บทที่ 6
มีใครบ้างที่แอบชอบภรรยาตัวเอง
“ขอโทษนะน้องพลอย รอนานไหม”
ธีระพัฒน์ถามพลางหอบ พลอยชมพูมองเห็นเหงื่อของเขาพร้อมกับเสื้อเชิ้ตตัวในภายใต้สูทที่เกือบหลุดออกมาจากกางเกง
“จากเก้าโมงมาเที่ยง ไม่นานเลยค่ะคุณธีระพัฒน์” เกศสุดาตอบแทน เธอดึงมือเพื่อนให้เริ่มออกเดิน “ไปกันเถอะพลอย เราเสียเวลามามากแล้ว”
“คุณเป็นใคร” นัยน์ตาคมของชายหนุ่มตวัดมองดุๆ เกศสุดาจ้องตาตอบ เธอเองก็ไม่ยอมแพ้ เดือดร้อนพลอยชมพูที่รีบเข้ามาห้ามก่อนคนอารมณ์ร้อนทั้งสองจะก่อเรื่อง
“นี่เกศสุดา เพื่อนพลอยเองค่ะ พอดีเขาอยู่แถวนี้เลยมานั่งรอพี่ธีร์เป็นเพื่อนพลอย”
“คนอะไรปล่อยให้ภรรยารอตั้งสองสามชั่วโมง ฐานะก็ดี หน้าตาก็ดี นิสัยไม่ได้เรื่อง”
“ยายเกศ” พลอยชมพูเอ็ดเสียงแผ่ว เธอเองก็โกรธ แต่เกศสุดาก็พูดเกินไป
ธีระพัฒน์หน้าตึง แต่เขาก็ยอมโอนอ่อนเมื่อมองเห็นดวงตาที่เริ่มหลุกหลิกของภรรยาเพราะวางตัวไม่ถูก
เป็นมิตรกับเพื่อนภรรยา ดีกว่าเป็นศัตรู
“ผมยอมรับผิด ขอโทษนะครับน้องพลอย แล้วก็ขอบคุณคุณ…” ธีระพัฒน์เว้นวรรค เขายื่นมือออกไปทักทาย
เกศสุดาประเมินเขาด้วยสายตา แต่เห็นแก่หน้าของพลอยชมพู เธอจึงยื่นมือออกไปทักทายตอบ
“เกศค่ะ”
“ขอบคุณคุณเกศด้วยนะครับที่อุตส่าห์เป็นธุระ นั่งรอเป็นเพื่อนน้องพลอย”
“เหตุผลค่ะ”
“ครับ?”
“เหตุผลที่คุณปล่อยให้เพื่อนของเกศต้องรอ”
“ไม่เอาน่าเกศ”
พลอยชมพูพยายามปราม แต่เกศสุดานั้นไม่เคยยอมคน ยิ่งเป็นเรื่องของเพื่อนแล้ว เธอไม่มีวันปล่อยผ่าน
ธีระพัฒน์ขยับมายืนตรงหน้าหญิงสาวตัวเล็กที่คอยจะแอบอยู่ข้างหลังเพื่อนของเธอเสมอ เธอไม่ยอมสบตากับเขา ดูเหมือนหญิงสาวจะโกรธเขาเสียแล้ว
“ลูกค้าพี่ยื่นขอเปลี่ยนแบบ เราก็เลยต้องเจรจาราคากันใหม่ มันก็เลยยาว น้องพลอย…เข้าใจพี่หรือเปล่า”
พลอยชมพูอยากจะทำเป็นไม่รู้ ไม่เห็น ไม่ได้ยิน ทว่าเมื่อเขาระบุเจาะจงมาแบบนั้น เธอจึงตกเป็นจำเลย หญิงสาวผินหน้ากลับมาสบตากับชายหนุ่ม ดวงตาหวานของเธอสังเกตเห็นเหงื่อซึมตามไรผมหยักศกที่เริ่มยุ่งไม่เป็นทรง
เธอลอบถอนหายใจ ถามว่าโกรธมั้ยก็โกรธ น้อยใจก็มีอยู่หน่อยๆ เพราะไม่คิดว่าเขาจะผิดคำพูดและปล่อยให้เธอรอ แต่ถ้าเธอโกรธ เธอจะกลายเป็นคนใจร้ายที่ไม่มีเหตุผล ซึ่งนั่นไม่ใช่เธอ
