนิ้วเข้าไปแล้วง้างแผ่นไม้อัดออก
เตียงนี้ด้านล่างกลวงจึงถูกใช้เป็นที่เก็บของกระจุกกระจิกของผู้หญิง ดูเหมือนตำรวจจะมาค้นใต้เตียงแล้วเพราะสริณยาเห็นข้าวของที่วางอยู่วางไม่เป็นระเบียบ
หญิงสาวไม่สนใจเครื่องสำอาง เครื่องประดับกระจุกกระจิก และตำราเรียนชั้นปีแรกๆ ของน้อง เธอเลือกหยิบเอาสมุดปึกหนึ่งขึ้นมาวางเอาไว้บนแผ่นไม้อัด จากนั้นเลือกสมุดสีส้มซึ่งซ้อนอยู่เป็นเล่มที่สามขึ้นมาเปิดทันที
หน้าแรกๆ ของสมุดเป็นเล็กเชอร์วิชาอะไรสักวิชา สริณยาไม่ได้สนใจ เธอเปิดดูไล่ไปแต่ละหน้า แล้วก็ยิ้มออกมาเมื่อพบไดอะรีของน้องสาว
สริณยากับโศภิดาติดการเขียนไดอะรีมาจากพ่อ สองพี่น้องมักใช้สมุดจดที่เหลือมาจดเรื่องราวสำคัญเอาไว้ ที่ทำแบบนี้ก็เพราะต้องการหลบสายตาของพ่อกับแม่ที่บางทีก็แอบมาอ่านไดอะรีของลูกเพื่อจะได้รู้ในสิ่งที่ลูกคิด
ทั้งสองจึงมีไดอะรีสองเล่ม เล่มแรกเป็นไดอะรีสวยงามเอาไว้จดเรื่องบ้าบอให้พ่อกับแม่แอบอ่าน ส่วนอีกเล่ม ซึ่งก็คือเล่มนี้ เอาไว้จดความลับที่ไม่ต้องการให้ใครรับรู้
วิธีการจดความในใจแทรกเอาไว้ในสมุดเรียนนี้น้องเรียนรู้มาจากเธอ และทำต่อเนื่องมากระทั่งตอนนี้
สริณยานั่งลงบนแผ่นไม้อัดบริเวณปลายเตียง ก่อนเริ่มอ่านไดอะรีของน้องสาวอย่างช้าๆ
ความในใจของโศภิดาแรกๆ เป็นเรื่องจุกจิกของหญิงสาว บ่นเพื่อน ด่าอาจารย์ บ่นพี่ บ่นพ่อกับแม่ก็ยังมี สริณยาอ่านไปยิ้มไป สลับกับร้องไห้ไป เนื่องจากเธอจินตนาการถึงน้องสาวตอนที่บ่นเรื่องโน้นเรื่องนี้ได้อย่างแจ่มชัด
อ่านไปเรื่อยๆ ด้วยความคิดถึง ไม่นาน...ไดอะรีก็พาสริณยามาถึงเรื่องสำคัญที่เปลี่ยนชีวิตของน้องสาวไปอย่างสิ้นเชิง
โศภิดาเขียนเอาไว้ชัดแจ้งว่าเพราะเหตุใดเธอจึงไปทำงานที่ผับ จากนั้นก็เล่าละเอียดว่าชีวิตของเธอตกต่ำลงไปเรื่อยๆ ได้อย่างไร
สริณยากำมือแน่น ยิ่งอ่าน ดวงตายิ่งมองไม่เห็นตัวหนังสือของน้อง เพราะน้ำตามันบดบังทุกอย่างไปเสียหมด แต่ถึงจะมองไม่เห็นตัวหนังสือแล้ว คำคำหนึ่งซึ่งแสดงสถานะของคนคนหนึ่งกลับเด่นสะดุดใจเธอ
“มันเป็นใคร” เสียงถามนั้นเต็มไปด้วยความคั่งแค้น “ใครคือ ‘ที่รัก’ ของน้องดา ใครมันทำให้น้องดาเป็นแบบนี้ ใคร!”
