บทที่ 8
หึง หวง
“พี่สาวก็แต่งไปแล้ว คุณพลอยล่ะครับ เห็นพี่แต่งอยากแต่งบ้างหรือเปล่า”
พลอยชมพูชะงักกับคำถามนั้น หญิงสาวพยายามมองข้ามสีหน้ายิ้มแย้มของชายหนุ่ม
คุณภณเขาไม่รู้เรื่อง...ท่องไว้ เขาไม่รู้เรื่อง
พลอยชมพูพยายามปั้นหน้าให้เป็นปกติที่สุด เธอพยายามซุกซ่อนความรู้สึกแย่ไว้ใต้เงาของความมืด
“ยังค่ะ...พลอยยังไม่อยากแต่งงาน”
แต่เธอแต่งไปแล้ว เธอแต่งงานทั้งๆ ที่เธอไม่ได้อยากแต่งเลยสักนิด
“แปลว่าพลอยยังไม่เจอคนที่ถูกใจสินะครับ”
“ทำไมคะ” พลอยชมพูสวนคำถามกลับ
เตชภณสบตากับเธอ เขามองหน้าเธอพร้อมรอยยิ้มน้อยๆ “สำหรับผู้ชาย ถ้าได้เจอคนที่ใช่ เขาก็พร้อมที่จะแต่งงานในทันที”
พลอยชมพูนิ่งงัน “แม้ผู้หญิงคนนั้นจะไม่ได้อยากจะแต่งงานด้วย ก็ไม่สนใจงั้นเหรอคะ”
“ถ้าแบบนั้นก็ต้องลองกลับมาถามตัวเอง ว่าเราไม่ดียังไง ทำไมผู้หญิงเขาถึงไม่อยากแต่งงานด้วย”
“ผู้หญิงแต่งงานเพราะความรักค่ะ” เธอกล่าว “เพราะเรามีความรัก เราจึงอยากแต่งงาน ไม่ใช่เพราะความดี หรือความเหมาะสม”
เตชภณครุ่นคิดแล้วสวนด้วยคำถามกลับมาว่า “แล้วถ้าเราทำดีกับเขาอย่างสม่ำเสมอ จะเป็นไปได้ไหมที่ความดีจะก่อให้เกิดความรัก”
พลอยชมพูไม่มีคำตอบให้คำถามนั้น เธอไม่เคยมีความรัก แต่เธอเฝ้าภาวนาว่าเธอจะได้เจอกับรักที่ดี ก่อนความฝันทั้งหมดจะสูญสลายเมื่อเธอถูกจับคลุมถุงชน
“พลอยก็ไม่รู้ค่ะ” เธอยอมรับในที่สุด “แต่สำหรับพลอย...พลอยอยากแต่งงานกับคนที่พลอยรัก และเขาคนนั้นก็รักพลอย”
บทสนทนาของทั้งคู่สะดุดกึกเมื่อรถเบนซ์สีดำที่คุ้นตาแล่นมาจอดอยู่ตรงหน้า หัวใจของพลอยชมพูตกวูบไปอยู่ที่ตาตุ่ม เมื่อกระจกด้านคนนั่งเลื่อนลง ธีระพัฒน์ก็เท้าแขนไว้บนพวงมาลัย นัยน์ตาคมดุจ้องตรงมาที่เธอ
“ขึ้นรถ”
“พี่ธีร์...”