“ค่ะ...” พลอยชมพูตอบเสียงแผ่ว “แต่วันหลังพี่ธีร์ช่วยบอกพลอยด้วยนะคะ พลอยรอไม่เป็นไรหรอกค่ะ แต่ครั้งนี้เกศเขาเสียเวลาไปด้วย พลอยไม่อยากให้ใครมองพี่ธีร์ไม่ดี”
ธีระพัฒน์ขยับยิ้มกว้าง ตลอดทางระหว่างขับรถมาเขาคิดไปต่างๆ นานาว่าพลอยชมพูจะโกรธเขาหรือเปล่า เธอจะงี่เง่าไหม แล้วเขาจะต้องง้อเธออย่างไร แต่เธอกลับเข้าใจเขาได้อย่างง่ายดาย
เขาเชื่อแล้วว่าเขาเลือกคนไม่ผิด
“เอาเถอะๆ ถ้าพลอยว่าอย่างนั้นฉันก็ไม่ขัด” เกศสุดาเปิดฉากบ่น เธอไม่เห็นด้วยเลยที่พลอยชมพูดูจะยอมผู้ชายคนนี้ง่ายๆ ผู้หญิงสมัยนี้ต้องเป็นช้างเท้าหน้าสิ ไม่ใช่ช้างเท้าหลังที่คอยรอและคอยยอม
เกศสุดาตวัดสายตาดุไปยังชายหนุ่มหน้าตาคมคาย ดูจากหน้าตาแล้ว น่าจะเจ้าเล่ห์อยู่ไม่น้อย
“คุณก็เหมือนกัน ถ้าฉันรู้ว่าคุณทำให้เพื่อนฉันเสียใจ ภคเวชกุลก็ภคเวชกุลเถอะ ฉันจะฉะไม่ให้เหลือเลย ฉันไปก่อนนะพลอย เดี๋ยวเข้าบริษัทไม่ทัน”
ขู่เตือนสามีป้ายแดงของเพื่อนเสร็จสรรพ สาวเจ้าก็ออกจากร้านไปโดยไม่ลืมหันมาเขม่นธีระพัฒน์เป็นรอบสุดท้าย ชายหนุ่มหันมองภรรยาตนเองที่เอาแต่ยิ้มแห้ง
“เกศเขาก็เป็นคนตรงๆ แบบนั้นแหละค่ะ พี่ธีร์อย่าถือสาเขาเลยนะคะ” พลอยชมพูพยายามแก้ตัวแทนเพื่อน ธีระพัฒน์โบกมือราวกับต้องการจะบอกว่าไม่เป็นไร
“ไม่เป็นไร เพราะพี่ผิดเอง แต่เพื่อนเธอน่ะดุชะมัดเลยนะ พันธุ์อะไรน่ะ”
“พี่ธีร์!”
“ฮ่าๆ พี่แซวเล่น ไปเถอะ น้องพลอยหิวหรือยัง เดี๋ยวพี่พาไปกินข้าวก่อนแล้วเราค่อยกลับคอนโดกันนะ”
“ค่ะ”
พลอยชมพูเริ่มคุ้นชินกับธีระพัฒน์มากขึ้น แต่ถึงอย่างไรเธอก็ไม่คุ้นอยู่ดีเมื่อต้องอยู่ห้องเดียวกับเขาสองต่อสอง
“พี่อาบน้ำเสร็จแล้ว น้องพลอยจะอาบต่อเลยก็ได้นะ”
คนตัวเล็กที่นั่งรออยู่บนโซฟาในห้องรับแขกถึงกับสะดุ้งโหยง เมื่อธีระพัฒน์ออกมาจากห้องในสภาพเปลือยท่อนบนและนุ่งผ้าเช็ดตัวผืนจิ๋วที่ปิดถึงแค่หัวเข่า ใบหน้างามก็ติดจะร้อนๆ
ธีระพัฒน์ย่นคิ้วก่อนจะหัวเราะให้กิริยาของเธอ
“ยังไม่ชินอีกเหรอ”
ยิ่งทักหน้ายิ่งร้อน พลอยชมพูเดินดุ่มๆ ไปยังกระเป๋าเสื้อผ้า เธอรื้อหาชุดนอน ทว่าเมื่อมือบางหยิบชุดกระโปรงนอนติดระบายสีชมพูหวานตัวโปรดออกมา เธอก็คิดถึงรอยยิ้มกรุ้มกริ่มของธีระพัฒน์ พลอยชมพูจึงเปลี่ยนเป้าหมายไปยังเสื้อยืดกับกางเกงวอร์มขายาวที่เธอหยิบติดมาด้วยแทน