เธอกรีดร้องต้องการคำตอบ แต่ผู้ตอบคำถามนี้ได้ไม่อยู่ในโลกเสียแล้ว
บันทึกของน้องสาวซึ่งสริณยาถ่ายเอกสารเอาไว้ถึงมือเจ้าของคดีโดยสริณยาเป็นผู้นำไปส่งให้เอง
พ.ต.ท. เด่นชัยอ่านบันทึกนั้นเงียบๆ จนจบ จากนั้นเก็บบันทึกเอาไว้ในแฟ้มแล้วพูดกับเธอเพียงว่า
“ถ้ามีความคืบหน้าอย่างไรผมจะแจ้งให้คุณทราบนะครับ ขอบคุณที่ให้ความร่วมมือกับทางตำรวจครับ”
แค่นี้...แค่นี้เองหรือ สีหน้าสริณยาคงผิดหวังจนตำรวจนายนั้นสังเกตเห็นได้จึงอธิบายเพิ่ม
“คุณต้องเข้าใจนะครับว่าการสืบสวนจริงไม่เหมือนการสืบสวนในละคร มันไม่รวดเร็วทันใจจนจบเรื่องได้ภายในหนึ่งชั่วโมงหรอกครับ”
“เรื่องนั้นฉันเข้าใจค่ะ เพียงแต่...นี่ก็ผ่านไปเดือนนึงแล้ว ไม่ทราบว่ามีความคืบหน้าอะไรบ้างไหมคะ”
คำถามของเธอทำให้ตำรวจเจ้าของคดีถอนหายใจก่อนย้ำ “ถ้ามีความคืบหน้าผมจะแจ้งให้ทราบครับ”
สริณยาจำไม่ได้ว่าตำรวจนายนี้พูดประโยคนี้กับเธอมากี่ครั้งแล้ว ดูเหมือนจะเป็นคำพูดติดปากของเขา เหมือนคำพูดติดปากของบรรดาพนักงานในร้านสะดวกซื้อที่มักเอ่ยชักชวนลูกค้าว่า ‘รับขนมจีบซาลาเปาเพิ่มไหมคะ’
หญิงสาวผิดหวัง ทว่าไม่ยอมถอดใจ
ทุกอาทิตย์หลังจากนั้นเธอเข้ามาหานายตำรวจเจ้าของคดีเพื่อถามข่าวคราว เธอไม่ท้อ แต่ดูเหมือนตำรวจที่ควรจะช่วยเหลือเธอ ช่วยตามจับคนที่ฆ่าน้องสาวเธอจะยอมแพ้ เพราะหลังจากอาทิตย์ที่หก เขาก็ไม่อยู่รอพบเธอ
และจากนั้น...เธอก็ไม่เคยพบตำรวจนายนั้นอีกเลย
แม้คดีไม่คืบหน้า เวลายังคงเคลื่อนคล้อยไม่เคยหยุด
ความบอบช้ำจากความสูญเสียทำให้แม่ของเธอเปลี่ยนแปลงไปโดยสิ้นเชิง จากผู้หญิงที่ชอบแต่งตัวกลายเป็นคนไม่สนใจตนเอง แม่แก่ลงมากภายในเวลาไม่กี่เดือน ผมหงอกแซมเต็มศีรษะเพราะแม่ไม่ใส่ใจจะย้อม ใบหน้าที่เคยแต่งสวยงามสมวัยเหี่ยวแห้ง สีหน้าของท่านหากไม่เฉยชาก็จะอมทุกข์ และจากคนที่เคยมีชีวิตชีวา หัวเราะร่าเริง พูดคุยสนุกสนาน แม่พูดน้อยลง ส่วนเรื่องหัวเราะหรือยิ้ม...ตั้งแต่โศภิดาเสียไป แม่ไม่เคยหัวเราะหรือยิ้มอีกเลย ดังนั้นเมื่อพ่อบังคับพาแม่ไปพบจิตแพทย์เพื่อให้ช่วยเหลือ สริณยาจึงเห็นด้วยอย่างที่สุด
ความเจ็บป่วย สูญเสีย ก่อให้เกิดความทุกข์แสนสาหัส แต่ทุกข์ก็คู่กับสุข ไม่มีใครเสียไปเสียทุกสิ่งแต่ไม่ได้อะไรกลับมาเลย...แม่ของเธอก็เช่นกัน
แม่อาจเสียลูกสาวคนเล็กไป เสียใจ เสียกระทั่งความเป็นตัวของตัวเอง ทว่าแม่ก็ได้ความรัก ได้ครอบครัวกลับคืนมา
พ่อกับแม่ของเธอแม้ไม่ได้หย่าขาดจากกันอย่างเป็นทางการ แต่ก็เลิกรากันมาเป็นสิบปีแล้ว พ่อกับเธอยังอยู่กรุงเทพฯ ส่วนแม่กับน้องดาย้ายไปอยู่พิษณุโลก ทั้งคู่ไม่เคยติดต่อกันเป็นส่วนตัว มีเพียงลูกๆ ทั้งสองเท่านั้นที่เดินทางไปมาหาสู่กัน