เสียงครางของหญิงสาวเหมือนคนทำผิดแล้วถูกจับได้ ธีระพัฒน์ไม่รู้ว่าควรจะวางความรู้สึกของตัวเองไว้ตรงไหนดีในเวลานี้
ทั้งวันเขาหงุดหงิดหัวฟัดหัวเหวี่ยง เป็นห่วงเธอเพราะไม่สามารถติดต่อหญิงสาวได้เลย ความห่วงที่สุมอยู่เต็มอกทำให้ประสิทธิภาพการทำงานของเขาลดต่ำลง เขาไม่สามารถดีลงานกับลูกค้าได้ ผลที่ออกมาคือลูกค้าไม่เลือกบริษัทเขาและหันไปหาบริษัทคู่แข่ง พอเลิกประชุม เขาก็รีบมาหาเธอที่ทำงานทันทีเพราะเกรงว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับพลอยชมพู
แต่สิ่งที่เขาเห็นคือหญิงสาวยืนอยู่เคียงคู่กับผู้ชายอีกคนในซอยมืดและเปลี่ยว อายุน่าจะอยู่ในวัยไล่เลี่ย ท่าทางสนิทสนมกันอย่างออกนอกหน้าทำเอาธีระพัฒน์เลือดลมร้อน จนอยากจะเข้าไปหาเรื่องไอ้เด็กเมื่อวานซืนเสียเดี๋ยวนี้
น้องพลอยโยนความเป็นห่วงของพี่ไปไว้ที่ไหนกัน
“พี่บอกให้ขึ้นรถ” ชายหนุ่มตวัดเสียงห้วนดุ
พลอยชมพูเม้มริมฝีปากแน่น
“ไม่ค่ะ วันนี้พลอยจะกลับเอง พลอยไลน์บอกพี่ธีร์ไปแล้วไม่ใช่หรือคะ”
“น้องพลอย!”
เสียงตะคอกของคนที่อยู่ด้านในรถทำเอาพลอยชมพูสะดุ้งโหยง ในเมื่อคนตัวเล็กไม่ยอมทำตามที่สั่งธีระพัฒน์จึงต้องลงจากรถ ชายหนุ่มไม่สบอารมณ์ ดวงตาคมดุสำรวจเตชภณอย่างประเมิน ดูแล้ววัยน่าจะไล่เลี่ยกับพลอยชมพู แต่จากบุคลิกและการแต่งตัวน่าจะเป็นระดับหัวหน้าคน ธีระพัฒน์รู้สึกคุ้นหน้าอีกฝ่ายอยู่ไม่น้อย แต่ชายหนุ่มไม่ใส่ใจ
“ทำไมน้องพลอยไม่รับสายพี่”
“พลอยยังไม่พร้อมที่จะคุยกับพี่ธีร์ และพลอยก็ไลน์บอกพี่ธีร์แล้วว่า พลอยจะกลับเอง”
“น้องพลอยรู้ไหมว่าการกระทำอย่างเอาแต่ใจของน้องพลอยทำให้พี่เป็นห่วงจนพี่ต้องเสียลูกค้า” ธีระพัฒน์ดุจนคนอายุน้อยกว่าทำตัวลีบเล็ก
“กลับบ้านได้แล้ว” เขาสั่ง
พลอยชมพูส่ายหน้ารัว เพราะว่ากลัวคนเสียงดัง เธอจึงเอาตัวไปหลบอยู่หลังเตชภณโดยอัตโนมัติ
“น้องพลอย!” ธีระพัฒน์ตวาดอย่างหัวเสียที่ไม่อาจควบคุมคนตัวเล็กได้ เขาพยายามคว้ามือเล็กๆ นั่นและจูงเธอกลับคอนโด ทว่ามือใหญ่ของใครอีกคนหยุดเขาเอาไว้
“คุณไม่มีสิทธิ์บังคับคุณพลอย”
“แล้วคุณมีสิทธิ์อะไรถึงกล้ายื่นมือเข้ามายุ่งเรื่องระหว่างผมกับน้องพลอย” ธีระพัฒน์สวน อารมณ์ในใจของชายหนุ่มนั้นคุกรุ่นและใกล้ระเบิด เมื่อเห็นพลอยชมพูยึดเหนี่ยวผู้ชายอีกคนเอาไว้ให้ช่วยกันเธอจากเขา
“ผมเป็นหัวหน้าน้องพลอย คุณล่ะเป็นใคร”
“ผมเป็น...”