ห้องของธีระพัฒน์นั้นค่อนข้างกว้างใหญ่ สองห้องนอน หนึ่งห้องน้ำ หนึ่งห้องรับแขก หนึ่งห้องทำงาน และมีโซนครัวกับซักล้างแยกไปต่างหาก พลอยชมพูจึงไม่อึดอัดกับสถานที่ แต่เธออึดอัดกับสายตาของเขาที่จ้องมองเธออยู่เกือบตลอดเวลาเสียมากกว่า
พลอยชมพูอาบน้ำเสร็จแล้ว เธอยืนละล้าละลังอยู่หน้าห้องน้ำ และไม่รู้ว่าควรจะเอาตัวเองไปอยู่ที่ไหน
“มานี่สิ” ธีระพัฒน์เรียกเธอไปที่โซฟา หญิงสาวเดินเข้ามาหาแต่ไม่ทันใจ ชายหนุ่มจึงโอบเอวคนตัวเล็กให้นั่งซ้อนกับเขา มือใหญ่ขโมยผ้าขนหนูจากมือเธอ
“พี่ธีร์!”
“อย่าดิ้นสิ พี่จะเช็ดผมให้”
“พลอยไม่ใช่เด็ก พลอยทำเองได้นะคะ” พลอยชมพูแย้งและพยายามจะขยับตัวออกหนี แต่อ้อมแขนแข็งแรงกลับยิ่งรัดแน่น
“แต่พี่อยากทำให้ น้องพลอยอย่าดื้อกับพี่ก็พอ”
เพราะคำว่า ‘อย่าดื้อ’ ทำให้พลอยชมพูยอมนั่งนิ่งๆ ให้คนตัวโตเช็ดผมให้เธอแต่โดยดี หญิงสาวรู้สึกแปลกๆ พร้อมกับที่ความเกร็งของเธอถูกคลายลง
“เป็นยังไงบ้าง สบายขึ้นไหม” ธีระพัฒน์ชวนคุยในขณะที่เขาเช็ดปลายผมที่ยาวถึงกลางหลังของเธอ
พลอยชมพูขยับยิ้มบาง “…ค่ะ”
“น้องพลอยอยู่กับพี่ที่นี่ไปก่อนนะ ส่วนเรื่องเรือนหอ ขอพี่จัดการอะไรให้เรียบร้อยก่อนแล้วเราค่อยไปเลือกกัน”
“พลอยต้องอยู่นานขนาดนั้นเชียวเหรอคะ” คำถามที่ย้อนกลับมาอย่างรวดเร็วทำเอามือหนาชะงัก ชายหนุ่มขมวดคิ้วก่อนจะเช็ดผมให้เธอต่อ
“ถึงยังไงน้องพลอยกับพี่ก็ต้องอยู่ในฐานะสามีภรรยากันไปอีกสักพัก เรือนหอน่ะต้องมี เดี๋ยวเขาจะครหาว่าพี่ดูแลภรรยาตัวเองไม่ได้เรื่อง”
“แต่พลอยไม่ต้องการนี่ค่ะ อยู่ที่นี่ก็สะดวกสบายดี ห้องพี่ธีร์ก็กว้างมีห้องนอนตั้งสองห้อง ติดถนนใหญ่ พลอยไปทำงานก็ง่าย”
“เอาเถอะ แล้วแต่น้องพลอย” ธีระพัฒน์ตัดบท เดี๋ยวเขาจัดการเรื่องเรือนหอเสร็จแล้วค่อยจับย้ายเธอไปเอง “เสร็จแล้ว”
พลอยชมพูเด้งตัวขึ้นจากตักของชายหนุ่มโดยอัตโนมัติทันทีที่เขาเช็ดผมให้เธอเสร็จ ธีระพัฒน์หัวเราะ เขาพาดผ้าขนหนูไว้บนโต๊ะข้างโซฟาและดึงเธอลงมานั่งข้างกัน
หญิงสาวขวยเขินกับนัยน์ตาคู่นั้นที่จ้องมองเธอไม่วางตา