สริณยารู้ว่าพ่อกับแม่โกรธกัน ไม่พูดกัน ไม่ถามถึงกันเสียด้วยซ้ำ แต่ไม่เคยรู้เลยว่าทั้งสองไม่ได้เกลียดกัน ดังนั้นเมื่อพ่อต้องมาคอยดูแล คอยประคับประคองจิตใจและอารมณ์ของแม่ พ่อก็ย้ายแม่มาอยู่ห้องเดียวกับท่าน จากนั้นไม่นานพ่อก็มาปรึกษาเธอเรื่องพาแม่กลับไปอยู่พิษณุโลก
“พ่อว่าการพาแม่ไปอยู่ในที่ซึ่งแม่คุ้นเคย มีงานการทำ มีเพื่อนฝูง อาจทำให้แม่ไม่คิดมาก และค่อยๆ ปรับชีวิตให้ดำเนินไปอย่างเป็นปกติได้ พอพ่อพูดกับแม่ แม่ก็บอกว่าอยากกลับ พ่อเลยจะตามไปด้วย ส่วนน้องยา...พ่ออยากให้เราไปอยู่ด้วยกันนะลูก”
“นี่พ่อจะปิดโรงเรียนแล้วตามแม่ไปอยู่พิษณุโลกเหรอคะ” สริณยาถามอย่างตกใจ ตกใจจริงๆ เพราะการเป็นครูคืองานที่พ่อรัก สถาบันกวดวิชาที่พ่อกับเพื่อนร่วมสร้างกันมาคือความภูมิใจของท่าน ตอนนี้โรงเรียนกวดวิชาของพ่อก็นับว่ามีชื่อเสียงพอควร หากปิดไปก็น่าเสียดาย
พ่อยิ้มให้เธออย่างอ่อนโยน ดวงตาพ่อมีแต่ความรัก “อะไรก็ไม่สำคัญเท่ากับครอบครัว เมื่อเราเผชิญหน้ากับความสูญเสีย มันสอนให้เรารู้ว่าเราต้องเห็นความสำคัญของสิ่งที่เราเหลืออยู่ น้องยาเห็นด้วยกับพ่อไหม”
ทุกสิ่งที่พ่อสอนเป็นเรื่องถูกต้องทั้งสิ้น สริณยายิ้มให้พ่อ ก่อนหันไปมองแม่ที่นั่งกุมมือนิ่งอยู่ข้างพ่อ สายตาแม่มองเธออย่างคาดหวัง เห็นแบบนั้นแล้วจะให้สริณยาตอบว่าอย่างไร
“ค่ะ” เธอยิ้มให้แม่ “ยาจะไปด้วย”
ได้รับคำตอบเช่นนั้นแล้วแม่ก็ร้องไห้โฮ โผเข้ามากอดเธอแล้วพูดพร่ำฟังแทบไม่ได้ศัพท์ “ขอบคุณนะลูก ขอบคุณที่ตามใจแม่ ขอบคุณที่ไม่ทิ้งแม่ แม่ไม่เหลืออะไรแล้วนะ ชีวิตแม่เหลือแค่น้องยากับพ่อเท่านั้น แม่ไม่อยากสูญเสียใครไปอีกแล้ว”
สริณยาน้ำตารื้น กอดแม่แน่น “แม่ไม่เคยเสียใครไปหรอกค่ะ กระทั่งน้องดา...น้องดายังอยู่ในใจของพวกเราไม่ใช่เหรอคะ”
ก่อนจากเมืองกรุงไปเริ่มต้นใหม่กับครอบครัว สริณยาตัดสินใจไปพบตำรวจเจ้าของคดีเพื่อตามเรื่องน้องสาวเป็นครั้งสุดท้าย
แต่ก็เหมือนเดิม...ห้องทำงานของตำรวจนายนั้นว่างเปล่า มีเพียงตำรวจหนุ่มหน้าตาดีคนหนึ่งเดินมาบอกเธอว่า
“ท่านมีประชุมที่กรมครับ วันนี้คงไม่เข้า มีเรื่องอะไรฝากผมเอาไว้ก็ได้ครับ”
สริณยาแจ้งว่าเธอและครอบครัวจะย้ายไปอยู่ต่างจังหวัด เธอให้ที่อยู่และเบอร์โทร. ร้านทำผมของแม่เอาไว้ ก่อนขอร้องว่าหากมีความคืบหน้าเรื่องน้องสาว ให้ตำรวจนายนั้นช่วยแจ้งเธอด้วย
นายตำรวจหนุ่มหน้าตาดียิ้มให้เธอก่อนรับปาก ทว่าสริณยาไม่เชื่อเขาเลยสักนิด สามเดือนที่ผ่านมาไม่เคยมีความคืบหน้าอะไร บางที...ตำรวจอาจเลิกสืบเรื่องน้องของเธอไปแล้วก็เป็นได้
สำหรับตำรวจที่ในวันหนึ่งพบเจอเรื่องเลวร้ายกว่านี้ สำคัญกว่านี้เป็นร้อยเป็นพันเท่า จะมาสนใจอะไรกับเรื่องเล็กๆ อย่างผู้หญิงคนหนึ่งตาย!