“อย่านะคะพี่ธีร์!” คนเสียงหวานร้องห้าม หยุดคำว่า ‘สามี’ ที่กำลังจะหลุดออกมาจากริมฝีปากหยักลึกของชายหนุ่ม เมื่อธีระพัฒน์สบตากับพลอยชมพู ดวงตาหวานของเธอก็เว้าวอนให้เขาไม่พูดคำนั้นไป
คนตัวโตร่ำร่ำอยากจะประกาศใจจะขาดว่าเธอเป็นภรรยาของเขาโดยชอบตามกฎหมาย แต่ติดอยู่ที่คำกล่าวห้ามของคุณหญิงนฤมล
ธีระพัฒน์สูดหายใจลึก พยายามควบคุมสติ
“พี่จะไม่พูด ถ้าน้องพลอยยอมกลับบ้านกับพี่ดีๆ” ธีระพัฒน์เอนตัวพิงรถและกอดอกพร้อมจ้องมือคนตัวเล็กที่หลบอยู่หลังผู้ชายแปลกหน้าสำหรับเขา
พลอยชมพูลังเล ธีระพัฒน์โกรธแล้วน่ากลัว เธอยังจำได้ถึงแรงบีบข้อมือตอนที่เขาโมโหเธอครั้งก่อน แม้สุดท้ายแล้วเขาจะไม่ได้ทำอะไร แต่เธอก็ยังกลัว
“แค่คุณบอกว่าไม่ ผมจะพาคุณไปส่งบ้านเดี๋ยวนี้” เตชภณแทรกขึ้นมาระหว่างคนทั้งคู่
“ไม่ใช่เรื่องที่คุณควรยุ่ง น้องพลอย กลับ”
“ทุกอย่างอยู่ที่การตัดสินใจของคุณนะ พลอย”
เตชภณสบตากับเธอ ผู้ชายทั้งสองกำลังรอคำตอบจากเธอ หญิงสาวเหลือบมองความเป็นห่วงที่ฉายชัดผ่านทางดวงตาของเตชภณ ก่อนจะผินหน้าไปมองคนตัวโตกว่าที่กำลังพยายามควบคุมอาการกระฟัดกระเฟียดไม่ให้แสดงออก
ถึงแม้จะกลัวเขาอย่างไร เขาก็ยังเป็นสามีของเธอ
และพลอยชมพูยังไม่พร้อมให้ใครรู้เรื่องนี้ มันควรจะเป็นความลับ จนกว่าเธอจะจัดการแก้ไขมันได้
“งั้นพลอยขอตัวกลับก่อนนะคะคุณภณ ขอบคุณที่ช่วยพลอยถือของแล้วก็ยืนรอเป็นเพื่อนพลอยนะคะ” พลอยชมพูเอ่ยในที่สุด ทำให้ธีระพัฒน์หลุดยิ้มแบบเด็กๆ ประหนึ่งว่าเขาเป็นผู้ชนะ เขาทำนิสัยแบบนี้ครั้งสุดท้ายก็คือเมื่อตอนเขาเรียนจบปริญญาตรีใหม่ๆ ซึ่งมันนานมากแล้ว
“พลอยไม่ต้องกลัวนะ ถ้าเขาบังคับคุณ คุณก็แค่บอกผม ไม่จำเป็นต้องทำตามที่เขาสั่ง ผมจะปกป้องพลอยเอง”
ธีระพัฒน์ขัดหูกับถ้อยคำของเตชภณ แต่ก่อนที่เขาจะได้โต้เถียง พลอยชมพูก็รีบตัดบทเสียก่อน
“พลอยรู้จักเขาค่ะคุณภณ พลอยจะกลับกับเขา ขอบคุณคุณภณมากนะคะ”
ธีระพัฒน์เข้าไปในรถแล้ว เขาเร่งเครื่องเบาๆ เพื่อเร่งให้พลอยชมพูตามเข้าไป
“เดี๋ยว” เตชภณเรียกหญิงสาวเอาไว้
“คะ?”