“พี่ธีร์จะจ้องอะไรขนาดนั้นคะ พลอยเขิน”
“พี่ก็จ้องภรรยาพี่น่ะสิ” ธีระพัฒน์ตอบง่ายๆ “วันนี้ขอบคุณนะที่ไม่โกรธกัน ภรรยาของพี่น่ารักที่สุด”
ใบหน้าของหญิงสาวร้อนฉ่า เธออยากจะลุกหนี แต่ติดที่คนตัวโตรั้งเอาไว้ ไม่ยอมให้เธอไปไหนง่ายๆ
“ถ้าพี่ธีร์มีเหตุผลที่ดี พลอยก็ไม่โกรธหรอกค่ะ คนเราควรจะรับฟังกันด้วยเหตุผล ไม่ใช่อารมณ์” พลอยชมพูตอบ
ธีระพัฒน์พยักหน้ารับ เขาชื่นชมคนตัวเล็กตรงหน้าอยู่ไม่น้อย พลอยชมพูไม่งี่เง่าเหมือนกับผู้หญิงคนอื่นๆ ที่เขาเคยเจอมา
“ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว พี่ว่าเราลองมานั่งคุยทำความรู้จักกันจริงๆ จังๆ เสียหน่อยดีไหม”
“นี่พลอยต้องเขียนโพรไฟล์ให้พี่ธีร์ดูเลยรึเปล่าคะ” หญิงสาวหัวเราะร่วน
ธีระพัฒน์ตีหน้าขึงขัง “ถ้าได้ก็ดี แต่เปลี่ยนจากแผ่นกระดาษโพรไฟล์เป็นบอกเล่าด้วยการพูดคุยดีกว่า พี่ชอบฟังเสียงหวานๆ ของน้องพลอย”
ว่าแล้วก็แอบหยอดคำหวานเสียเล็กน้อย พลอยชมพูอายม้วน
“งั้นเราเริ่มจากคำถามพื้นๆ ก่อน น้องพลอยชอบสีอะไร”
“มันจะไม่พื้นๆ ไปหน่อยเหรอคะ” เธออดที่จะขำไม่ได้ แต่เมื่อธีระพัฒน์ทำหน้าจริงจัง เธอก็ยอมตอบ “สีขาวกับสีชมพูค่ะ”
“พี่ชอบสีน้ำเงิน แล้วอาหารที่ชอบทานล่ะ”
“พลอยเป็นคนทานง่ายค่ะ อะไรก็ทานได้ แต่ถ้าชอบเป็นพิเศษ จะเป็นประเภทอาหารญี่ปุ่นค่ะ”
“อันนี้เหมือนพี่” ธีระพัฒน์ผิวปาก “แล้วน้องพลอยเรียนจบทางด้านไหนมา”
“พลอยจบบัญชีต่อโทบริหารค่ะ”
“พี่จบทางด้านอินทีเรียมา” ธีระพัฒน์บอกเล่าเรื่องตัวเองบ้าง แต่เขากลับแปลกใจเมื่อพลอยชมพูรับฟังด้วยรอยยิ้มราวกับเธอรู้อยู่แล้ว “ทำไมน้องพลอยดูไม่แปลกใจเลยล่ะ”
เธอขยับยิ้มบาง
“พี่ธีร์จบอินทีเรียแล้วไปเรียนต่อพร้อมกับทำงานอยู่ที่โรม เพิ่งกลับไทยมาเมื่อประมาณห้าปีที่แล้ว เปิดบริษัทยูนีคดีไซน์แอนด์ลีฟวิ่ง รับออกแบบตกแต่งทั้งภายนอกและภายในร่วมกับเพื่อนที่เป็นหุ้นส่วนใหญ่อีกสองคน เป็นบริษัทเล็กๆ ที่ผลงานโด่งดังจนเป็นที่น่าจับตามอง พี่ธีร์ชอบสีน้ำเงิน ชอบทานอาหารญี่ปุ่น ร้านโปรดคือร้านคิรินแถวทองหล่อ เวลาว่างชอบเดินทางไปสถานที่ใหม่ๆ เพื่อเก็บเป็นแรงบันดาลใจในการทำงาน”
พลอยชมพูร่ายยาวเท่าที่เธอนึกออก ก่อนจะเอ่ยเสริม