สริณยาเปิดนิตยสารท้องถิ่นเพื่อดูตำแหน่งงานที่เธอพอทำได้
ครอบครัวเธอย้ายมาอยู่พิษณุโลกได้เกือบเดือนแล้ว ร้านทำผมของแม่เปิดตามเดิม โดยลูกมือทั้งสองของแม่เป็นคนทำงานเสียเป็นส่วนใหญ่ แม่ยังคงมีอาการซึมเป็นพักๆ บางวันก็ลงมาทำงานได้ บางวันก็เอาแต่นอนโดยอ้างว่าป่วย ส่วนพ่อกำลังศึกษาเรื่องการขยายสาขาโรงเรียนกวดวิชามายังจังหวัดนี้ ช่วงนี้ท่านจึงดูแลแม่และทำงานเป็นพ่อบ้านเต็มเวลาไปก่อน
“ยังหางานอยู่เหรอลูก”
พอพ่อเปิดประตูห้องนอนออกมาพร้อมไม้กวาดและที่โกยผง สริณยาจึงปิดหนังสือลงแล้วยิ้มแหย “ค่ะ”
ดูเหมือนพ่อพอจะเดาได้ว่าลูกสาวยังไม่พบงานที่ถูกใจจากรอยยิ้มของเธอ พ่อจึงเดินเข้ามาหาแล้ววางมือลงบนศีรษะของลูก “งานสมัยนี้หายากนะ”
“งานหาไม่ยากหรอกค่ะ แต่งานถูกใจน่ะหายาก” บ่นจบสาวว่างงานก็ลุกขึ้นมาจากโต๊ะรับประทานอาหารซึ่งอยู่ตรงข้ามกับครัว เธอแย่งไม้กวาดมาจากมือพ่อก่อนอาสา “พ่อพักเถอะค่ะ ที่เหลือเดี๋ยวยากวาดเอง”
พ่อไม่ห้ามลูก แต่เดินเข้าไปในห้องน้ำเพื่อนำไม้ถูพื้นมาถูบ้านแทน
พ่อเธอเป็นผู้ชายที่หาได้ยากในยุคสมัยนี้ พ่อไม่เคยรังเกียจงานบ้าน ทำได้ทุกอย่าง กวาดบ้าน ถูบ้าน ทำกับข้าว ซักผ้า และเพราะมีต้นแบบเช่นนี้ สริณยาจึงพลอยเก่งเรื่องทำกับข้าวและการดูแลบ้านไปด้วย ตอนอยู่บ้านเก่าสองพ่อลูกก็ช่วยกัน พอมาอยู่บ้านใหม่ก็ยังเป็นเธอกับพ่อที่ช่วยกัน ส่วนแม่นั้น...ยกเอาไว้คน แม่ไม่เคยทำงานบ้านมาแต่ไหนแต่ไหนแล้ว
“น้องยาคะ พี่หนูแดงให้พี่เอาซองนี้มาให้ค่ะ”
ผู้ที่ขึ้นมายังชั้นสองของตึกซึ่งเป็นส่วนที่เจ้าของร้านใช้เป็นบ้านพักนั่นคือพี่เม้าท์ ลูกมือมือหนึ่งของแม่
“ซองอะไรคะเนี่ย หนักๆ”
สริณยายิ้ม ไม่ตอบ ก่อนเดินไปรับซองสีน้ำตาลมา พี่เม้าท์มีนิสัยเหมือนชื่อไม่มีผิด ชอบพูดชอบคุย...ชอบสอดรู้สอดเห็นเรื่องของชาวบ้าน
ดีที่สริณยาไม่มีอะไรปิดบัง เธอจึงฉีกซองออกดูและพบว่า สิ่งที่อยู่ในซองเป็นนิตยสารบันเทิงระเริงใจนั่นเอง
เมื่อเห็นสิ่งที่คุ้นเคย สริณยาก็กอดหนังสือเอาไว้แนบอกแล้วคิดถึงเพื่อนๆ พี่ๆ ที่เคยทำงานร่วมกันมาหลายปี