“พลอยจำคำผมไว้นะ ผู้ชายจะทำทุกทางเพื่อให้คนที่เรารักหันมารักเรา ผมจะทำทุกอย่างเพื่อเอาชนะใจคนที่ผมรัก”
พลอยชมพูฉงนแต่เตชภณไม่อธิบายอะไรเพิ่ม เขาทิ้งปริศนากำกวมไว้กับรอยยิ้มของเขา
“เจอกันพรุ่งนี้ครับ”
รถเบนซ์ออกตัวอย่างรวดเร็ว กระชากจนพลอยชมพูคาดเข็มขัดนิรภัยแทบไม่ทัน ร่างของเตชภณกลายเป็นจุดที่อยู่ไกลลิบๆ ชายอีกคนกำลังตั้งหน้าตั้งตาขับรถและไม่พูดอะไรกับเธอเลยสักคำ เป็นความเงียบที่ยาวนานจนน่าอึดอัด จนพลอยชมพูตัดสินใจทำลายมัน
“พี่ธีร์ พลอย...”
“น้องพลอยไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น เราจะไปคุยกันที่ห้อง”
เพนต์เฮาส์ของธีระพัฒน์กลายเป็นสิ่งที่น่ากลัวของพลอยชมพูอีกครั้ง เมื่อตลอดทางชายหนุ่มไม่ยอมพูดไม่ยอมจา คล้ายๆ ระเบิดที่ใกล้จะปะทุ พลอยชมพูโดนจูงมือเข้าไปในห้องนอน ปิดประตูและใส่กลอนล็อก หญิงสาวมองการกระทำของคนตัวโตอย่างหวาดๆ
“เอาละ” ธีระพัฒน์สูดหายใจลึก เขาพร่ำบอกตัวเองให้มีสติและระงับอารมณ์โกรธ “อธิบายมา”
“พลอย...” หญิงสาวหลุกหลิก เธอทำอะไรไม่ถูกและไม่รู้ว่าควรพูดอะไรคนตัวโตถึงจะไม่ระเบิดอารมณ์ใส่ แต่ดูเหมือนการไม่พูดอะไรเลยของเธอจะยิ่งทำให้ธีระพัฒน์โมโหขึ้นไปอีก
“ทำไมน้องพลอยถึงไม่รับสายพี่ ไม่ตอบไลน์พี่ หายไปเลยทั้งวัน” คำถามที่ดังกว่าระดับเสียงการพูดคุยปกติ นัยน์ตาคมที่ดูดุอยู่แล้วกลับดูดุยิ่งขึ้นไปอีก ทำให้พลอยชมพูไม่กล้าสบตากับเขา เธอเองก็ไม่รู้เหตุผล ความน้อยเนื้อต่ำใจทำให้หญิงสาวไม่อยากพูดคุยกับเขาเสียดื้อๆ
“น้องพลอยรู้ไหมว่าตัวเองทำให้พี่ต้องเสียงาน” ธีระพัฒน์กดเสียงต่ำ พลอยชมพูรู้สึกผิด แต่ก็ไม่มากเท่าความน้อยใจของเธอ
“พลอยขอโทษค่ะ” เธอว่าง่าย “แต่พี่ธีร์ไม่ต้องเป็นห่วงพลอยขนาดนั้นก็ได้นะคะ พลอยดูแลตัวเองได้”
“จะไม่ให้ห่วงได้ยังไงในเมื่อพลอยเป็นภรรยาของพี่!”