“คุณแม่เอานิตยสารที่พี่ธีร์ให้สัมภาษณ์มาที่บ้านน่ะค่ะ เพื่อให้พี่เพชรรู้จักพี่ธีร์มากขึ้น แต่พี่เพชรไม่ยอมอ่าน เดือดร้อนพลอยที่จะต้องอ่านแล้วไปเล่าให้พี่เพชรฟังแทน”
เมื่อฟังจบ คนตัวโตอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ เขายิ้มกว้างจนมองเห็นฟันแทบครบทุกซี่
“พี่ธีร์ขำอะไรคะ” พลอยชมพูหน้ามุ่ย “ไม่เห็นมีอะไรน่าตลกเลยสักนิด”
“พี่ไม่ได้ขำน้องพลอย” เขาแก้ตัว “แต่พี่แค่แปลกใจที่น้องพลอยจำรายละเอียดในนิตยสารเล่มนั้นได้เกือบทั้งหมด” นัยน์ตากรุ้มกริ่มมองมายั่วเย้าราวกับจะหลอกล่อพลอยชมพูให้ตกหลุมพราง หญิงสาวหน้าขึ้นสีระเรื่อก่อนจะเอ่ยปัด
“ก็พลอยความจำดีนี่คะ และอีกอย่าง พลอยต้องพูดเป็นร้อยๆ รอบกว่าพี่เพชรจะยอมฟังเรื่องของพี่ธีร์”
“แต่เธอเปิดรับฟังเรื่องของพี่ตั้งแต่แรกเลยใช่ไหม”
รอยยิ้มน้อยๆ ที่เต็มเปี่ยมด้วยความหวังแต่งแต้มอยู่บนริมฝีปากหยักได้รูป ทำให้ใบหน้าคมที่รกด้วยหนวดเคราดูอ่อนละมุน พลอยชมพูเขิน ก็แค่คุยกันเฉยๆ ไม่รู้เธอจะเขินอะไรเขากันนักกันหนา
ในเมื่อเธอไม่ตอบ ธีระพัฒน์ก็ทึกทักเอาเองว่าใช่
“งั้นก็ดีแล้วนะ ที่คนที่มาร่วมหอกับพี่คือ คนที่สนใจพี่จริงๆ”
“พลอยไปบอกตอนไหนคะว่าพลอยสนใจพี่ธีร์” พลอยชมพูร้อนตัว อากัปกิริยาของหญิงสาวนั้นชัดเจนยิ่งกว่าที่ตัวเธอจะรู้สึกเสียอีก ธีระพัฒน์ได้แต่อมยิ้มและเลือกจะไม่หยอกเย้าคนตัวเล็กที่อายจนพร้อมจะลุกหนีเขาทุกเมื่อ
“แล้วนี่น้องพลอยโอเคกับกลิ่นสบู่และแชมพูที่พี่ใช้หรือเปล่า พี่ชอบพวกสมุนไพรน่ะ”
พลอยชมพูชะงักเล็กน้อยที่ธีระพัฒน์เปลี่ยนเรื่องกะทันหัน เธอยกแขนดมกลิ่นสบู่ ตามด้วยดึงปลายผมตัวเองมาดมกลิ่นแชมพู
“พลอยว่าก็หอมดีนะคะ กลิ่นมะกรูดกับมะลิใช่ไหมคะ”
“พี่ดีใจที่น้องพลอยชอบ” ชายหนุ่มยิ้ม “ส่วนใหญ่สาวๆ มักจะบอกว่ามันฉุน กลิ่นมันแรง ถ้าน้องพลอยไม่ชอบ พี่จะได้เปลี่ยน”
“พลอยโอเคค่ะ เพื่อนร่วมงานพลอยมีคนต่างชาติ ชอบพวกสมุนไพรเลยซื้อมาฝากพลอยบ่อยๆ พลอยก็เลยค่อนข้างจะชินกลิ่นแล้ว” เธอพูดคุยแล้วชะงักเมื่อนึกทบทวนคำพูดของธีระพัฒน์ดีๆ นัยน์ตาหวานตวัดมองเขาคล้ายตั้งคำถาม