สริณยาชอบอ่านหนังสือ รู้มาตั้งแต่เด็กว่าอยากทำงานด้านนี้ เธอจึงตั้งใจจนสอบเข้ามหาวิทยาลัยในคณะที่ต้องการได้ เธอยังเรียนไม่จบด้วยซ้ำก็เข้าทำงานที่นิตยสารบันเทิงระเริงใจ หญิงสาวเริ่มจากการเป็นเบ๊ทั่วไป ติดต่อประสานงาน พิสูจน์อักษร เขียนคอลัมน์ และมาจบที่ตำแหน่งเลขาบรรณาธิการแบบงงๆ
งานทำหนังสือเป็นงานสนุก โดยเฉพาะช่วงใกล้ปิดต้นฉบับเป็นอะไรที่สนุกมากถึงมากที่สุด พนักงานบางคนถึงกับต้องทำงานโต้รุ่งสองสามวันซ้อนเลยทีเดียว เมื่อคิดถึงสภาพของรุ่นพี่บางคนที่เป็นสาวเป็นแส้แท้ๆ แต่นอนกางแขนกางขาหมดสภาพอยู่บนโซฟารับแขก สริณยาก็หัวเราะออกมาเบาๆ
“ต๊าย น้องยาอารมณ์ดีแบบนี้...แฟนคงส่งหนังสือแบบชุดเจ้าสาวมาให้มั้งคะเนี่ย” เม้าท์ สาวโสดวัยสี่สิบเดาไปตามประสา
สริณยายิ้มให้คนที่อยากรู้เรื่องชาวบ้านเหลือเกิน แล้วพลิกปกหนังสือให้เม้าท์ดูก่อนบอก “ใช่ที่ไหนล่ะคะ นี่เพื่อนๆ ที่ทำงานเก่าของยาเขาส่งมาให้ต่างหาก นี่เป็นหนังสือเล่มแรกที่ยาไม่มีส่วนร่วมในการผลิต...” ทั้งที่ไม่ได้ตั้งใจ แต่ปลายเสียงของสาวว่างงานก็สั่น สั่นเพราะความเสียดาย สั่นเพราะความคิดถึง กระนั้นแม้เสียงเธอจะสั่น แต่ใบหน้าเธอยังคงรักษารอยยิ้มเอาไว้ได้ “ยาขอตัวก่อนนะคะพี่เม้าท์ ขอไปอ่านหนังสือก่อน”
พูดตัดบทจบ หญิงสาวก็หมุนตัวขึ้นบันไดไปยังชั้นสามของตึกที่เป็นห้องนอนของเธอกับน้องสาว
ห้องของสองสาวแต่งด้วยสีส้มลูกพีชสีโปรดของโศภิดา การตกแต่งเรียบง่าย จัดแบบสมมาตร เตียงเดี่ยวสองเตียงตั้งชิดมุมคนละฝั่ง ถัดจากเตียงคือโต๊ะอเนกประสงค์ ใช้เขียนหนังสือหรือทำงานก็ได้ ใช้เป็นโต๊ะเครื่องแป้งก็ได้ ช่องว่างตรงกลางระหว่างโต๊ะเขียนหนังสือคือกระจกเงาที่สูงจดเพดานห้องและตรงกับประตูทางเข้าห้อง ดังนั้นเมื่อสริณยาเปิดประตูและก้าวเข้ามา เธอจึงเห็นภาพของตนเองผ่านทางกระจก
ตอนนั้นนั่นเองเธอจึงรู้ว่าตนเองดีใจแค่ไหนที่ได้รับการติดต่อจากเพื่อนที่ทำงานเก่า
คิดถึง...เมื่อเปิดหน้านิตยสารและอ่านแต่ละคอลัมน์ไปเรื่อยๆ สริณยาก็คิดถึงเพื่อนนักเขียน คนจัดอาร์ต คนปรู๊ฟเล่ม บรรณาธิการ แม่บ้าน พนักงานรักษาความปลอดภัย คิดถึงบรรยากาศเก่าๆ ซึ่งเต็มไปด้วยคนคุ้นเคย
หญิงสาวอ่านมาเรื่อยๆ กระทั่งใกล้ถึงปกหลัง ส่วนท้ายของนิตยสารมักมีโฆษณาที่คนอ่านไม่ค่อยสนใจนัก ทว่าสำหรับคนทำหนังสือ กระดาษทุกหน้าเต็มไปด้วยความตั้งใจของคนทำ ดังนั้นสริณยาจึงกวาดตาดูทุกกรอบ และ...สะดุดตากรอบโฆษณาผับแห่งหนึ่ง