“พี่ธีร์เลิกเอาเรื่องนี้มาพูดเสียทีเถอะค่ะ เราก็รู้ๆ กันอยู่ว่าที่พลอยกับพี่ธีร์มาเป็นสามีภรรยากันเพราะเหตุการณ์มันบังคับ พลอยก็ไม่ได้อยากเป็น พี่ธีร์ก็คงไม่ได้อยากเป็น คุณหญิงนฤมลเองก็ไม่ได้อยากรับพลอยเป็นลูกสะใภ้ ทำไมเราไม่จบๆ เรื่องนี้ไปสักทีล่ะคะ”
“หึ! น้องพลอยกล้าพูดแบบนี้ เพราะอยากจะหย่ากับพี่แล้วไปหาไอ้หมอนั่นสินะ” ธีระพัฒน์ทำเสียงขึ้นจมูก เขาหัวร้อนจนสองหูอื้อไปหมด
พลอยชมพูเบิกตาโตเธอรีบว่าต่อ
“คุณภณเขาไม่เกี่ยวเลยนะคะพี่ธีร์! เขาเป็นหัวหน้าของพลอย วันนี้พลอยของเยอะ เขาก็เลยลำบากช่วยขนลงมาส่งและก็รอรถเป็นเพื่อนเฉยๆ”
“พี่ธีร์!” พลอยชมพูโวยวาย ใบหน้านวลแดงก่ำไปหมดกับคำว่า ‘เมีย’
“พลอยไม่ชอบพี่ธีร์ที่เป็นแบบนี้เลย มีเหตุผลหน่อยสิคะ พี่ธีร์ชอบให้เราคุยกันด้วยเหตุผล เข้าใจกันด้วยเหตุผล แต่ทำไมพี่ธีร์ถึงเอาแต่อารมณ์เองแบบนี้ ว้าย!”
พลอยชมพูหวีดร้องลั่นเมื่ออยู่ๆ คนตัวโตก็กดเธอลงไปบนเตียง คำพูดที่เตรียมไว้เถียงเขาถูกกลืนหายไป หญิงสาวตัวสั่น เธอกลัวธีระพัฒน์ที่ขังเธอเอาไว้ภายใต้ร่างกายอันใหญ่โตของเขา
“พี่ธีร์...จะทำอะไร ปล่อยพลอยนะ” หญิงสาวกระซิบอ้อนวอนเสียงสั่น
“น้องพลอยทำให้พี่เป็นแบบนี้” ลมหายใจร้อนของชายหนุ่มเป่ารดพวงแก้มนวล ดวงตาคมวาวโรจน์ด้วยความขึ้งโกรธ “พี่ไม่ชอบที่น้องพลอยทำเป็นไม่สนใจพี่ พี่ไม่ชอบที่น้องพลอยยืนหัวเราะอยู่กับคนอื่น พี่ไม่ชอบที่น้องพลอยเข้าข้างมัน”
“แต่นั่นมันหัวหน้าพลอยนะ...”
ธีระพัฒน์ไม่ปล่อยให้คนใต้อาณัติได้เถียงเขาต่อ ริมฝีปากหยักลึกประกบปิดพร้อมกับลิ้นร้อนที่เกี่ยวกระหวัดปลายลิ้นของคนตัวเล็ก บดเบียดและพร้อมจะทำให้เธอหลอมละลายกลายเป็นของเขา พลอยชมพูร้องอู้อี้ เธอพยายามผลักเขาออก แต่ยิ่งออกแรงผลัก คนใจร้ายก็ยิ่งเบียดตัวเข้ามา เขาจับสองมือที่ทุบตีเขาไว้ในมือเดียว อีกข้างที่เหลือใช้ประคองแก้มนวลให้หันมารับจูบของเขาได้อย่างถนัดถนี่
ริมฝีปากหยักขบเม้ม เร่งเร้า และปรนเปรอเธอด้วยรสจูบของเขา พลอยชมพูรู้สึกเสียวซ่านอย่างประหลาดเมื่อลิ้นของชายหนุ่มรุกเข้ามา ริมฝีปากอ่อนนุ่มเผยอออกเมื่อร่างกายอ่อนปวกเปียก เธอขยับริมฝีปากรับจูบของเขาอย่างไม่ประสีประสา
ธีระพัฒน์ถอนจูบออก ความโกรธจางๆ ยังฉายแววอยู่ในดวงตาคู่นั้น
“จ่ายเงินก็แล้ว จดทะเบียนสมรสก็แล้ว ยังจะมีคนมาวอแวอีก ถ้าพี่ทำให้น้องพลอยเป็นเมียพี่ ไอ้หัวหน้านั่นก็จะได้ไม่มีสิทธิ์มายุ่งกับของของพี่”
หญิงสาวตบฉาดเข้าเต็มซีกแก้มชายหนุ่ม ความรู้สึกเคลิ้มปลิดปลิวหายไป แทนที่ด้วยความโกรธและน้อยเนื้อต่ำใจเป็นที่ยิ่ง
“พลอยไม่ใช่สิ่งของ” เธอว่าเสียงสั่น “พลอยไม่ได้อยากได้เงินของคุณ พลอยไม่ได้อยากจดทะเบียนกับคุณ พลอยไม่ได้อยากเป็นเมียคุณ!”