ธีระพัฒน์ยิ้มกริ่ม “มันก็มีบ้างนานๆ ทีน่ะ พี่ก็อายุสามสิบเจ็ดแล้วนะ น้องพลอยคิดว่าพี่จะเป็นรูปปั้นโบราณที่ละเลยสาวๆ สวยๆ หรือ”
“ไม่ใช่แบบนั้นค่ะ” พลอยชมพูเม้มริมฝีปากแน่น ความรู้สึกไม่ชอบใจตีอยู่ในอกของคนตัวเล็ก
ธีระพัฒน์สรุปจากท่าทางของเธอ “แปลว่าน้องพลอยไม่ชอบ ถ้าแบบนั้นหลังจากนี้พี่ก็จะไม่พาผู้หญิงคนอื่นขึ้นคอนโดแล้ว ตกลงไหมครับ”
“คอนโดพี่ธีร์ พี่ธีร์มีสิทธิ์ที่จะทำอะไรก็ได้ค่ะ” เธอปฏิเสธการแสดงความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ แต่ร่างกายของหญิงสาวขยับตัวออกห่างจากเขาตามสัญชาตญาณ
“เอาเป็นว่าตกลงตามนั้นนะ พี่ตั้งใจไว้แล้วว่าถ้าพี่แต่งงานแล้ว พี่จะมีภรรยาคนเดียว ตอนนี้น้องพลอยเป็นภรรยาของพี่ น้องพลอยก็มีสิทธิ์ในคอนโดแห่งนี้เท่าๆ กัน”
คำพูดของธีระพัฒน์ทำเอาใจของพลอยชมพูอิ่มเอมอย่างประหลาด หัวใจของเธอพองฟูกับการให้เกียรติกันของเขา
เขาก็ไม่เลวร้ายอะไร…ไม่สิ ดี และดีมากเสียด้วยซ้ำ
“ถ้าอย่างนั้นตอนนี้ก็ถึงเวลาที่ภรรยาต้องปรนนิบัติสามีตามหน้าที่แล้วนะ”
“คะ...คะ?” พลอยชมพูเบิกตาโต
ธีระพัฒน์หัวเราะร่วนอย่างอารมณ์ดี เขาจูงคนตัวเล็กให้ลุกขึ้นและพาไปยังห้องนอนใหญ่ที่มีเตียงขนาดหกฟุตสีกรมท่ารับกับการตกแต่งห้องโทนเทาดำดูเคร่งขรึมแบบผู้ใหญ่
“น้องพลอยนอนห้องนี้นะ” ธีระพัฒน์กล่าว แต่แล้วดวงตาคู่คมก็ดันสะดุดกับชุดเสื้อยืดกางเกงวอร์มที่คนตัวเล็กสวมอยู่ “น้องพลอยจะใส่ชุดนี้นอนจริงๆ เหรอ”
“ค่ะ”
“แต่พี่ว่ามันไม่ใช่ชุดนอนนะ” ธีระพัฒน์แย้ง เสื้อยืดตัวโคร่งกับกางเกงวอร์มที่ใหญ่พอกันขัดหูขัดตาชายหนุ่มอยู่ไม่น้อย ให้เธอใส่ชุดวาบหวิว หรือชุดคลุมอาบน้ำเสียยังดีกว่า
“ชุดนอนพลอยเป็นแบบนี้ค่ะ” หญิงสาวยังคงยืนยันด้วยการปดคำโต
ธีระพัฒน์นิ่วหน้า “อย่าโกหกพี่น้องพลอย พี่เห็นชุดนอนจริงๆ ของน้องพลอยแล้ว”
“พี่ธีร์รื้อกระเป๋าพลอย?” พลอยชมพูตวัดเสียงสูงด้วยความไม่พอใจ
ธีระพัฒน์ยักไหล่ “ระหว่างที่น้องพลอยอาบน้ำ พี่ไม่มีอะไรทำก็เลยช่วยเก็บกระเป๋าให้ ชุดของน้องพลอยอยู่มุมซ้ายของตู้นะ ของพี่จะอยู่ทางขวา ส่วนพวกชั้นในพี่ก็เก็บไว้ในลิ้นชักแยกให้แล้ว”
พลอยชมพูอ้าปากค้าง เธอพูดไม่ออก ใบหน้าหวานแดงซ่าน
นี่เขาเห็นชุดชั้นในของเธอหมดแล้ว!