‘เดอะพราวผับ’
ที่นั่นคือสถานที่ที่ทำให้ชีวิตของน้องเธอต้องพลิกผัน สริณยากวาดตามองรูปซึ่งถ่ายหน้าผับ และรูปเล็กๆ อีกสี่รูปซึ่งเป็นบรรยากาศด้านใน เธอเห็นใบหน้าของนักท่องเที่ยวหรือคนซึ่งทำงานในนั้นหลายคน เธอพยายามมอง เจาะจงมองเฉพาะผู้ชาย เผื่อว่า...นั่นจะเป็นใบหน้าของ ‘ที่รัก’
เธอจ้องอยู่นาน พยายามหาคำตอบที่ไม่มีวันรู้ได้ ก่อนจะมาจบลงที่มุมล่างขวามือของภาพที่มีที่อยู่ของเว็บไซต์ผับแห่งนั้น
เพราะความอยากรู้ อยากเห็น อยากได้คำตอบ สริณยาจึงลุกขึ้นจากเตียงไปเปิดโน้ตบุ๊กที่วางเอาไว้บนโต๊ะเขียนหนังสือของตนเอง
อักษรภาษาอังกฤษซึ่งเป็นชื่อของผับแห่งนั้นถูกคีย์ลงไปและลิงก์ต่อไปยังเว็บไซต์ของผับอย่างรวดเร็ว
สริณยาใช้เมาส์ค่อยๆ เลื่อนภาพตรงหน้าลงไป ถัดจากบรรยากาศหน้าร้านตอนค่ำคืนแล้วเป็นประกาศรับสมัครงาน
“สนใจร่วมงานกับเรา...” หญิงสาวอ่านประกาศที่ติดอยู่ในเว็บไซต์ออกมา ก่อนเลื่อนภาพหน้าจอลงไปอีกเพื่อดูตำแหน่ง “พนักงานเสิร์ฟ หญิง ชาย คุณสมบัติ มีความมั่นใจ บุคลิกหน้าตาดูดี ภาษาอังกฤษพอใช้ รักงานบริการ เวลาทำงานสี่โมงเย็นถึงตีสอง เงินเดือนหมื่นสอง”
ใต้ประกาศรับสมัครมีรูปพนักงานเสิร์ฟที่ทำให้สริณยาเบิกตากว้าง ยูนิฟอร์มของร้านแห่งนี้ไม่เหมือนพนักงานเสิร์ฟตามร้านอาหารทั่วไปที่เธอเคยเห็น
ผู้ชายผูกหูกระต่ายสีดำที่คอ ไม่สวมเสื้อ สวมกางเกงขายาวสีดำ ส่วนผู้หญิงสวมกระโปรงสั้นสีดำเชิ้ตแขนกุด เอวลอยสีขาว มีหูกระต่ายสีดำอยู่บนศีรษะ
สริณยาไล่สายตามองหน้าพนักงานเสิร์ฟทุกคน แต่ละคนล้วนแล้วแต่หน้าตาดี รูปร่างดี ใคร...ก็สามารถเป็น ‘ที่รัก’ ได้
แม้หญิงสาวจะรู้ว่าหากตอนนี้เธอได้รู้ว่าไอ้ผู้ชายคนนั้นมันเป็นใครก็ไม่มีประโยชน์อะไร อย่างไรเสียน้องสาวเธอก็ไม่มีวันฟื้นขึ้นมาได้ แต่...เธอก็ยังอยากเจอมัน เธอมีคำถามอยากถามมัน อยากมองหน้ามัน อยากให้มันรู้ว่าสิ่งที่มันทำลงไปไม่ว่าจะเป็นเพราะเหตุผลชั่วๆ อะไรของมัน มันทำให้คนคนหนึ่งต้องตาย และทำให้ครอบครัวหนึ่งต้องบอบช้ำแค่ไหน
หญิงสาวจ้องรูปภาพพนักงานในร้านรูปนั้นอยู่นาน ในที่สุดเธอก็ตัดสินใจได้ หญิงสาวลุกขึ้นแล้วเดินออกไปจากห้องด้วยสีหน้ามุ่งมั่น