“ไม่เป็นก็ต้องเป็น! พี่จะทำให้พลอยเป็นของพี่เดี๋ยวนี้!”
“อย่านะพี่ธีร์!”
เสียงห้ามของหญิงสาวไม่เป็นผลเมื่อธีระพัฒน์หลงมัวเมาอยู่ในความหึงหวง ชายหนุ่มใช้ร่างของตัวเองทั้งร่างกดทับเอาไว้ไม่ให้คนตัวเล็กดิ้นหนี ไม่สนใจเลยว่าการบีบบังคับของเขาจะทำให้เธอเจ็บ ไม่สนใจเลยว่าการปลุกปล้ำของเขากำลังทำให้เธอเสียน้ำตา ธีระพัฒน์ยัดเยียดจูบของเขาให้แก่เธอ สำหรับเขามันเป็นทั้งจูบที่เต็มไปด้วยรักและหึงหวง แต่สำหรับพลอยชมพู มันคือจูบของคนเอาแต่ได้ และเธอจะไม่ยอมให้ใครมาเอาเปรียบเธอ แม้คนคนนั้นจะเป็นธีระพัฒน์ก็ตาม
เผียะ!
ธีระพัฒน์หน้าชาวาบ เธอตบเขาอีกแล้ว
“น้องพลอย...” ดวงตาดุตวัดกลับอย่างเอาเรื่อง ทว่าเมื่อสบกับนัยน์ตาหวานที่ฉ่ำด้วยน้ำตาแล้ว ความโกรธของเขาก็อ่อนลง
“อย่าทำอะไรพลอยเลยนะคะพี่ธีร์ พลอยขอ...ฮึก ถือซะว่าพลอยขอ พลอยกลัวแล้ว”
“พี่เป็นสามีของเธอนะ...”
“ฮืออ พลอยกลัวแล้ว อย่าทำอะไรพลอยเลย”
หัวใจของชายหนุ่มชาเสียยิ่งกว่าใบหน้าที่ถูกตบเมื่อถูกภรรยาของตนเอง ‘กลัว’
ธีระพัฒน์ไม่รู้จะจัดการกับความรู้สึกของเขาอย่างไรดี
“โธ่เว้ย!!!” เขาสบถอย่างเหลืออด ผละตัวออกห่างและปล่อยคนตัวเล็กให้เป็นอิสระ พลอยชมพูรีบฉวยโอกาสนั้นเถิบตัวเองออกไปจนชิดหัวเตียง ให้อยู่ห่างจากคนใจร้ายที่สุด เสียงสะอื้นเบาๆ ของเธอทำเอาชายหนุ่มประสาทเสีย นัยน์ตาดำดุจ้องมองผู้ที่ขึ้นชื่อเป็นภรรยา ดวงตาของเธอแดงก่ำราวกับกระต่าย
ธีระพัฒน์ผลุนผลันออกจากห้อง แต่กลับสะดุดกึกอยู่แค่ประตูห้องนอน
เขาไม่อยากให้เกิดเหตุการณ์ซ้ำรอยเดิมอีก
“พี่จะออกไปหาเพื่อนข้างนอก”
“...”
“อาจจะกลับดึก หรือไม่กลับ น้องพลอยนอนไปเลยไม่ต้องรอพี่”
“...”
“ไม่ต้องกลัวพี่ พี่จะไม่ทำอะไรน้องพลอยอีก”
แล้วชายหนุ่มก็ออกจากห้องของตัวเอง พลอยชมพูห่อตัวและร้องไห้เงียบๆ เพียงคนเดียว
| ความคิดเห็น |
|---|
ผู้ผลิตและผู้จัดจำหน่ายหนังสือคุณภาพ