“ว่าแต่น้องพลอยซ่อนรูปกว่าที่พี่คิดนะ” ธีระพัฒน์ผิวปาก “สามสิบสี่บีเลยเหรอ พี่นึกว่าสักเอก็พอ”
“พี่ธีร์!!”
“พี่ล้อเล่นน่ะ ปะ วันนี้จะใส่ชุดนี้ก็ชุดนี้ แต่พรุ่งนี้ต้องใส่ชุดนอนปกตินะ แบบนี้พี่รู้สึกเหมือนนอนกับผู้ชาย แบนราบแถมหลวมโพรก” ธีระพัฒน์รีบเอ่ยต่อ “เราไปนอนกันเถอะ”
พลอยชมพูทั้งโกรธทั้งอายจนแดงไปทั้งตัว ธีระพัฒน์หัวเราะร่วน พลอยชมพูจะเอ่ยปากไล่ ทว่าคนตัวโตกลับเลื่อนประตูกระจกปิดห้องนอนเสียแล้ว
“พี่ธีร์จะทำอะไรอีกคะ”
“ก็เตรียมตัวนอนน่ะสิ”
“เอ๋?”
“พี่ก็นอนห้องนี้เหมือนกัน น้องพลอยคิดว่าพี่จะไปนอนที่ไหนเหรอ” รอยยิ้มกรุ้มกริ่มของธีระพัฒน์ทำให้พลอยชมพูรู้ตัวว่าเธอตกหลุมที่เขาดักเอาไว้ซ้ำแล้วซ้ำอีก แต่เธอจะไม่ยอมเป็นลูกแกะให้หมาป่าอย่างเขาเห็นเป็นของเล่น
“ห้องนอนมีตั้งสองห้อง พี่ธีร์ก็ไปนอนอีกห้องสิคะ หรือถ้าพี่ธีร์อยากนอนห้องนี้ เดี๋ยวพลอยไปนอนห้องนู้นให้ก็ได้ค่ะ” ว่าแล้วเธอก็เดินตรงดิ่งไปยังประตู แต่มีหรือที่จะรอดไปจากเงื้อมมือคนชอบแกล้งอย่างธีระพัฒน์ไปได้
“ห้องนั้นน่ะห้องนอนแขก” เขาว่า “ส่วนน้องพลอยไม่ใช่แขก เพราะฉะนั้นน้องพลอยต้องนอนกับพี่ในห้องนี้”
พลอยชมพูเม้มปากแน่น เธอดื้อแพ่ง ไม่เถียง แต่ก็ไม่ยอมหันหลังกลับ
“อ๊ะพี่ธีร์! จะทำอะไรคะ!” หญิงสาวหวีดร้องเมื่อคนตัวสูงช้อนตัวเธอขึ้นจากพื้น และอุ้มเธอไปวางลงบนเตียง แขนหนักๆ ของเขาพาดเอวเธอไว้ไม่ให้ดิ้นหนี
“พี่ธีร์อะ!”