สามวันหลังจากตัดสินใจได้ สริณยาก็หอบกระเป๋าเดินทางใบโตกลับมายังบ้านของตนเองที่กรุงเทพฯ
ผ่านไปเดือนกว่า หญ้าในสนามยาวขึ้นหน่อย แต่บ้านซึ่งเป็นทาวน์เฮาส์สองชั้นยังดูสะอาดดี อาจมีฝุ่นเกาะตามเฟอร์นิเจอร์เล็กน้อย แต่ไม่มีข้าวของอะไรหาย ทุกอย่างยังอยู่เหมือนเดิม
หญิงสาวที่เดินทางมาหกชั่วโมงเต็มเดินเข้ามานั่งบนโซฟาภายในห้องรับแขกของบ้านที่ประกาศขายแล้วแต่ยังขายไม่ได้ เธอเอนศีรษะพิงพนัก ดวงตามองขึ้นไปยังโคมไฟทรงกลมซึ่งอยู่บนเพดาน
การกลับมายังเมืองกรุงของเธอในคราวนี้ไม่ได้รับความเห็นชอบจากผู้เป็นแม่ แม่ทั้งร้องไห้ ทั้งอ้อนวอน ขอให้เธอเปลี่ยนการตัดสินใจ แต่สริณยาตัดใจไม่ได้ จะอย่างไรเธอก็ยังอยากเห็นหน้าคนที่ฆ่าน้องสาวเธอ
ใช่! คนที่น้องดารักเป็นคนที่ฆ่าน้องดา
เธอพูดไม่ผิดหรอก เพราะในไดอะรีของน้องดาบอกเอาไว้ชัดว่าน้องดาตายไปแล้วตั้งแต่วันที่รู้ว่าคนที่ตนรักหลอกลวงเธอ คนที่ฆ่าคนทางอ้อมแบบมันไม่ควรได้อยู่อย่างสุขสบาย อย่างน้อยมันก็ควรถูกจับเข้าคุกในข้อหาค้ายาเสพติด หรือค้าผู้หญิง!
เมื่อคิดถึงเป้าหมายของตนเองแล้วสริณยาก็รู้สึกฮึกเหิม แต่พอคิดถึงวิธีที่ต้องหาตัวไอ้เลวนั่นให้พบแล้วเอามันมาลงโทษ ความฮึกเหิมก็ลดลงจนแทบจะเรียกได้ว่าติดลบ
ความรู้สึกด้านลบที่เริ่มเข้ามาเยือนทำให้หญิงสาวที่เหนื่อยล้าจากการเดินทางรีบลุกขึ้นมานั่งตัวตรง ปัดความกลัวโน่นกลัวนี่ทิ้งไป แล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทร. กลับไปยังร้านทำผมของแม่
“ยาเองค่ะแม่ ยากลับมาถึงบ้านแล้วค่ะ ปลอดภัยดี”
สริณยาพูดกับแม่เพียงเท่านี้ จากนั้นก็ได้แต่พูดคำว่า “ค่ะ จะระวังตัวค่ะ ไม่ต้องเป็นห่วงค่ะ” เป็นระยะๆ รับคำเตือนด้วยความเป็นห่วงสุดหัวใจของแม่
แม่กับพ่อไม่รู้หรอกว่าเธอกำลังคิดจะทำอะไร เธอโกหกพวกท่าน หลอกพวกท่านว่าที่ทำงานเก่าเรียกตัวอยากให้กลับไปทำงาน เธอเองก็ยังหางานที่พิษณุโลกทำไม่ได้ จึงอยากกลับมาทำงานที่กรุงเทพฯ
พ่อน่ะพูดด้วยไม่ยาก ท่านเข้าใจ และรู้ดีว่าเธอนั้นดูแลตัวเองได้ แต่แม่...แม่ที่เหลือเธอเป็นลูกอยู่เพียงคนเดียวไม่ได้ยอมง่ายๆ แบบพ่อเลย ทว่า...เธอเองก็ทนอยู่นิ่งเฉยให้เรื่องของน้องดาเงียบหายไปเฉยๆ ไม่ได้เช่นกัน