“นอนด้วยกันมาตั้งสองคืนแล้ว น้องพลอยยังไม่ชินอีกเหรอ” ธีระพัฒน์ชวนคุยพร้อมกับจัดท่านอนให้เธอเสร็จสรรพ พลอยชมพูโดนคนเจ้าเล่ห์กดหัวให้นอนหนุนไหล่ แล้วเอื้อมมือนั้นไปด้านหลังร่างบางและโอบกายเธอไว้ในอ้อมกอดของเขา
“จะชินได้ยังไงล่ะคะ พลอยไม่ได้มีผู้หญิงมานอนด้วยบ่อยๆ แบบพี่ธีร์นี่” หญิงสาวบ่นอุบอิบ
ธีระพัฒน์ตาลุกวาว “หึงพี่เหรอ”
หญิงสาวตีเผียะเข้าที่แขน “ไม่ใช่ค่ะ พลอยก็แค่พูดความจริง”
“งั้นก็นอนกับพี่บ่อยๆ จะได้ชินไวๆ” ธีระพัฒน์ทึกทักเอาเอง หญิงสาวจะขืนตัวหนี แต่ชายหนุ่มกลับโอบเธอไว้แน่นกว่าเดิม “ถ้าน้องพลอยยังดิ้น พี่จะไม่ยอมปล่อยให้น้องพลอยได้นอนดีๆ แน่”
คนตัวเล็กที่ดิ้นขลุกขลักชะงัก นัยน์ตาหวานตวัดค้อน
“พี่ธีร์คิดจะทำอะไรพลอยอีกคะ”
“ทำไมน้องพลอยพูดแบบนั้นล่ะ” ธีระพัฒน์หลุดขำ “พี่ยังไม่เคยทำอะไรน้องพลอยเลยนะ หรือว่าน้องพลอยอยากให้พี่ทำ”
“พลอยไม่คุยกับพี่ธีร์แล้ว!” คนตัวเล็กว่าก่อนจะก้มหน้างุดซุกอกของเขาแทน
ธีระพัฒน์ปล่อยให้ความเงียบดำเนินไปพร้อมความอิ่มเอม เขาไม่รู้ว่าทำไมถึงรู้สึกดีที่มีพลอยชมพูอยู่ข้างๆ มากขนาดนี้ มีผู้หญิงมากมายที่มานอนกับเขาแล้วก็จบกันไป หรือสานสัมพันธ์กันได้ไม่นาน เขาก็จะเริ่มเบื่อการหึงหวงและงี่เง่าเอาแต่ใจไม่รู้จบ ไม่เคยมีใครคนไหนที่ทำให้เขารู้สึกอยากกอดอยู่ตลอดเวลาเหมือนกับเธอคนนี้
พลอยชมพูมีเสน่ห์ที่ตัวเธอเองก็อาจจะไม่รู้ตัว ทั้งๆ ที่เขาอยากได้เธอมากเหลือเกิน แต่ใจเขากลับบอกให้รอก่อน รอให้คนตัวเล็กในอ้อมกอดพร้อมกว่านี้ เรื่องใบทะเบียนสมรสที่เขามัดมือชกเธอนั้นยังคงติดอยู่เป็นปมในใจของเขา ธีระพัฒน์ไม่อยากรู้สึกแบบนั้นอีก เขาอยากให้เธอยินยอมพร้อมใจจะเป็นภรรยาของเขาโดยสมบูรณ์
ริมฝีปากหยักหนาได้แต่จุมพิตแผ่วเบาที่หน้าผากเกลี้ยงและกระชับอ้อมกอดที่ทำให้อุ่นไปทั้งใจ
ความรู้สึกที่เพิ่งเกิดเริ่มหยั่งรากลึกจนเขาถอนตัวไม่ขึ้น
ธีระพัฒน์แอบชอบภรรยาตัวเอง...
แล้วสักวันเขาจะชักชวนเธอมาปลูกต้นรักร่วมกันกับเขา
...
พลอยชมพูไม่อาจข่มตาให้หลับลงได้ แม้จะมีเสื้อผ้าขวางกั้น แต่หญิงสาวก็รู้สึกได้ถึงความแน่นและยืดหยุ่นของกล้ามเนื้อที่ซ่อนอยู่ภายใต้ผ้าคอตตอนนุ่มสบาย แล้วยังเสียงลมหายใจที่อยู่ใกล้มากจนเธอนึกว่าเป็นเสียงลมหายใจของเธอเอง หัวใจของหญิงสาวเต้นรัว ความใกล้ชิดกำลังทำให้ใจของเธอไขว้เขว และมันจะเป็นปัญหาในอนาคตเมื่อเธอจะต้องเซ็นชื่อลงในใบหย่า
จนกว่าจะถึงวันนั้นพลอยชมพูภาวนา...อย่าให้เขาได้ยินเสียงหัวใจที่เต้นไม่เป็นจังหวะของเธอเลย
| ความคิดเห็น |
|---|
ผู้ผลิตและผู้จัดจำหน่ายหนังสือคุณภาพ