แม้จะรู้ว่ามันยาก มันอันตราย แต่เธอก็จะพยายามอย่างเต็มที่เท่าที่ตัวเองจะสามารถทำได้ เพื่อลากตัวคนที่ทำกับน้องเธอมารับผิดให้ได้
นี่อาจเป็นสิ่งเดียวที่พี่สาวซึ่งไม่ใส่ใจน้องมากพอแบบเธอพอจะชดเชยให้น้องได้
หญิงสาวลุกขึ้นจากโซฟา เปิดโทรศัพท์ดูรูปที่เซฟมาจากเว็บไซต์ของเดอะพราวผับ แล้วเม้มริมฝีปากแน่น
“ไม่มีอะไรยากเกินความพยายามหรอก” ให้กำลังใจตนเองเรียบร้อย สริณยาก็เดินเข้าไปในห้องน้ำด้านล่าง ล้างหน้าล้างตาให้ดูสดชื่น ก่อนออกมาคว้ากระเป๋าสะพายใบเก่งแล้วก้าวออกจากบ้านไปอย่างมั่นใจ
จะตีเหล็กก็ต้องตีตอนมันกำลังร้อน การเอาแต่นั่งคิด นั่งกลัวในสิ่งที่ยังมาไม่ถึงไม่สร้างประโยชน์อะไรนอกจากทำให้ท้อใจ ถ้าอยากได้อะไรเราต้องเดินไปไขว่คว้าเอามา...นั่นคือคติที่สริณยายึดถือเสมอมา
น้องดา...คอยดูนะ พี่จะลากตัวไอ้คนที่ฆ่าน้องดาออกมาคุกเข่าขอโทษน้องดาให้ได้!
ผับอุบาทว์ที่ว่าอยู่ห่างจากบ้านเธอไม่มากนัก นั่งรถเมล์ในช่วงคนยังไม่เลิกงานราวครึ่งชั่วโมงก็ถึง เสียแต่ต้องเดินต่อเข้าไปในซอยอีกเกือบสิบนาที พอเห็นลานจอดรถโล่งๆ และตัวอาคารซึ่งทาสีดำเอาไว้แปลกตาไปจากตึกใกล้เคียง สริณยาก็รู้ว่าเธอมาถึงที่แล้ว
หญิงสาวหยุดมองอาคารโมเดิร์นสูงสามชั้นตรงหน้าอย่างรังเกียจ ริมฝีปากบางขบเข้าหากันก่อนจะต้องสะดุ้งสุดตัวเมื่อมีเสียงทุ้มดังมาจากข้างหลัง
“มีอะไรให้ช่วยไหมครับ”
สริณยาหันกลับไปมองก็พบผู้ชายคนหนึ่ง เขาแต่งตัวแบบคนทำงานออฟฟิศ เสื้อแขนยาวสีขาวและกางเกงสแล็กสีดำ เขาสูง...สูงมากจนเธอต้องแหงนคอมอง และที่สำคัญ เขาหล่อมากด้วย หล่อจนเธออ้าปากค้างมองเพลินตาไปเลย
หญิงสาวมั่นใจว่าเขาต้องเป็นลูกครึ่ง ลูกเสี้ยว หรือไม่ก็มีเชื้อฝรั่งแน่ๆ เพราะเขานั้นผิวขาว ขาวจนขับให้ริมฝีปากของเขามีสีแดงชาด ตามแนวคางเห็นไรเคราเขียว และดวงตาคู่นั้น...มันเป็นสีแปลก ไม่ใช่สีดำหรือสีน้ำตาลแบบชาวไทยทั่วๆ ไป
ในขณะที่สริณยากำลังจ้องดวงตาคู่สวยนั้นเพื่อลงความเห็นว่าตาเขาสีอะไรแน่ ชายคนนั้นก็ยิ้มให้เธอนิดๆ ก่อนถามซ้ำอีกที
“มีอะไรให้ช่วยไหมครับ”
| ความคิดเห็น |
|---|
ผู้ผลิตและผู้จัดจำหน่ายหนังสือคุณภาพ